Interview met jezelf

Een kort interview over.. mezelf! Wie ben ik? Nou ja, gewoon.. ik.

Ik

Wie ben ik? Vroeg ik mezelf af. Ja gewoon, ik. Geen andere omschrijving mogelijk. Niet dat iedereen anders is, nee totaal niet, iedereen is zichzelf. Het is gewoon dat ik anders ben dan anderen. Met anders bedoel ik ook anders. Écht anders. Ik wordt dan ook regelmatig nagekeken op de fiets, of in de trein, ofzo. Maar ik, dat is Lilja Albers, 13 jaar, en vrij voelend alsof er geen regels bestaan.

Waarom anders?

Ja, waarom.. Dat vraag ik mezelf ook wel eens af. Waarom ben ik niet gewoon zoals de anderen? Nou, omdat je maar één keer leeft en dat leven wil ik niet leven zoals al die andere mensen, die er allemaal hetzelfde uitzien. Ik wil graag, tja, ik wil graag anders zijn. Ik vind deze wereld te saai worden en daarom dacht ik, laten we gewoon eens anders zijn. Blond haar? Niet te bekennen. Of bruin, zwart? Haha, ook niet. Wat dacht je van Ferrari-rood, of over twee dagen.. Dan is het blauw!

Verder over mijn haar en uiterlijk

Ik kan niet wachten totdat ik mijn haarverf weer heb, dan gaat het eindelijk blauw! Ik stond in de winkel en kon niet kiezen welke kleur ik zou doen.. Mijn haar was al immers gebleekt en ik kon uit alles kiezen.. De verkoopster wees me een paar bruine en zwarte tinten aan, en ik lachte. Nee, zei ik. Ik zoek naar iets geks, groen ofzo. Ze keek me aan alsof ik niet goed was en begeleidde me naar de felle kleuren… ik heb uiteindelijk rood genomen.

Niet alleen mijn haar is anders, ook mijn kledingstijl is anders dan de meesten op school. Ik draag het liefst een oversized-trui en zwarte skinny-jeans. Dan mijn warme en comfortabele kisten eronder. En de kleur? Ja het liefst zwart. Nu gaan mensen denken, iehl, een emo. Dan vertel ik je dit: nee! Ik ben absoluut geen emo, of gothic, of wat je het ook mag noemen. Ik vind zwart gewoon een mooie kleur en het combineert mooi met fel gekleurd haar, en het past bij alles.

En over make-up? Ik wil ook mijn natuurlijk schoonheid laten zien, en vind een plamuurlaag van foundation niet nodig. Op de meeste dagen is een beetje mascara genoeg, dan lijken mijn ogen groter en zie ik er minder moe uit. Want ook mijn moeder schrikt als ze me in de ochtend ziet, haha.

Vroeger

Toen ik jonger was, ben ik ook nooit als de andere meisjes geweest. Ik heb meer jongensvrienden gehad dan meiden, en dat is ook zo gebleven. Mijn moeder was altijd al bang dat ik mij om wilde laten bouwen, omdat ik dat vroeger altijd zei. Vaak genoeg heb ik verteld dat ik veel liever jongen wilde zijn, omdat die stoerder zijn en veel meer durfden. Naarmate ik ouder werd, kwam ik erachter dat je ook stoer en cool kunt zijn als meisje, en voelde me steeds meer thuis in mijn eigen lichaam.

En verder?

Voor de toekomst weet ik het nog niet, ik zal nooit een meisje-meisje worden. Waarschijnlijk blijf ik altijd een andere kleur haar hebben en zal me ook anders kleden. Ik vind tenslotte, iedereen is anders.