Inhoud
Algemene informatie over de film
Het Verhaal
Hoofdpersonen
Beschrijving van de karakters
Onderlinge relaties
Thema van de film
Mijn Mening en Verwachting
De meest indrukwekkende scène
Recensie
De titel van de film is Memoirs of a Geisha. De film is gebaseerd op de wereldwijde bestseller van Arthur Golden uit 1997. Het verhaal is waar gebeurd en wordt in het boek ook verhaald door Nitta Sayuri, de hoofdpersoon.
De film werd gemaakt in 2004, uitgebracht in 2005 en in 2006 werd de film genomineerd voor 6 oscars waarvan zij er drie won, namelijk voor Beste Cinematografie, Kostuumontwerpen en Art Direction. Verder was de film onder andere ook nog genomineerd voor Beste Soundtrack en Beste Geluid.
Ik heb in ergens in de zomer van 2005, mei geloof ik, het boek toevallig gekocht. Ik was er nogal nieuwsgierig naar geworden nadat ik er af en toe wat over gehoord had, vooral toen bleek dat het boek ook verfilmd zou worden. Ik heb er best lang over gedaan een paar dagen en ik was er zodanig onder de indruk van dat ik vastbesloten was de film ook te gaan kijken. Die heb ik volgens mij aan het begin van 2006 gezien en gewoon thuis. Ik had ‘m natuurlijk liever in de bioscoop gezien.
De film valt onder het genre romantische drama. De belangrijkste personen in het verhaal zijn; Sayuri, Mameha, de Voorzitter, Hatsumomo en Nobu.
Als een 9-jarig meisje wordt Chiyo verkocht door haar arme vissersvader aan een geishahuis in de populaire wijk Gion, Kyoto. Ze wordt gescheiden van haar zus Satsu. In de okiya (geishahuis) is ze diep ongelukkig door de wrede manier van het leven daar. Hatsumomo (de geisha in de Nitta-okiya) die een hekel aan Chiyo heeft, laat het meisje op een gegeven moment de gestolen kimono van haar rivale Mameha onderkladderen. Daarna laat ze Chiyo de kimono afleveren bij Mameha maar deze en haar dienstmeid betrappen Chiyo en zien haar wegrennen. Chiyo probeert later te ontsnappen maar komt hard ten val vanaf een dak en ziet haar zus nooit meer. Vanaf dat moment mag ze geen geisha meer worden van Moeder (hoofd van de okiya, zeg maar) en wordt dienstmeid. Op het moment dat Chiyo ook nog te horen krijgt dat haar beide ouders gestorven zijn is haar misère compleet. Als ze op een dag dan op een brug staat te huilen ontmoet ze de Voorzitter. Dat is hét moment waarop ze beseft dat ze haar leven wil veranderen. Ze wil geisha worden om zo de Voorzitter ooit nog een keer te ontmoeten.
Een wonder gebeurt wanneer Mameha haar te hulp schiet en Moeder aanbiedt Chiyo’s opleiding als geisha te betalen en haar als jongste zus te adopteren. Inmiddels is Chiyo 15 en Mameha wil haar inzetten als wapen tegen Hatsumomo, het doel is om ervoor te zorgen dat Chiyo door Moeder als dochter van de okiya geadopteerd wordt. Chiyo wordt als Mameha’s jongste geadopteerd en haar nieuwe naam is Sayuri. Sayuri ontmoet de Voorzitter weer en daarbij ook zijn beste vriend en zakenpartner. Nobu vind Sayuri wonder boven wonder charmant en raakt erg op haar gesteld. Sayuri geeft zowel hen als Dr. Krab ekubo, een soort doosje ten teken dat de ontvanger op de mizuage van de geisha die de ekubo schenkt mag bieden. Uiteindelijk blijkt dat Nobu nooit geboden heeft op Sayuri maar Mameha’s danna, de Baron. De Baron heeft Sayuri al eerder ontmoet en haar uitgenodigd op zijn landgoed. Toen Sayuri daar was heeft hij haar uitgekleed maar verder met rust gelaten. Aangezien Sayuri’s mizuage voor een recordbedrag verkocht werd, wordt ze dochter van de okiya en heeft ze meteen haar aankoopprijs terugverdiend.
Niet lang daarna bereikt de tweede oorlog Japan. Nobu heeft voor Sayuri een veilige plaats bij een kimonomaker in de bergen geregeld en voor Mameha heeft de Voorzitter geregeld dat ze in een ziekenhuis kan werken. De Voorzitter weet Mameha en Sayuri te vinden en stuurt hun allebei naar de veilige heenkomens. Na een paar jaar komt Nobu Sayuri opzoeken en vraagt haar om een Amerikaanse Generaal te ontmoeten. De Generaal kan ervoor zorgen dat Nobu en de Voorzitter hun fabrieken weer kunnen opbouwen. Daarom wordt Sayuri weer geisha en vraagt Mameha en haar oude vriendin Pompoen om hulp. Uiteindelijk gaan de 3 geisha’s gezamenlijk met de Generaal, zijn vriend, de Voorzitter en Nobu op reis. Daar krijgt Sayuri ruzie met Nobu en nadat ze het goed gemaakt hebben verteld Nobu dat hij Sayuri voor zichzelf wil en het haar nooit zou vergeven als ze zichzelf aan iemand als de Generaal zou schenken. Omdat Nobu haar danna wil worden verleid Sayuri de Generaal en vraagt Pompoen om Nobu dan mee te nemen naar het zwembad. Ze hoopt dat als Nobu haar en de Generaal samen ziet hij haar niet meer zal willen. Maar in plaats van Nobu neemt Pompoen de Voorzitter mee die vol afschuw weg loopt als hij ziet wat er zich afspeelt bij het zwembad. Pompoen verteld Sayuri dat ze weet wat deze voor de Voorzitter voelt en daarom hem meenam. Ze wilde zich wreken vanwege het feit dat Sayuri als dochter van de okiya werd geadopteerd.
Vanaf dit moment legt Sayuri zich bij haar eenzame toekomst neer en houdt eindelijk op met dromen. Ze is wel heel verdrietig maar probeert vanaf dan zich als een echte geisha te gedragen en het lot wat hierbij hoort te accepteren. Als er dan op een avond een belangrijke klant heeft gebeld om Sayuri naar het theehuis te sturen verwacht ze dat het alsnog Nobu is die haar danna wil worden. Ze is dan ook heel verbaasd als blijkt dat het de Voorzitter is. Hij legt haar uit dat hij haar meteen herkende als geisha en dat hij Mameha had gevraagd om zich over Sayuri te ontfermen. Mameha heeft het dus eigenlijk voor de Voorzitter gedaan, niet dat ze niet gesteld is op Sayuri en het haar gunt. En het verhaal eindigt bij Sayuri en de Voorzitter die elkaar indirect de liefde verklaren en elkaar kussen.
Dé hoofdpersoon van de film is natuurlijk Sayuri. Het verhaal wordt door haar verteld en je volgt haar in de loop van haar leven. Het begint al als ze als kleine Chiyo verkocht wordt aan een geisha huis in Kioto in de beroemde wijk Gion. En vanaf dan volg je haar strijd om een bekende en gewaardeerde geisha te worden, Sayuri.
Vanaf het moment dat Chiyo Mameha ontmoet begint haar strijd om een geisha te worden. Mameha word Sayuris zus en leermeesteres. Met haar hulp wordt Sayuri een beroemde geisha en weten ze Hatsumomo het zwijgen op te leggen.
Vanwege Sayuris schoonheid wordt Hatsumomo, de geisha in het Nitta-okiya, zó jaloers dat ze er alles aan doet om Sayuri te laten falen. En dat lukt haar ook bijna want Hatsumomo is zonder twijfel één van de mooiste en populairste geishas. Ook al heeft ze een verschrikkelijk vals karakter.
Wanneer kleine Chiyo de Voorzitter Iwamura Ken ontmoet is dat een ommekeer voor haar. Vanaf dat moment wil ze niets liever dan een echte geisha worden zodat ze hem nog een keer zal kunnen ontmoeten. De Voorzitter is een belangrijk en zeer invloedrijk man en daarbij ook nog de zakenpartner én beste vriend van Nobu.
Nobu lijkt een afstandelijk en chagrijnig persoon en het is bekend dat hij helemaal niet van geisha’s houdt. Daarom valt het ook des te erger op als hij Sayuri wél heel aardig en charmant vindt, Sayuri is de enige geisha waarbij Nobu zijn stramme houding laat varen. Het is duidelijk dat er een bijzondere band tussen hen bestaat.
Enkele bijrollen:
Als jong kind maakt Sayuri kennis met Pompoen een ander meisje in de okiya en wordt goede vrienden met haar. Later wordt hun vriendschap verbroken doordat Hatsumomo de oudere zus van Pompoen wordt en Mameha die van Sayuri. Ze worden gedwongen elkaar als vijanden te zien.
Moeder en Tante zijn de twee oudere vrouwen in het huis die de okiya runnen. De okiya is van moeder en de geisha uit het huis die zij adopteert zal deze erven. Daarom moeten Pompoen en Sayuri wel met elkaar strijden want als een van hen de dochter van de okiya wordt zal diegene nooit geen dreiging van Hatsumomo (meer) voelen.
De Baron is de danna, een soort beschermheer, van Mameha en speelt een kleine maar redelijk belangrijke rol. Hij verpest ook bijna de biedingen op de mizuage, grof gezegd de ontmaagding, van Sayuri wat een heel belangrijk moment is voor een leerling-geisha.
De Generaal heeft de macht om de fabriek van de Voorzitter en Nobu ten gronde te richten. Echter met behulp van Sayuri en nog twee geishas weten zij dat te voorkomen. Later verzint Sayuri een plan waarbij de generaal haar moet helpen (terwijl hij dat zelf niet weet) om van Nobu's aandacht af te komen.
Sayuri
Sayuri is een slim, lief en heel hartstochtelijk meisje. Ze zet zich keihard in voor haar opleiding als geisha waarbij ze tegelijkertijd zich begint te verzetten tegen Hatsumomo en ook een beetje tegen het lot van een geisha. Ze is ook wel een beetje koppig wat dat betreft en soms behoorlijk naïef.
Mameha
Mameha is een wat minder uitgesproken vrouw. Ze is wat kalm, intelligent en ook een beetje slinks omdat ze Sayuri een beetje gebruikt tegen Hatsumomo. Maar ze is niet hatelijk, zelfs niet tegen Hatsumomo. Ze is juist erg vriendelijk, zelfverzekerd en vaak een beetje bedeesd.
Hatsumomo
Hatsumomo is in de film een echt onmens. Ze is een onmogelijk kreng en wil dat iedereen haar met rust laat en doet wat zij zegt. Ze manipuleert mensen, liegt en is nogal gewelddadig. Toch heeft Hatsumomo ook zo haar menselijkheid; ze is namelijk verliefd op haar minnaar Koichi van wie ze op een later moment in de film wreed wordt gescheiden.
De Voorzitter
De Voorzitter is een werkelijk voorbeeldige man. Heel
vriendelijk en hij gunt andere mensen heel veel. Hij is ook
erg loyaal tegenover zijn vriend Nobu en doet zo ongeveer alles om hem gelukkig te maken. De Voorzitter is een kalme vriendelijke persoonlijkheid die veel schijnt op te merken. Maar ook hij kan behoorlijk hartstochtelijk (en een beetje naïef )zijn.
Nobu
Nobu is een redelijk terughoudend en nors persoon. Desalniettemin geeft hij Sayuri toch op een gegeven moment een cadeau en toont hiermee ook genegenheid. Ook hij is gek op Sayuri en dat blijkt wanneer ze ruzie hebben en hij verklaart haar voor zichzelf te willen hebben. Voor de rest is hij behoorlijk “down-to-earth” zeg maar.
Pompoen
Op jongere leeftijd is Pompoen een onzeker, stil maar toch vrolijk en ook spontaan meisje. Dan vind je haar absoluut het leukst. Als ze eenmaal volwassen is, is ze wel even iets anders. Dan is ze veel wreder en ook een stuk ordinairder en arroganter. Bovendien is ze altijd nogal luidruchtig aanwezig.
Moeder & Tante
Moeder is een absolute zakenvrouw. Ze geeft het meeste om geld en is alleen bezorgd om ‘haar’ geisha’s wanneer ze iets doms uithalen wat financiële problemen zou kunnen veroorzaken. Op een gegeven moment is ze echter wel trots op Sayuri omdat ze zo populair is en voor zoveel geld haar mizuage heeft verkocht. Tante is wat dat betreft al helemaal trots op Sayuri, zij geeft duidelijk wat meer om haar en is vrijwel altijd blij voor haar en doet er best veel aan om te zorgen dat Sayuri het niet al te moeilijk heeft.
De Baron
De Baron is een beetje een ‘creep’. Hij geeft, volgens mij, het meest om geld en mooie vrouwen. Vandaar ook dat hij er zoveel moeite voor doet om Sayuri’s mizuage binnen te halen. Hij ziet er in de film ook een beetje angstaanjagend uit en hij gedraagt zich zo nu en dan als een echte ploert.
De Generaal
De Generaal is ook al een beetje een ‘creep’ alleen dan meer de Amerikaanse versie. Hij kan wel gezellig zijn maar als het om Sayuri gaat, gaat het hem ook maar om één ding.
Sayuri komt als jong meisje in de okiya waar ze kennis maakt met verschillende mensen die dan in de loop van de jaren een grote rol in haar leven spelen. Als eerste ontmoet ze Hatsumomo, de geisha van de okiya en aangezien dat een niet al te vriendelijke persoonlijkheid is, is Sayuri niet bepaald op haar gesteld. Niemand trouwens; maar veel mensen zijn van haar afhankelijk.
Met Tante en Moeder, de twee oudste vrouwen van het huis, heeft Sayuri een wat meer “zakelijke” relatie. Moeder ziet haar immers vooral als kostwinner en mogelijke geisha hoewel ze toch vriendelijk is tegen Sayuri. Tante is dan nog net wat milder en zorgzamer.
Op de eerste dag ontmoet Sayuri ook meteen Pompoen, het andere jonge meisje in de okiya en ook een mogelijk geisha. Vanaf het begin kunnen ze het goed vinden en zijn ze goede vrienden. Later drijft Hatsumomo echter een wig tussen hen wanneer ze Pompoen dwingt om Sayuri als een vijand te zien.
Verder leert Sayuri al op jonge leeftijd de Voorzitter kennen en daar raakt ze meteen halsoverkop verliefd op. Als jonge vrouw ontmoet ze hem weer en daarbij ook meteen Nobu, de beste vriend en zakenpartner van de Voorzitter, en trekt zijn aandacht. Ze raken op elkaar gesteld, hoewel Nobu meer op Sayuri dan zij op hem.
Met de meeste mensen in de film heeft Mameha een strikt zakelijke relatie. Met sommige klanten kan Mameha het erg goed maken zoals met de Voorzitter en Nobu. En hoewel Mameha Sayuri lijkt te gebruiken om van Hatsumomo af te komen kunnen zij en de jongere geisha het erg goed vinden met elkaar. Alleen als het om Hatsumomo gaat blijkt Mameha ook slechte gevoelens te koesteren.
Hatsumomo heeft simpelweg aan iedereen een hekel. Ze manipuleert en bespeelt de meeste mensen. Voor de rest is ze ronduit onuitstaanbaar en gemeen tegenover mensen die zij als onbenullig of bedreiging beschouwt. Ze heeft ook maar één
(Mameha’s als Sayuri leermeesteres) vriendin, Korin en dat is bijna net zo´n valse heks als Hatsumomo zelf. En er is maar één echt belangrijke persoon in haar leven en dat is Koichi. Een arbeider waar ze verliefd op is en een relatie mee heeft. Voor een geisha is zoiets strikt verboden en als Moeder er dan ook achter komt gaat de okiya op slot en grendel.
Verder zijn er weinig relaties onderling die een belangrijke rol spelen in de film. De meeste personages hebben een zakelijk, beleefd - vriendelijke relatie met anderen.
De personages zijn gewone en zeer zeker realistische persoonlijkheden. Mensen zoals Hatsumomo zijn wel zeldzaam, ik heb zelden iemand gezien die zo kwaadaardig kan zijn maar mensen als Sayuri daar er dan wel weer een hoop van. Sayuri is gewoon een jonge vrouw die van een onbereikbare liefde droomt, er zijn veel mensen die dat ook hebben. En mensen zoals bijvoorbeeld Moeder, een gehaaide zakenvrouw, daar zijn er meer dan genoeg van maar mensen als de Voorzitter, zo’n vriendelijk persoon, dan weer te weinig.
Persoonlijk heb ik het meeste meegeleefd met de hoofdpersoon van het verhaal, Sayuri, en dat lijkt me wel zo logisch want dat is degene die je door het gehele verhaal volgt. Het is niet voor niks de hoofdpersoon. Hoewel ik denk ik als Sayuri niet de hoofdrol had gehad, nog steeds met haar had meegeleefd. Ik denk dat het komt doordat ze ook een erg aantrekkelijke persoonlijkheid is. Een lief en bedeesd meisje maar toch met een hoop wilskracht. En bovendien blijf je de hele film door hopen dat uiteindelijk haar liefde vervuld wordt.
Het belangrijkste thema in de film is volgens mij liefde. Het is een liefdesverhaal, hoewel niet helemaal in de oorspronkelijke zin. Het is niet helemaal wat je je bij een romantisch verhaal voor de geest haalt. Het gaat er vooral om dat Sayuri vanaf haar jonge kinderjaren stapelgek is op een man die ze waarschijnlijk nooit zal kunnen krijgen. Maar uiteindelijk kiest ze ervoor om Geisha te worden en weet een plek te winnen in de wereld waar de Voorzitter in leeft. En pas op het allerlaatste moment van de film blijkt de liefde wederzijds te zijn.
Ik denk dat de regisseur wel degelijk een speciale bedoeling had met de film. De film is namelijk gebaseerd op een bestseller van Arthur Golden uit 1997. Aangezien het boek al behoorlijk in de smaak viel moet regisseur Rob Marshall gedacht hebben dat een film over het boek ook behoorlijk in de smaak zou vallen. En dat heeft hij bewezen ook met een film die zes keer genomineerd werd voor een Academy-Award en vier ervan ook nog eens won. Het lijkt mij dat hij hiermee behoorlijk in de roos heeft geschoten. En niet alleen heeft Rob Marshall een Award-winnende film gemaakt, wat heel mooi op je CV staat, maar ook zijn naam luid en duidelijk gevestigd in Hollywood.
Het verhaal is inderdaad op een boek gebaseerd, dat verteld over het leven van Nitta Sayuri, één van Japan’s meest gevierde geisha’s. Het boek heet ook Memoirs of a Geisha (in het Nederlands Dagboek van een Geisha) en is geschreven door Arthur Golden. De film volgt het boek ook heel goed. Niet alles uit het boek wordt in de film verwerkt maar dat is ook niet zo moeilijk als je het over een boek van zo’n 457 bladzijden hebt. Soms is er wel een locatie of een stuk tekst (een beetje) veranderd. De belangrijkste gebeurtenissen zitten er uiteraard in. Zoals bijvoorbeeld de scène waarin Sayuri de
Voorzitter ontmoet en ook als ze hem weer
(De Voorzitter verteld Sayuri over haar schuilplaats)
terugziet. Dan is er ook nog de scène waarin Sayuri en Mameha elkaar weer voor het eerst zien en degene waarin ze elkaar een paar jaar later ontmoeten en Sayuri zich verlegen verontschuldigt voor het vernielen van Mameha’s kimono. Ook een andere deel uit het boek van de film wordt in de film verwerkt en persoonlijk vond ik dat een heel goede zet van de regisseur.
Het gedeelte waarin Sayuri haar mizuage kwijtraakt aan “Dokter Krab” wat in zowel het boek als de film een belangrijke aanduiding is van Sayuri’s populariteit. Dit maakt het feit dat de Voorzitter onbereikbaar lijkt alleen maar ironische en dramatischer, wat op een mooie toon in de film wordt verwerkt zeg maar. Als je mizuage letterlijk zou vertalen naar het Nederlands zou het denk ik; ontmaagding zijn. In Japan wordt de mizuage van een leerling-geisha, laten we zeggen, verloot. Hierbij biedt de leerling-geisha een aantal van haar klanten een ekubo aan en deze mannen mogen dan op haar mizuage bieden. Dit wordt handig in de kaart gespeeld die iedereen die maar een beetje baat heeft bij de leerling-geisha in kwestie.
In de film wordt Sayuri’s mizuage voor hét recordbedrag van 15.000 yen verkocht en vanaf dat moment is Sayuri onaantastbaar voor Hatsumomo omdat Moeder haar adopteert. Daarnaast komt er nog een heel pijnlijk feit naar boven als blijkt dat Mameha’s danna, de Baron, ook op Sayuri’s mizuage bood. Mameha is natuurlijk een beetje gekwetst maar geeft toch nog dapper toe aan Sayuri dat haar mizuage nog voor veel meer verkocht had kunnen worden aan de Baron in plaats van Dokter Krab maar dat Mameha Dokter Krab ermee aan de haal liet gaan.
Om drie redenen vind ik het mooi dat deze scène toegevoegd is. Omdat hierbij duidelijk wordt dat Sayuri immens populair is, omdat hierbij duidelijk wordt dat Sayuri en Mameha elkaar echt als vriendinnen aanschouwen vanwege het feit dat ze het beiden erg vonden dat de Baron op Sayuri bood. Én omdat het een stuk cultuur van geisha’s toevoegt aan de film.
Mijn verwachting van de film was dat het sowieso een mooie film zou zijn. Het verhaal is schitterend en heel uniek, de plek waar het hele verhaal zich afspeelt is Japan. Dat zorgt natuurlijk al voor een heel mooi decor, daarnaast speelt het zich niet zomaar af op een of andere plek in Japan maar in de wijk Gion, Kioto. Aangezien Gion een Geishawijk is vol met allerlei prestigieuze theehuizen en natuurlijk heel mooie okiya’s. Daarnaast wist ik dat Zhang Ziyi in de film speelde dus mijn verwachting van de film was dat hij wel goed moést zijn met zo’n verhaal, locatie en cast. Maar van tevoren had ik ook wel een beetje verwacht dat de film het niet zou halen bij het boek. Dat is immers meestal zo. In een boek kan alles namelijk heel mooi beschreven worden én vaak met meer details terwijl bij een film het alleen uitgebeeld kan worden.
In ieder geval vond ik het een mooie film. Het was toch net iets beter dan ik had durven hopen. Het was in ieder geval geen teleurstelling, zelfs niet vergeleken met het boek. Sommige scènes zijn zelfs ietsje uitgebreider dan in het boek en daarbij ook nog erg mooi. Natuurlijk bevat de film niet de gehele inhoud van het boek, dat is nogal veel. En met alles wat er nu al in de film ben je al meer dan tweeënhalf uur kijken zoet. Er zit een hoop cultuur van Japan en Geisha’s in de film, dat stelde gelukkig niet teleur en het was ook, zeg maar, een heel kleurrijke film. Kort samengevat; de cast deed het erg goed, het decor was werkelijk schitterend, het verhaal werd behoorlijk goed verfilmd en er zat een hoop “kleurrijke” cultuur in de film.
Er was één scène waar ik echt letterlijk kippenvel kreeg. Dat is de scène waarin Sayuri’s mizuage voor een recordbedrag word verkocht. Aan het begin van deze scène zie je Sayuri, Moeder, Tante en Pompoen bij een tafeltje zitten, Hatsumomo staan tegen een balk in de kamer aangeleund en Mameha komt net aanlopen. Ze knielt da neer bij het tafeltje en laat Moeder het bedrag zien waarvoor Sayuri’s mizuage verkocht is. Terwijl Hatsumomo dan honende grapjes maakt kijkt Moeder op naar Mameha en gelooft niet dat het bedrag op het briefje het juiste bedrag is. Hatsumomo vraagt honend voor hoeveel de mizuage verkocht is: 20 of 30 yen? Mameha staat dan langzaam en heel statig op en zegt plechtig dat Sayuri geschiedenis heeft geschreven, dat geen enkele mizuage ooit voor meer is verkocht zelfs niet die van haar. Sayuri’s mizuage is verkocht voor 15.000 yen een enorm bedrag. Moeder repliceert dan dat al dat geld naar de okiya gaat omdat ze Sayuri als dochter adopteert.
Dan wordt Hatsumomo kwaad omdat Moeder de okiya aan Pompoen, haar jonge zus had beloofd. Pompoen rent huilend weg en Hatsumomo wordt hysterisch omdat Moeder haar beledigt
(Mijn kippenvel-scène)
door te zeggen dat ze oud wordt, een kreng is en noemt haar een ordinaire prostituee omdat ze Koichi als minnaar had. Hatsumomo gooit dingen door de kamer terwijl Mameha en Sayuri zich bedeesd op de achtergrond houden. Moeder vertelt Hatsumomo dat Sayuri voorbestemd is om een legende te worden en net voordat
Hatsumomo de kamer uitstormt fluistert ze moeder toe: “We zullen zien”.
Waarom ik deze scène zo mooi vind is omdat het zo plechtig gebracht wordt dat Sayuri “geschiedenis geschreven heeft”. Ze heeft niet allen het record voor hoogst verkocht mizuage gevestigd maar is ook nog eens de enige geisha die op zo’n jonge leeftijd, en nog maar net nadat haar mizuage verkocht is, haar aankoopprijs heeft terugbetaald. Dit is echt de scène waarin aangetoond wordt haar populair en groots Sayuri is. Bovendien wordt hierin ook aangetoond dat Hatsumomo begint met instorten en de dramatische manier waarop Gong Li de geisha neerzet nadat moeder haar beledigt vind ik ook heel mooi.
Ik heb de volgende recensie gevonden op
http://www.filmfocus.nl/recensies/18967-Memoirs-of-a-Geisha.html en vergeleken met mijn eigen recensie.
Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik het totaal niet eens ben met de recensent. Ik vind vooral het stuk over dat de muziek de film zou verpesten nergens op slaan; ik vond juist dat de muziek wat cultuur in de film bracht. Als er gewoon westerse of Engelstalige muziek was gebruikt dan had het pas stom geklonken. Op één punt ben ik het achteraf wel eens: hjet was mooier geweest als de filmin het Japans gesproken was. Het is af en toe ook goed te horen dat de acteurs met een accent spreken en in plaats van dat dit leukt klinkt springt het eerder in het oog, op een negative manier. Het is ook wel een beetje raar dat de film in het Engels gesproken is want vrijwel de gehele cast was Japans en spraken het daarbij dan ook vloeiend.
Recensie: Memoirs of a Geisha
door Bart-René Thiel
Het tweede 'kind' van Rob Marshall is wellicht drie jaar later geboren dan 'Chicago', maar 'Memoirs of a Geisha' vertoont meer dan één overeenkomst met de Oscarwinnaar. Net als zijn eersteling vertelt 'Memoirs' het verhaal van een meisje dat door externe omstandigheden in allerlei narigheid belandt. En net als Roxy uit 'Chicago' weet de Japanse Chiyo (Ziyi Zhang) zich in leven te houden door haar tegenstanders te slim af te zijn. Ook wordt Chiyo gesteund door een oudere heer, ditmaal vertolkt door Ken Watanabe.
Waarschijnlijk is Marshall door alle gelijkenissen een beetje in de war geraakt en heeft hij op sommige momenten werkelijk gedacht dat het om dezelfde film ging. Wat natuurlijk ook mogelijk is, is dat Marshall maar op één manier een verhaal kan vertellen: met veel zielloos geluid en een overdaad aan kleuren.
Ergens diep in het hart van 'Memoirs' gaat een prachtig drama schuil over innerlijke en uiterlijke schoonheden. Soms steekt deze subtiele tragedie de kop op, maar nooit voor lang. De irritante en vooral LUIDE fluit, viool, trommel en cello zijn nooit ver weg om elke sfeer stevig de nek om te draaien. De filmmakers hebben natuurlijk gedacht: "We hebben de peperdure componist John Williams en cellist Yo Yo Ma in dienst, laten we ze maar voor elke cent werken." Die commerciële gedachte doet 'Memoirs' uiteindelijke de das om.
Om de film toegankelijk te maken voor het Amerikaanse publiek, spreekt iedereen Engels. Dit doet denken aan het 'Star Trek'-universum, waarin elk buitenaards wezen ook per ongeluk dezelfde taal spreekt. Dit hoeft geen probleem te zijn als een heel volk diezelfde taal spreekt. Maar wanneer Amerikaanse soldaten ten tonele verschijnen en ze moeiteloos met Japanners praten, dan breekt de spreekwoordelijke klomp. Helaas heeft Marshall geen lering getrokken uit 'The Last Samurai'. Daar werd wél hoofdzakelijk Japans gesproken en was een groot kassucces. Niet in Amerika, maar wel in de rest van de wereld waar hij honderden miljoenen verdiende.
'Memoirs' doet veel moeite om authenticiteit uit te stralen. Ondanks prachtige sets en kleding slaagt Marshall hier niet in. Om de Amerikaanse bioscoopbezoeker niet te vervreemden probeert 'Memoirs' uit alle macht een Westers kostuumdrama te zijn met een klassenstrijd en een vanzelfsprekende onbereikbare liefde. Zeg maar een 'Pride and Prejudice' met kimono's.
Algemene informatie over de film
Het Verhaal
Hoofdpersonen
Beschrijving van de karakters
Onderlinge relaties
Thema van de film
Mijn Mening en Verwachting
De meest indrukwekkende scène
Recensie
De titel van de film is Memoirs of a Geisha. De film is gebaseerd op de wereldwijde bestseller van Arthur Golden uit 1997. Het verhaal is waar gebeurd en wordt in het boek ook verhaald door Nitta Sayuri, de hoofdpersoon.
De film werd gemaakt in 2004, uitgebracht in 2005 en in 2006 werd de film genomineerd voor 6 oscars waarvan zij er drie won, namelijk voor Beste Cinematografie, Kostuumontwerpen en Art Direction. Verder was de film onder andere ook nog genomineerd voor Beste Soundtrack en Beste Geluid.
De film valt onder het genre romantische drama. De belangrijkste personen in het verhaal zijn; Sayuri, Mameha, de Voorzitter, Hatsumomo en Nobu.
Als een 9-jarig meisje wordt Chiyo verkocht door haar arme vissersvader aan een geishahuis in de populaire wijk Gion, Kyoto. Ze wordt gescheiden van haar zus Satsu. In de okiya (geishahuis) is ze diep ongelukkig door de wrede manier van het leven daar. Hatsumomo (de geisha in de Nitta-okiya) die een hekel aan Chiyo heeft, laat het meisje op een gegeven moment de gestolen kimono van haar rivale Mameha onderkladderen. Daarna laat ze Chiyo de kimono afleveren bij Mameha maar deze en haar dienstmeid betrappen Chiyo en zien haar wegrennen. Chiyo probeert later te ontsnappen maar komt hard ten val vanaf een dak en ziet haar zus nooit meer. Vanaf dat moment mag ze geen geisha meer worden van Moeder (hoofd van de okiya, zeg maar) en wordt dienstmeid. Op het moment dat Chiyo ook nog te horen krijgt dat haar beide ouders gestorven zijn is haar misère compleet. Als ze op een dag dan op een brug staat te huilen ontmoet ze de Voorzitter. Dat is hét moment waarop ze beseft dat ze haar leven wil veranderen. Ze wil geisha worden om zo de Voorzitter ooit nog een keer te ontmoeten.
Een wonder gebeurt wanneer Mameha haar te hulp schiet en Moeder aanbiedt Chiyo’s opleiding als geisha te betalen en haar als jongste zus te adopteren. Inmiddels is Chiyo 15 en Mameha wil haar inzetten als wapen tegen Hatsumomo, het doel is om ervoor te zorgen dat Chiyo door Moeder als dochter van de okiya geadopteerd wordt. Chiyo wordt als Mameha’s jongste geadopteerd en haar nieuwe naam is Sayuri. Sayuri ontmoet de Voorzitter weer en daarbij ook zijn beste vriend en zakenpartner. Nobu vind Sayuri wonder boven wonder charmant en raakt erg op haar gesteld. Sayuri geeft zowel hen als Dr. Krab ekubo, een soort doosje ten teken dat de ontvanger op de mizuage van de geisha die de ekubo schenkt mag bieden. Uiteindelijk blijkt dat Nobu nooit geboden heeft op Sayuri maar Mameha’s danna, de Baron. De Baron heeft Sayuri al eerder ontmoet en haar uitgenodigd op zijn landgoed. Toen Sayuri daar was heeft hij haar uitgekleed maar verder met rust gelaten. Aangezien Sayuri’s mizuage voor een recordbedrag verkocht werd, wordt ze dochter van de okiya en heeft ze meteen haar aankoopprijs terugverdiend.
Niet lang daarna bereikt de tweede oorlog Japan. Nobu heeft voor Sayuri een veilige plaats bij een kimonomaker in de bergen geregeld en voor Mameha heeft de Voorzitter geregeld dat ze in een ziekenhuis kan werken. De Voorzitter weet Mameha en Sayuri te vinden en stuurt hun allebei naar de veilige heenkomens. Na een paar jaar komt Nobu Sayuri opzoeken en vraagt haar om een Amerikaanse Generaal te ontmoeten. De Generaal kan ervoor zorgen dat Nobu en de Voorzitter hun fabrieken weer kunnen opbouwen. Daarom wordt Sayuri weer geisha en vraagt Mameha en haar oude vriendin Pompoen om hulp. Uiteindelijk gaan de 3 geisha’s gezamenlijk met de Generaal, zijn vriend, de Voorzitter en Nobu op reis. Daar krijgt Sayuri ruzie met Nobu en nadat ze het goed gemaakt hebben verteld Nobu dat hij Sayuri voor zichzelf wil en het haar nooit zou vergeven als ze zichzelf aan iemand als de Generaal zou schenken. Omdat Nobu haar danna wil worden verleid Sayuri de Generaal en vraagt Pompoen om Nobu dan mee te nemen naar het zwembad. Ze hoopt dat als Nobu haar en de Generaal samen ziet hij haar niet meer zal willen. Maar in plaats van Nobu neemt Pompoen de Voorzitter mee die vol afschuw weg loopt als hij ziet wat er zich afspeelt bij het zwembad. Pompoen verteld Sayuri dat ze weet wat deze voor de Voorzitter voelt en daarom hem meenam. Ze wilde zich wreken vanwege het feit dat Sayuri als dochter van de okiya werd geadopteerd.
Vanaf dit moment legt Sayuri zich bij haar eenzame toekomst neer en houdt eindelijk op met dromen. Ze is wel heel verdrietig maar probeert vanaf dan zich als een echte geisha te gedragen en het lot wat hierbij hoort te accepteren. Als er dan op een avond een belangrijke klant heeft gebeld om Sayuri naar het theehuis te sturen verwacht ze dat het alsnog Nobu is die haar danna wil worden. Ze is dan ook heel verbaasd als blijkt dat het de Voorzitter is. Hij legt haar uit dat hij haar meteen herkende als geisha en dat hij Mameha had gevraagd om zich over Sayuri te ontfermen. Mameha heeft het dus eigenlijk voor de Voorzitter gedaan, niet dat ze niet gesteld is op Sayuri en het haar gunt. En het verhaal eindigt bij Sayuri en de Voorzitter die elkaar indirect de liefde verklaren en elkaar kussen.
Dé hoofdpersoon van de film is natuurlijk Sayuri. Het verhaal wordt door haar verteld en je volgt haar in de loop van haar leven. Het begint al als ze als kleine Chiyo verkocht wordt aan een geisha huis in Kioto in de beroemde wijk Gion. En vanaf dan volg je haar strijd om een bekende en gewaardeerde geisha te worden, Sayuri.
Vanaf het moment dat Chiyo Mameha ontmoet begint haar strijd om een geisha te worden. Mameha word Sayuris zus en leermeesteres. Met haar hulp wordt Sayuri een beroemde geisha en weten ze Hatsumomo het zwijgen op te leggen.
Vanwege Sayuris schoonheid wordt Hatsumomo, de geisha in het Nitta-okiya, zó jaloers dat ze er alles aan doet om Sayuri te laten falen. En dat lukt haar ook bijna want Hatsumomo is zonder twijfel één van de mooiste en populairste geishas. Ook al heeft ze een verschrikkelijk vals karakter.
Wanneer kleine Chiyo de Voorzitter Iwamura Ken ontmoet is dat een ommekeer voor haar. Vanaf dat moment wil ze niets liever dan een echte geisha worden zodat ze hem nog een keer zal kunnen ontmoeten. De Voorzitter is een belangrijk en zeer invloedrijk man en daarbij ook nog de zakenpartner én beste vriend van Nobu.
Enkele bijrollen:
Als jong kind maakt Sayuri kennis met Pompoen een ander meisje in de okiya en wordt goede vrienden met haar. Later wordt hun vriendschap verbroken doordat Hatsumomo de oudere zus van Pompoen wordt en Mameha die van Sayuri. Ze worden gedwongen elkaar als vijanden te zien.
Moeder en Tante zijn de twee oudere vrouwen in het huis die de okiya runnen. De okiya is van moeder en de geisha uit het huis die zij adopteert zal deze erven. Daarom moeten Pompoen en Sayuri wel met elkaar strijden want als een van hen de dochter van de okiya wordt zal diegene nooit geen dreiging van Hatsumomo (meer) voelen.
De Baron is de danna, een soort beschermheer, van Mameha en speelt een kleine maar redelijk belangrijke rol. Hij verpest ook bijna de biedingen op de mizuage, grof gezegd de ontmaagding, van Sayuri wat een heel belangrijk moment is voor een leerling-geisha.
De Generaal heeft de macht om de fabriek van de Voorzitter en Nobu ten gronde te richten. Echter met behulp van Sayuri en nog twee geishas weten zij dat te voorkomen. Later verzint Sayuri een plan waarbij de generaal haar moet helpen (terwijl hij dat zelf niet weet) om van Nobu's aandacht af te komen.
Sayuri
Sayuri is een slim, lief en heel hartstochtelijk meisje. Ze zet zich keihard in voor haar opleiding als geisha waarbij ze tegelijkertijd zich begint te verzetten tegen Hatsumomo en ook een beetje tegen het lot van een geisha. Ze is ook wel een beetje koppig wat dat betreft en soms behoorlijk naïef.
Mameha
Mameha is een wat minder uitgesproken vrouw. Ze is wat kalm, intelligent en ook een beetje slinks omdat ze Sayuri een beetje gebruikt tegen Hatsumomo. Maar ze is niet hatelijk, zelfs niet tegen Hatsumomo. Ze is juist erg vriendelijk, zelfverzekerd en vaak een beetje bedeesd.
Hatsumomo
Hatsumomo is in de film een echt onmens. Ze is een onmogelijk kreng en wil dat iedereen haar met rust laat en doet wat zij zegt. Ze manipuleert mensen, liegt en is nogal gewelddadig. Toch heeft Hatsumomo ook zo haar menselijkheid; ze is namelijk verliefd op haar minnaar Koichi van wie ze op een later moment in de film wreed wordt gescheiden.
De Voorzitter is een werkelijk voorbeeldige man. Heel
vriendelijk en hij gunt andere mensen heel veel. Hij is ook
erg loyaal tegenover zijn vriend Nobu en doet zo ongeveer alles om hem gelukkig te maken. De Voorzitter is een kalme vriendelijke persoonlijkheid die veel schijnt op te merken. Maar ook hij kan behoorlijk hartstochtelijk (en een beetje naïef )zijn.
Nobu
Nobu is een redelijk terughoudend en nors persoon. Desalniettemin geeft hij Sayuri toch op een gegeven moment een cadeau en toont hiermee ook genegenheid. Ook hij is gek op Sayuri en dat blijkt wanneer ze ruzie hebben en hij verklaart haar voor zichzelf te willen hebben. Voor de rest is hij behoorlijk “down-to-earth” zeg maar.
Pompoen
Op jongere leeftijd is Pompoen een onzeker, stil maar toch vrolijk en ook spontaan meisje. Dan vind je haar absoluut het leukst. Als ze eenmaal volwassen is, is ze wel even iets anders. Dan is ze veel wreder en ook een stuk ordinairder en arroganter. Bovendien is ze altijd nogal luidruchtig aanwezig.
Moeder & Tante
Moeder is een absolute zakenvrouw. Ze geeft het meeste om geld en is alleen bezorgd om ‘haar’ geisha’s wanneer ze iets doms uithalen wat financiële problemen zou kunnen veroorzaken. Op een gegeven moment is ze echter wel trots op Sayuri omdat ze zo populair is en voor zoveel geld haar mizuage heeft verkocht. Tante is wat dat betreft al helemaal trots op Sayuri, zij geeft duidelijk wat meer om haar en is vrijwel altijd blij voor haar en doet er best veel aan om te zorgen dat Sayuri het niet al te moeilijk heeft.
De Baron
De Baron is een beetje een ‘creep’. Hij geeft, volgens mij, het meest om geld en mooie vrouwen. Vandaar ook dat hij er zoveel moeite voor doet om Sayuri’s mizuage binnen te halen. Hij ziet er in de film ook een beetje angstaanjagend uit en hij gedraagt zich zo nu en dan als een echte ploert.
De Generaal is ook al een beetje een ‘creep’ alleen dan meer de Amerikaanse versie. Hij kan wel gezellig zijn maar als het om Sayuri gaat, gaat het hem ook maar om één ding.
Sayuri komt als jong meisje in de okiya waar ze kennis maakt met verschillende mensen die dan in de loop van de jaren een grote rol in haar leven spelen. Als eerste ontmoet ze Hatsumomo, de geisha van de okiya en aangezien dat een niet al te vriendelijke persoonlijkheid is, is Sayuri niet bepaald op haar gesteld. Niemand trouwens; maar veel mensen zijn van haar afhankelijk.
Met Tante en Moeder, de twee oudste vrouwen van het huis, heeft Sayuri een wat meer “zakelijke” relatie. Moeder ziet haar immers vooral als kostwinner en mogelijke geisha hoewel ze toch vriendelijk is tegen Sayuri. Tante is dan nog net wat milder en zorgzamer.
Op de eerste dag ontmoet Sayuri ook meteen Pompoen, het andere jonge meisje in de okiya en ook een mogelijk geisha. Vanaf het begin kunnen ze het goed vinden en zijn ze goede vrienden. Later drijft Hatsumomo echter een wig tussen hen wanneer ze Pompoen dwingt om Sayuri als een vijand te zien.
Verder leert Sayuri al op jonge leeftijd de Voorzitter kennen en daar raakt ze meteen halsoverkop verliefd op. Als jonge vrouw ontmoet ze hem weer en daarbij ook meteen Nobu, de beste vriend en zakenpartner van de Voorzitter, en trekt zijn aandacht. Ze raken op elkaar gesteld, hoewel Nobu meer op Sayuri dan zij op hem.
Met de meeste mensen in de film heeft Mameha een strikt zakelijke relatie. Met sommige klanten kan Mameha het erg goed maken zoals met de Voorzitter en Nobu. En hoewel Mameha Sayuri lijkt te gebruiken om van Hatsumomo af te komen kunnen zij en de jongere geisha het erg goed vinden met elkaar. Alleen als het om Hatsumomo gaat blijkt Mameha ook slechte gevoelens te koesteren.
Hatsumomo heeft simpelweg aan iedereen een hekel. Ze manipuleert en bespeelt de meeste mensen. Voor de rest is ze ronduit onuitstaanbaar en gemeen tegenover mensen die zij als onbenullig of bedreiging beschouwt. Ze heeft ook maar één
(Mameha’s als Sayuri leermeesteres) vriendin, Korin en dat is bijna net zo´n valse heks als Hatsumomo zelf. En er is maar één echt belangrijke persoon in haar leven en dat is Koichi. Een arbeider waar ze verliefd op is en een relatie mee heeft. Voor een geisha is zoiets strikt verboden en als Moeder er dan ook achter komt gaat de okiya op slot en grendel.
Verder zijn er weinig relaties onderling die een belangrijke rol spelen in de film. De meeste personages hebben een zakelijk, beleefd - vriendelijke relatie met anderen.
Persoonlijk heb ik het meeste meegeleefd met de hoofdpersoon van het verhaal, Sayuri, en dat lijkt me wel zo logisch want dat is degene die je door het gehele verhaal volgt. Het is niet voor niks de hoofdpersoon. Hoewel ik denk ik als Sayuri niet de hoofdrol had gehad, nog steeds met haar had meegeleefd. Ik denk dat het komt doordat ze ook een erg aantrekkelijke persoonlijkheid is. Een lief en bedeesd meisje maar toch met een hoop wilskracht. En bovendien blijf je de hele film door hopen dat uiteindelijk haar liefde vervuld wordt.
Het belangrijkste thema in de film is volgens mij liefde. Het is een liefdesverhaal, hoewel niet helemaal in de oorspronkelijke zin. Het is niet helemaal wat je je bij een romantisch verhaal voor de geest haalt. Het gaat er vooral om dat Sayuri vanaf haar jonge kinderjaren stapelgek is op een man die ze waarschijnlijk nooit zal kunnen krijgen. Maar uiteindelijk kiest ze ervoor om Geisha te worden en weet een plek te winnen in de wereld waar de Voorzitter in leeft. En pas op het allerlaatste moment van de film blijkt de liefde wederzijds te zijn.
Ik denk dat de regisseur wel degelijk een speciale bedoeling had met de film. De film is namelijk gebaseerd op een bestseller van Arthur Golden uit 1997. Aangezien het boek al behoorlijk in de smaak viel moet regisseur Rob Marshall gedacht hebben dat een film over het boek ook behoorlijk in de smaak zou vallen. En dat heeft hij bewezen ook met een film die zes keer genomineerd werd voor een Academy-Award en vier ervan ook nog eens won. Het lijkt mij dat hij hiermee behoorlijk in de roos heeft geschoten. En niet alleen heeft Rob Marshall een Award-winnende film gemaakt, wat heel mooi op je CV staat, maar ook zijn naam luid en duidelijk gevestigd in Hollywood.
Het verhaal is inderdaad op een boek gebaseerd, dat verteld over het leven van Nitta Sayuri, één van Japan’s meest gevierde geisha’s. Het boek heet ook Memoirs of a Geisha (in het Nederlands Dagboek van een Geisha) en is geschreven door Arthur Golden. De film volgt het boek ook heel goed. Niet alles uit het boek wordt in de film verwerkt maar dat is ook niet zo moeilijk als je het over een boek van zo’n 457 bladzijden hebt. Soms is er wel een locatie of een stuk tekst (een beetje) veranderd. De belangrijkste gebeurtenissen zitten er uiteraard in. Zoals bijvoorbeeld de scène waarin Sayuri de
Voorzitter ontmoet en ook als ze hem weer
(De Voorzitter verteld Sayuri over haar schuilplaats)
terugziet. Dan is er ook nog de scène waarin Sayuri en Mameha elkaar weer voor het eerst zien en degene waarin ze elkaar een paar jaar later ontmoeten en Sayuri zich verlegen verontschuldigt voor het vernielen van Mameha’s kimono. Ook een andere deel uit het boek van de film wordt in de film verwerkt en persoonlijk vond ik dat een heel goede zet van de regisseur.
Het gedeelte waarin Sayuri haar mizuage kwijtraakt aan “Dokter Krab” wat in zowel het boek als de film een belangrijke aanduiding is van Sayuri’s populariteit. Dit maakt het feit dat de Voorzitter onbereikbaar lijkt alleen maar ironische en dramatischer, wat op een mooie toon in de film wordt verwerkt zeg maar. Als je mizuage letterlijk zou vertalen naar het Nederlands zou het denk ik; ontmaagding zijn. In Japan wordt de mizuage van een leerling-geisha, laten we zeggen, verloot. Hierbij biedt de leerling-geisha een aantal van haar klanten een ekubo aan en deze mannen mogen dan op haar mizuage bieden. Dit wordt handig in de kaart gespeeld die iedereen die maar een beetje baat heeft bij de leerling-geisha in kwestie.
In de film wordt Sayuri’s mizuage voor hét recordbedrag van 15.000 yen verkocht en vanaf dat moment is Sayuri onaantastbaar voor Hatsumomo omdat Moeder haar adopteert. Daarnaast komt er nog een heel pijnlijk feit naar boven als blijkt dat Mameha’s danna, de Baron, ook op Sayuri’s mizuage bood. Mameha is natuurlijk een beetje gekwetst maar geeft toch nog dapper toe aan Sayuri dat haar mizuage nog voor veel meer verkocht had kunnen worden aan de Baron in plaats van Dokter Krab maar dat Mameha Dokter Krab ermee aan de haal liet gaan.
Mijn verwachting van de film was dat het sowieso een mooie film zou zijn. Het verhaal is schitterend en heel uniek, de plek waar het hele verhaal zich afspeelt is Japan. Dat zorgt natuurlijk al voor een heel mooi decor, daarnaast speelt het zich niet zomaar af op een of andere plek in Japan maar in de wijk Gion, Kioto. Aangezien Gion een Geishawijk is vol met allerlei prestigieuze theehuizen en natuurlijk heel mooie okiya’s. Daarnaast wist ik dat Zhang Ziyi in de film speelde dus mijn verwachting van de film was dat hij wel goed moést zijn met zo’n verhaal, locatie en cast. Maar van tevoren had ik ook wel een beetje verwacht dat de film het niet zou halen bij het boek. Dat is immers meestal zo. In een boek kan alles namelijk heel mooi beschreven worden én vaak met meer details terwijl bij een film het alleen uitgebeeld kan worden.
In ieder geval vond ik het een mooie film. Het was toch net iets beter dan ik had durven hopen. Het was in ieder geval geen teleurstelling, zelfs niet vergeleken met het boek. Sommige scènes zijn zelfs ietsje uitgebreider dan in het boek en daarbij ook nog erg mooi. Natuurlijk bevat de film niet de gehele inhoud van het boek, dat is nogal veel. En met alles wat er nu al in de film ben je al meer dan tweeënhalf uur kijken zoet. Er zit een hoop cultuur van Japan en Geisha’s in de film, dat stelde gelukkig niet teleur en het was ook, zeg maar, een heel kleurrijke film. Kort samengevat; de cast deed het erg goed, het decor was werkelijk schitterend, het verhaal werd behoorlijk goed verfilmd en er zat een hoop “kleurrijke” cultuur in de film.
Er was één scène waar ik echt letterlijk kippenvel kreeg. Dat is de scène waarin Sayuri’s mizuage voor een recordbedrag word verkocht. Aan het begin van deze scène zie je Sayuri, Moeder, Tante en Pompoen bij een tafeltje zitten, Hatsumomo staan tegen een balk in de kamer aangeleund en Mameha komt net aanlopen. Ze knielt da neer bij het tafeltje en laat Moeder het bedrag zien waarvoor Sayuri’s mizuage verkocht is. Terwijl Hatsumomo dan honende grapjes maakt kijkt Moeder op naar Mameha en gelooft niet dat het bedrag op het briefje het juiste bedrag is. Hatsumomo vraagt honend voor hoeveel de mizuage verkocht is: 20 of 30 yen? Mameha staat dan langzaam en heel statig op en zegt plechtig dat Sayuri geschiedenis heeft geschreven, dat geen enkele mizuage ooit voor meer is verkocht zelfs niet die van haar. Sayuri’s mizuage is verkocht voor 15.000 yen een enorm bedrag. Moeder repliceert dan dat al dat geld naar de okiya gaat omdat ze Sayuri als dochter adopteert.
Dan wordt Hatsumomo kwaad omdat Moeder de okiya aan Pompoen, haar jonge zus had beloofd. Pompoen rent huilend weg en Hatsumomo wordt hysterisch omdat Moeder haar beledigt
(Mijn kippenvel-scène)
door te zeggen dat ze oud wordt, een kreng is en noemt haar een ordinaire prostituee omdat ze Koichi als minnaar had. Hatsumomo gooit dingen door de kamer terwijl Mameha en Sayuri zich bedeesd op de achtergrond houden. Moeder vertelt Hatsumomo dat Sayuri voorbestemd is om een legende te worden en net voordat
Hatsumomo de kamer uitstormt fluistert ze moeder toe: “We zullen zien”.
Waarom ik deze scène zo mooi vind is omdat het zo plechtig gebracht wordt dat Sayuri “geschiedenis geschreven heeft”. Ze heeft niet allen het record voor hoogst verkocht mizuage gevestigd maar is ook nog eens de enige geisha die op zo’n jonge leeftijd, en nog maar net nadat haar mizuage verkocht is, haar aankoopprijs heeft terugbetaald. Dit is echt de scène waarin aangetoond wordt haar populair en groots Sayuri is. Bovendien wordt hierin ook aangetoond dat Hatsumomo begint met instorten en de dramatische manier waarop Gong Li de geisha neerzet nadat moeder haar beledigt vind ik ook heel mooi.
Ik heb de volgende recensie gevonden op
Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik het totaal niet eens ben met de recensent. Ik vind vooral het stuk over dat de muziek de film zou verpesten nergens op slaan; ik vond juist dat de muziek wat cultuur in de film bracht. Als er gewoon westerse of Engelstalige muziek was gebruikt dan had het pas stom geklonken. Op één punt ben ik het achteraf wel eens: hjet was mooier geweest als de filmin het Japans gesproken was. Het is af en toe ook goed te horen dat de acteurs met een accent spreken en in plaats van dat dit leukt klinkt springt het eerder in het oog, op een negative manier. Het is ook wel een beetje raar dat de film in het Engels gesproken is want vrijwel de gehele cast was Japans en spraken het daarbij dan ook vloeiend.
Recensie: Memoirs of a Geisha
door Bart-René Thiel
Het tweede 'kind' van Rob Marshall is wellicht drie jaar later geboren dan 'Chicago', maar 'Memoirs of a Geisha' vertoont meer dan één overeenkomst met de Oscarwinnaar. Net als zijn eersteling vertelt 'Memoirs' het verhaal van een meisje dat door externe omstandigheden in allerlei narigheid belandt. En net als Roxy uit 'Chicago' weet de Japanse Chiyo (Ziyi Zhang) zich in leven te houden door haar tegenstanders te slim af te zijn. Ook wordt Chiyo gesteund door een oudere heer, ditmaal vertolkt door Ken Watanabe.
Waarschijnlijk is Marshall door alle gelijkenissen een beetje in de war geraakt en heeft hij op sommige momenten werkelijk gedacht dat het om dezelfde film ging. Wat natuurlijk ook mogelijk is, is dat Marshall maar op één manier een verhaal kan vertellen: met veel zielloos geluid en een overdaad aan kleuren.
Ergens diep in het hart van 'Memoirs' gaat een prachtig drama schuil over innerlijke en uiterlijke schoonheden. Soms steekt deze subtiele tragedie de kop op, maar nooit voor lang. De irritante en vooral LUIDE fluit, viool, trommel en cello zijn nooit ver weg om elke sfeer stevig de nek om te draaien. De filmmakers hebben natuurlijk gedacht: "We hebben de peperdure componist John Williams en cellist Yo Yo Ma in dienst, laten we ze maar voor elke cent werken." Die commerciële gedachte doet 'Memoirs' uiteindelijke de das om.
Om de film toegankelijk te maken voor het Amerikaanse publiek, spreekt iedereen Engels. Dit doet denken aan het 'Star Trek'-universum, waarin elk buitenaards wezen ook per ongeluk dezelfde taal spreekt. Dit hoeft geen probleem te zijn als een heel volk diezelfde taal spreekt. Maar wanneer Amerikaanse soldaten ten tonele verschijnen en ze moeiteloos met Japanners praten, dan breekt de spreekwoordelijke klomp. Helaas heeft Marshall geen lering getrokken uit 'The Last Samurai'. Daar werd wél hoofdzakelijk Japans gesproken en was een groot kassucces. Niet in Amerika, maar wel in de rest van de wereld waar hij honderden miljoenen verdiende.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden