Identity (2003)

Filmbespreking: Identity

1.Info:

Ik heb de film Identity bekeken op woensdag 17 september 2003 in Cinecity Mechelen. De regisseur is James Mangold, en de producent zijn vrouw Cathy Konrad.
Het script is geschreven door James Mangold samen met Michael Cooney. De componist van de filmmuziek is Alan Silvestri en de muziek werd gespeeld door The Hollywood Studio Symphony. De film is gemaakt in Palo Alto, en het verhaal speelt zich daar ergens af in een verlaten motel. De belangrijkste acteurs in de film zijn John Cusack, Ray Liotta, Amanda Peet, Alfred Molina, Jake Busey, John Hawkes, en William Lee Scott.
De releasedatum van Identity in België is 10 september 2003.

2. Bron

De film heeft geen directe bron, maar is volgens mij vergelijkbaar met het boek Hij heeft mijn meisje weggehaald van Mary Higgins Clark. Het boek heeft hetzelfde thema, namelijk alter ego’s en gespleten persoonlijkheden. In het boek moeten de persoonlijkheden van het meisje net als in de film uitgeschakeld worden, omdat ze gevaarlijk zijn. De plot van het boek en de film zijn dus zeer vergelijkbaar..
Ook kon ik het niet laten de link te leggen tussen Identity en Hitchcock’s Psycho. Deze vergelijking gaat voornamelijk op voor de locatie en het idee. Psycho is namelijk ook een verhaal waarin een verlaten motel met een vreemde uitbater in de spotlights staat. Er komen enkele gasten, en er gebeuren moorden, net zoals het in Identity loopt. De plot van de film is ook vergelijkbaar. Bij Identity is het Malcolm die meerdere persoonlijkheden ontwikkeld heeft, waaronder een slechte persoonlijkheid zit die moorden begaat. In Psycho heeft de moordenaar ook een alter ego: hij denkt namelijk dat hij zijn moeder is, die al enkele jaren dood is…

3. info over de regisseur en de acteurs

De regisseur, James Mangold maakte z’n filmdebuut in 1996 met Heavy, een film bijna volledig zonder woorden. De film gaat over een chef van een wegrestaurant met overgewicht.
Met deze film won Mangold ‘the Grand Jury Prize for Best Direction’ en werd hij geselecteerd om de Verenigde Staten te vertegenwoordigen in ‘Directors' Fortnight’ in Cannes. Mangold schreef en regisseerde ook de films Girl, interrupted met Winona Ryder en Angelina Jolie en Kate and Leopold met Meg Ryan en Hugh Jackman. Beide films zijn geproduceerd door Konrad.
Mangold, de zoon van twee gevierde schilders, is nu getrouwd met Cathy Konrad. Zij is producent en ze zijn nu dan ook filmpartners. Mangold heeft zijn diploma behaald aan de California Institute of the Arts (zowel in het acteren als de filmscholing) en ook z’n meester-diploma aan de Columbia University.

De producent, Cathy Konrad heeft 2 films tegelijkertijd geproduceerd. Ze was bezig met het produceren van The Sweetest Thing, terwijl ze ook Kate and Leopold, die geproduceerd en geregisseerd werd door haar man. Ze produceerde ook Mangold’s Girl, interrupted en Mangold’s tweede film Cop Land, met Sylvester Stallone, Harvey Keitel, Ray Liotta en Robert De Niro. Konrad is ook bekend van de 3 succesvolle Scream films. Deze films werden geschreven door Kevin Williamson en geproduceerd door Wes Craven. De rollen in de Scream films werden vertolkt door o.a. Neve Campbell, David Arquette en Courteney Cox. Cathy produceerde ook Williamson’s Teaching Mrs. Tingle, met Helen Mirren, Katie Holmes, Marisa Coughlan en Barry Watson. Ze werkte ook als co-producent mee aan de films
Kids geregisseerd door Larry Clark, en Things to Do in Denver When You're Dead, van regisseur Gary Fleder en schrijver Scott Rosenberg. Konrad was ook uitvoerend producer van Ted Demme’s Beautiful Girls met Mat Dillon, Uma Thurman, Mira Sorvino, Annabeth Gish en Timothy Hutton.

John Cusack (Evanston, Illinois, 28 juni 1966) is de zoon van Richard Cusack en moeder Nancy. In 1992 was John al zo beroemd dat hij zichzelf kon spelen in Robert Altman’s ontluistering van Hollywood, The Player. Cusack’s tragikomische talenten werden ontdekt door Woody Allen in Shadows and Fog (1992) en Bullets over Broadway (1994). Cusack debuteerde in een reeks coming-of-age-films, en hij was echt een stuk, maar veel te serieus. Hij speelde politieman in Con Air (1997), detective in Midnight in the garden of good and evil.
Hij veroorzaakte menige roddel door zijn stevige drinkgewoontes, die ervoor zorgden dat zijn rijbewijs werd afgepakt, en door zijn liefdesaffaires met ernstige meisjesactrices als Neve Campbell en Minnie Driver. Hij ontmoette Driver op de set van Grosse Pointe Blank (1997), die helaas enkel op video is uitgebracht. Voor deze film beproefde Cusack zijn talenten als producent en scenarist. Dat beviel hem blijkbaar zo goed dat hij met z’n eigen productiemaatschappij New Crime Productions ook deelnam in Terry Gilliams Fear and Loathing in Las Vegas en de televisieserie The Jack Bull, waarvoor hij bijna de hele acterende familie Cusack engageerde.
In Identity vertolkt hij de rol van Ed.

Ray Liotta (Newark, New Jersey, 18 december 1955) droomde er als jongetje niet van om filmster te worden, tot hij als student bij het toneel terecht was gekomen en een rol in een soapserie had gespeeld. Hij besloot om naar Hollywood te gaan. Toen begon Liotta te dromen. Hij zou graag naast Robert De Niro spelen en door Martin Scorsese geregisseerd worden. Toen hij in 1990 de hoofdrol bemachtigde in Goodfellas, Scorseses versie van The Godfather werd zijn droom eindelijk werkelijkheid. De film was een commercieel succes!
De eerste rol van Liotta, waarmee hij veel indruk maakte, was de rol van enge echtgenoot van Melanie Griffith in Jonathan Demmes’ Something Wild (1986). Door die film werd hij getypeerd als ‘de slechterik’. Om niet eeuwig als engerd gezien te worden, speelde hij na zijn rol in Something Wild een lieve jongen die zijn gehandicapte broer verzorgt in Dominick and Eugene (1988). Na Unlawful Entry (1992), als maniak, nam hij een rol aan in No Escape (1994), een futuristische actiefilm waarin hij uit een gevangenis mocht ontsnappen.
Liotta vat in een artikel zijn carrière samen met de zin: “Ik kan niet op de volgende Goodfellas gaan zitten wachten.” Dat was in 1994. In John Q speelt hij een fanatieke agent.
In Identity vertolkt hij de rol van Rhodes.

Amanda Peet (New York, 11 januari 1972) verscheen een tijdje geleden tegenover Bruce Willis en Matthew Perry in de succesfilm The Whole Nine Yards. Andere films waarin Peet te zien is zijn Isn't She Great met Bette Midler en Nathan Lane, Southie met Donnie Wahlberg en Rose McGowan, in de romantische komedie One Fine Day speelt ze tegenover Michelle Pfeiffer en George Clooney. Ze is ook te zien in Body Shots, Simply Irresistible, Take Down en Justin McCarty’s Jump. Waarschijnlijk is Peet het meest bekend dankzij haar rol in de drama-serie Jack & Jill, dat gaat over een jong koppel in Gotham. Ze speelde ook nog in enkele series zoals Central Park West, Ellen Foster, The Single Guy en in Spin City.
Ze heeft ook in enkele theaters meegedraaid zoals in Whale Music, Awake and Sing
en in Fear And Misery In The Third Reich.
In Identity vertolkt ze de rol van Paris.

Alfred Molina is een zeer groot acteur die in meer dan 50 films en televisie producties heeft meegedaan, en ook in het theater furore heeft gemaakt.
Molina maakte z’n filmdebuut met een klein rolletje in Raiders of The Lost Ark en had een begerenswaardige rol in Letter To Brezhney, maar z’n doorbraak kwam er met zijn rol in Prick Up Your Ears als Kenneth Halliwel, de minnaar van Joe Orton.
In 1998 maakte Molina z’n debuut op Broadway met Art, de Tony Award winnaar. Molina won een Drama Desk Award voor beste vertolking. Daarnaast speelde hij nog verscheidene rollen in o.a. The Imposters, Anna Karenina, Species, The Perez Family, Maverick, Enchanted April, Not Without My Daughter, Dudley-Do-Right, Texas Rangers en Chocolat. Frida is de laatste film waar Molina gezien is. Op televisie produceerde (en speelde er ook in mee) hij de soapserie Ladies Man.
In Identity vertolkt hij de rol van de dokter, die Malcolm’s probleem probeert te begrijpen, en hem ontoerekeningsvatbaar wil laten verklaren.

Jake Busey heeft zowat z’n ganse jeugd doorgebracht op filmsets, en tournés van bands waar z’n vader, Gary Busey in speelde. Hij begon z’n carrière toen hij 5 was. Zijn eerst film was Straight Time, waarin hij speelde met z’n vader en Dustin Hoffman. Daarna concentreerde hij zich vooral op school. Wanneer hij afstudeerde besloot hij om verder te gaan met acteren. Hij ging z’n carrière verder met films zoals James L. Brooks' I'll Do Anything en SFW, wat leidde tot rollen in films zoals Home Fries met Drew Barrymore en Luke Wilson, The Frighteners van Peter Jackson en Enemy of the state met Will Smith.
Z’n vrije tijd spendeert Busey aan z’n grote liefde: muziek. Momenteel speelt hij basgitaar in een band en schrijft hij muziek. Hij is ook een gebrevetteerd piloot, en gaat verscheidene dagen per maand vliegen.
In Identity vertokt hij de rol van Robert Maine.

John Hawkes is geboren en opgevoed in Minnesota, en verhuisde dan naar Austin, Texas waar hij z’n carrière als acteur en muzikant begon. Hij was medestichter van Big State Productions en verscheen in de stukken In the West en Greater Tuna van het theatergezelschap. Later verhuisde hij naar Los Angeles en begon aan z’n filmdebuut in Percy Adlon’s Rosalie Goes Shopping. Hawkes heeft ook memorabele tv-optredens gedaan zoals in The Practice, The X-Files, Millennium and Northern Exposure.
In Identity vertolkte hij de rol van moteluitbater Larry.

William Lee Scott z’n meest recente rol was die in Pearl Harbour van producer Jerry Bruckheimer. Daarvoor speelde hij mee in een andere productie van Bruckheimer, nl. Gone in 60 seconds. In het jaar 2000 dook Scott op in Black and white, een film van James Toback. Hij vertolkte ook een rol in October Sky, een familiedrama in 1950 over 4 tieners uit West Virginia die een raket bouwen. Waarschijnlijk is Scott het best bekend als Christina Ricci’s vriendje in The opposite of sex (1998). In 1995 won hij de prijs voor beste acteur, met de film Its the season. Scot speelde ook mee in Before Women Had Wings, Gun en de series Cracker en The Steve Harvey show.
In Identity vertolkt hij de rol van Lou.

4. Samenvatting van de film

Bij het begin van de film zien we een gerechtspsychiater die probeert de executie van een veroordeelde psychopaat (Malcolm) te vermijden. Plots worden we in een andere scène gesmeten, waarin er een koppel met kind in de auto aan het rijden is. Het regent heel hard, we zouden zelfs kunnen spreken van een wolkbreuk. Er gebeurt een ongeluk, de vrouw (Alice) wordt overreden door een auto, maar alle ziekenhuizen zijn onbereikbaar door de zware regenval. De aanrijder (Ed, chauffeur van een beroemde tv-ster) gaat mee op zoek, maar ze kunnen geen kant meer uit. Uiteindelijk komen ze terecht bij een verlaten motel. Ze komen er met de bebloede vrouw binnen, en proberen haar zo goed als mogelijk te verzorgen. Ondertussen komen er nog enkele andere mensen onderdak zoeken in het motel, waaronder een callgirl (Paris), een politieagent die een gevangene overbrengt en twee pasgehuwden (Ginny en Lou). Ondertussen is alles zodanig overstroomt dat niemand nog een kant uitkan.
Het parallelle verhaal van de dokter die bezig is met zijn patiënt wordt vanaf hier stilaan belangrijker…
Plots wordt iemand vermoord, en niemand weet wie het gedaan heeft. Een nieuwe moord volgt, en nog één, en nog één. Het lijkt wel of er afgeteld wordt, van 10 naar 1, want bij elk lijk ligt er een sleutel van een kamer: bij lijk nr. 1 sleutel 10, bij lijk nr. 2 sleutel 9 etc.
De gevangene die ontsnapt is, is uiteraard de hoofdverdachte. Ze kunnen hem overmeesteren, en binden hem vast. Maar wanneer die ook vermoord wordt, staan ze voor een raadsel. De hoteluitbater die op hem moest letten wordt verdacht, maar dat kan even later, bij de volgende moord waarbij hij nog steeds is vastgebonden, ook al net meer waar zijn.
Heel toevallig ontdekken de overblijvende personages dat ze allen dezelfde geboortedatum hebben: 10 mei. Dan is het voor hen duidelijk dat het geen toeval is dat ze daar met z’n tienen in dat motel zitten…
En plots worden we weer in de andere scène gesmeten. We zien Malcolm (de veroordeelde psychopaat) het verhaal in zijn onderbewustzijn beleven, en stilaan wordt duidelijk dat heel het verhaal zich echt gewoon afspeelt in het onderbewustzijn van Malcolm. Malcolm heeft enkele jaren geleden een zesvoudige moord gepleegd, op 10 mei. Door de traumatische ervaring met zijn moeder heeft Malcom meerdere persoonlijkheden gecreëerd, meer bepaald 10. Nu probeert zijn psychiater de 10 personages één voor één te laten sterven. Hoe meer er uitgeschakeld worden, hoe meer kans er is dat de moordenaar erbij is… Immers om Malcolm ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren, moet de moordenaar uit z’n hoofd zijn verdwenen.
De psychiaters denken dat het is gelukt, want ongeveer alle personages zijn dood. Maar ze zagen de kleine Timothy over het hoofd, het zoontje van het koppel… Tijdens de rit naar de instelling ziet Malcolm weer twee van z’n personages: de callgirl (Paris) en Timothy. Timothy vermoordt Paris, maar eigenlijk vermoordt Malcolm de agent…

5. Bespreking van de film: opbouw

Wat heel belangrijk is aan de film is het feit dat de film niet chronologisch is opgebouwd. Veel scènes zijn omgekeerd chronologisch gemaakt. Zo zie je hoe John C. McGinley een motel binnenstapt met een bloedende vrouw in zijn armen en pas de scène hierna duidelijk wordt wat hieraan voorafging… Dit maakt de film juist zo speciaal, en onvoorspelbaar voor de kijker. Het is eens iets anders dan al die voorspelbare films met massa’s clichés. Regisseur Mangold weet goed om te gaan met kijkers die eens dat ietsje meer willen!
Cathy Konrad typeert Identity als een klassieke "puzzle film", maar dan één met meer stukjes dan gebruikte locaties of sets. Er waren zeer weinig locaties, je kon ze op 1 hand tellen. Terwijl je bij een doorsnee film ongeveer 50 verschillende locaties ziet.
Het motel was dé belangrijkste, en het merendeel van de film vond in en rondom dat motel plaats.

6. Vgl. met een bespreking in de krant

Ik heb een interview met Amanda Peet gekozen uit Het Nieuwsblad, dat ik gevonden heb in de Openbare Bibliotheek van Mechelen.
Amanda beschrijft dat ze heel erg bang was toen ze ’s avonds alleen thuis het script aan het lezen was en heel erg bang werd. Ik kan zeer goed begrijpen dat ze zich niet zo goed voelde op dat moment. Toen ik in de bioscoop de film aan het bekijken was, heb ik ook behoorlijk veel in de hand van mijn vriendin moeten knijpen. Het grootste deel van het artikel gaat over haar carrière, privé-leven en verleden. Zo vertelt ze bijvoorbeeld over haar grootste angsten, haar vriend, haar favoriete actrice, haar filmcarrière en haar collega’s.

7. Beoordeling

Ik vond de film in één woord SCHITTEREND! Ik hou wel van een beetje gebibber in de zaal, maar dat is niet het voornaamste. Hoe de film in elkaar zit, en in feite totaal onvoorspelbaar is, dat vind ik echt de max! Eindelijk weg met de clichés, de voorspelbaarheid…
Het is een film waar je een beetje moet bij nadenken, en met een verrassend einde, waar ik wel van hou. Petje af voor de scenaristen, die ons weer eens doen nadenken bij een film.
Normaal hou ik niet zoveel van thrillers, ik zie liever komedies etc, want net als actrice Amanda Peet heb ik nogal snel bang. Maar met de steun (of anders gezegd: handen) van de personen naast mij is het heel goed gelukt bij Identity.
De filmmuziek vind ik persoonlijk zeer goed bij de film passen, het is een thriller/horror film en op spannende momenten wordt de muziek zeer spannend. Dit geeft een extra dimensie aan de film. Zonder de muziek zou het al veel minder spannend zijn, want door de spannende, zenuwachtige muziek weet je dat je je ergens aan kan verwachten… Voor mij is de muziek dus eerder een waarschuwing op wat komen gaat.
Ik vond de film dus echt geslaagd, en als je net als ik hou van spanning, gecombineerd met wat nadenken en absolute onvoorspelbaarheid, dan is identity wat je zoekt! Ik zou het zelfs ‘een gat in je cultuur’ durven noemen, als je de film niet gezien hebt!

8. Bronnen

· www.sonypictures.com
· www.nrc.nl
· www.destandaard.com
· www.filmfreak.be