Het bestrijden van werkloosheid
Werkloosheid wordt sinds een lange tijd gezien als een matschappelijk probleem. Ten eerste betekent werkloorsheid dat mensen een gebrek aan inkomen hebben. In de meeste gevallen leidt een gebrek aan inkomen tot financiele afhankelijkheid van een uitkeringsinsantie of van partner. Het is echter ok mogelijk dat je van je geld kunt leven. Bij voldoende omvang van je vermogen kun je rentenieren zonder te hoeven werken.
Ten tweede is werken voor veel mensen een belangrijke invulling van hun leven als het gaat om sociale contacten en erkenning krijgen voor capaciteiten. De overheid geeft als doel om in samenwerking met werknemers- en werkgeversorganisaties de werkloosheid tot een minimum te beperken Er zijn verschillende maatregelen mogelijk. Welke maatregel het meest effectief is hangt af van soort werkloosheid die men wil bestrijden.
Maatregelen tegen conjunctuur werkloosheid
Conjunctuurwerkloosheid wordt veroorzaakt doordat er te wienig besteeed wordt. Het verschijnsel Conjunctuurwerkloosheid werd voor het eerst gesignaleerd door J.M. Keynes. In de jaren dertig van de vorige eeu zag hij hoe een stijgende werkloosheid ertoe leidde dat mensen minder geld te besteden hadden. Hierdoor daalde de effectieve vraag, waardoor steeds meer bedrijven in de problemen kwamen. Dit leidde weer tot nieuwe werkloosheid en tot verdere daling van de effectieve vraag ....
Keynes was van mening dat de overheid dit proces moest stoppen. De overheid heeft twee mogelijkheden om de Conjunctuurwerkloosheid de bestrijden. Allereerst kan zijzelf meer gaan besteden, bijvoorbeeld door aanleg van wegen of het bouwen van scholen. Hierdoor stijg de afzet en productie van wegenbouwmaatschappijen en bouwbedrijven. Ook de wekgelegenheid bij de bedrijven stijgt dan. Ook door het betalen van hogere ambtenarensalarissen kan de overheid haar bestedingen opvoeren. Ze zorgt zo voor mee koopkracht bij de mensen, die dan weer gaan kopen bij bedrijven. Zo kun je spreken over de arbijdsmobiliteit tussen vreschillende beroepen. Er is arbeidsmobiliteit tussen beroepen als mensen berijd zijn om zich om te scholen. Door bijvoorbeeld omschilingen aan te beiden kan de overheid proberen om de arbeiddsmobiliteit tussen de beroepen te vergroten. Een anders voorbeel van dit laatste: een werkloze met een hbo-opleiding neemt een baan aan waaroor een mbo-er werd gevraagd. De overheid probeert ook deze mobititieit te vergroten. Dit doet ze door mensen te verplichten werk op een lager niveau aan te nemen, doen ze dit niet dan worden ze gekort op hun uitkering. Ook is er een regionale overheidsmobibiteit. Dat wil zeggen dat mensen bereid zijn om te reizen of te verhuizen voor een baan. De regionale arbeidsmobiliteit kan vergroot worden door reiskosten of verhuiskosten te vergoeden. Mensen zijn dan sneller in staat om een baan van ver huis aan te nemen. Daarnaast is er nog de arbeidsmobiliteit tussen werken en niet werken. Deze arbeidsmobiliteit wordt groter als meer niet-werkenden op zoek gaan naar een baan. Dit is bijvoorbeeld get geval als het voor huisvrouwen of huismannen met jonge kinderen makkelijker wordt om een baan te nemen.
