Opdracht 'Eigen dagboek in de Tweede Wereldoorlog'
14 mei, 1940
De Duitsers hebben Rotterdam gebombardeerd.
Ik heb samen met een paar vrienden overlegd. We denken allemaal dat we een verzetsgroep moeten oprichten. Tot nu toe doen de Duitsers nog aardig maar we denken dat daar nog wel verandering in zal komen. We zijn al voedsel aan het inslaan. We zijn bezig een ondergrondse kamer te maken diep in het bos bij de 3 grote eiken.
9 februari, 1941
De eerste joden zijn weggevoerd.
We hebben al flink wat voedsel ingeslagen. Elke week doen we er weer wat bij.
Ik hoorde van Daniël, die ook in onze verzetsgroep zit dat de eerste joden zijn afgevoerd. Ze komen allemaal uit Amsterdam. Het gerucht gaat dat Duitsland alle joden die nu zijn afgevoerd naar een concentratiekamp wil sturen en ze wil vermoorden. Dit willen we niet zover laten komen. We hebben contact gezocht met het Engelse volk, en die willen ons wel wapens sturen. De meeste wapens zijn messen en jachtgeweren, maar dat hebben we wel wat aan. Ik denk dat we binnenkort echt overgaan tot actief verzet.
5 december, 1942
Verrassing!
Hoera! We hebben de Duitsers een lesje geleerd. Aangezien bijna alle Duitse mannen van de commandopost hier in ons dorp een gezellige avond hebben met elkaar, hebben wij de commandopost overvallen. We hebben al het bruikbare materiaal meegenomen, zoals voedselbonnen, wat wapens en wat andere dingen. Ook hebben we een doos sigaretten gevonden, dat is lang geleden zeg. Ik stook er met trotse gevoelens eentje op. De voedselbonnen hebben we verdeeld over de armere gezinnen bij ons in het dorp. Mevrouw stefans heeft wat extra bonnen gekregen omdat haar man vorig jaar is overleden aan een ongeluk met een Duitse vrachtwagen. Ze kunnen nauwelijks rondkomen.
19 januari, 1943
Radio Oranje.
We luisterden naar radio oranje. De russen hadden de Duitsers bij Stalingrad verslagen! Dat was echt even juichen. Wat waren we blij met dit nieuws, Duitsland was dus toch niet zo sterk als we dachten. Ook zijn er 2 weken geleden mensen bij onze verzetsgroep gekomen. Het gaat om 11 mannen en 2 vrouwen afkomstig uit de dorpen rondom ons en wouden zich aansluiten bij ons. Onze groep telt nu 33 mannen en 7 vrouwen.
30 oktober, 1944
Het begin van een lange tijd.
De helft van Nederland is allang bevrijd, maar wij zitten hier nog met de Duitsers om ons heen.
De winter komt eraan, en we hebben veel voedsel dat we hadden opgespaard al weggegeven.
Ik ben bang dat veel mannen, vrouwen en kinderen het niet zullen halen deze winter. Er zijn geen stook middelen meer, en sommige gezinnen leven nu in de huiskamer naast de kachel. Ze moesten de deurposten, en zelfs de vloeren verzagen zodat ze dat in de kachel konden doen. Nergens kan je meer kolen kopen.
17 november, 1944
De hongerwinter.
Veel mensen in ons dorp zien het niet meer zitten. De armere mensen proberen nu nog te vluchten, maar het is veel te koud. Velen van hun zullen het niet halen. Het voedsel is op, en het meeste hout is al op. Gister hebben we een vergadering gehad met het hoofd van onze verzetsgroep. We stelen al de hele winter eten en kleding van de Duitsers, en ze beginnen wat te vermoeden. Er zijn al 5 leden opgepakt, en ik ben bang dat we die niet meer terug zullen zien.
25 februari, 1945
Misschien de laatste keer.
Dit is vrijwel zeker de laatste keer dat ik schrijf. De Duitsers hebben ons gevonden, en we zijn gevlucht. Ik zit nu bij André in huis, hopen dat dat veilig is. André zit ook in het verzet, en we hebben een plan bedacht. We gaan morgen een Duitse patrouille aanvallen. Als ik niet meer schrijf, ben ik er waarschijnlijk niet meer. Het is een heel groot risico, maar ik heb het over voor mijn land. We zijn al zover gekomen, dit kan er ook nog wel bij. Vaarwel dagboek, vaarwel.
14 mei, 1940
De Duitsers hebben Rotterdam gebombardeerd.
Ik heb samen met een paar vrienden overlegd. We denken allemaal dat we een verzetsgroep moeten oprichten. Tot nu toe doen de Duitsers nog aardig maar we denken dat daar nog wel verandering in zal komen. We zijn al voedsel aan het inslaan. We zijn bezig een ondergrondse kamer te maken diep in het bos bij de 3 grote eiken.
9 februari, 1941
De eerste joden zijn weggevoerd.
Ik hoorde van Daniël, die ook in onze verzetsgroep zit dat de eerste joden zijn afgevoerd. Ze komen allemaal uit Amsterdam. Het gerucht gaat dat Duitsland alle joden die nu zijn afgevoerd naar een concentratiekamp wil sturen en ze wil vermoorden. Dit willen we niet zover laten komen. We hebben contact gezocht met het Engelse volk, en die willen ons wel wapens sturen. De meeste wapens zijn messen en jachtgeweren, maar dat hebben we wel wat aan. Ik denk dat we binnenkort echt overgaan tot actief verzet.
5 december, 1942
Verrassing!
Hoera! We hebben de Duitsers een lesje geleerd. Aangezien bijna alle Duitse mannen van de commandopost hier in ons dorp een gezellige avond hebben met elkaar, hebben wij de commandopost overvallen. We hebben al het bruikbare materiaal meegenomen, zoals voedselbonnen, wat wapens en wat andere dingen. Ook hebben we een doos sigaretten gevonden, dat is lang geleden zeg. Ik stook er met trotse gevoelens eentje op. De voedselbonnen hebben we verdeeld over de armere gezinnen bij ons in het dorp. Mevrouw stefans heeft wat extra bonnen gekregen omdat haar man vorig jaar is overleden aan een ongeluk met een Duitse vrachtwagen. Ze kunnen nauwelijks rondkomen.
19 januari, 1943
Radio Oranje.
We luisterden naar radio oranje. De russen hadden de Duitsers bij Stalingrad verslagen! Dat was echt even juichen. Wat waren we blij met dit nieuws, Duitsland was dus toch niet zo sterk als we dachten. Ook zijn er 2 weken geleden mensen bij onze verzetsgroep gekomen. Het gaat om 11 mannen en 2 vrouwen afkomstig uit de dorpen rondom ons en wouden zich aansluiten bij ons. Onze groep telt nu 33 mannen en 7 vrouwen.
30 oktober, 1944
Het begin van een lange tijd.
De winter komt eraan, en we hebben veel voedsel dat we hadden opgespaard al weggegeven.
Ik ben bang dat veel mannen, vrouwen en kinderen het niet zullen halen deze winter. Er zijn geen stook middelen meer, en sommige gezinnen leven nu in de huiskamer naast de kachel. Ze moesten de deurposten, en zelfs de vloeren verzagen zodat ze dat in de kachel konden doen. Nergens kan je meer kolen kopen.
17 november, 1944
De hongerwinter.
Veel mensen in ons dorp zien het niet meer zitten. De armere mensen proberen nu nog te vluchten, maar het is veel te koud. Velen van hun zullen het niet halen. Het voedsel is op, en het meeste hout is al op. Gister hebben we een vergadering gehad met het hoofd van onze verzetsgroep. We stelen al de hele winter eten en kleding van de Duitsers, en ze beginnen wat te vermoeden. Er zijn al 5 leden opgepakt, en ik ben bang dat we die niet meer terug zullen zien.
25 februari, 1945
Misschien de laatste keer.
Dit is vrijwel zeker de laatste keer dat ik schrijf. De Duitsers hebben ons gevonden, en we zijn gevlucht. Ik zit nu bij André in huis, hopen dat dat veilig is. André zit ook in het verzet, en we hebben een plan bedacht. We gaan morgen een Duitse patrouille aanvallen. Als ik niet meer schrijf, ben ik er waarschijnlijk niet meer. Het is een heel groot risico, maar ik heb het over voor mijn land. We zijn al zover gekomen, dit kan er ook nog wel bij. Vaarwel dagboek, vaarwel.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
J.
J.
nice
10 jaar geleden
Antwoorden