Locher im Stahl
Uit: Der Spiegel
Door: Andreas Ulrich en Tilo Thielke Zakelijke Gegevens Titel: Locher im Stahl
Auteur: Andreas Ulrich en Tilo Thielke
Uit: Der Spiegel
Tijdstip van uitgave: januari 2001 Samenvatting In 1994 zonk de ferry “Estonia”. Velen geloven dat het schip is geëxplodeerd. Een paar maanden geleden is de uitslag van het onderzoek bekend gemaakt. “Der Spiegel” gaat hierop in. BAM heeft zich bezig gehouden met een test. Hierbij werd een mogelijke explosie gesimuleerd op de Estonia. Met springstof werd een gat gemaakt in een stuk staal. De uitkomst? Een gat van 50 centimeter in doorsnee. Op 28 september 1994 zonk de Estonia, toen het op weg was van Estland naar Zweden. 852 mensen stierven. Maar hoe kwam het dat het schip was gezonken? Mogelijk was er iets in de boeg geëxplodeerd. Enkele maanden geleden (eind 2000) werden de expertises van drie gerenommeerde onderzoeksinstituten gepubliceerd. Deze bevestigden het vermoeden dat de Estonia door explosieve ladingen is gezonken. Christiane Gerboth kondigde vlak voor kerst aan dat er toch een misdaad was gepleegd en dat het geen ongeluk was. De “Hamburger Staatsanwaltschaft” onderzoekt nu of er duidelijke aanwijzingen zijn dat er een aanslag met explosieven werd gepleegd. De reden van het onderzoek zijn twee stukken metaal van 10 bij 15 centimeter, die in Augustus 2000 van de bodem zijn opgedoken. Een instelling in Brandenburg dat metaal onderzoekt constateerde dat er veranderingen waren opgetreden in de samenstelling van het metaal. Dit is mogelijk het gevolg van een explosie. Der Spiegel had weinig vertrouwen in de expertises en gaf het BAM opdracht tot een uitgebreid onderzoek. Het resultaat is verbluffend. Het stormde toen de Estonia verging. Er waren hoge golven van wel vijf meter. De kapitein wilde op tijd in Stockholm arriveren en ging volle kracht vooruit. Door de hoge golven brak de klep van het schip af. Het autodek liep vol met water. Onderzoekscommissies uit Zweden, Finland en Estland presenteerden na een week al hun rapport. Volgens deze commissies was het Duitse Meyer Werft uit Papenburg de schuldige. Dit bedrijf had in 1980 het schip gebouwd. Maar de boeg van het schip zou te zwak zijn en afgeraffeld. Sindsdien gebeuren er rare dingen. Een commissielid zou een schroef van de boeg, door duikers opgedoken, weer terug in zee hebben gegooid. Reden: het zou niet meer in de helikopter hebben gepast, die geborgen wrakstukken vervoerde. Zweedse burgers wilden niet dat het wrak voor altijd werd verzegeld. Verschillende ondernemingen hadden al zand en stenen gestuurd naar het wrak. De Zweedse regering had hier al vijftig miljoen Mark in gestoken. Overlevenden en nabestaanden vroegen zich af waarom de oorzaak van de ramp niet boven tafel mocht komen. Zouden er soms wapens aan boord van het schip zijn geweest, of drugs. Hier waren echter geen bewijzen voor. Ook de journaliste Rabe was geïnteresseerd in de waarheid. Op een conferentie voor slachtoffers en nabestaanden ontmoette zij Bemis. Zij charterden het schip “One Eagle” en gingen samen met negen Duitse en Tsjechische duikers naar de plek des onheils. Maar de Zweedse kustwacht probeerde hier een stokje voor te steken. Volgens het Zweedse recht is het niet toegestaan om te gaan duiken bij het wrak. Maar Bemis ging gewoon door. Het schip ligt namelijk in internationale wateren, wat de Zweden later