'Verdient China de Nobelprijs voor de Vrede?'

Verdient China de Nobelprijs voor de Vrede?

Het beeld dat in Nederland van China bestaat varieert sterk. Een ieder weet van de rijkdom in de steden aan de oostkust, maar toch gaat dit beeld in veel gevallen samen met het besef in hoe een schril contrast dit staat met de grootse armoede in het binnenland. De armoede overheerst daar, de mensen trekken weg naar de grote steden, op zoek naar werk, het leven is zwaar. Toch gaan er geregeld weer stemmen op om de Nobelprijs voor de Vrede aan de regering van dit ogenschijnlijk niet-vredige land te geven. Een onnozel idee, en dat dacht ik in het begin ook. Maar toch valt hier wel degelijk voor of tegen te pleiten.

Het leven van de Chinezen is sinds de afschaffing van het communisme sterk verbeterd, en met China ook het leven van inwoners in de landen om haar heen. Zij ontplooide zich als een sterke industriële staat, de economische motor van Azië. Zij gaf Azië de mogelijkheid mee te concurreren op de wereldmarkt, wat banen, welvaart en welzijn bracht.

Ook decollectiviseerde de Chinese regering de landbouw, wat een enorme productiegroei heeft opgeleverd, en daarmee veel werkgelegenheid voor arme Chinezen, vooral in het binnenland. Toch valt het vredige hieraan te betwijfelen, aangezien de landbouw nog steeds slechts 20% van het Bruto Nationaal Product vertegenwoordigd. Daarnaast is het werken in de landbouw vaak zwaar, saai werk dat slecht wordt betaald. De meeste inkomsten verdwijnen immers naar multinationals in het buitenland. Ook hebben belastingen en de lage inkomsten in deze sector het landbouwberoep minder aantrekkelijk gemaakt.

De regering heeft in China veel invloed. Dikwijls is ze weer in het nieuws. Is het niet om het blokkeren van het volgende sociale medium, dan is het wel om het hardhandige optreden van de Chinese politie of de slechte arbeidsomstandigheden in het Aziatische land. Dit is natuurlijk verreweg van het stimuleren van vrede, en hier valt weinig goeds over te zeggen. Toch zou het zomaar kunnen dat deze ogenschijnlijk wrede regering een wereldwijde hongersnood, een malthusiaanse catastrofe, heeft helpen te voorkomen door haar beruchte invloed in te zetten om reductie van de bevolkingsgroei te realiseren.

Toen de Britse predikant Thomas Malthus in 1798 zijn ‘An Essay on the Principle of Population’ publiceerde, werd hij door weinig regeringen serieus genomen. De Chinese regering echter, was een van de weinigen die inzagen dat deze malthusiaanse catastrofe wel eens inderdaad een werkelijkheid zou kunnen worden. Omdat ook China op dat moment exponentieel in bevolkingsomvang toenam, en voedselschaarste in de nabije toekomst dreigde, werd besloten tot invoering van het drastische één-kindbeleid.

Nu, vele jaren na de invoering van dit beleid, kan men terugkijken op deze beslissing en concluderen dat de invoering hiervan de bevolkingsomvang van de wereld zeker sterk heeft beïnvloed. China kent op dit moment circa een miljard inwoners, net als India. Een groot verschil is echter wel dat de groeifactor van India in de afgelopen 50 jaar bijna exponentieel was, in tegenstelling tot China, waar de groei stagneerde. Een grote vraag is dan ook: Wat zou er gebeurd zijn als China zijn bevolking ook ongecontroleerd had laten doorgroeien? Zou er dan nog wel genoeg voedsel zijn voor alle wereldbewoners? Heeft China met de invoering van dit beleid wereldwijde voedseloorlogen voorkomen? Wie zal het zeggen.

Of het misschien hebben helpen voorkomen van voedseloorlogen op mondiaal niveau alleen genoeg reden is voor het ontvangen van de Nobelprijs voor de Vrede? Naar mijn mening niet. Om de Nobelprijs voor de Vrede te mogen ontvangen moet er door de ontvanger op alle fronten stappen in de richting van mondiale gelijkheid en wereldvrede zijn gezet, en deze is op veel gebieden van het beleid van de Chinese regering ver te zoeken, net als democratie. Laat de Chinese regering eerst daar maar wat aan gaan veranderen, dan pas kunnen we zeggen dat China heeft bijgedragen aan échte vrede. Het potentieel ligt er, nu moet het alleen nog gerealiseerd worden.