What Lies Beneath (2000)

Het Filmverslag
1. Algemene gegevens
De titel van de film is: What lies beneath. De regisseur is: Robert Zemeckis. De hoofdrolspelers zijn Harrison Ford en Michelle Pfeiffer. Het jaartal van de
film is 2000. het land van herkomst is
Amerika. Ik heb de film gezien in Pathé Schouwburgplein in Rotterdam. Het genre
van de film is thriller. 2. Plot
Een vrouw van een onderzoeker heeft opeens vreemde gedachtes. Ze is net verhuisd
en woont in het huis van de overleden vader van de onderzoeker. Er gebeuren hele

vreemde dingen in het huis en het spookt maar door haar hoofd. Ze denkt dat het
door de buren komt, want dat zijn nogal vage types. Daar ligt het niet aan. Ze
komt erachter dat er een geest in hun huis zit. Ze vraagt zich af wie de geest
is. Ze probeert er op iedere mogelijke manier achter te komen, maar dat maakt
het heel moeilijk. Haar man (de onderzoeker) begrijpt haar niet. Het lijkt wel
of hij haar niet wil begrijpen. Ze heeft het er erg moeilijk mee. Dan komt ze er
toch achter en ze wil zelf met de geest in contact komen. Ze zoekt voorwerpen
bij elkaar die alles te maken hebben met het meisje die overleden is en als
geest leeft in haar huis. Ze vraagt zich een ding af en dat is wat het meisje
met haar te maken heeft. Het meisje (of de geest) in kwestie wordt een grote
obsessie voor haar. Ze gaat op onderzoek uit en ze komt erachter dat haar man
alles te maken heeft met het meisje. Hij heeft terwijl zij en haar man getrouwd
zijn, een verhouding gehad met dat meisje. Ze is overleden. Haar man beweert
doordat ze zelfmoord gepleegd heeft, omdat hij niks met haar te maken wilde

hebben. Ze gelooft het niet en ze komt er op gruwelijke wijze achter dat haar
eigen man het meisje heeft vermoord. Haar man weet dat ze erachter gekomen is en
probeert nu hetzelfde bij haar. Ze probeert hier aan te ontvluchten en het lukt
haar nog ook. 3. Middelen
Het verhaal speelt zich vaak op een en dezelfde locatie af. Meestal in het huis
van de hoofdrolspelers. Vak komt het ook voor dat het zich buiten afspeelt. Bijvoorbeeld dan in de tuin van het huis. Het is een heel mooi en groot oud huis
dat pas helemaal opgeknapt is. Het is heel mooi ingericht en er zijn veel
verschillende ruimtes. De tuin is erg groot en ligt aan een meer. Het ligt heel
afgelegen en het is er heel rustig. De sfeer van de film is hierdoor wel
bepaald, omdat het zich bijna steeds hier afspeelde. Het was heel eng, omdat er
verder steeds niemand in de buurt was. Ze wonen namelijk met z'n tweeën in het
grote huis, omdat hun dochter net het huis uit gegaan is om te gaan studeren. Er
was dus verder niemand die kon helpen. Meestal was het ook heel eng en spannend
doordat het heel donker was in huis. Je zag dan maar heel weinig. Zelfs overdag

was het donker in dat huis en dat maakte het allemaal een stuk spannender. De
belichting speelde dus meestal een grote rol. De hoofdpersonen hadden helemaal
geen opvallende kleding aan. Ze zagen er gewoon heel normaal uit. Zij, als
huisvrouw en hij, als zakenman en onderzoeker. Ze waren helemaal niet opvallend
gegrimeerd. De muziek in de film maakte het allemaal nog spannender. Het was
geen muziek die speciaal voor de film gecomponeerd was, maar het was muziek op
de achtergrond. Als het heel spannend werd, merkt je dat al aan de muziek. De
muziek had dus geen opvallende rol in de film. Volgens mij was er niet echt
sprake van bepaalde geluidseffecten. Sommige geluiden die je duidelijk moest
horen, waren wel harder, zodat je er meer van schrok, maar niet echt speciaal. 4. Personages
De twee belangrijkste hoofdpersonen waren Claire en Norman. Je kreeg informatie
over de hoofdpersonen door middel van flashbacks en informatie gegeven door
anderen. Bijvoorbeeld door de beste vriendin van Claire: Jody. Ook door mensen
op het werk van Norman. Daardoor moet je wel goed opletten bij deze film, omdat

je er anders heel weinig van snapt. Ze vertegenwoordigen de tijd en de omgeving
doordat alles om hen draait. Het hele verhaal speelt zich dan ook zoals eerder
vermeld, in hun huis af. Daar heeft het dus van alles mee te maken. 5. Thematiek en interpretatie
Het belangrijkste thema van de film had te maken met geesten. Het is een soort
spookverhaal waarin Claire op zoek is naar de geest en er probeert mee te
communiceren om uit te vinden wie de geest is. De regisseur had niet een bepaald
doel met deze film. De film maakt je een beetje bang en je bent nadat je de film
hebt gezien wat alerter op bepaalde dingen die eventueel een gevaar zouden
kunnen zijn. Verder is de film er om mensen te vermaken. Er is geen boek van
deze film. De film is ook nog maar net uit in de bioscoop dus het boek zou
eventueel ooit nog kunnen verschijnen. 6. Boeiende werking
Het boeiende in de film was dat Claire op onderzoek uitging. Ze wilde perse
weten wie de geest was die in haar huis rondzwierf. Het was boeiend om te zien
hoe ze daarmee omging en hoe ze het probeerde uit te zoeken. De regisseur maakte

het leuk om naar te kijken doordat verschillende mensen in Claire haar omgeving
haar voor gek verklaarden. Ik vond het minder boeiend dat het verhaal zich
voornamelijk in het huis afspeelde. Ondanks dat het huis een mooie omgeving
heeft is het niet boeiend dat alle gebeurtenissen zich hier afspelen. Maar het
is niet vervelend, de film word er niet minder goed door. 7. Camerawerk en montage
De scène die mij het meest is bijgebleven bevindt zich in het huis, in de
badkamer. Het is bijna aan het einde van de film, een van de laatste scènes. Claire is erachter gekomen dat Norman het meisje waar hij een verhouding mee had
op gruwelijke wijze heeft vermoord. Hij heeft haar verdronken. Nu Claire dit
weet wil Norman hetzelfde bij Claire doen, want Claire wil naar de politie
stappen. Norman legt Claire in een badkuip en laat de badkuip volstromen. Claire
kan niets doen en zal dus verdrinken. Terwijl Norman weg wil lopen valt hij en
komt met zijn gezicht op een kast terecht. Zijn hoofd begint ernstig te bloeden
en hij probeert weg te lopen. Net voordat het hele gezicht van Claire onder
water is kan zij met haar tenen er nog net voor zorgen dat ze de stop uit het

putje trekt. Het water stroomt weg en ze verdrinkt dus niet. Ze is redelijk zwak
maar gaat het bad uit en loop naar beneden, daar ligt haar man op de grond. Hij
lijkt buiten bewust zijn. Zij rent het huis uit en wil met de auto weg rijden
maar ze heeft niet in de gaten dat haar man nog net op de auto heeft weten te
klimmen en dus nog steeds bij haar is. Norman valt Claire aan en ze vallen met
auto en al in het water. Dan speelt zich nog een scène af in het water en daarna
is de film afgelopen. De camera blijft de gehele tijd bij Claire. Je ziet alles
vanuit het oogpunt van Claire. 8. Recensie
Ik heb een recensie gevonden, deze staat op het achterste blad. Ik ben het wel
met deze recensie eens. Ik vind het een goede film. Ik heb me vermaakt bij het
kijken van de film en ik ben er ook wel een beetje bang van geworden. Ik vind de
film niet echt geloofwaardig. Er zijn wel wat dingen die niet kloppen. Ik geloof
niet dat er een geest in het huis was, dat vind ik een zwak punt. Ik vind het
ene sterk punt dat het heel de tijd spannend is. Ook al duurt de film lang (2

uur en 6 minuten), het gaat niet vervelen en het wordt ook niet saai. Ik vond
dat de hoofdrollen goed waren. Michelle Pfeiffer en Harrison Ford speelde erg
goed. Ze droegen alledaagse kleding, niet bijzonder. Het paste bij het beeld. Op
het eerste gezicht een doorsnee gezin maar later blijkt dat er wel wat
probleempjes zijn. Zoals eerder vermeld waren ze niet opvallend gegrimeerd. Wanneer er een spannende gebeurtenis zou komen merkte je dat aan het licht en de
muziek (de geluidseffecten). Er volgde een dreigende muziek. Het werd op
bepaalde momenten meer of juist minder belicht. Dat vond ik wel goed. Ik vond het dus een goede film met goede technieken (licht, geluidseffecten, muziek e.d.). Het enige wat ik jammer vond was dat het verhaal rondom de geesten
wel wat ongeloofwaardig was maar ondanks dat heb ik met plezier naar de film
gekeken. De Recensie: Een huis aan een meer belooft in films meestal niets goeds. Zeker niet als het
bewoond wordt door het ideale koppel. Claire Spencer (Michelle Pfeiffer) heeft
alles om gelukkig te zijn: haar dochter Caitlin is vertrokken naar de
universiteit en ze kan nu het oude familiehuis in Vermont verder renoveren, samen met haar man Norman (Harrison Ford), een briljant wetenschapper op het
spoor van een revolutionaire ontdekking. Maar wanneer ze alleen in het huis is, gebeuren er vreemde dingen: de voordeur gaat automatisch open, een foto valt op

de grond, de computer springt aan en in de badkamer wordt het bad vanzelf
gevuld. Verliest Claire langzaam haar gezond verstand? Haar man vreest van wel, zeker als Claire haar buurman ervan verdenkt zijn vrouw vermoord te hebben en ze
even later de geest van een dode vrouw ziet. Wordt het huis echt bespookt door
een geest? Het eerste deel van de film draait rond die vraag en we verklappen geen groot
geheim als we zeggen dat er inderdaad iets in die richting aan de hand is. Scenariste Sarah Kernichan (de dame achter 9 1/2 Weeks) en regisseur Robert
Zemeckis lieten zich daarbij nogal gewillig inspireren door Hitchcocks
oscarwinnende thriller Rebecca uit 1940, waarin het titelpersonage het leven op
het landgoed Manderley van het pas getrouwde stel De Winter zuur maakt. Ook
andere Hitch-verwijzingen zijn nooit ver weg: het voyeurisme uit Rear Window en
de badkamersuspense uit Psycho bijvoorbeeld. Qua thematiek wordt de film ook wel
eens vergeleken met het nieuw soort spookverhaal dat sinds The Sixth Sense weer
in de lift zit. In z'n opbouw neemt Zemeckis rustig de tijd om de lijnen van zijn verhaal uit te
tekenen. Op die manier geeft hij Michelle Pfeiffer de kans om haar personage met

enige diepgang op het witte doek neer te poten. Eens we weten hoe de vork aan de
steel zit, schakelt de regisseur full speed vooruit en houdt hij het gaspedaal
ingedrukt zonder voor iets of iemand te remmen. Alle klassieke trucs zijn goed
om de toeschouwer beet te nemen en naar het einde toe moet de spanning zelfs
plaatsmaken voor de actie. En dat is jammer. Want sfeer is er in elk geval in
What Lies Beneath. Zemeckis is een meester in het manipuleren van de camera en
brengt, zoals in zijn vorige films, enkele shots om stijl van achterover te
vallen. Ook de effecten, mooi in het verhaal gepast, mogen er zijn. Een budget
van 65 miljoen dollar gooi je nu eenmaal niet zomaar over de balk. Toch kun je
je niet van de indruk ontdoen dat het op het einde allemaal iets te veel is. Een
grootmeester als Hitchcock had het rempedaal zeker en vast wel gevonden. Michelle Pfeiffer zit zoals gezegd nog eens goed in haar rol en vervalt gelukkig
nooit in overacting. Haar psychisch labiele toestand blijkt vooral uit details. Harrison Ford komt minder op het voorplan, maar zijn aandeel in het verhaal zal
niet minder belangrijk blijken: goed dat hij zo'n rol nog eens aandurft. Jammer

wel dat de film met zijn 126 minuten te lang getrokken wordt, maar niettemin is
het met deze What Lies Beneath rillen en trillen geblazen. Het betere werk.