Opdracht Westenbork:
Brief
Lieve Rozette,
Hoe gaat het?
Ik zit in Westenbork, een 'werkkamp'. Ik heb lang niet van me laten horen omdat het allemaal zo
verwarrend is en raar is gelopen........... Ik zal beginnen bij het begin, toen je me vertelde dat je voor je verjaardag een eigen radio had gekregen. Ik had net je brief gelezen toen ik vader diep hoorde zuchten....
Vader had net ´het dagblad´ gepakt, en las voor : Joden mogen niet meer op publieke plantsoenen en openbare gelegenheden komen, zwembaden, hotels, parken, schouwburgen. We moesten de olifanten ook maar een tijdje missen susde mijn moeder. Je kon het zo gek niet bedenken of het stond erin. Vader mopperde en zei dat ik en mijn broertje ons gedeisd moesten houden. We moesten er ons strikt aan houden, want het was maar tijdelijk. De oorlog zou gauw weer voorbij zijn.
Op 10-01-41 was ook al de 'Registratieplicht voor joden' , ik heb de brief gelezen. Vader wilde ons overal buiten houden, maar ik kon het niet laten.....
Een paar maanden later moesten we (ik en mijn broertje en alle andere Joodse kinderen op school) naar andere scholen, "Joodse scholen" ........ We mochten nog steeds niet naar de dierentuin, en mijn broertje moest vaak huilen als hij al enige niet mocht zwemmen in het nieuwe overdekte zwembad. "Iedereen mag pappa, toe!" zeurde hij dan weer.... Maar toen hij toch stiekem met Hein ging, kwam hij huilend thuis dat "2 oergrote jongens" hem hadden aangevallen. Ik hield me keurig aan de afspraken, nou ja keurig..... Ik gooide wel eens een sneeuwbal naar een Duitse soldaat, maar dat deden er wel meer en zo lang je niet gepakt werd....
Het was helemaal niet echt erg, een Joodse school maar ik miste al mijn vriendinnen zo. En ik zag alleen maar Joodse kinderen, ik was toch ook gewoon een Nederlander? Verwarrend........
Na een paar maanden werden er Joodse vrienden van mijn vader naar ‘werkkampen’ op de trein gezet, en op het laatst moesten wij ook.
We mochten alleen handbagage meenemen, ik heb een lijstje, wat kleren, Snuffie, en de glinster_ schut_ bal meegenomen (die ik voor me verjaardag had gekregen) snel ingepakt. Het was erg druk, en het wagonnetje was erg krap, ik hoorde een baby huilen, en mijn broertje moest zat op mijn moeders schoot, omdat het zo krap was. Mijn vader was eerst opgelucht: hij zou werk krijgen, en hoopte op een beter leven. De regels werden namelijk steeds strenger, autorijden werd verboden, we moesten op straat een Davidster dragen (dat is een gele ster met het woord 'Jood' erop), en we mochten niet meer op elk tijdstip naar de winkels.
We waren 3 dagen onderweg, met weinig of haast geen eten en drinken. Er was zelfs een oude mevrouw omgekomen door uitdroging! Dat was natuurlijk verschrikkelijk. Aangekomen in het kamp, werden we onder luid geroep van Duitse soldaten uit de wagon gedreven. Er was overal prikkeldraad om het gebied, en betonnen muren zodat we niet konden ´vluchten´ wilde dat al in ons opkomen!
Het zag er dus heel anders uit dan we ons voorstelden:
er waren barakken: ziekenhuis barakken, weeshuizen enz.
De huisjes waar wij wonen zijn groot genoeg voor 2 of 3 stapelbedden, het is erg krap dat wel....
Het is hier heel anders dan je je kunt voor stellen, er is hier een heel goed ziekenhuis zegt moeder, maar ze proberen ons bang te maken met de strafbarakken, waar Joden zaten die in overtreding waren geweest. Ze hebben een blauw overall aan met rode schouderstukken en een 'S' op hun arm. De mensen werken daar volgens mij op een batterij afdeling..... En waarin natuurlijk niemand wil komen!
We moeten ook vroeg opstaan, we mogen ons dan even wassen en naar de wc gaan. Dan krijgen we wat namaak koffie of thee. Daarna krijgen we het appèl. Op het appel moeten alle gevangen in rijen gaan staan, en word dan geteld of iedereen er is. Dan begon de werkdag, over het algemeen was er een 12-urige werkdag, van zes tot zes, voor de meeste ouders.
Er zijn hier sportvelden, speeltuinen, scholen echt van alles!!! Er zijn ook feestjes, en Josef heeft ook al een rapport, echt super goed! Moeder en vader zijn trots op hem. Dus verder gaat het leven hier door en als je er een tijdje bent raak je hier gewend, hoe gek het ook klinkt!
De stemming is verschillend in het kamp, in het ene huisje is het rustig, en er naast is het er gespannen. We kunnen ‘s avonds haast niet slapen, het halve kamp heeft last van vlooien. Sorry dat ik je hier mee lastig val!
Ondanks dat het erg wennen is, en we zo snel mogelijk een einde aan de oorlog willen, moeten we proberen er hier wat van te maken.
Zoals ik al zei heeft vader werk, hij werkt mee op het land. Het is erg zwaar en moet veel werken... Maar er is een probleem; er is iets belangrijker, belangrijker dan hiervoor. We zijn namelijk op de transport lijst gezet naar Polen, mijn ouders hebben er haast alles aan gedaan om ons er af te krijgen. Vader verzwakt namelijk, hij werkt ook te veel en krijgt het aan zijn rug. Moeder heeft net een griep onder de leden..... En ik, ja met mij gaat het wel aardig. Er is hier een goed ziekenhuis, maar de klachten blijven.Moeder heeft met een paar verpleegsters gepraat, of zij er niet voor konden zorgen wij dan konden blijven, maar nee. Ik wil ook niet weg van vader en moeder, maar ze zeggen dat ik en mijn broertje moeten zorgen dat we kunnen blijven koste wat kost. Elke week word er namelijk een lijst voorgelezen, met mensen die naar een ander kampen moeten. Er worden dan zoveel mogelijk mensen in een trein geduwd, er worden er steeds meer in gewerkt........ Het wordt drukker, ik denk dat we plaats moeten maken. Niemand wil op de transport lijst staan, niemand, je hebt er van alles voor over........Weer in de krappe wagons, weinig eten en drinken, en een stank. We weten niet waar het ons heen voert of wat er ons te wachten staat. Er gaan vreselijke geruchten de ronde. Vergeleken met dat vooruitzicht is het zo slecht hier nog niet! Ik hoop je in de trein te kunnen schrijven....
Vader gaat een stukje uit de bijbel voorlezen, en heeft een drukke dag gehad op het land. We krijgen hier goed te eten!! Dus maak je geen zorgen, maar het is natuurlijk niet zo lekker als thuis!
Doe je de groetjes een Peet en Jannie?
En een knuffel aan Flappie!
Ik denk elke dag ‘aan ons kleine paradijsje’, zoals vader dat noemt. Je krijgt trouwens alle liefs van mijn ouders en Josef.
Je weet niet waar het je heen voert alleen dat het je weg voert, van alles......
Brief
Lieve Rozette,
Hoe gaat het?
Ik zit in Westenbork, een 'werkkamp'. Ik heb lang niet van me laten horen omdat het allemaal zo
verwarrend is en raar is gelopen........... Ik zal beginnen bij het begin, toen je me vertelde dat je voor je verjaardag een eigen radio had gekregen. Ik had net je brief gelezen toen ik vader diep hoorde zuchten....
Vader had net ´het dagblad´ gepakt, en las voor : Joden mogen niet meer op publieke plantsoenen en openbare gelegenheden komen, zwembaden, hotels, parken, schouwburgen. We moesten de olifanten ook maar een tijdje missen susde mijn moeder. Je kon het zo gek niet bedenken of het stond erin. Vader mopperde en zei dat ik en mijn broertje ons gedeisd moesten houden. We moesten er ons strikt aan houden, want het was maar tijdelijk. De oorlog zou gauw weer voorbij zijn.
Op 10-01-41 was ook al de 'Registratieplicht voor joden' , ik heb de brief gelezen. Vader wilde ons overal buiten houden, maar ik kon het niet laten.....
Het was helemaal niet echt erg, een Joodse school maar ik miste al mijn vriendinnen zo. En ik zag alleen maar Joodse kinderen, ik was toch ook gewoon een Nederlander? Verwarrend........
Na een paar maanden werden er Joodse vrienden van mijn vader naar ‘werkkampen’ op de trein gezet, en op het laatst moesten wij ook.
