Cultureel Verslag - The Future Ain't What It Used To Be

The Future Ain’t What It Used To Be

Het was vanaf het begin duidelijk waar het over ging; opstand, revolutie, er moest verandering komen, maar hoe? Het eerste wat er werd besproken, was de locatie, waar waren ze en waarom waren ze daar  nou precies? Ze waren op een plein, want, zeiden ze, daar is waar alle opstanden begonnen. En daar waren zij op uit. Hun bedoeling werd doormiddel van voorbeelden; verhalen die zij ook echt ervaren hadden. Dingen waarvan je denkt, gebeurd dat echt? En zo dicht bij ook? Het zijn verhalen waarvan je je schaamt dat dat in je eigen land gebeurd. Ze vertelde ook andermans verhalen, zoals over een fotograaf die een keus had. De keus wezend: een kind, of een foto met een echte betekenis. Hij kon een leven redden, of hij maakte een foto en hoopte daarmee de wereld te laten zien wat honger is, en zo iedereen aan het werk te zetten om te helpen en meer levens te redden. Op de foto stond een gier, die een kind gepakt had. Hij had het kind kunnen redden van de gier, maar had ertegen gekozen. Zo waren er meer van dit soort verhalen, verhalen die je benauwd maken, die je een brok in je keel leggen, die je bijna laten huilen. Nou zou ik echt liegen als ik zeg dat ik geen enkel traantje heb laten schieten. Wat ook wonderbaarlijk was, was het feit dat de acteurs ook echt zichzelf speelden. Wat daar zo mooi aan was, was dat je op sommige momenten de echte emotie in hun gezicht zag en in hun stem hoorde. Zoals het moment waarop Anne Fé de Boer een verhaal vertelde over een jongen die thuis aan het gamen was, toen zijn woonplaats werd binnen gevallen door het leger en zijn vader vlak voor zijn en zijn moeders ogen werd vermoord. Haar eigen ogen vulde zich tot de rand met tranen, waardoor je maag even samenkneep en je de brok in je keel zelf ook voelde opkomen. Ze gaf dan ook een knipoog naar haar tegenspeler, Jonata Taal, om aan te geven dat het wel goed met haar ging en dat ze gewoon verder moesten spelen. Het is verbazingwekkend hoe iemand zo goed kan spelen, dat zelfs de mede-acteurs geloven dat het echt was. Ook het verhaal over de boer die zich in vlam stak voor het politie gebouw, werd prachtig verteld. Het werd steeds herhaalt, wat duidelijk maakte dat het een belangrijk onderwerp was in hun toneelstuk. Een wat grappiger aspect was de drummer… of was het nou een acteur? Hij, Jornt Jan Bras, zat de hele tijd op hetzelfde plekje achter zijn drumstel en zei nauwelijks iets, zelfs niet op het moment dat ze tegen hem zeiden dat hij ‘eens wat moest gaan zeggen’. Maar plotseling wel toen Jonata uit de kast kwam, dat was blijkbaar zo verrassend voor hem dat hij wél iets zei. Ook niet veel, maar het was wel wat. “Ben jij homo?!” zijn drie woorden om precies te zijn. Wat ook echt heel fijn en leuk was, was dat ze het publiek er echt bij betrokken, ze gingen een gesprek met ons aan. Ze vroegen ons dingen alsof ze daadwerkelijk benieuwd waren naar het antwoord. Misschien waren ze dat wel, dan konden ze dat gebruiken bij he volgende toneelstuk dat ze speelden. De boodschap van het toneelstuk- of eigenlijk de vraag die ze ons probeerden te stellen doormiddel van het toneelstuk was; voel jij je persoonlijk verantwoordelijk om wel of niet een revolutie te starten? Als ik eerlijk ben, heb ik daar geen duidelijk, zeker antwoord op. Ja, ik vind dat er revolutie moet komen, en ja, ik vind dat ik daar onderdeel van moet uit maken. Maar of me nou persoonlijk verantwoordelijk en/of aangesproken daarvoor voel? Dat is niet zo. Ik vind dat wij ons als groep aangesproken moeten voelen, niet als individuelen. Revolutie is immers iets voor een hele groep, niet voor of van mij alleen. Ik moet me samen met anderen als groep aangesproken voelen.