Maatregelen tegen kwantitatieve structuurwerkloosheid
Het arbeidsmarktbeleid in Nederland is sinds de jaren tachtig vooral gericht op het bestrijden van kwantiatieve structuurwerkloosheid. Een belangrijk element van dit arbeidsmarktbeleid is het verlagen van de loonkosten. Lagere loonkosten kunnen om verschillende redenen een positief effect op de werkgelegenheid hebben:
-Lagere kosten kunnen leiden tot lagere prijzen. Hierdoor verbetert de concurrentieposiitie van Nederlandse bedrijven ten opzichte van buitenlandse bedrijven.
-Lagere loonkosten vergroten de winstevenheid van bedrijven. De grotere winsten kunnen ertoe leiden dat bedrijven gaan uitbreiden.
-Lagere loonkosten maken het mindder aanstrelijk mensen te vervangen door machines.
Maatregelen tegen kwalitatieve structuurwerkloosheid
Als er computerprogrammeurs nodig zijn en er zijn veel werkloze boekenhouders, dan kun je boekhouders gaan omscholen tot computerprogrameurs De centra voor Werk en Inkomen hebben tegenwoordig allerlei omscholingsprojecten voor mensen die langere tijd werkloos zijn. Er is ook sprake van kwalitatieve structuurwerkloosheid als er werkloosheid is in Groningen terwijl er in Amsterdam een tekort aan arbeidskrachten is. Een andere maatregel is het verstrekken van subsidies aan bedrijven die langrdurig werklozen in dienst nemen. Op deze manier wordt de werkloosheid onder deze groep teruggedrongen.
Maatregelen tegen seizoenwerkloosheid en frictiewerkloosheid
Seizoenswerkloosheid en frictiewerkloosheid zijn bijna natuurlijke verschijnselen. Ze zullen ook wel altijd voorkomen. Toch is er wel iets tegen te doen. Eeen voorbeel van seizoenswerkloosheid doet zich voor bij het Feyenoord stadion 'de kuip'. In de zomer, als er geen voetbal is , is er ook geen werk. Dit probeert met op te vangen door bijvoorbeeld popconcerten te organiseren. Frictiewerkloosheid kan verminderd worden door een betere arbeidsbemiddeling zodat openstaande vacatures sneller vervuld worden.
Werkloosheid wordt sinds een lange tijd gezien als een matschappelijk probleem. Ten eerste betekent werkloorsheid dat mensen een gebrek aan inkomen hebben. In de meeste gevallen leidt een gebrek aan inkomen tot financiele afhankelijkheid van een uitkeringsinsantie of van partner. Het is echter ok mogelijk dat je van je geld kunt leven. Bij voldoende omvang van je vermogen kun je rentenieren zonder te hoeven werken.
Ten tweede is werken voor veel mensen een belangrijke invulling van hun leven als het gaat om sociale contacten en erkenning krijgen voor capaciteiten. De overheid geeft als doel om in samenwerking met werknemers- en werkgeversorganisaties de werkloosheid tot een minimum te beperken Er zijn verschillende maatregelen mogelijk. Welke maatregel het meest effectief is hangt af van soort werkloosheid die men wil bestrijden.
Conjunctuurwerkloosheid wordt veroorzaakt doordat er te wienig besteeed wordt. Het verschijnsel Conjunctuurwerkloosheid werd voor het eerst gesignaleerd door J.M. Keynes. In de jaren dertig van de vorige eeu zag hij hoe een stijgende werkloosheid ertoe leidde dat mensen minder geld te besteden hadden. Hierdoor daalde de effectieve vraag, waardoor steeds meer bedrijven in de problemen kwamen. Dit leidde weer tot nieuwe werkloosheid en tot verdere daling van de effectieve vraag ....