ook beseften. Het duurde twee dagen om de Estonia te vinden. Het wrak ligt op een diepte van 58 tot 85 meter en het zicht is slechts twee meter en de duikers konden slechts tien minuten onder water blijven, vanwege de grote druk. De eerste twee dagen brachten alleen de onderwaterrobots beelden van de boeg van de Estonia. Daarna had men een aantal keer pech: de kabel van de sonarapparatuur scheurde los nadat het in aanraking was gekomen met de schroef van de boot, ook beschadigde de boeg de robot. Op 29 augustus leek het dan toch te lukken. Twee duikers werden met speciale apparatuur uitgerust, waaronder een snijbrander. De duikers namen twee stukken staal mee, die ze hadden losgesneden van de Estonia. Rabe bracht de metaalstukken naar een bedrijf voor metaalonderzoek. Geleerden toonden aan dat er geen grenzen van de nerven meer te herkennen waren. Ook was de regelmatigheid verstoord. De verstoring van de bestanddelen kan niet veroorzaakt zijn door een mechanisch probleem. Ook waren er zogenaamde tweelingen ontstaan in het metaal. Volgens de onderzoekers is dit een bewijs dat er een explosie heeft plaatsgevonden, omdat dit niet door een mechanisch defect kan zijn veroorzaakt. Bij het “Institut für Materialprüfung und Werkstofftechnik” werd de aanwezigheid van de stof Martensit aangetoond. Deze stof kan alleen ontstaan, wanneer staal enorm snel wordt verbogen en een temperatuur bereikt van 723 graden en vervolgens weer razendsnel afkoelt. Ook in Texas, Amerika kwam men tot de conclusie dat er een explosie moet hebben plaatsgevonden. Om helemaal zeker van de zaak te zijn werd het een en ander geanalyseerd. Er werden scheepsplaten geleverd, waarmee men 15 verschillende experimenten uitvoerde. Deze werden geknipt, gescheurd, maar ook opgeblazen met springstof. BAM toonde aan dat springstof mogelijk een gat in de boeg van de Estonia kan hebben veroorzaakt. Maar volgens BAM hangt de verbuiging van het Perlit niet af van de snelheid, zoals men denkt, maar van de vervorming. Dit wijst er op dat er geen sprake is van een explosie. Ook werd er maar een heen klein beetje Martensit aangetroffen. Daarom mag men ook dat niet als bewijs zien. Wel vond men kleine zogenaamde tweelingen. Maar bij een explosie treden deze tweelingen juist op in de doorsnede. Onderzoek heeft aangetoond dat de manier waarop Meyer Werft het staal behandelt tegen roest oorzaak kan zijn van de aanwezigheid van tweelingen. Dit zou komen door de snelheid waarop het staal wordt bewerkt met de stof “Wheelabrator WS330”. Maar onderzoekers kunnen een bomaanslag niet uitsluiten. De bom-theorie is daarmee noch bewezen, noch afgelegd. Het raadsel rond de Estonia zal wel nooit opgelost worden. Schepen van de Zweedse en Finse kustwachten bewaken de rampplek dag en nacht. Toch is er nog onduidelijkheid. In de boeg zit nu een klein gat. Op videobeelden van vlak na de ramp is echter duidelijk te zien dat dat gat er nog niet zit. De vraag is nu: wie heeft dat stuk eruit gesneden en waarom? Eigen mening Ik vond dit artikel erg interessant. Een week geleden heb ik op de Engelse Tv-zender Discovery een documentaire gezien over scheepsrampen. Hier werd ook de ramp met de Estonia behandeld, maar hier ging men alleen uit van de theorie dat de boeg zou zijn afgebroken. Over de bom-theorie werd niets gezegd. Toch wel interessant om ook een ander deel van het verhaal te horen.
Doel van de schrijver
De schrijvers willen de lezer informeren over de mogelijke oorzaak van de ramp met de Estonia. De ramp wordt door Duitsers waarschijnlijk meer gevolgd, omdat na het onderzoek een Duits bedrijf als schuldig werd bevonden. Ook denk ik dat de schrijvers wat sensatie willen brengen met de verschillende theorieën. Ze hebben het over drugs en wapens, maar schrijven ook over de bom-theorie.
Uit: Der Spiegel
Door: Andreas Ulrich en Tilo Thielke Zakelijke Gegevens Titel: Locher im Stahl
Auteur: Andreas Ulrich en Tilo Thielke
Uit: Der Spiegel
Tijdstip van uitgave: januari 2001 Samenvatting In 1994 zonk de ferry “Estonia”. Velen geloven dat het schip is geëxplodeerd. Een paar maanden geleden is de uitslag van het onderzoek bekend gemaakt. “Der Spiegel” gaat hierop in. BAM heeft zich bezig gehouden met een test. Hierbij werd een mogelijke explosie gesimuleerd op de Estonia. Met springstof werd een gat gemaakt in een stuk staal. De uitkomst? Een gat van 50 centimeter in doorsnee. Op 28 september 1994 zonk de Estonia, toen het op weg was van Estland naar Zweden. 852 mensen stierven. Maar hoe kwam het dat het schip was gezonken? Mogelijk was er iets in de boeg geëxplodeerd. Enkele maanden geleden (eind 2000) werden de expertises van drie gerenommeerde onderzoeksinstituten gepubliceerd. Deze bevestigden het vermoeden dat de Estonia door explosieve ladingen is gezonken. Christiane Gerboth kondigde vlak voor kerst aan dat er toch een misdaad was gepleegd en dat het geen ongeluk was. De “Hamburger Staatsanwaltschaft” onderzoekt nu of er duidelijke aanwijzingen zijn dat er een aanslag met explosieven werd gepleegd. De reden van het onderzoek zijn twee stukken metaal van 10 bij 15 centimeter, die in Augustus 2000 van de bodem zijn opgedoken. Een instelling in Brandenburg dat metaal onderzoekt constateerde dat er veranderingen waren opgetreden in de samenstelling van het metaal. Dit is mogelijk het gevolg van een explosie. Der Spiegel had weinig vertrouwen in de expertises en gaf het BAM opdracht tot een uitgebreid onderzoek. Het resultaat is verbluffend. Het stormde toen de Estonia verging. Er waren hoge golven van wel vijf meter. De kapitein wilde op tijd in Stockholm arriveren en ging volle kracht vooruit. Door de hoge golven brak de klep van het schip af. Het autodek liep vol met water. Onderzoekscommissies uit Zweden, Finland en Estland presenteerden na een week al hun rapport. Volgens deze commissies was het Duitse Meyer Werft uit Papenburg de schuldige. Dit bedrijf had in 1980 het schip gebouwd. Maar de boeg van het schip zou te zwak zijn en afgeraffeld. Sindsdien gebeuren er rare dingen. Een commissielid zou een schroef van de boeg, door duikers opgedoken, weer terug in zee hebben gegooid. Reden: het zou niet meer in de helikopter hebben gepast, die geborgen wrakstukken vervoerde. Zweedse burgers wilden niet dat het wrak voor altijd werd verzegeld. Verschillende ondernemingen hadden al zand en stenen gestuurd naar het wrak. De Zweedse regering had hier al vijftig miljoen Mark in gestoken. Overlevenden en nabestaanden vroegen zich af waarom de oorzaak van de ramp niet boven tafel mocht komen. Zouden er soms wapens aan boord van het schip zijn geweest, of drugs. Hier waren echter geen bewijzen voor. Ook de journaliste Rabe was geïnteresseerd in de waarheid. Op een conferentie voor slachtoffers en nabestaanden ontmoette zij Bemis. Zij charterden het schip “One Eagle” en gingen samen met negen Duitse en Tsjechische duikers naar de plek des onheils. Maar de Zweedse kustwacht probeerde hier een stokje voor te steken. Volgens het Zweedse recht is het niet toegestaan om te gaan duiken bij het wrak. Maar Bemis ging gewoon door. Het schip ligt namelijk in internationale wateren, wat de Zweden later ook beseften. Het duurde twee dagen om de Estonia te vinden. Het wrak ligt op een diepte van 58 tot 85 meter en het zicht is slechts twee meter en de duikers konden slechts tien minuten onder water blijven, vanwege de grote druk. De eerste twee dagen brachten alleen de onderwaterrobots beelden van de boeg van de Estonia. Daarna had men een aantal keer pech: de kabel van de sonarapparatuur scheurde los nadat het in aanraking was gekomen met de schroef van de boot, ook beschadigde de boeg de robot. Op 29 augustus leek het dan toch te lukken. Twee duikers werden met speciale apparatuur uitgerust, waaronder een snijbrander. De duikers namen twee stukken staal mee, die ze hadden losgesneden van de Estonia. Rabe bracht de metaalstukken naar een bedrijf voor metaalonderzoek. Geleerden toonden aan dat er geen grenzen van de nerven meer te herkennen waren. Ook was de regelmatigheid verstoord. De verstoring van de bestanddelen kan niet veroorzaakt zijn door een mechanisch probleem. Ook waren er zogenaamde tweelingen ontstaan in het metaal. Volgens de onderzoekers is dit een bewijs dat er een explosie heeft plaatsgevonden, omdat dit niet door een mechanisch defect kan zijn veroorzaakt. Bij het “Institut für Materialprüfung und Werkstofftechnik” werd de aanwezigheid van de stof Martensit aangetoond. Deze stof kan alleen ontstaan, wanneer staal enorm snel wordt verbogen en een temperatuur bereikt van 723 graden en vervolgens weer razendsnel afkoelt. Ook in Texas, Amerika kwam men tot de conclusie dat er een explosie moet hebben plaatsgevonden. Om helemaal zeker van de zaak te zijn werd het een en ander geanalyseerd. Er werden scheepsplaten geleverd, waarmee men 15 verschillende experimenten uitvoerde. Deze werden geknipt, gescheurd, maar ook opgeblazen met springstof. BAM toonde aan dat springstof mogelijk een gat in de boeg van de Estonia kan hebben veroorzaakt. Maar volgens BAM hangt de verbuiging van het Perlit niet af van de snelheid, zoals men denkt, maar van de vervorming. Dit wijst er op dat er geen sprake is van een explosie. Ook werd er maar een heen klein beetje Martensit aangetroffen. Daarom mag men ook dat niet als bewijs zien. Wel vond men kleine zogenaamde tweelingen. Maar bij een explosie treden deze tweelingen juist op in de doorsnede. Onderzoek heeft aangetoond dat de manier waarop Meyer Werft het staal behandelt tegen roest oorzaak kan zijn van de aanwezigheid van tweelingen. Dit zou komen door de snelheid waarop het staal wordt bewerkt met de stof “Wheelabrator WS330”. Maar onderzoekers kunnen een bomaanslag niet uitsluiten. De bom-theorie is daarmee noch bewezen, noch afgelegd. Het raadsel rond de Estonia zal wel nooit opgelost worden. Schepen van de Zweedse en Finse kustwachten bewaken de rampplek dag en nacht. Toch is er nog onduidelijkheid. In de boeg zit nu een klein gat. Op videobeelden van vlak na de ramp is echter duidelijk te zien dat dat gat er nog niet zit. De vraag is nu: wie heeft dat stuk eruit gesneden en waarom? Eigen mening Ik vond dit artikel erg interessant. Een week geleden heb ik op de Engelse Tv-zender Discovery een documentaire gezien over scheepsrampen. Hier werd ook de ramp met de Estonia behandeld, maar hier ging men alleen uit van de theorie dat de boeg zou zijn afgebroken. Over de bom-theorie werd niets gezegd. Toch wel interessant om ook een ander deel van het verhaal te horen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden