Fight Club (1999)

Algemene gegevens Titel: Fight Club
Regisseur: David Fincher
Jaartal: 1999
Land van herkomst: Verenigde Staten
Hoofdrolspelers: Brad Pitt, Edward Norton, Helena Bonham
Gezien in ‘t Hoogt 1
Grondgenre: Actie Voorbeschouwing Het lijkt me niet zo’n hele leuke film, omdat het een actiefilm is met vrij veel gevechten en daar houd ik niet echt van. Maar het schijnt een goede film te zijn, dus ik wil hem toch wel graag zien. Plot Jack is een zakenman en heeft last van slapeloosheid. Hij gaat bij de dokter langs, maar hij kan hem niet helpen en zegt dat hij zich niet zo moet aanstellen, er zijn mensen die er veel erger aan toe zijn. Naar aanleiding van dat gesprek gaat Jack een keer op bezoek bij een praatgroep voor ernstig zieke mensen. Die nacht slaapt hij als nooit tevoren en hij zoekt meer van die praatgroepen. Hij gaat nu elke avond naar een praatgroep en slaapt steeds weer lekker. In de praatgroepen kan hij zichzelf uiten waardoor hij zich opgelucht en goed voelt. Op één van zijn zakenreizen ontmoet hij in het vliegtuig Tyler Durden. Jack krijgt zijn kaartje en een tijd later als hij opeens thuiskomt terwijl z’n flat afbrandt, kan hij dus nergens slapen en belt hij Tyler maar, zonder eigenlijk te weten waarom. Ze spreken ergens af en op gegeven moment vraagt Tyler Jack om hem te slaan, Jack twijfelt, maar doet ‘t na een paar keer vragen toch. Dit mondt uit in een vechtpartijtje waarna beiden zich opgelucht voelen, het deed hun goed. Dit doen ze elke avond en Jack gaat t zien als een vervanging van z’n praatgroepen, die heeft hij niet meer nodig. Samen richten ze Fight Club op, ze vechten iedere avond in een kelder van hun stamcafé. Iedereen is welkom, maar ze hebben wel een aantal regels, zoals bijvoorbeeld regel 1. Praat nooit over Fight Club, en nog een paar. Sinds de dag van hun eerste gevechtje is Jack ook bij Tyler gaan wonen, in een soort van kraakpand. Jack interesseerd zich veel in Tyler’s manier van leven en raakt steeds meer betrokken bij een kant van de maatschappij die hij niet kende. Fight Club noemen ze ook de ultieme manier van ontspanning. Door een aantal gebeurtenissen en verrassingen komt Jack achter de waarheid van Fight Club waardoor zijn leven volledig veranderd. Er was niet echt sprake van een conflict in deze film, de gevechten bijvoorbeeld waren vrijwillig en dus niet ‘echt’ laat maar zeggen.
Middelen: Het verhaal speelt zich het meeste af in het huis van Tyler, een soort van kraakpand waarin Jack is ingetrokken. Of eerder gezegd overnacht, want leven kan je daar niet echt, er is niet eens drinkbaar kraanwater om maar iets te noemen. De sfeer in dit huis is oud en vervallen, het ziet er niet echt uit als een prettige woonruimte. Dit kenmerkt wel de leefwijze van Tyler (en langzaamaan ook die van Jack), want Tyler leeft gewoon zoals hij wil, hij doet wat hij wil, bezoekt bijvoorbeeld niet netjes ieder jaar z’n familie, heeft geen werk (ja hij maakt eens in de zoveel tijd illegale zeep, maar dat is zwartwerk en geen baan). Verder speelt een deel van het verhaal zich af in Fight Club, de kelder van het stamcafé van Tyler. Ze verblijven daar illegaal, maar als ze er door een paar mannetjes uitgezet worden (tenminste dat is de bedoeling) dan lokt Tyler een gevecht uit met één van hem ‘sla me’, ‘sla me maar’. Eerst doet hij het niet, later wel, maar Tyler lacht er gewoon om, al wordt hij helemaal in elkaar gemept, hij vindt het leuk. En na een tijdje stopt hij er daarom maar mee, omdat hij merkt dat het op deze manier niet werkt om Fight Club uit de kelder te krijgen. Ze ‘mogen’ dus gewoon blijven. Deze ruimte kenmerkt de sfeer goed, het is een ruimte die precies past bij de sfeer van Fight Club. De belichting speelde geen erg grote rol, het was meer de schemering die de sfeer bracht. Bijvoorbeeld in Fight Club en in het huis van Tyler, daar was het nooit licht, altijd een beetje donker/schemerig, maar dat bracht juist de sfeer die er hoorde. In het begin van het verhaal was Jack altijd netjes gekleed, in pak, als een echte zakenman. Maar als hij samen met Tyler in één huis woont, verandert dat wel, dan zijn ze beiden slordig gekleed. In één van de eerste scènes met Tyler begonnen ze al te vechten en bleef er weinig van hun kleding over. Eigenlijk zag hun kleding er vanaf dat moment niet echt meer fatsoenlijk uit. Verder was het in Fight Club verplicht om zonder shirt te vechten. De muziek in de film was niet speciaal voor de film gecomponeerd. De muziek diende meer als achtergrondmuziek, sfeerbepaling en kenmerking van verschillende scènes. .Er waren verder niet echt speciale geluidseffecten. Personages De hoofdpersonen zijn Jack en Tyler Durden. Jack is een zakenman die zich verandert naar de levensstijl van Tyler. Zijn karakter is daarom moeilijk te beschrijven, omdat hij zoveel verandert in de film. Eerst is hij een doorsnee zakenman die last heeft van slapeloosheid en daarom naar iets zoekt dat hem helpt om weer te kunnen slapen. Maar als hij Tyler ontmoet, is hij niet langer een doorsnee zakenman, op het laatst is hij helemaal geen zakenman meer te noemen (ook geen werk meer) en leeft hij maar wat, doet hij wat hij wil, net als Tyler altijd al deed. Jack verandert dus langzamerhand in Tyler. Op het laatst wordt hij zelfs gezien als Tyler, wordt hij aangesproken als Tyler etc. Tyler is te beschrijven als een persoontje die doet waar hij zin in heeft en zich niet druk maakt om alles. Hij leeft gewoon hoe hij wil, hij zorgt dat hij het naar z’n zin heeft, dan vindt hij het wel goed, hij doet niet moeilijk over iets ofzo. De informatie over deze twee hoofdpersonen kreeg je alleen via hen zelf, niet echt via andere personen. Je kreeg in zekere zin wel informatie over Tyler van Jack en andersom, maar verder niet echt van buitenstaanders bijvoorbeeld. Thematiek en interpretatie: Het belangrijkste thema in deze film is Fight Club, vechten als ultieme ontspanning. Hier draait de film min of meer om. De bedoeling van de film is denk ik laten zien dat je in je leven naar iets moet zoeken dat jou helpt, dat jou ontspanning geeft en dat dit niet voor iedereen hetzelfde hoeft te zijn. Jack had last van slapeloosheid, de dokter kon hem niet helpen. Hij kwam toen in aanraking met praatgroepen wat hem hielp en later richtte hij samen met Tyler Fight Club op, dat gaf hem ontspanning en hielp daarmee tegen zijn slapeloosheid. Zo zou iedereen iets moeten zoeken dat ontspannend is voor die persoon. Maar aan de andere kant wil de regisseur denk ik ook wel duidelijk maken dat je je niet teveel aan de levenstijl van iemand anders aan moet passen. Je kunt natuurlijk wel dingen van iemand overnemen, op een zelfde manier gaan leven. Maar je moet nooit alles hetzelfde doen als iemand en volledig gelijkstaan aan iemand, want zoals je met Jack zag, is dat niet altijd goed. Boeiende werking: De film boeide me niet de hele tijd, maar een groot deel van de tijd wel. Er was genoeg actie waardoor je bleef kijken. Maar op gegeven moment verdween die actie een beetje. Ik dacht ook op een aantal momenten dat het einde naderde, maar dan ging de film steeds door. Toen boeide het me niet echt meer. Het meest effectieve middel voor de boeiende werking is denk ik dat alles gewoon door bleef gaan en er bleef actie. Op het laatste verdween deze actie alleen een beetje (tenminste, dat vond ik, ik weet niet of iedereen dat vond). Camerawerk en montage De scène die me het meest is bijgebleven is de scène waarin Tyler opeens vraagt om geslagen te worden, wat uitmondt in een gevecht. De camera stond in deze situatie niet stil, maar bleef wel op de grond, er werd bijvoorbeeld niet vanaf boven gefilmd. Verder was de camaravoering ook niet echt belangrijk of bijzonder, want er werd niet echt een speciale manieren gefilmd. Meestal gewoon vanaf de voorkant of zijkant en niet vanaf boven bijvoorbeeld.
Recensie: Ondanks dat ik dacht dat ik het niet zo’n hele leuke film zou vinden, vond ik het toch wel een leuke film. Ik dacht eerst dat het niet echt een film voor mij zou zijn, omdat er waarschijnlijk veel gevechten in voor zouden komen, maar dat viel in de eerste plaats best mee en bovendien was het verhaal er omheen goed, waardoor het niet alleen om vechten draaide. Het verhaal vond ik wel een beetje vaag af en toe, maar op zich was het wel goed. De regisseur is er naar mijn mening goed in geslaagd om zijn hoofdthema in de film uit te werken, want het was duidelijk waar het om draaide enzo. Ik vond ook dat de film aardig geloofwaardig over kwam. Er kwamen geen dingen in voor waarvan je direct zou zeggen dat dat nooit kan. Zo ongeveer alles kon ook wel in het echte leven voorkomen, sommige dingen dan wel in uitzonderlijke situaties, maar op zich kan alles wel. Wat ik minder goed vond aan deze film was de flashback, de film begon met een scène en helemaal aan het einde lieten ze die scène nog een keer zien, maar die keer snapte je tenminste waar het over ging. Op zich wel goed, zo’n scène, maar het werd een beetje zwak gebracht vond ik. Verder vond ik dat de personages goed werden neergezet, de acteurs gaven een goed beeld van de persoon, ze overdreven niet ofzo en leefden zich helemaal in hun rol in. Over het grbuik van lichten en geluid heb ik niet zoveel te zeggen eigenlijk, want er werd niet zoveel gebruik van gemaakt, in de meeste scènes was het een beetje schemerig, wat wel een goede sfeer gaf aan de situaties. En muziek werd ook niet gebruikt, ja soms een beetje achtergrondmuziek / sfeermuziek, maar verder geen specifieke nummers speciaal gemaakt voor de film. Daarentegen werd er wel veel gebruik gemaakt van geluidseffecten, want al die klappen die uitgedeeld werden in Fight Club waren natuurlijk niet echt. In z’n geheel vond ik het dus wel een leuke film, leuker dan ik verwacht had, alleen af en toe een beetje vaag, maar verder wel een goed verhaal met goede sfeerbepaling en geluidseffecten.