Phileine zegt sorry (2003)

Phileine zegt sorry – Boek / film vergelijking Phileine zegt sorry, een boek waar ik al veel over gehoord had. ‘Een bestseller’ en ‘heerlijk!’. Dat viel even tegen, want dit boek blijkt eigenlijk geen sterke verhaallijn te hebben en is door Ronald Giphart ‘opgeleukt’ met een scala aan nieuwe scheldwoorden en om de zoveel bladzijden een seksscène. Toegeven, sommige zinnen zijn echt geniaal en een paar typetjes ontzettend grappig, maar helaas valt dat in een film vaak weg. Van de film viel dus ook niet veel meer te verwachten. Phileine is een eerste klas bitch die een hekel heeft aan lelijke mensen, eigenlijk aan mensen in het algemeen. Haar vriendje Max vertrekt een jaar naar de VS om daar Romeo te spelen in een moderne productie van Romeo and Juliet. Dit toneelstuk blijkt echter een nogal pornografisch karakter te hebben. Phileine kan het op een gegeven moment niet meer aanzien en roept: ‘En nu is het wel genoeg!’. Ze krijgt natuurlijk vreselijke ruzie met Max, die vindt dat ze niet zo moeilijk moet doen. Nog meer, als hij erachter komt dat ze de middag voor de voorstelling met de vriend van zijn tegenspeelster vreemdgegaan is. Phileine maakt werkelijk met alles en iedereen ruzie, tot ze er op een aidsgala (oh ironie!) achterkomt wat een bitch ze eigenlijk is. Daar zien we een scène die al duizendmaal in andere chickflicks is vertoond: Phileine klimt op het podium, krijgt de microfoon van een beroemd zangeres en sluit vrede met zichzelf en de wereld door ‘sorry’ en nog een heleboel meer te zeggen. Eind goed, al goed, zogezegd. De film vertoont een heleboel verschillen met het boek. Ik miste heel wat personages. Phileine’s heenreis-echtpaar Fabian en Lena met hun ‘stroepwahfels’, bijvoorbeeld. Maar ach, dan hoeven de kijkers in ieder geval niet de afschrikwekkende seksscène met de veel oudere, dikke Fabian mee te maken. Verder kwamen Phileine’s beste vriendin Kim, ‘het pratende stuk vleeswoeker’ Ruth en Mamma & Pappa Ruth niet in de film naar voren. Mama Ruth is waarschijnlijk mama Joanne geworden. De regisseur heeft Phileine’s vriendin Lala een vriendje gegeven en stuurde haar met Phileine mee naar New York. Verder vond ik het erg jammer dat Gipharts hilarische man/vrouw personage Jules zo aan aanwezigheid heeft ingeboet. Verder hebben heel veel scènes uit het boek het doek niet gehaald. Dat is meestal niet zo jammer, omdat ze toch weinig zeggend waren, zoals Phileine’s optreden in The Late Show van David Letterman. Ook veel scènes met Gulpje zijn weggelaten, of veranderd, zoals het verhaal van Gulpje die een one-night stand in bijzijn van ‘zijn clubje klojo’s finaal met de grond gelijk maakt’. In de film mag Phileine dit van dichtbij meemaken tijdens de gezamenlijke shopmiddag, terwijl in het boek Gulpje alleen ging winkelen. Ondanks de vele verschillen blijven de thema’s van Phileine zegt sorry hetzelfde: liefde, seks, onzekerheid en spijt. Het verhaal is in ik-perspectief geschreven, wat in een film natuurlijk lastig weer te geven is. De regisseur laat Phileine in de film soms recht in de camera kijken en met het publiek communiceren. Op een gegeven moment kijkt ze bijvoorbeeld in de camera en vraagt: ‘Waarom heeft iedereen altijd de pik op mij?’ Deze momenten komen maar een paar keer goed uit de verf, de communicatie met het publiek is niet optimaal. Het verhaal speelt zich grotendeels af in New York, in het begin even in Nederland. De personages zijn gemiddeld vermogend, het grootste deel van hen studeert nog en zit dus vrij krap bij kas. Van Phileine zelf komen we er niet achter wat voor werk ze doet, überhaupt niet of ze werkt of studeert. De personages die overgelaten zijn in de film (zie vorige bladzijde) zijn redelijk goed neer gezet. Phileine is echter minder bitchy dan in het boek, ze wordt door Kim van Kooten wat liever neergezet. Max vind ik erg goed, hij is leuker dan in het boek, omdat het boek helemaal geen beschrijving van hem geeft. Als lezer weet je dus niet goed wie je voor je hebt, en dat is bij de film natuurlijk anders. Zoals al besproken bij de verschillen tussen het boek en de film is één personage uit het brein van de regisseur geboren: het vriendje van Lala, Christiaan. Hij is echter een randfiguur en niet echt interessant voor het verhaal. Ik vermoed dat deze Christiaan eigenlijk symbool staat voor het vriendje van Phileine’s beste vriendin Kim in het boek. In het boek is vrijwel geen sprake van flashbacks, een enkele keer, bijvoorbeeld als Phileine in het Waldorf Astoria is en met haar moeder telefoneert. Ze denkt dan terug aan haar bezopen moeder die haar adviezen geeft over mannen. Verder is de vertelde tijd in het boek ongeveer zes dagen en in de film maar twee dagen. Ik vond het boek qua tijd ongeloofwaardig; zes dagen in New York en dan al bij David Letterman op bezoek. Er is door de regisseur echter zo in het verhaal geknipt dat het niet nog ongeloofwaardiger is geworden. Het enthousiaste optreden van Phileine bij Letterman is dan ook weggelaten. Ik voelde me meer aangesproken door het boek omdat het enige verfrissende aan dit boek, de hilarische zinnen, daarin veel beter uit de verf kwamen dan in de film. Verder vond ik in zowel het boek als de film de verhaallijn te makkelijk en verre van literair.