We mochten alleen handbagage meenemen, ik heb een lijstje, wat kleren, Snuffie, en de glinster_ schut_ bal meegenomen (die ik voor me verjaardag had gekregen) snel ingepakt. Het was erg druk, en het wagonnetje was erg krap, ik hoorde een baby huilen, en mijn broertje moest zat op mijn moeders schoot, omdat het zo krap was. Mijn vader was eerst opgelucht: hij zou werk krijgen, en hoopte op een beter leven. De regels werden namelijk steeds strenger, autorijden werd verboden, we moesten op straat een Davidster dragen (dat is een gele ster met het woord 'Jood' erop), en we mochten niet meer op elk tijdstip naar de winkels.
We waren 3 dagen onderweg, met weinig of haast geen eten en drinken. Er was zelfs een oude mevrouw omgekomen door uitdroging! Dat was natuurlijk verschrikkelijk. Aangekomen in het kamp, werden we onder luid geroep van Duitse soldaten uit de wagon gedreven. Er was overal prikkeldraad om het gebied, en betonnen muren zodat we niet konden ´vluchten´ wilde dat al in ons opkomen!
Het zag er dus heel anders uit dan we ons voorstelden:
er waren barakken: ziekenhuis barakken, weeshuizen enz.
De huisjes waar wij wonen zijn groot genoeg voor 2 of 3 stapelbedden, het is erg krap dat wel....
Het is hier heel anders dan je je kunt voor stellen, er is hier een heel goed ziekenhuis zegt moeder, maar ze proberen ons bang te maken met de strafbarakken, waar Joden zaten die in overtreding waren geweest. Ze hebben een blauw overall aan met rode schouderstukken en een 'S' op hun arm. De mensen werken daar volgens mij op een batterij afdeling..... En waarin natuurlijk niemand wil komen!
We moeten ook vroeg opstaan, we mogen ons dan even wassen en naar de wc gaan. Dan krijgen we wat namaak koffie of thee. Daarna krijgen we het appèl. Op het appel moeten alle gevangen in rijen gaan staan, en word dan geteld of iedereen er is. Dan begon de werkdag, over het algemeen was er een 12-urige werkdag, van zes tot zes, voor de meeste ouders.
De stemming is verschillend in het kamp, in het ene huisje is het rustig, en er naast is het er gespannen. We kunnen ‘s avonds haast niet slapen, het halve kamp heeft last van vlooien. Sorry dat ik je hier mee lastig val!
Ondanks dat het erg wennen is, en we zo snel mogelijk een einde aan de oorlog willen, moeten we proberen er hier wat van te maken.
Zoals ik al zei heeft vader werk, hij werkt mee op het land. Het is erg zwaar en moet veel werken... Maar er is een probleem; er is iets belangrijker, belangrijker dan hiervoor. We zijn namelijk op de transport lijst gezet naar Polen, mijn ouders hebben er haast alles aan gedaan om ons er af te krijgen. Vader verzwakt namelijk, hij werkt ook te veel en krijgt het aan zijn rug. Moeder heeft net een griep onder de leden..... En ik, ja met mij gaat het wel aardig. Er is hier een goed ziekenhuis, maar de klachten blijven.Moeder heeft met een paar verpleegsters gepraat, of zij er niet voor konden zorgen wij dan konden blijven, maar nee. Ik wil ook niet weg van vader en moeder, maar ze zeggen dat ik en mijn broertje moeten zorgen dat we kunnen blijven koste wat kost. Elke week word er namelijk een lijst voorgelezen, met mensen die naar een ander kampen moeten. Er worden dan zoveel mogelijk mensen in een trein geduwd, er worden er steeds meer in gewerkt........ Het wordt drukker, ik denk dat we plaats moeten maken. Niemand wil op de transport lijst staan, niemand, je hebt er van alles voor over........Weer in de krappe wagons, weinig eten en drinken, en een stank. We weten niet waar het ons heen voert of wat er ons te wachten staat. Er gaan vreselijke geruchten de ronde. Vergeleken met dat vooruitzicht is het zo slecht hier nog niet! Ik hoop je in de trein te kunnen schrijven....
Vader gaat een stukje uit de bijbel voorlezen, en heeft een drukke dag gehad op het land. We krijgen hier goed te eten!! Dus maak je geen zorgen, maar het is natuurlijk niet zo lekker als thuis!
Doe je de groetjes een Peet en Jannie?
En een knuffel aan Flappie!
Ik denk elke dag ‘aan ons kleine paradijsje’, zoals vader dat noemt. Je krijgt trouwens alle liefs van mijn ouders en Josef.
Je weet niet waar het je heen voert alleen dat het je weg voert, van alles......
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden