CA2 Klassenfilm; Chrouching Tiger, Hidden Dragon
Op maandag 15 december bezochten we in groepsverband de klassenfilm “Chrouching Tiger Hidden Dragon”, die gedraaid werd in bioscoop Calypso in Nijmegen. Van te voren hadden we veel informatie gekregen dus leek het me een goed idee om van deze activiteit een verslag te maken. Allereerst zal ik antwoord geven op de vragen die in de kijkwijzer film staan.
1. Wat zie je: fictie of non fictie?
De film is een speelfilm. Het verhaal is fictie, dus verzonnen.
2. Wat zie je: Hoe verloopt het verhaal?
Het verhaal is chronologisch verteld.
3. Wat zie je: welke beeldtechnieken vallen op?
Er wordt gefilmd van verschillende standpunten. Soms worden beelden versneld of vertraagd, bijvoorbeeld bij de vechtscènes. Dit zorgt voor een spannend effect.
4. Wat zie je: wat valt je op aan de mise-en-scène?
Wat vooral opvalt, is de belichting en het kleurgebruik. Door een bepaald soort belichting of kleurgebruik wordt steeds een andere sfeer gecreëerd.
5. Wat zie je: Wat valt op aan de nabewerking?
In de film wordt maar één special effect gebruikt. De acteurs krijgen voor de vechtscènes een zwaar canvas korset aan, waaraan metalen kabels vastzitten. Een team van een aantal mensen trekt aan de kabels om de acteur als een marionet de lucht in te krijgen. In de nabewerking worden de kabels onzichtbaar gemaakt.
6. Wat hoor je: welke rol speelt het geluid?
Geluid speelt een belangrijke rol in de film, omdat het heel erg de sfeer bepaalt. Tijdens de vechtscènes worden bijvoorbeeld spannende geluiden gebruikt.
7. Inhoud: waarop ligt in de film de nadruk?
In de film ligt de nadruk op de psychologische en lichamelijke ontwikkeling van de hoofdpersonen.
8. Inhoud: wat was de belangrijkste reden om de film te maken?
Al jaren heeft Ang Lee (de regisseur van de film) de wens gehad een material arts- film te maken, zoals hij ze uit zijn jeugd herinnerde. Ang Lee las het boek Chrouching Tiger, Hidden Dragon al in 1994 Vooral het feit dat het verhaal over een jong meisje ging, leek hem een mooi uitgangspunt om te verfilmen in zo’n macho genre.
Nu zal ik verdere informatie over de film geven, met behulp van de invalshoeken.
1. Het kunstwerk.
Deze zwaardvechtersfilm speelt zich af in een sprookjesachtig negentiende-eeuws China. Shaolòng, een eigenzinnig meisje, verlangt ernaar zelf keuzes te maken in haar leven, maar haar vrijheidsdrang wordt beknot door familieverplichtingen en sociale codes. Wanneer ze op het punt staat om uitgehuwelijkt lijkt te worden, ontmoet ze Shu Lien en Li Mu Bai. Shu Lien is de eigenaresse van een beveiligingsbedrijf, Li Mu Bai is een vechtkunstmeester. In Shaolòngs ogen leiden deze befaamde zwaardvechters het ideale leven, vrij van verplichtingen. Maar ook Shu Lien en Li Mu Bai worden in hun keuzes beperkt door de traditie. Zo is hun wederzijdse onmogelijk uit eerbied voor Shu Liens overleden verloofde. Li Mu Bai wil zijn leven wijden aan meditatie en doet daarom afstand van het beruchte zwaard “Het Groene Noodlot”.
Maar mensen blijken anders te zijn dan ze lijken. Niemand weet dat Shaolòng van kinds af aan door haar kwaadaardige gouvernante Biahùri wordt getraind om een begaafde vechtster te worden. Biahùri is de moordenares van Li Mu Bai’s leermeester. Bovendien heeft Shaolòng een geheime liefde: de rover Shaohù met wie ze een stormachtige affaire heeft gehad in de woestijn.
Om te ontkomen aan haar huwelijk neemt Shaolòng een drastische beslissing. Ze breekt met haar boosaardige meesteres en weigert Li Mu Bai’s aanbod om in de leerschool Wudan verder te trainen. Ze steel “Het Groene Noodlot” en gaat er vandoor, op zoek naar een vrij leven. Pas na een fatale confrontatie tussen Li Mu Bai en Biahùri ziet Shaolòng in wat echte vrijheid is en ontsnapt aan de wereldlijke beperkingen.
2. De kunstenaar.
Regie: Ang Lee
Scenario: James Schamus, Wang Hui Ling, Tsai kuo Jung
Camera: Peter Pau
Montage: Tim Squyres
Muziek: Tan Dun
Acteurs: Shaolòng – Zhabg Ziyi
Li Mu Bai – Chow Yun Fat Shu Lien – Michelle Yeoh
Biahùri – Cheng Pei Pei
Shaohù – Chang Chen
Productie : Bill Kong, Hsu Li Kong, Ang Lee
Gebaseerd op het boek ‘Chrouching Tiger, Hidden Dragon’ van Wang Du-Lu. Andere filmervaring van de regisseur: - Chinees sprookje - Bovennatuurlijke vechtscènes - Chinese taal/cultuur 3. Context Crouching Tiger Hidden Dragon is een Hongkong/Chinees/Taiwanees/Amerikaanse coproductie. Daarmee worden twee ontwikkelingen bevestigd, namelijk die van de transnationale cinema en die van de invloed van Chinese film in het Westen. Altijd al heeft de cinema van China, Hongkong en Taiwan nauwe banden met elkaar gehad, omdat de volken veel geschiedenis delen. Aan het eind van de Sino-Japanse oorlog week de grote filmindustrie van Shanghai uit naar Hongkong en Taiwan. Taiwan ontwikkelde zich kapitalistisch en ging veel films maken, vooral met anticommunistische inslag en Amerikaans geld. Daarvoor werd ook de filmindustrie van Hongkong gebruikt. Vanaf 1955 tellen Hongkong-films in Taiwan mee als domestic production. Taiwan had een bloeiperiode in de jaren zestig en zeventig. Naast kungfu en zwaardvechtfilms waren ook melodrama's en door de staat gesteunde wholesome realism-films populair. De films kwamen vaak uit Hongkong, waar de bloeiperiode ongeveer overlapte. Vooral de vechtfilms van onder andere Bruce Lee waren in de regio geliefd. in de jaren tachtig was het met de Taiwanese film gedaan, omdat het land onder druk van China in een isolement kwam, en omdat de genres steeds meer seks en geweld bevatten en het publiek afhaakte. In Hongkong kwam er een new wave van regisseurs die spectaculaire actiefiims brachten die zich afspeelden in het gangstermilieu. Jackie Chan en John Woo werden over de hele wereld sterren. Vanaf die periode ging Hongkong meer coproducties maken met China, met vaak ook Taiwanees geld. De economische malaise in Azië maakte de financiering van films moeilijker en het bioscoopbezoek nam af. De samenwerking met China bleef toenemen, vooral na de overgang van Hongkong naar China, in 1997. Ook noodgedwongen, omdat veel jonge talenten (zoals John Woo, Tsui Hark, Ang Lee en Chen Kaige) van Hongkong en Taiwan naar Amerika trokken en de filmindustrie verouderde. De samenwerking leidde tot een nieuwe creatieve golf. Talentvolle regisseurs uit Hongkong, China en Taiwan gingen meer persoonlijke films maken waarin niet per se geweld, onderbroekenloi en seks voorkomen. Wong Kar-Wai, Ang Lee, Chen Kaige en Fruit Chan zijn daar voorbeelden van. Hun films worden vooral in het buitenland gewaardeerd, want de meeste (Hongkong-)Chinezen en Taiwanezen gaan net als Nederlanders het liefst naar actiefilms. In Crouching Tiger is ook Hollywood betrokken. Dat toont aan dat de transnationale cinema zich nog verder uitstrekt. Voor Ang Lee was het ondanks het Hollywood-kapitaal uitgesloten dat de film Engelstalig zou zijn: "Making a martial arts film in English to me is the same as John Wayne speaking Chinese in a western." Crouching Tiger is één van de eerste nietEngelstalige films die in Amerika aan de kassa succesvol is. Martial arts, of krijgskunst, is altijd al een populair genre in Azië. Het is een verzamelnaam voor verschillende soorten films. De Japanse samoerai-film is er een voorbeeld van, net als de kung fu-film uit Hongkong en de Chinese zwaardvechtersfilm, of wuxia pian. Deze genres hebben allemaal gemeen dat er achter de virtuoze gevechten een filosofie schuilgaat van mentale en fysieke training. De martial arts-expert moet 'één worden' met lichaam en geest om een goed krijger te zijn. Crouching Tiger, Hidden Dragon is vooral verwant aan de wuxia-film. Daarin wordt ook niet zelden de zwaartekracht getart en door mensen gevlogen. De gevechten zijn altijd zeer helder in beeld gebracht, in open sets. ]n de eerdere films ontbraken de komische terzijdes die bijvoorbeeld Jackie Chan aan zijn gevechten toevoegt. Het genre was in de jaren zestig al zeer populair in Hongkong en China, maar door de oriëntaalse filosofieën minder toegankelijk voor westerlingen. De grote favoriet van Ang Lee (en van alle fans) uit die tijd, is King Hu. In de jaren tachtig kwamen daar grote namen bij als Ronnie Yu en Tsui Hark. De gevechtsscènes in hun films zijn over het algemeen langer, frequenter en technisch vaardiger dan in Crouching Tiger. Chow Yun Fat, als Li, had bijvoorbeeld geen enkele zwaardvechterservaring. In Azië deed de film het dan ook minder goed aan de kassa. Te weinig actie en te traag, was de reactie. De eerste vechtscène is pas na vijftien minuten. Voor een Chinees moet dat als een half uur voelen, zegt Ang Lee. Hij zegt ook veel westerse elementen in de film te hebben gestopt: "I also didn't want to make just a martial arts film, you know, there's drama in it. 1 think there is somewhat of a western three-act structure that lays things out. Stading with a crisis or an action, things like that, or verbalising a relationship." 4. De Kijker Het was erg speciaal om deze film te bezoeken, omdat ik uit mezelf nooit naar dit soort films zou gaan. Ik vond dat de film een mooi verhaal had, dat heel realistisch uitgedrukt werd. Ik vond het fijn dat er ook drama in de film zat, omdat ik helemaal niet van zwaardvechterfilms houd. In de vechtscènes zaten veel special effects, die maakten het vaak wel spectaculairder, maar ik vond dat ze het ook ongeloofwaardiger maakten. Ik vond het ook een interessante film omdat hij anders was dan anders. Ik hoop dat we vaker in groepsverband een film bezoeken.
Scenario: James Schamus, Wang Hui Ling, Tsai kuo Jung
Camera: Peter Pau
Montage: Tim Squyres
Muziek: Tan Dun
Acteurs: Shaolòng – Zhabg Ziyi
Li Mu Bai – Chow Yun Fat Shu Lien – Michelle Yeoh
Biahùri – Cheng Pei Pei
Shaohù – Chang Chen
Productie : Bill Kong, Hsu Li Kong, Ang Lee
Gebaseerd op het boek ‘Chrouching Tiger, Hidden Dragon’ van Wang Du-Lu. Andere filmervaring van de regisseur: - Chinees sprookje - Bovennatuurlijke vechtscènes - Chinese taal/cultuur 3. Context Crouching Tiger Hidden Dragon is een Hongkong/Chinees/Taiwanees/Amerikaanse coproductie. Daarmee worden twee ontwikkelingen bevestigd, namelijk die van de transnationale cinema en die van de invloed van Chinese film in het Westen. Altijd al heeft de cinema van China, Hongkong en Taiwan nauwe banden met elkaar gehad, omdat de volken veel geschiedenis delen. Aan het eind van de Sino-Japanse oorlog week de grote filmindustrie van Shanghai uit naar Hongkong en Taiwan. Taiwan ontwikkelde zich kapitalistisch en ging veel films maken, vooral met anticommunistische inslag en Amerikaans geld. Daarvoor werd ook de filmindustrie van Hongkong gebruikt. Vanaf 1955 tellen Hongkong-films in Taiwan mee als domestic production. Taiwan had een bloeiperiode in de jaren zestig en zeventig. Naast kungfu en zwaardvechtfilms waren ook melodrama's en door de staat gesteunde wholesome realism-films populair. De films kwamen vaak uit Hongkong, waar de bloeiperiode ongeveer overlapte. Vooral de vechtfilms van onder andere Bruce Lee waren in de regio geliefd. in de jaren tachtig was het met de Taiwanese film gedaan, omdat het land onder druk van China in een isolement kwam, en omdat de genres steeds meer seks en geweld bevatten en het publiek afhaakte. In Hongkong kwam er een new wave van regisseurs die spectaculaire actiefiims brachten die zich afspeelden in het gangstermilieu. Jackie Chan en John Woo werden over de hele wereld sterren. Vanaf die periode ging Hongkong meer coproducties maken met China, met vaak ook Taiwanees geld. De economische malaise in Azië maakte de financiering van films moeilijker en het bioscoopbezoek nam af. De samenwerking met China bleef toenemen, vooral na de overgang van Hongkong naar China, in 1997. Ook noodgedwongen, omdat veel jonge talenten (zoals John Woo, Tsui Hark, Ang Lee en Chen Kaige) van Hongkong en Taiwan naar Amerika trokken en de filmindustrie verouderde. De samenwerking leidde tot een nieuwe creatieve golf. Talentvolle regisseurs uit Hongkong, China en Taiwan gingen meer persoonlijke films maken waarin niet per se geweld, onderbroekenloi en seks voorkomen. Wong Kar-Wai, Ang Lee, Chen Kaige en Fruit Chan zijn daar voorbeelden van. Hun films worden vooral in het buitenland gewaardeerd, want de meeste (Hongkong-)Chinezen en Taiwanezen gaan net als Nederlanders het liefst naar actiefilms. In Crouching Tiger is ook Hollywood betrokken. Dat toont aan dat de transnationale cinema zich nog verder uitstrekt. Voor Ang Lee was het ondanks het Hollywood-kapitaal uitgesloten dat de film Engelstalig zou zijn: "Making a martial arts film in English to me is the same as John Wayne speaking Chinese in a western." Crouching Tiger is één van de eerste nietEngelstalige films die in Amerika aan de kassa succesvol is. Martial arts, of krijgskunst, is altijd al een populair genre in Azië. Het is een verzamelnaam voor verschillende soorten films. De Japanse samoerai-film is er een voorbeeld van, net als de kung fu-film uit Hongkong en de Chinese zwaardvechtersfilm, of wuxia pian. Deze genres hebben allemaal gemeen dat er achter de virtuoze gevechten een filosofie schuilgaat van mentale en fysieke training. De martial arts-expert moet 'één worden' met lichaam en geest om een goed krijger te zijn. Crouching Tiger, Hidden Dragon is vooral verwant aan de wuxia-film. Daarin wordt ook niet zelden de zwaartekracht getart en door mensen gevlogen. De gevechten zijn altijd zeer helder in beeld gebracht, in open sets. ]n de eerdere films ontbraken de komische terzijdes die bijvoorbeeld Jackie Chan aan zijn gevechten toevoegt. Het genre was in de jaren zestig al zeer populair in Hongkong en China, maar door de oriëntaalse filosofieën minder toegankelijk voor westerlingen. De grote favoriet van Ang Lee (en van alle fans) uit die tijd, is King Hu. In de jaren tachtig kwamen daar grote namen bij als Ronnie Yu en Tsui Hark. De gevechtsscènes in hun films zijn over het algemeen langer, frequenter en technisch vaardiger dan in Crouching Tiger. Chow Yun Fat, als Li, had bijvoorbeeld geen enkele zwaardvechterservaring. In Azië deed de film het dan ook minder goed aan de kassa. Te weinig actie en te traag, was de reactie. De eerste vechtscène is pas na vijftien minuten. Voor een Chinees moet dat als een half uur voelen, zegt Ang Lee. Hij zegt ook veel westerse elementen in de film te hebben gestopt: "I also didn't want to make just a martial arts film, you know, there's drama in it. 1 think there is somewhat of a western three-act structure that lays things out. Stading with a crisis or an action, things like that, or verbalising a relationship." 4. De Kijker Het was erg speciaal om deze film te bezoeken, omdat ik uit mezelf nooit naar dit soort films zou gaan. Ik vond dat de film een mooi verhaal had, dat heel realistisch uitgedrukt werd. Ik vond het fijn dat er ook drama in de film zat, omdat ik helemaal niet van zwaardvechterfilms houd. In de vechtscènes zaten veel special effects, die maakten het vaak wel spectaculairder, maar ik vond dat ze het ook ongeloofwaardiger maakten. Ik vond het ook een interessante film omdat hij anders was dan anders. Ik hoop dat we vaker in groepsverband een film bezoeken.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden