Il postino (1994)

Discipline: film Identiteitsgegevens:

Titel: Il Postino
Regisseur: Michael Radford
Datum: 3-9 -2002 13:30
Entreekaartje:

Analyse:

Korte samenvatting

De beroemde Chileense dichter Pablo Neruda moet in ballingsschap leven op een Italiaans eiland. Mario Ruoppolo is postbode en hij heeft het geluk dat hij iedere dag de post mag brengen naar de beroemde dichter. Al snel ontdekt Mario dat de brieven haast alleen van vrouwen zijn. Hij denkt dat hij vrouwen kan veroveren met woorden en daarom waagt hij een poging om dichter te worden. zo ontstaat er een vriendschap tussen hem en Pablo Neruda. Pablo helpt hem een beetje met mooie woorden, Beatrice Russo te verleiden. Zijn woorden worden daden en al snel gaan ze trouwen. Pablo Neruda mag weer terug naar Chili, zijn thuisland. Tot Mario \'s grote spijt hoort hij niks meer van Neruda. Als Neruda na een paar jaar terug komt en Mario inmiddels al gestorven is, merkt hij pas wat voor een vriend Mario eigenlijk altijd voor hem geweest is.

Er wordt een binaire verhaalstructuur gebruikt. Op het einde zijn er flashbacks en vindt er een tijdsprong plaats. Er is geen verteller in het verhaal.

Karakterisering van de hoofd- en bijfiguren

(Massimo Troisi) Mario Ruoppolo : Mario is een verlegen man omdat hij niks tegen Beatrice durfde te zeggen en op het begin ook niet tegen Pablo. ook hecht hij zich te veel aan dingen. Toen Neruda weg ging vond hij dat heel erg, het was een klap in zijn gezicht. Ik vind ook dat hij een doorzetter is, hij doet er best veel aan om een goede dichter te worden. bovendien is het knap dat hij iedere dag die berg weer opfietst in die hitte. Hij speelt een sympathieke rol.

(Philippe Noiret) Pablo Neruda: Pablo is een behulpzame man omdat hij Mario veel helpt. Je zou denken dat hij en echte vriend is maar op het einde blijkt dat duidelijk van niet. Hij is een dichter dus ook vrij creatief en gevoelig. Voor Mario is het een held omdat hij zo populair is en omdat hij hem zo helpt maar ik vind hem niet echt een held.

Beatrice Russo: ze deed een beetje bitcherig toen ze Mario voor het eerst zag. Ze leek ook heel chagrijnig, een vrouw die zich van niemand iets aantrekt. Maar het blijkt al snel dat ze heel gevoelig is voor gedichten en voor de liefde. Ze trekt het zich aan wat haar tante vindt en zegt. Ze gehoorzaamt goed.

Rosa : rosa is de tante van Beatrice. Ze is heel streng maar dat is ook omdat ze bezorgd om haar is. op het begin vindt ze Mario maar niks voor haar nichtje, later vindt ze hem een leuk vent. Ook om hem maakt ze zich veel zorgen. Ze is wel een hele sympathieke vrouw. Ze werkt in een bar en ze is altijd heel hartelijk tegen de mensen.

De baas van het postkantoor: hij is best bazig en streng voor Mario. Deze man is ook een fan van Pablo Neruda. Als Mario niks meer van Neruda hoort troost zijn baas hem wel.

filmgenre

Het filmgenre is een beetje van alles. Vooral poëzie, muziek en dans en romantiek.

Idee, literaire bron

Er is geen gebruik gemaakt van een literaire bron. De film behandeld meerdere thema\'s. Ze maken duidelijk dat je de liefde moet uiten door middel van gedichtvorm bijvoorbeeld. Als je het je geliefde maar duidelijk maakt. En ook dat jij je niet te erg moet hechten aan personen.

Bezetting van de rollen

De hoofd- en bijfiguren zijn, Mario, Pablo, Beatrice, Rosa en de baas van het postkantoor. Er zijn geen sterren bij deze film betrokken.

Het spel van de acteurs

Mario heeft een Siciliaans accent, daardoor was hij voor mij moeilijk verstaanbaar. Verder praat hij heel netjes, misschien ook omdat hij zo verlegen is.hij danst alleen de tango op zijn bruiloft. Er zijn veel dialogen tussen hem en Pablo Neruda, meestal gaan die over de gedichten. Weinig mimiek, veel gestiek, Hij speelt vrij naturel, het zou heel goed een echt bestaand normaal persoon kunnen zijn. Ik vind niet dat hij komisch speelt maar wel gevoelig.

Pablo Neruda praat erg poëtisch, bijvoorbeeld tegen zijn vrouw. Maar als hij met Mario praat niet. Hij is een grote fan van de tango. Als zijn vrouw eens gefilmd wordt is ze altijd aan het dansen met hem. Weinig mimiek en weinig gestiek Ik vind dat hij goed speelt. De gedichten komen er goed uit, niet alsof hij ze echt uit zijn hoofd moest knallen. Dus ook naturel.

De regisseur

Michael Radford is geboren in 1946 in New Delhi. Zijn moeder was Oostenrijks en zijn vader was Brits. Na een studie in Oxford en een paar jaar lesgeven ging hij naar de National Film School. Hij begon zijn filmcarrière als documentatiemaker voor de BBC. In 1980 maakte hij zijn eerste film voor tv, the white bird passes. Zijn eerste bioscoopfilm was meteen zijn doorbraak. Hij heeft verschillende prijzen gewonnen. Na White Misschief(dit is een erotische film) maakte hij 6 jaar geen films meer. Hij maakte scripts en tv-commercials. In 1994 verscheen Il Postino, zijn eerste Italiaanse film. De film werd wereldwijd bekend en won ook enorm veel prijzen. Na Il Postino heeft hij nog een film gemaakt die B. Monkey heet. Het is een misdaadfilm waarbij de rollen tussen man en vrouw worden omgedraaid. Het \'handschrift\' van e regisseur is heel variërend.

Theaterhulpmiddelen

De hele film is opgenomen op een eiland. Eigenlijk zie je alleen de eeuwige berg die Mario moest opfietsen ,het huis van Neruda, de bar en de zee. De kleuren waren niet echt mooi vond ik. Het leek alsof het een film van voor de oorlog was. Er flets. Ook waren de opnames vrij donker, behalve buiten bij de zee natuurlijk. Mario had bijna altijd een vies gezicht. Het was helemaal zwart( hierdoor leek de film nog donkerder) zijn kleren waren ook donker en vies, net als die van Rosa. Neruda en Beatrice daarentegen hadden bijna altijd lichte kleren aan. Beatrice had ook veel make-up op. Er worden geen attributen of maskers gebruikt.

Camera-instellingen

Er was best veel variatie in beeldkader. Als Pablo en Mario met elkaar aan het praten waren werd er meestal ingezoomd. Maar er waren ook veel mediumshots. Als Mario de berg opfietste zag je het vanuit een vogelperspectief. Verder was het meestal neutraal camerawerk.. Er was bijna geen camerabeweging. Als de mensen verplaatsten dan werd het gewoon vanuit een andere camera op een ander punt gefilmd. Er zat panorama in de film. Meestal was dat bij de zee. Er was niet veel variatie van licht, meestal was het donker zelfs bij daglicht. Er was bijna geen variatie in de geluidsovergang. Bijna alles was op een toon. Alleen toen ze gingen trouwen was er wel meer lawaai dus meer volume. Het geluid was vrij plat
Er was geen commentaarfunctie.

Reflectie op deze culturele activiteit

Ik vond het verhaal best goed alleen de uitvoering niet. Dat komt door meerdere dingen; Er waren weinig acteurs, de kleuren waren heel donker en lelijk ,Massimo Troisi had een heel eentonige stem (maar dat kan ook zijn omdat hij ziek was.) het speelde zich bijna altijd op de zelfde plaats af en er is niet echt een climax in de film. Daardoor vond ik de film saai en vooral slaapverwekkend. Ook was er niet echt actie in het verhaal. Het moet wel een beetje spannend blijven zodat je je aandacht erbij houdt maar dat lukte bij deze film niet zo goed. Ik houd gewoon meer van thrillers en actiefilms en niet van een poëtische romantische film. De acteurs speelden wel goed vond ik, het was absoluut niet ingestudeerd. Ik vond het leuk dat de film in het Italiaans was. De meeste films zijn Engelstalig dus het was wel speciaal dat deze film in het Italiaans was. Ik vond het best moeilijk om van deze culturele activiteit een verslag te maken. Dat komt omdat ik heel veel termen niet kenden en dus aan andere mensen moest vragen. Uiteindelijk is het toch nog gelukt!

Presentatievorm

Een mogelijke presentatievorm kan een toneelstukje zijn. Het moment dat Beatrice tegen haar strenge tante zegt wat Mario allemaal tegen haar heeft gezegd vond ik wel leuk. Er zouden dan bijvoorbeeld 4 mensen meedoen. Een is de strenge tante, twee mensen zijn Beatrice en een is Mario als hij dat tegen Beatrice zegt. Op de ene helft van het podium zie je de tante en Beatrice en op de andere helft zie je Beatrice 2 en Mario. Die twee Beatrices moeten wel een beetje op elkaar lijken. Als Beatrice het verhaal aan haar tante verteld dan Beatrice 2 en Mario acteren, het moet dan een soort flashback voorstellen van wat zij die middag heeft meegemaakt. De decors kunnen ook door onszelf gemaakt worden in mooie kleuren.