Keynes was van mening dat de overheid dit proces moest stoppen. De overheid heeft twee mogelijkheden om de Conjunctuurwerkloosheid de bestrijden. Allereerst kan zijzelf meer gaan besteden, bijvoorbeeld door aanleg van wegen of het bouwen van scholen. Hierdoor stijg de afzet en productie van wegenbouwmaatschappijen en bouwbedrijven. Ook de wekgelegenheid bij de bedrijven stijgt dan. Ook door het betalen van hogere ambtenarensalarissen kan de overheid haar bestedingen opvoeren. Ze zorgt zo voor mee koopkracht bij de mensen, die dan weer gaan kopen bij bedrijven. Zo kun je spreken over de arbijdsmobiliteit tussen vreschillende beroepen. Er is arbeidsmobiliteit tussen beroepen als mensen berijd zijn om zich om te scholen. Door bijvoorbeeld omschilingen aan te beiden kan de overheid proberen om de arbeiddsmobiliteit tussen de beroepen te vergroten. Een anders voorbeel van dit laatste: een werkloze met een hbo-opleiding neemt een baan aan waaroor een mbo-er werd gevraagd. De overheid probeert ook deze mobititieit te vergroten. Dit doet ze door mensen te verplichten werk op een lager niveau aan te nemen, doen ze dit niet dan worden ze gekort op hun uitkering. Ook is er een regionale overheidsmobibiteit. Dat wil zeggen dat mensen bereid zijn om te reizen of te verhuizen voor een baan. De regionale arbeidsmobiliteit kan vergroot worden door reiskosten of verhuiskosten te vergoeden. Mensen zijn dan sneller in staat om een baan van ver huis aan te nemen. Daarnaast is er nog de arbeidsmobiliteit tussen werken en niet werken. Deze arbeidsmobiliteit wordt groter als meer niet-werkenden op zoek gaan naar een baan. Dit is bijvoorbeeld get geval als het voor huisvrouwen of huismannen met jonge kinderen makkelijker wordt om een baan te nemen.
Maatregelen tegen kwantitatieve structuurwerkloosheid
Het arbeidsmarktbeleid in Nederland is sinds de jaren tachtig vooral gericht op het bestrijden van kwantiatieve structuurwerkloosheid. Een belangrijk element van dit arbeidsmarktbeleid is het verlagen van de loonkosten. Lagere loonkosten kunnen om verschillende redenen een positief effect op de werkgelegenheid hebben:
-Lagere kosten kunnen leiden tot lagere prijzen. Hierdoor verbetert de concurrentieposiitie van Nederlandse bedrijven ten opzichte van buitenlandse bedrijven.
-Lagere loonkosten vergroten de winstevenheid van bedrijven. De grotere winsten kunnen ertoe leiden dat bedrijven gaan uitbreiden.
-Lagere loonkosten maken het mindder aanstrelijk mensen te vervangen door machines.
Maatregelen tegen kwalitatieve structuurwerkloosheid
Als er computerprogrammeurs nodig zijn en er zijn veel werkloze boekenhouders, dan kun je boekhouders gaan omscholen tot computerprogrameurs De centra voor Werk en Inkomen hebben tegenwoordig allerlei omscholingsprojecten voor mensen die langere tijd werkloos zijn. Er is ook sprake van kwalitatieve structuurwerkloosheid als er werkloosheid is in Groningen terwijl er in Amsterdam een tekort aan arbeidskrachten is. Een andere maatregel is het verstrekken van subsidies aan bedrijven die langrdurig werklozen in dienst nemen. Op deze manier wordt de werkloosheid onder deze groep teruggedrongen.
Maatregelen tegen seizoenwerkloosheid en frictiewerkloosheid
Seizoenswerkloosheid en frictiewerkloosheid zijn bijna natuurlijke verschijnselen. Ze zullen ook wel altijd voorkomen. Toch is er wel iets tegen te doen. Eeen voorbeel van seizoenswerkloosheid doet zich voor bij het Feyenoord stadion 'de kuip'. In de zomer, als er geen voetbal is , is er ook geen werk. Dit probeert met op te vangen door bijvoorbeeld popconcerten te organiseren. Frictiewerkloosheid kan verminderd worden door een betere arbeidsbemiddeling zodat openstaande vacatures sneller vervuld worden.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden