Dansverslag: Conny Janssen

6.9

Opdracht door een scholier
4e klas havo | 2403 woorden
2 mei 2003
13 keer beoordeeld

6.9

13 keer beoordeeld

ADVERTENTIE

Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!

Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.

Meer informatie

decorontwerp Thomas Rupert
lichtontwerp Reinier Tweebeeke i.s.m. Tom Verheijen
kostuumontwerp Babette van den Berg
repetitor Annegien Sneep
dramaturg Carel Alphenaar
muzikale bewerking Paleis van Boem
fotografie Carel van Hees (dans) | Raymond de Vries (affiche) techniek Dennis van Geest (geluid) | Hans Boven (licht) | Loes Ponsioen (licht) muziek Philip Glass -Cello Octet Conjunto Ibérico -Glass Reflections (cd - Ibérico Records CX 4005, distribute Codaex) | Ryoji Ikeda | Frank Bretschneider | Randy Greif
Met dank aan
ALP lift | Courage | G.P. Groot Containerservice | Sidney van Geest | NV Huisvuilcentrale N-H | Internationaal Meubeltransport | Introdans | Jeugdtheater Hofplein | RO theater | Rotterdamse Schouwburg | Remco Smids | De Timmerij | Henk Tjoonk | Toneelgroep Amsterdam
Vuil & Glass is een productie van Conny Janssen Danst in samenwerking met Cello Octet Conjunto Ibérico op initiatief van zomerfestival Karavaan. Vuil & Glass wordt mede mogelijk gemaakt door Provincie Noord Holland, VSB Fonds, BAM NBM "Vuil & glass" Huisvuilcentrale 's Avonds 20 april heb ik samen met mijn moeder de dansvoorstelling Vuil en Glass gezien van het dansgezelschap Conny Janssen danst! Ik heb de voorstelling in de stadsschouwburg in Amsterdam gezien.

Mijn mening Dit is zonder twijfel HET MOOISTE STUK DAT IK OOIT HEB GEZIEN, misschien wel het mooiste stuk aller tijden! De choreografie en de humor in dit stuk slaat echt alles, alle dansvoorstellingen en dansgezelschappen die ik ooit heb gezien zijn vergeleken bij 'dit' echt stukken minder goed. Wauw!!! Het bijzondere vond ik de onderlinge verhoudingen van de tien dansers. Echt een opmerkelijke dansvoorstelling die choreografe Conny Janssen afgelopen zomer in de Huisvuilcentrale Noord-Holland maakte op muziek van Philip Glass. Speciaal voor deze theaterversie heeft zij de productie bewerkt en opnieuw gemonteerd. In een strak vormgegeven decor gaan tien dansers en acht cellisten op zoek naar betovering en verwondering. Zij geven uitdrukking aan de kwetsbaarheid van lichaam, beweging en muziek. De muziek is met toestemming van de componist bewerkt door Elias Arizcuren, dirigent van het Cello Octet Conjunto Ibérico, het ensemble dat de klanken van Glass live zal uitvoeren. Een geweldig stuk, dat iedereen raakt en vrolijk maakt! WAUW! Navertelling van de voorstelling, tijd kracht en ruimte
Op de voorste rij op de middelste stoelen zaten, de mooiste plek die je je kan wensen, je maakt alles dan nog tien keer intenser mee dan anders. Je hoort de schoentjes of blote voeten piepend en schrijnend over de dansvloer glijden. Je hoort duidelijk de getrainde ademhaling van de dansers. Je voelt de wind die de bewegingen van de lichamen veroorzaken, je ziet zweetdruppels voor op het podium terechtkomen. Het begint; een soort ijzeren muur nam de plek in waar het gordijn altijd hangt. Het wordt langzaam piepend en krakend omhoog gehaald. Waarna het grote podium zichtbaar wordt, acht cellisten zitten met hun instrument op een steiger in de lucht, waar zij de hele voorstelling verblijven. Op de zijkant van de steiger zit hun begeleidende dirigent. Eén voor één komen er verschillende dansers op uit diverse hoeken, in slow-motion rennen zij naar de overkant. De snijdende klanken van de cellisten passen hier perfect bij. Het begint nogal treurig en melancholiek, waarna ik direct een triest gevoel over me heen krijg. Ik hoopte dat het niet te lang zou duren, ik houd niet van dat gevoel. Eén vrouw in een mooie rode jurk danst in haar eentje ontzettend mooi, ze versiert en vleit. Ze versiert zichzelf, totdat er een man opkomt en zij samen beginnen te dansen. Een prachtig modern duaal stuk ontstaat. Ze dansen rustig en krachtig opzwepend over de gehele ruimte van het podium. Later in het stuk komt er veel partnerwerk voor, niet alleen man-vrouw, maar ook man-man en vrouw-vrouw, leuk vind ik dat! Zo zie je dat niet alleen mannen over de lift-kracht bezitten. De attributen die in het stuk voorkomen zijn,- een megafoon, waarmee één man vlak bij het oor van een andere man die midden op het podium staat roept:'what ya doing here, man leave, are you feeling sorry for yourself? Are you feeling sorry for yourself?` uitdagend en pesterig met de megafoon in zijn gezicht staat de man dit te toeteren. -Matrassen, de dansers komen in paren op met een matras onder de arm dragend, tegelijk gooien ze de matrassen op de grond-een enorme windvlaag komt ons op de voorste rij tegemoet-. Ze nemen plaats op de matrassen hele leuke contrasten ontstaan, waar je zelf je conclusies uit kunt trekken. Ik zag bijv: een man die een vrouw verleid, maar die zij steeds wegkijkt, een vrouw die haar man verleidt, maar die niet wil, een man en een vrouw die elkaar verleiden en een man en een vrouw die samen niks doen, behalve kijken naar de anderen en naar de cellisten die boven op hun neerkijken. Later dansen twee mannen ieder op een matras, ze springen, keren zich om op het ding alsof het een springkussen is. Een dans waar ontzettend veel kracht voor nodig is komt eruit voort. Heel mooi en apart, je ziet ondertussen een groeiende strijd ontstaan tussen de twee. Heel grappig was toen alle mannen ieder met een matras achter elkaar gingen staan, waarna de achterste naar voren valt, waardoor er een domino-effect ontstaat. Allen vallen één voor één om en belanden op de grond. Het verleiden en onderlinge strijd staan in dit stuk duidelijk centraal. De mooiste strijd vond ik de
competitie die de voorgaande mannen hadden; de eerste man komt met skeelers het podium op, alsof hij gewoon schoenen aan heeft tilt en danst hij gewoon door. Heel behendig en gewaagd maakt hij vaart, pakt rijdend zijn partner op en rijdt ermee weg, heel leuk! Beledigd en stoer loopt de andere man weg zo van: 'wacht maar'. Deze komt later, onder luid gelach van de hele zaal, op een stepje met motor op! Ontzettend komisch rijdt hij rondjes op het podium, versnelt als de man op skeelers hem probeert in te halen. Een scène later komen de vrouwen, als ze de mannen onderdrukt hebben en zij angstig op de matrassen zitten, rijdend op stepjes op. Ik heb zo gelachen! De vrouw, van het begin, met de mooie rode jurk komt nogmaals op, zij verleidt en danst mooi vloeiend met haar armen. Heel modern, ze slaat hierbij haar armen en benen weg in de lucht met veel beheerste concentratie. Er volgt nog veel partnerwerk, maar ook heel mooi gezamenlijk stukken, waarin de dansers hun kracht en hun beheerste lenigheid mooi tot uiting brengen. het mooie van dit alles was dat de dansers, ze waren maar met weinig (tien), de hele ruimte benutten. Het podium is ontzettend groot, maar van voor tot achter, zelfs tot in de kleine hoeken van de zijkanten werd gebruikt. Er werd veel over de diagonalen gedanst. Het allermooiste van het hele stuk vond ik dat de dansers onderling zo'n leuke band hebben. Af en toe zag je een paar meisjes enkele seconden uit hun concentratie raken, wanneer ze rare bewegingen maakten met hun partner, of naar hun partner toe. Je ziet dan dat ze zoveel plezier hebben in hetgeen wat ze doen. Bij veel gezelschappen zie je dat niet of minder, dat is het mooie van dit gezelschap, evengoed was de concentratie bij de dansers echt optimaal. Het eindigde wanneer alle dansers op een rijtje met hun ruggen naar het publiek toe naar de cellisten zaten te kijken, die ze trouwens heel vaak in het stuk betrokken (als grap, als aanwezig), zij keken terug, waarna ´boem` het licht uit gaat en mensen uitgelaten beginnen te klappen. De dansers komen wel vijf keer op om het applaus in ontvangst te nemen, zelf waren zij er schijnbaar niet zo bewust van dat het stuk zo goed bevonden zou worden, je zag ze echt kijken 'Oh was het zô goed dan?` Heel bescheiden en onbewust van hun eigen prestatie traden zij af. Veel mensen onder de indruk en perplex, waaronder ik, achterlatend. Ik liep versteld en met de wil het podium op te klimmen, samen met mijn moeder in tranen de schouwburg uit. Met de volle 100 procent zei ik toen al: 'dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb'! Recensies De Pers over Vuil & Glass 'Dankzij haar locatievoorstelling Vuil & Glass,..., wordt de niet graag geziene en geroken centrale een poëtisch paradijs.' (NRC) 'Alkmaar heeft er een contemplatieve cultuurtempel bij' (NRC) 'Een bijzonder fraaie voorstelling, vol schitterende beelden, die op het netvlies blijven staan.' (Sp!ts) 'Die geolied lopende delen zijn een plezier om naar te kijken.' (Parool) Cello Octet Conjunto Ibérico Het enige fulltime cello-octet ter wereld werd in 1989 door de Spaanse dirigent/cellist Elias Arizcuren opgericht. Dirigent Elias Arizcuren
Een in de wereld uniek ensemble dat internationaal een begrip is geworden. De pers schreef over het Cello Octet Conjunto Ibérico: "… zij zijn de ontdekking van de jaren '90, tonen de perfectie van een strijkkwartet en combineren het volume van een klein kamerorkest met mediterrane hartstocht". Kortgeleden noemde dezelfde pers de concerten met Teresa Berganza in Amsterdam, Brussel en op Franse festivals "… een hoogtepunt van het seizoen". De loopbaan van het Cello Octet Conjunto Ibérico, opgericht in 1989 door Elias Arizcuren en aangemoedigd door Mstislav Rostropovich en Yo-Yo Ma, zou men kunnen resumeren in: 11 CD's en meer dan 50 premières van werken van de meest markante componisten van nu. Dankzij de vasthoudendheid van Elias Arizcuren kan het Octet originele werken programmeren, de meeste aan het Cello Octet opgedragen, van o.a. Xenakis, Nobre, Halffter, Donatoni, De Pablo, Denisov, Bussotti, Pärt, Boulez, Loevendie, Riley en Glass, naast de meer dan 70 prachtige Spaanse liederen (Turina, De Falla, Nin, Montsalvatge, Granados, Guridi, Albéniz) die het publiek niet zelden met verbazing ontdekt. De wereldberoemde cellist Yo-Yo Ma zei onlangs in een interview: "…dit ensemble is een schat; het is een geweldig voorbeeld voor de muziekwereld… Overal waar ik speel: Brazilië, Japan, USA, word ik over het Conjunto Ibérico aangesproken… Elias Arizcuren is een visionair die met zijn groep iets unieks heeft bereikt." Het Cello Octet Conjunto Ibérico toont een enorme veelzijdigheid in zijn programmering: concerten met Teresa Berganza, een balletproductie met Conny Janssen, concerten met flamenco- zangeres Carmen Linares en premières van vooraanstaande componisten. Naast optredens in vele Europese landen en op belangrijke festivals heeft Conjunto Ibérico ook geconcerteerd in Azië, de Verenigde Staten en Canada. Elias Arizcuren, dirigent en cellist, is geboren in Spanje. Hij heeft allereerst bij zijn vader gestudeerd, vervolgens bij Gaspar Cassadó, André Navarra en Sandor Végh. In 1969 richtte hij het Mendelssohn Trio op dat een uitgebreide discografie bezit. Hij is de maker van een videomethode over de cellotechniek, heeft gepubliceerd over de geschiedenis van de cello en is verantwoordelijk voor de uitgave van een verzameling werken van het repertoire. Elias Arizcuren geeft masterclasses in vele landen, is jurylid bij concoursen en docent aan de Hogeschool voor Muziek in Utrecht, naast zijn werkzaamheden als dirigent. Over de choreografe Conny Janssen Conny Janssen (Rotterdam, 1958) voltooide in 1982 haar opleiding aan de Rotterdamse Dansacademie. Al tijdens haar danscarrière ontwikkelde ze zich tot een opmerkelijke choreografe. Na haar verrassende debuut in 1988 met The Undertow kwam haar doorbraak in 1991 met de choreografie Eloï Eloï. Conny Janssen richtte met Wim Visser in 1992 het moderne dansgezelschap Conny Janssen Danst op. Directe aanleiding daartoe vormde haar doorbraak in 1991 met de voorstelling Eloï Eloï. Inmiddels heeft Conny Janssen met een reeks indrukwekkende choreografieën een eigen plek verworven in de Nederlandse danswereld. Naast de voorstellingen voor haar eigen gezelschap maakt(e) Conny Janssen gastchoreografieën voor onder meer Dansgroep Krisztina de Châtel, Introdans, Introdans ensemble voor de jeugd, Djazzex, Hogeschool voor de Kunsten Amsterdam, de Rotterdamse Dansacademie en Fontys Dansacademie. Conny Janssen kiest voor dansers die niet alleen meester zijn over hun lichaam maar ze zoekt ook naar mensen die een individuele podiumpersoonlijkheid uitstralen. De taal van het lichaam met alle kracht die daarin schuilt, is haar inspiratiebron. Typerend voor de danstaal van Conny Janssen is haar voorliefde voor contrasten: het organische, het zachte en het mooie tegenover het grillige en het hoekige. Dit terugkerende spanningsveld is ook zichtbaar in de kracht van de groep tegenover de breekbaarheid van het individu. In haar muziekkeuze confronteert zij klassieke muziek met hedendaagse popsongs. Emotionaliteit en humor dragen bij tot een samenspel van dans, theater, vormgeving, muziek en licht. In 1994 ontving Conny Janssen de Aanmoedigingsprijs Choreografie van Stichting Danserfonds voor haar constante artistieke ontwikkeling, de eigenheid van het bewegingsmateriaal en het evenwicht tussen pure dans en theatraliteit in haar werk. In 1998 kreeg zij de Philip Morris Kunstprijs Dans voor de voorstelling Vijzel. Met ingang van 2001 is Conny Janssen Danst opgenomen in het Kunstenplan van het Ministerie van OC&W. Daarnaast wordt het gezelschap gesubsidieerd door de Gemeente Rotterdam. Vanaf augustus 2001 beschikt Conny Janssen Danst in Rotterdam over een eigen studio en kantoorruimten. De studio biedt onderdak aan verschillende activiteiten en is een ontmoetingsplek voor veel dansers. Naast de dagelijkse lessen voor professionele dansers is het de ruimte waar Conny Janssen Danst haar voorstellingen creëert en repeteert. Tevens biedt de studio de mogelijkheid om in eigen huis voorstellingen te geven. De emoties die dans en muziek oproepen staan in schril contrast met de koele kaalheid van de hypermoderne centrale. De maten van dit industriële bastion staan niet in verhouding tot de intimiteit van de dansende mens en de strijkersmuziek. In deze omgeving gaat Conny Janssen met dansers en cellisten op zoek naar betovering en verwondering. In Vuil & Glass zal muziek van Philip Glass te horen zijn, live uitgevoerd door het Cello Octet Conjunto Ibérico. De Amerikaanse componist gaf toestemming aan dirigent Elias Arizcuren om een aantal van zijn composities te arrangeren voor het cello octet. Conny Janssen Danst werkte al eerder samen met het Cello Octet Conjuncto Ibérico. In 1997 brachten zij gezamenlijk de voorstelling Vijzel uit die in 1998 onderscheiden werd met de Philip Morris Kunstprijs Dans. Nu wordt de samenwerking mogelijk gemaakt door de uitnodiging van het Noord Hollandse zomerfestival Karavaan, dat evenals Conny Janssen Danst, tien jaar bestaat.