De kleine blonde dood (1993)

De kleine blonde dood, regie: Jean van de Velde, Nederland, 1995
melodrama
Met als hoofdrolspelers: Antonie Kamerling als Valentijn
Loes Wouterson als Mieke
Olivier Tuinier als Micky
Valentijn, een veel belovend schrijver en dichter, komt zijn vroegere lerares Mieke tegen, en ze gaan zomaar met elkaar naar bed. Als Mieke zwanger blijkt te zijn weet Valentijn niet meer wat hij moet doen. Mieke is een beetje een moeilijk type, dus Micky, hun zoon gaat na veel moeite bij Valentijn wonen. Ze hebben samen veel plezier, ook al heeft Micky vaak last van hoofdpijn, maar als Valentijn een paar dagen naar Parijs moet beginnen de problemen. De oppas van Micky geeft hem mee aan Mieke, en daar valt Micky van de trap. Hij schijnt al een tijd een knobbeltje in zijn hoofd te hebben gehad, wat nu is geknapt. Daardoor ligt hij in Coma waar hij niet meer uit kan komen. De dokter geeft het op. Er zit niks anders op dan de stekker van zijn beademingsapparatuur eruit te trekken, en daarmee word Micky\'s leven beëindigt. Het speelt zich af in een bus, bij een flashback van Valentijn\'s schooltijd. In het huis van Valentijn en in Mieke\'s huis speelt het zich ook af en toe af. Het speelt zich ook af in een discotheek waar Valentijn vaak komt en de plek waar hij zijn prijzen uitgereikt krijgt. Op het einde zijn er ook 2 scènes in het ziekenhuis bij Micky. De belichting is niet echt opvallend, het is belicht als in het echte leven. Alleen als Mieke en Valentijn het in een bushokje doen, is de belichting wel opvallend en belangrijk. Valentijn heeft normale kleding. Hij is af en toe een beetje hard in zijn taalgebruik, maar op sommige momenten heel lief en zacht. Mieke heeft op het begin een speciale jurk aan, en verder normale kleding. Micky is een normale jongen, zo\'n lief jochie met gezellige truien en gympen. Er was niet opvallend veel muziek, alleen in de discotheek en bij de begrafenis van Micky harde muziek voor Valentijn. Geluidseffecten speelden niet zo\'n grote rol. Het innerlijk en uiterlijk van de hoofdpersonen. Valentijn
innerlijk: agressief, koppig en emotioneel. uiterlijk: blond haar, blauwe ogen, middelmatige lengte. Mieke

Innerlijk: emotioneel, zwak, zorgzaam, beetje psychisch. Uiterlijk: blond middellang haar, blauw ogen, iets kleiner dan Valentijn. Micky
innerlijk: vrolijk, schattig, enthousiast, speels. uiterlijk: kort blond haar, blauwe ogen, klein
Er zijn flashbacks van Valentijns jeugd. Van zijn schooltripje met zijn lieve lerares Mieke, en van zijn vader met zijn uitbarstingen. Mensen reageerden verschillend op Valentijn. Soms alsof hij erg belangrijk was, soms alsof hij niks was en zijn leven moest veranderen. Over Mieke en Micky is me niet opgevallen hoe anderen op hen reageerden, alleen dat Valentijn lief was voor Micky en niet voor Mieke, en Mieke niet voor Valentijn, en ook niet echt voor Micky. Het Thema van de film is liefde, relaties en dood. De film heeft minder tijd besteed aan het vastleggen van het doodgaan van Micky, terwijl het boek daar best veel over vertelt. Het boek is sowieso meer gedetailleerd dan de film, alhoewel de dingen die ze vertellen in het boek ook te zien zijn in de film. (\'Hij pakt zijn boterhammen, zijn schooltas...\"). De regisseur heeft meer over de achtergrond van Micky\'s dood laten zien, dan over zijn dood ( hoe mensen daarop reageerden) en de begrafenis zelf. Ook zijn de namen anders. In het boek is Boudewijn zelf de hoofdpersoon, en hier speelt Valentijn diegene, zonder ikvorm. Het boeiende aan deze film vond ik de manier waarop Valentijn met Micky omgaat(de gezelligheid), vergeleken hoe hij met anderen zoals Mieke omgaat. Zo fel en vals. Ik vond de prijsuitreikingen van Valentijn\'s gedichten en boeken niet erg interessant en hadden niet zoveel met het verhaal te maken. De scènes die me het meest zijn bijgebleven zijn de scènes waarin Micky en Valentijn zo gezellig dingen met elkaar deden. Waarin Valentijn laat zien hoeveel hij van Micky houd. Ook de scènes in het ziekenhuis waar Valentijn bij Micky zit en als hij de stekker uit het stopcontact trekt. De scène in het bad, dat Valentijn\'s vader daar heel erg kwaad op hem word, is erg angstaanjagend en raar, hij is immers dood. De camera\'s zijn in al deze scènes dichtbij gezet om te zien hoe de personages op elkaar reageren(blij, verdrietig). De regisseur heeft het hoofdthema goed uitgewerkt. De Personages zijn goed uitgekozen: Antonie Kamerling is zelf een best wel stug maar toch lief type, en dat is precies de rol die hij heeft gekregen. Hij kan waarschijnlijk alle soorten rollen spelen, hij is een goede acteur. Loes Wouterson ziet er ook echt uit alsof ze psychisch is en het moeilijk heeft, mede dankzij de grime. Olivier Tuinier is een gewoon kind, wat hij in het echt ook is/ was. Olivier is een erg goede acteer, ook nu nog, in 2001 speelt hij in vele series en films. Er zijn niet erg veel speciale effecten gebruikt. Dat was ook niet nodig, want het was geen horror of misdaadfilm. Het is een gewone reallife- film. Ik vind het een goede film, ik zou hem nog wel eens willen zien. Mede omdat de acteurs erg goed zijn. Ook omdat er een goed verhaal inzat, een mooi verhaal, alleen niet zo’n goed einde, maar dat is in het echte leven ook. Valentijn zijn innerlijk lijkt ook een beetje op iemand die ik ken, dus ik lette extra op hem. Dat boeide me ook wel. Ik vond het alleen af en toe niet goed te verstaan, maar dat komt waarschijnlijk niet door de film zelf.