Verslag verteringstelsel

Het verteringstelsel is één van de vele stelsels in het menselijk lichaam. In het verteringstelsel worden voedingstoffen uit het voedsel in het bloed opgenomen. Sommige voedingsstoffen moeten eerst verteerd worden voordat ze opgenomen kunnen worden in het bloed, zoals: eiwitten, de meeste koolhydraten en vetten. Deze voedingstoffen moeten worden omgezet in verteringsproducten, deze verteringsproducten kunnen wel worden opgenomen in het bloed. Andere voedingstoffen kunnen wel gewoon door de darmwand in het bloed worden opgenomen, zoals: glucose, mineralen, vitamines en water. De voedingstoffen hoeven niet eerst omgezet te worden in verteringsproducten. Vertering is dus het omzetten van voedingsstoffen die niet door de darmwand heen in het bloed kunnen worden opgenomen, in verteringsproducten die wel  kunnen worden opgenomen in het bloed. Bij de vertering zijn er scheikundige processen aanwezig. Bij deze processen worden voedingstoffen omgezet in de verteringsstoffen. Bij de vertering zijn verteringsappen nodig. Speeksel en maagsap zijn voorbeelden van verteringsappen. Verteringsappen worden gemaakt door de verteringsklieren. De verteringsklieren bij een mens zijn: de speekselklieren, de maagsapklieren, de lever, de alvleesklier en de darmsapklieren. Veel verteringssappen bevatten enzymen. De enzymen zorgen ervoor dat de vertering sneller verloopt. Niet alles kan worden verteerd. Onverteerde resten bijvoorbeeld voedingsvezel verlaten het lichaam tijdens de ontlasting.

De vertering begint bij de mondholte. Doordat je het voedsel kauwt, kun je het inslikken, maar zo vergroot ook het oppervlak van het voedsel en kunnen de enzymen die in de verteringssappen zitten ook beter inwerken op het voedsel in de mond. Als je het goed gekauwd hebt en de verteringsappen hebben ingewerkt op het voedsel, komt er ook een beetje slijm bij dat de speekselklieren produceren, zo gaat het doorslikken makkelijker. Met je tong duw je het voedsel vanuit je mondholte naar je keelholte. Bij het inslikken word vanzelf de neusholte afgesloten met de huig en de luchtpijp met het strotklepje. Nu kan het voedsel alleen je slokdarm in geduwd worden. Door de darmperistaltiek wordt het voedsel naar je maag geduwd. Darmperistaltiek is: in het darmkanaal zijn lengtespieren en kringspieren. Deze trekken afwisselend samen daardoor ontstaan peristaltische bewegingen die samen dus darmperistaltiek genoemd worden. Je maag is bijna altijd wel in beweging dat komt door het darmperistaltiek.  Je maag is enkel een tijdelijke opslagplaats voor je voedsel. Er worden er bacteriën gedood in de maag, door het zoutzuur in het maagsap en een gedeelte eiwitten wordt verteerd door de enzym in het maagsap. Daarna laat je maagportier steeds kleine hoeveelheden voedsel naar je twaalfvingerige darm. Deze heet zo omdat de darm twaalfvingers lang is. In de twaalfvingerige darm vind veder geen vertering plaats. Er lopen afvoerbuizen vanaf de twaalfvingerige darm naar de lever en de alvleesklier. Het voedsel gaat hierdoor naar de lever en de alvleesklier. De lever maakt gal aan. Gal wordt tijdelijk opgeslagen in de galblaas en zodra het nodig is in de twaalfvingerige darm word het daarheen gevoerd via de galbuis. De galblaas is geen klier, maar een opslagplaats voor gal. Gal emulgeert vetten dat wil zeggen dat gal grote vetdruppels verdeelt in kleine vetdruppeltjes. De vetten worden NIET door gal verteerd. Gal emulgeert de vetten alleen zodat het oppervlak van de druppels sterk vergroot, waardoor de vetten beter bereikbaar zijn voor de enzymen die vetten verteren. Daardoor worden vetten sneller verteerd. De alvleesklier maakt alvleessap, dit sap helpt bij vertering van eiwitten, koolhydraten en vetten. Nu gaat het voedsel door naar de dunne darm. De dunne darm is wel 8 meter lang. In de wand van de dunne darm zitten darmsapklieren die darmsap aanmaken. Darmsap bevat zoals bijna alle sappen verschillende enzymen. In darmsap zitten enzymen die de vertering van eiwitten en koolhydraten afmaken. Daarna kan het bloed eindelijk de verteringsproducten opnemen. In het darmkanaal komen veel verschillende verteringsappen bij de voedselbrij. En alle verteringsappen bevatten vrij veel water. Zo is de voedselbrij veel water gaan bevatten. In het water zijn de voedingstoffen en verteringsproducten opgelost en dat gaat in dunne darm worden opgenomen in het bloed, dus met het water mee komen de voedingsstoffen en de verteringsproducten in het bloed terecht. De wand van de dunne darm is sterk geplooid en op de darmplooien staan de darmvlokken. In deze darmvlokken komen bloedvaten voor. De wand van de darmvlokken is erg dun, zo kan het water met de opgeloste voedingstoffen en verteringsproducten door de darmwand heen worden opgenomen in het bloed. Door de darmvlokken en darmplooien heeft de dunne darm een groot oppervlakte, hierdoor kan de opnamen van de stoffen snel gebeuren. Vanuit de dunne darm komen voedselresten die niet verteerd kunnen worden. Deze brij van onverteerbare voedselresten bevat nog veel water. In de dikke darm wordt al het water uit de onverteerbare voedselresten gehaald en opgenomen in het bloed en de bloedvaten via de wand van de dikke darm. Daardoor wordt de brij ingedikt. Als dat niet gebeurde zou je teveel vocht verliezen en kunnen uitdrogen. In de dikke darm bevinden zich veel bacteriën. Deze bacteriën maken een enzym voor de vertering van de cellulose. Cellulose is moeilijk te verteren en in de verteringsappen van de mens komt geen enzym voor dat de cellulose kan verteren. Door bacteriën enzym voor de vertering van cellulose maken wordt in de dikke darm een deel plantaardig voedsel verteerd. Bij deze vertering onstaat weer glucose ( een soort suiker). Een deel van de glucose word door het bloed opgenomen. Nu wordt door de damperistaltiek de ingedikte, onverteerde voedselresten naar de endeldarm geduwt. In de endeldarm worden ze verzameld en opgeslagen tot dat de kringspier in de anus zich ontspant.