Brief uit Sobibor-concentratiekamp

Opdracht: brief uit Sobibor

Beste Buurman,

Toen ik werd meegenomen uit Nederland wist ik niet wat me overkwam. We werden in razend tempo naar een Duits concentratiekamp gebracht. We toen we daar aankwamen moesten we naar binnen en werden onze haren afgeknipt en werden we ontsmet met een soort poeder. Toen ze met ons klaar waren kregen we onze kleren terug en moesten we aan het werk. Ze lieten ons het zware werk doen. We werden bewaakt door gewapende mensen. We kregen weinig te eten, en iedereen zat aan de diarree… Het is vreselijk hier. Het enige wat we moeten doen is werken. Dagelijks zie ik mensen een gebouw in lopen. Maar die zie ik daarna niet meer terug. Blijkbaar worden ze daar afgeschoten. Mensen die te oud zijn om te werken worden neergeschoten. Ook de mensen die niet willen werken. Het stinkt enorm in de kamers waar we moeten slapen. We zitten allemaal bij elkaar gepropt. En kunnen nauwelijks bewegen. Elke beweging die je maakt doet pijn. Als je op je zei gaat liggen kom je zo in de stront terecht. Alle mensen hier willen hier weg. We moeten steeds maar weer doorgaan met werken. Sommige mensen gaan hier dood van de honger. Iedereen is zo mager als een plank en sommigen zijn te zwak om op te staan. De mensen die niet meer kunnen werken worden naar een kamer gebracht. In de kamer worden ze dan gedood. Steeds meer mensen komen hier om het leven. Soms moeten we dingen bouwen. Je moet met je blote handen roestige versleten en scherpe stalen kabels omhoog trekken. Je handen zijn helemaal open op het laatst en je kunt niet meer werken. Overal ligt bloed. Elke dag is hetzelfde. Dag in dag uit. Alle kinderen en vrouwen worden van de Mannen gescheiden. Ik hoor dat als je werk niet goed gedaan is, dat je dan naar een kamer word gebracht. Soms pakken ze een groep mensen eruit die moeten douchen steeds vaker en meer. Ik ben daar nog nooit bijgekomen. Elke keer als er weer zo’n groep moet douchen zie ik die nooit meer terug Ik voel me hier steeds minder gerust. We moeten elke dag weer een graf graven voor iemand die is overleden steeds meer en vaker. We worden gescheiden van een ander deel van het kamp door driedubbel prikkeldraad. Aan de andere kant staan barrakken van de soldaten. Vrienden maak je niet meer in dit kamp. Want voor je het weet is diegene alweer overleden. Ik denk dat ik ook niet meer lang te leven heb. We krijgen te weinig eten hier en hongerdood komt hier dagelijks voor. Ook sterven er mensen van vermoeiing en uitputting. De velden om ons heen is verspreid door mijnenvelden. Er loopt ook een spoorweg door het kamp heen bij de barakken van de soldaten. Er is geen ontsnappen aan in dit kamp. We worden elke dag afgebeuld en kunnen ’s avonds nauwelijks slapen door de pijn. Onze woonbarakken stinken enorm door al de poep die daar ligt. Iedereen is aan de diarree door het slechte eten en drinken. We zijn broodmager. Er zit een grote sloot tussen onze woonbarakken en onze werkbarakken. Ook tussen de uitgang en de woonbarakken. Eigenlijk overal is bewaking. Er zijn zoveel ontsnappingspogingen geweest, maar niemand heeft dat overleefd. In de torens zitten bewakers en daarbuiten nog prikkeldraad en mijnenvelden. Het is een wonder als je langs de bewakingstorens komt maar je komt nooit verder dan het prikkeldraad en de mijnen. Deze brief kun je niet beantwoorden. Want dan wordt het ontdekt dat ik zit te schrijven. Als ik word ontdekt staat mij ook de dood te wachten. Ik hoop dat ik hier snel bevrijd worden. Er blijven steeds minder mensen over in dit kamp. We moeten steeds langer werken en krijgen steeds minder te eten.

Vaarwel