Inglourious Basterds (2009)

Algemene Informatie

Regisseur: Quentin Taratino
Land: Frankrijk
Jaar: 2009
Belangrijke figuren:
Brad Pitt – Aldo Raine
Eli Roth – Donny Donowitz
Diane Kruger – Bridget von hammersmark
Michael Fassbender
Christoph Waltz – Hans Landa
Daniel Brühl – Fredrik Zoller
Mélanie Laurent – Shosanna Dryfus

Het verslag

De film begint in een rustig, afgelegen gebied van Frankrijk. Daar woont Pierre La Padite, een Franse melkveehouder. Hij heeft het joodse familie Dryfus in zijn huis laten onderduiken.
Dit is het scene waar een van de eerste hoofdrollen in beeld komt en het is dat van de charmerende SS Hans Landa. Hij wordt ook The Jew Hunter genoemd voor zijn kunst in ondergedoken joden op te sporen. Zelf noemt hij zich een erg goede detective.
Hij ontdekt het schuil plaats van het familie Dryfus en laat ze vermoorden op één na, de toenmalige tiener Shosanna, die hij laat ontsnappen.
In Amerika wordt er een groep Joods-Amerikaanse soldaten bij elkaar gebracht om onder leiding van Aldo Raine de nog door Nazi’s bezette Frankrijk binnen te dringen nog voor D-day. Eenmaal daar worden ze al snel bekend en gevreesd door Duitse soldaten als The Basterds. Dit komt door hun zeer sadistische wijze van vechten waarbij zij alle mensen in Nazi uniform vermoorden en scalperen, maar om verder te komen zonder zelf slachtoffer te worden laten ze telkens één soldaat leven en vragen hem waar een andere groep soldaten zijn en met hoeveel mannen, hoeveel wapens welke wapens etc. Zij snijden dan wel een hakenkruis in hun voorhoofd met de gedachte dat, als hij eenmaal thuis is kan hij zijn uniform uittrekken en is hij geen Nazi meer, dus geven zij hun iets wat zij niet kunnen uittrekken en daaroor voor alitjd als Nazi worden herkend.
Eén van The Basterds is zeer gerucht voor zijn manier van Nazi’s vermoorden. Hij is Donny Donowitz, maar wordt The Bear Jew genoemd. Hij slaat zijn slachtoffers in elkaar met een honkbal knuppel dat hij vermoedelijk door alle joden uit zijn buurt liet tekenen. Hij wordt zo erg gevreesd dat hij wordt gedacht een golem te zijn.
Vier jaar nadat Hans Landa haar familie heeft vermoord, heeft Shosanna de nieuwe identiteit aangenomen als Madame Mimieux. Zij heeft haar eigen bioscoop die zij onderhoudt samen met haar projectionist vriend Marcel. De Duitse soldaat, Fredrick Zoller, wordt aangetrokken door de schoonheid van Shosanna. Hij probeert haar steeds te verleiden maar zij weigert met hem te willen omgaan ook al weet zij dat hij een oorlogsheld en filmster is. Hij blijft vergeefs door proberen zonder te weten dat zij van plan is om velen Nazi’s te vermoorden als er wordt besloten een priemer te houden in haar bioscoop waarbij veel Nazi leiders zullen zijn. Zij is van plan om het zeer brandbaar nitraat film aan te steken en de Nazi’s in te sluiten zodat zij levend verbranden.
The Basterds krijgen opdracht om een film premier te saboteren. Daarbij krijgen ze hulp van een Britse soldaat die ook een Duitse filmkenner is en spreekt zelf ook nog Duits. Zij krijgen ook hulp van de spion in dienst van de Britten, de beroemde Duitse filmheldin Bridget von Hammersmark. Het was haar idee om explosieven in de bioscoop te zetten en daarbij kopstukken in het Nazi regiem te vermoorden. Het plan krijgt extra belang als er wordt ontdekt dat Hitler de premier wil bijwonen.
Hun plan loopt wel al snel in het probleem als een van het Duits sprekende Basterds een vergissing maakt waarbij hij drie aangeeft met zijn hand op de Britse manier en niet op het Duitse manier. Het ‘foutje’ wordt opgemerkt en loopt al snel in het probleem. Er volgt daarna een vuurgevecht waarbij een soldaat, Willhelm, en Bridget von Hammersmark de enige overlevende zijn. Bridget weet uiteindelijk wel het soldaat te vermoorden, maar is zelf ook gewond in het been. Zij weet wel een nieuw plan te verzinnen waarbij drie van de vier nog overlevende Basterds zullen gaan, maar dan wel als Italianen. Het plan gaat dus door.
Eenmaal in de bioscoop komen ze Hans Landa tegen. Hij is al te weten gekomen van het vuurgevecht waarbij een aantal soldaten en de anderen zijn omgekomen. Hij heeft ook ontdekt door een verloren schoen dat Mevrouw von Hammersmark daarbij betrokken was. Na wat te hebben gepraat gaat hij alleen met Von Hammersmark naar een kamer om haar de schoen te laten zien en haar ook te vermoorden. Hij laat tegelijker tijd ook Aldo Raine oppakken en ontdekt de bom dat om zijn enkel zat, maar de twee andere joden laat hij mooi zitten waar ze zijn.
Hij neemt Aldo Raine en Donny Donowitz mee naar een andere plek om met de twee Basterds te onderhandelen over zijn overgave aan de Amerikanen. Hij vraagt om allerlei beloningen voor zijn werk als ‘mededader’ in het plot om Hitler te vermoorden. Er wordt geaccepteerd en ze gaan naar de grens toe. Eenmaal bij de grens geeft Hans Landa zich over en aan Aldo Raine, maar Aldo is niet zo blij met hoe Hans straks behandeld zal worden, dus om de wereld er toch aan te herinneren dat Hans Landa een Nazi is, snijdt hij het hakenkruis in zijn voor hoofd.
De bioscoop wordt in de brand gestoken en de twee Basterds die daar nog binnen zitten krijgen het voor elkaar om Hitler en Goebels dood te schieten voordat zij worden opgeblazen door de bommen. Zo beëindigen ze de oorlog voor D-day.

De acteurs

Het bijzondere van deze film is dat jij eigenlijk drie hoofdpersonen hebt. Dat zijn Aldo Raine (Brad Pitt) de Amerikaanse leider van The Basterd , Shosanna Dryfus (Mélanie Laurent ) het ondergedoken joodse meisje wiens familie vier jaar eerder vermoord was door de beruchte Jew Hunter en Hans Landa (Christoph Waltz)een nogal romantische, inlevend figuur, maar wel kwaadaardig. Hij is erg bekend geworden door zijn succes als iemand dat joden moet opsporen. Hij wordt om die reden ook wel The Jew Hunter genoemd.
Van alle acteurs en actrices vind ik zelf Christopher Waltz het best. Hij moet een SD Nazi zijn wiens taak is het opsporen van ondergedoken joden en beveiliging van Nazi’s die hoge macht functies hebben. Hij komt over als iemand die veel weet, hij kan zich ook goed inleven in anderen. Daardoor kan hij mensen goed opsporen. Bovendien komt hij ook over als een slimme man die naast zijn Duits ook Engels, Frans en Italiaans spreekt. Hij brengt zich voort als een zeer sadistisch iemand die het leuk vind om met zijn prooi te spelen voordat hij een hap neemt.
Regisseur Quentin Tarantino zei dat het karakter Hans Landa zijn beste is tot nu toe.
De rol van Hans Landa was wel origineel bestemd voor Leonardo Dicaprio, maar uiteindelijk vond Tarantino een Duitser het rol beter kon innemen.
Brad Pitt is zeker wel het grootste naam in het film Inglourious Basterds. Hij speelt de rol van Aldo Raine. Hij is er zeker in geslaagd om man voort te brengen die in staat is gemeen te zijn maar die ook een soort humoristische serieusheid heeft. Hij speelt wel als één van de hoofdpersonen dus hij neemt zeker wat ‘ruimte’ in beslag maar door het verloop van het verhaal wordt ervoor gezorgd dat het niet vooral om één iemand draait.
Er zijn twee andere namen die nogal groot zijn die ook voorkomen in deze film. Eén daarvan is Sameul L. Jackson. Hij komt zelf niet in beeld maar speelt als verteller in de film twee keer. Het eerste keer dat hij spreekt is vroeg in het film waar hij uitlegt wie Hans Landa nou precies is. Het tweede keer legt hij uit dat het nitraatfilm voorraad in Mimieux’s kelder zeer brandbaar is.
De andere grote naam is iemand die altijd voorkomt in films van Quentin Tarantino. Deze persoon is Quentin Tarantino zelf. Het is best normaal dat hij speelt bepaalde, onbelangrijke rollen in zijn eigen films. Hij komt twee keer voor. Als eerst komt hij voor als het eerste Duitse soldaat die wordt gescalpeerd, en later als een Amerikaanse generaal in het film-in-een-film Nations Pride als hij zegt: “We need to get that guy out of that tower.”
Mike Myers speelt ook in deze film als minister-president Winston Churchill. Hij zei in een interview dat voor de opnames heeft hij veel documentaires van de minister-president bekeken om zijn rol goed onder de knie te krijgen.

Setdressing en Locatie

De locatie is een steeds wisselende plaats in de film, maar het speelt voornamelijk af in Frankrijk. Het zijn bossen, kelders, kroegen en bioscopen waar het belangrijkste scènes plaatsvinden.
De setdressing is zowat het hele film hetzelfde. Het zijn dan voornamelijk uniformen want er zijn veel soldaten. Een scène waar het kleren wel erg opviel is dat van de bioscoop, voor de aanslag. Daar hadden ze het zelfs over om stukken uit de Louvre te halen en in de bioscoop te plaatsen. Er kwam veel rood voor, omdat het de kleur van de Nazi is. De belangrijkste figuren in deze scène hadden wel kleren aan dat anders was dan rood, zwart of groen. De vrouwen in deze scène droegen vaak strakke kleren of bont. Het is te zien dat serveersters halfbloot rond liepen in leren kleren. Het soldaat Fredrik Zoller en Aldo Raine droegen allebei wit.
In de rest van de film paste de kleren bij de omgeving. Toen zij in de kroeg waren droeg Bridget von Hammersmark bruine kleren en de andere Basterds waren gekleed in donker groene militaire uniformen. Als zij in het bos waren droegen ze wat lichter gekleurde groene uniformen. De Nazi generaals en andere Nazi’s die hoog in rang waren, zoals Hitler en Hans Landa, droegen voornamelijk zwart, bruin of grijze kleding. In één scène, waar hij voor het eerst in beeld voorkomt, draagt Hitler een bruin uniform met een fel rode cape met een witte rand. De sprong heel erg in je oog want het rest van het decor was van soberder kleuren. Jij kreeg daarbij een gevoel dat hij zich bijna een koning voelde. Dit gevoel werd benadrukt, want in de achtergrond is er iemand een vergroot portret van Hitler met zijn cape aan het schilderen.
Ik kan zelf geen punten aanwijzen waarom een locatie of setdressing anders zou moeten. Het is naar mijn mening goed gedaan en niet half doordacht uitgevoerd. De makers van deze film hebben voor een goede balans gezorgd waarbij hoofdpersonen niet al te veel ruimte in beslag nemen en ervoor dat iedereen in het decor past.

Camera

In het door mij gekozen film is het beeld vrij rustig. Er wordt niet veel heen en weer geslingerd tussen frames. Ook houdt het beeld redelijk afstand van de personages, zodat jij goed hun gezicht en houding waarnemen, maar dat het geen close-up wordt.
Een scène waar een close-up, een kikkerperspectief, een vogel perspectief en een ik perspectief allemaal voorkomen is wanneer de eerste groep Duitsers dat aangevallen is door The Basterds. Jij krijgt als eerst te maken met een vogel perspectief als er wordt gekeken naar het slagveld, waarbij vele Duitse soldaten zijn omgekomen. Een close-up komt voor als de Duitse generaal naar voren wordt geroepen om informatie te geven. Jij kon al gauw merken door de blik op zijn gezicht en het muziek dat speelde dat deze man wist dat het eind van zijn leven naderde. Jij kreeg na de close-up met een kikker perspectief te maken toen de man om zich heen keek naar The Basterds die allemaal om hen heen stonden. Ze brachten een beeld van ‘Wij hebben nu de macht in handen en jij bent overgeleverd aan onze wil.’ De neutraal perspectieven kwam voor als één van de andere perspectieven niet aan de gang was.
Een drukke scène is de kroeg, waarbij er wordt een plan gemaakt om de bioscoop te bommen. Als de groep wordt verraden eindigt dat in een vuurgevecht. Het beeld wordt gauw druk en zijn er veel flitsen en veel geluid waarbij jij het overzicht van de toestand niet bij kan houden. Maar in het algemeen waren zulke scènes zeldzaam, want zelfs als er wordt geschoten vindt Tarantino het nog steeds beter om een tijdsvertraging in te voeren waarbij jij beter alle bewegingen kunt zien.
Drukke opnames waren er niet veel. Dit is iets typerend voor Quentin Tarantino. Hij maakt vaak veel gebruik van tijdsvertraging, waarbij hij veel informatie of emotie doorgeeft. Als je niet zou weten welk film dit was en jij was bekend met eerdere werk van Quentin Tarantino dan zou je het meteen kunnen herkennen als zijn werk alleen maar door de manier waarop het gefilmd en gemonteerd is.

Geluid

In zijn film heeft Quentin Tarantino veel muziek gebruikt van andere films, maar voornamelijk geluiden die horen bij een spaghettiwestern. In het begin krijg jij meteen “The Green Leaves of Summer” te horen dat gecomponeerd is door Dimitri Tiomkin en de door Paul Francis Webster’s gecomponeerd voor John Wayne’s film “The Alamo”(1960).
Tarntino had oorspronkelijk Ennio Morricone gevraagd om een soundtrack te componeren voor zijn film maar was niet in staat om het project af te maken vanwege de versnelde productie kwam in conflict met andere projecten. Uiteindelijk heeft Tarantino veel stukken van Ennio Morricone gebruikt in de film.
Hier is een lijst van nummers in de soundtrack van Inglourious Basterds:

# Titel Componist (film) of artiest

1 The Green Leaves of Summer Dimitri Tiomkin (The Alamo)
2 After The Verdict Ennio Morricone (The Big Gundown)
3 L’Incontro Con La Figlia Ennio Morricone (The Return of Ringo)
4 White Lightning Charles Bernstein (White Lightning)
5 Il Mercenario (Ripresa) Ennio Morricone (Il Mercenario)
6 Slaughter Billy Preston
7 Algeris 1 Novembre 1984 Ennio Morricone, Gillo Pontecorvo (The Battle of Algiers)
8 The Surrender (La Resa) Ennio Morricone (The Big Gun Down)
9 One Silver Dollar Gianni Ferrio (One Silver Dollar)
10 Bath Attack Charels Bernstein (The Entity)
11 Davon Geht Die Welt Nicht Unter Zarah Leander
12 The Man With The Big Sombrero Sam Shelton (Hi Diddle Diddle)
13 Ich Wollt Ich Waer Ein Huhn Lillian Harvey, Willy Fritsch, Paul Kemp
14 Cat People (Putting Out Fire) David Bowie, Giorgio Moroder (Cat People)
15 Mystic and Severe Ennio Morricone (Death Rides A Horse)
16 The Devils Rumble The Arrows (Devils Angels)
17 What I’d Say Zulus Elmer Bernstein (Zulu Dawn)
18 Un Amico Ennio Morricone (Revolver)
19 Tiger Tank Lalo Schifrin (Kelly’s Heroes)
20 Bastero Gondors Rabhia e Tarantella Ennio Morricone (Allonsanfan)

Inglourious Basterds

Als op een filmposter de woorden 'The new film by Quentin Tarantino' staat, krijgt de film onmiddellijk een extra lading mee. Voor velen is een film van Tarantino iets speciaals, iets om naar uit te kijken. Voor anderen betekent het een mogelijkheid om internetfora te overspoelen met negatieve berichten over Tarantino en zijn kopieerdrang. Hoe je ook over de man en zijn films denkt, buiten kijf staat dat hij een eigen stijl heeft gecreëerd (of gejat, zullen sommigen beweren) die aanslaat en al zeven films lang veel mensen naar de bioscopen lokt. Met Inglourious Basterds (let op de spelling) weet Tarantino deze stijl te continueren en een film te presenteren die hij met trots op zijn cv kan zetten. Hoe kan het ook eigenlijk mis gaan als de film opent met: ‘Once upon a time in Nazi occupied France…’?

Inglourious Basterds laat een alternatieve geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog zien. In deze versie bestaat er een groep infiltrerende soldaten die The Basterds worden genoemd. Het is hun taak de bezetters angst aan te jagen door nazi’s op brute wijze te doden en vervolgens met een mes hun scalp te verwijderen. The Basterds worden geleid door de meedogenloze luitenant Aldo Raine en bestaan volledig uit Joods-Amerikanen die, niet geheel onbegrijpelijk, nogal nijdig op de nazi’s zijn. Tijdens hun queeste om alle nazi’s uit te roeien, krijgen ze van hogerhand de opdracht om samen te komen met de Duitse actrice Bridget von Hammersmark. Zij maakt deel uit van een plan om een aantal hooggeplaatste nazi’s, onder wie minister van propaganda Joseph Goebbels, in één keer te vermoorden. De uitvoering blijkt echter geen eenvoudige onderneming, aangezien de Basterds worden tegengewerkt door niemand minder dan kolonel Hans ‘The Jew Hunter’ Landa.

Zoals je wellicht al uit bovenstaande samenvatting kunt opmaken is Tarantino weer flink los gegaan met de personages. Van Sergeant Donny ‘The Jewish Bear’ Donowitz tot een tijdens de seks schreeuwende, begerige Joseph Goebbels; het is een bizarre en briljante potpourri aan karikaturen die op de één of andere manier toch geloofwaardig overkomen. Grootste lof gaat uit naar luitenant Aldo Raine, fantastisch gespeeld door Brad Pitt. Raine is een hardcore Amerikaanse soldaat die, zo hij claimt, afstamt van de Apaches. Vandaar dat hij, net als de Apaches, van elke gedode vijand de scalp wil hebben, hetgeen dan ook uitgebreid en pijnlijk realistisch in beeld wordt gebracht. Aan de andere kant van het spectrum vinden we Landa. Deze beruchte nazi doet zijn werk (het opsporen en vermoorden van Joden) met een grote glimlach op zijn gezicht en vertoont kinderlijke trekjes wanneer hij ergens van geniet. Beide personages zijn exemplarisch voor de wijze waarop Tarantino de oorlog behandelt: met een knipoog, waardoor de werkelijke gruwelijkheden nog meer negatieve lading krijgen. Onder alle karikaturale personages en komische situaties is dan ook een duidelijke boodschap aanwezig: wat tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurde was afschuwelijk en de nazi’s waren monsters.

Dit blijkt eens te meer uit de vele filmreferenties die de film rijk is. Zo verwijst de fictieve film Pride of a Nation, die een belangrijke rol speelt, naar D.W. Griffith’ The Birth of a Nation en wordt er tevens gerefereerd aan Triumph des Willens uit 1935. Deze nazipropagandafilm werd geregisseerd door de omstreden Leni Riefenstahl, een naam die meerdere keren ter sprake komt. Verder wordt er een paar keer over Charlie Chaplin gepraat, de man die de satire The Great Dictator maakte, een parodie op Adolf Hitler en het nazisme. Het mag duidelijk zijn dat de cinefiel Tarantino zijn liefde voor oudere films en vergeten genres wederom op allerlei manieren tot uitdrukking laat komen, wat de film voor veel filmliefhebbers tot een soort zoekplaat maakt.

Afsluitend nog een loftuiting over de fantastische dialogen. Bekend is inmiddels dat Tarantino een meester is van de gevatte dialogen met komische ondertoon en dit wordt nog eens onderstreept in Inglourious Basterds. Dit moet ook wel, want het aantal dialogen is groot en het gevaar van langdradigheid ligt constant op de loer. Gelukkig blijven de gesprekken interessant en de situaties origineel, zodat je gedachten slechts een enkele keer zullen afdrijven. De enige kritiek is dat de balans tussen dialoog en actie soms wat zoek is. Hoewel de spanningsopbouw veelal uitstekend is en vrijwel elke lange dialoog afgesloten wordt met een actiemoment, is het verschil in dialoogdichtheid tussen het eerste en laatste deel van de film duidelijk merkbaar.

Desalniettemin is Inglourious Basterds een film om van te genieten. De film staat bol van de kleurrijke personages, spitsvondige dialogen en bombastische actie, die samenkomen in een boeiend verhaal. Tel daarbij op de sterk gekozen muziek (hadden we anders verwacht?) en je hebt een topper die iedere zelfbenoemde filmliefhebber gezien moet hebben. Ben je echter iemand die Tarantino wel kan schieten of scalperen, houd je dan alsjeblieft een beetje in en blijf lekker thuis. Des te meer plek is er voor de liefhebbers die van elke seconde van het 153(!) minuten durende Inglourious Basterds zullen smullen.

Bron:

http://www.filmtotaal.nl/recensie.php?id=14779

Mijn Eerste Reactie
Deze film heb ik gekozen want ik heb eerdere ervaringen met films van Quentin Tarantino, zoals Resivoir Dogs, Kill Bill en Pulp Fiction. Ze zijn allemaal films dat origineel, slim doordacht en spannend zijn. Het is niet main-stream Hollywood maar het is ook geen filmhuisfilm. Het lijkt wel telkens Quentin Tarantino te lukken om fantastische films te maken.

Het boeiende

Voor mij was het meest boeiende deel van de film in het begin. Misschien niet heel erg goed dat jij meteen een boeiend stuk hebt meteen aan het begin, maar het was geen spannend stuk, er was weinig actie en het was allemaal redelijk rustig, maar toch werd jij door de manier van weergeven tot aan de rand van je stoel gebracht en moest je aan je armleuning knijpen.
Dit eerste stuk van de film begint bij een boerderij. Hans Landa komt en gaat de eigenaar van het perceel land ondervragen over een joodse familie die in de buurt heeft gewoond. Hij verbergt die familie onder zijn huis maar als Hans Landa vraagt hem nog een keer waar ze zijn dan zie je het verdriet in de ogen van de man en het pure kwaad dat uit Hans Landa stroomt. Hij roept vervolgens de dames binnen maar het zijn niet de drie dochters die binnen lopen maar drie soldaten. Zij schieten in de vloer en vermoorden ze allemaal op een na.
Ook door de dramatische muziek dat wordt afgespeeld in dat scène zorgt voor extra spanning. Het is naar mijn mening wel een scène dat echt kunst is.
Je kunt in deze scène de ontwikkeling in de ogen van Hans Landa en het boer zien als het interview verder loopt. Vooral in de rol van Hans Landa is dit duidelijk. Hij heeft dit stuk geperfectioneerd. Er zijn geen punten dat ik durf te verbeteren.

Recensie

Het is bijna het begin van het eind van het tweede wereldoorlog maar dat houdt een groep niet tegen om het door Nazi bezet Frankrijk binnen te dringen en angst zaaien onder de Nazi’s. In Inglourious Basterds (Dit is hoe de titel wordt geschreven) is er een tiental van Joods-Amerikanen Die wraak willen nemen op de Duitsers. Maar zij staan niet alleen in het hoofdrol. Jij hebt daarnaast ook het jonge en knappe Joodse vrouw Shosanna. En de moordenaar van haar familie speelt ook een hoofdrol. Hans Landa heeft nu na twee maanden dat het film in het bioscoop draait heeft hij al prijzen en nominaties gekregen voor zijn uitstekende rol in het film. Het is niet te onderschatten het talent dat in dit film te vinden is, want regisseur Quentin Tarantino is misschien wel het meest beroemde regisseur van het wereld met zijn eerdere films, zoals Kill Bill Vol. 1 & 2, Resivoir Dogs en Pulp Fiction.
Ook al zijn er meerdere hoofd personen is het verhaal duidelijk te volgen. Het is namelijk verdeeld in hoofdstukken die duidelijk onderscheid brengen in overgangen. Het is ook een originele verhaal over een plot om Hitler te vermoorden. Het volgt namelijk niet hoe het geschiedenis heeft verlopen, maar hoe het had kunne verlopen. Normaal gesproken ben ik wel kritisch over oorlogsfilms, maar vanwege de originaliteit kan ik er toch nog van genieten.
Het muziek in het film is ook zeker een waardering waard. Jij weet misschien niet meer welke nummer ergens in het film hoorde, maar zodra je het lied hoor herinner en beeld je weer precies wat er toen gebeurde. Het heeft zeker een diepe indruk gemaakt.
Het laatste reden dat ik zal geven om zeker de film te gaan kijken is het humor. Jij hebt zeker wel gezien in de reclames Brad Pitt en zijn komische gedrag, maar in het film moet je goed op The Basterds en Hans Landa letten. Het wordt echt lachen.
Dit is zeker een zeer interessante film van het wereld beroemd Quentin Tarantino en dus een must-see. Het is de tijd waard.