Tan veloz como el deseo door Laura Esquivel

1. De titel van het boek is ‘De liefde van don Júbilo’ en het is geschreven door Laura Esquivel. De oorspronkelijke titel van het boek is ‘Tan veloz como el deseo’ en het is vertaald door Ilona van der Werff-Nieuweboer en Felicitas van Wijk-Gertenaar. Het boek is uitgegeven in 2001 in Amsterdam. 2. Het boek heeft geen motto of ondertitel. Met de titel ‘De liefde van don Júbilo’ wordt eigenlijk verwezen naar het feit dat don Júbilo heel makkelijk mensen gelukkig kan maken, maar dat hij problemen heeft om te communiceren met zijn vrouw. De titel is dus heel dubbel, want don Júbilo heeft de gave om mensen gelukkig te maken, maar als het om hemzelf gaat wordt het moeilijk. 3. De hoofdpersoon is don Júbilo, hij is telegrafist en houd er van om mensen gelukkig te maken. Bij zijn geboorte lijkt het alsof hij de gave van het geluk heeft meegekregen. Als hij volwassen is wordt hij telegrafist, en net als de telegrafie, is hij in staat om mensen dichter bij elkaar te brengen. Hij ontdekt dat hij door een paar woorden in een telegram weg te laten of toe te voegen levens van mensen positief kan beïnvloeden. Ondanks dit talent is hij niet in staat om te communiceren met zijn grote liefde, zijn vrouw Lucha. Hij weet niet hoe hij haar moet liefhebben. Verder is don Júbilo een beetje jaloers. als zijn zoon stikt in zijn nabijheid zoekt hij zijn heil in de drank omdat hij zich onwijs schuldig voelt. Lucha is dus de vrouw van Júbilo. Ze komt uit een rijke familie en is best verwend. Ze kan daarom maar moeilijk wennen aan het leven dat zij en Júbilo samen leiden. Ze hebben het niet zo breed, maar ze houdt zielsveel van haar man en daarom neemt ze dit leven op de koop toe. Ze is erg mooi en brengt veel mannen het hoofd op hol. Op oudere leeftijd is ze erg koppig en snauwt ze vaak mensen af, vooral haar dochter Lluvia. Dit komt omdat ze is gescheiden van Júbilo en ze veel heeft meegemaakt. Lluvia is de dochter van Júbilo en Lucha, ze is het derde kind, zij vertelt het liefdesverhaal van haar ouders in het boek. Het boek is vanuit haar perspectief geschreven. Ze wil er achter komen waarom haar ouders zijn gescheiden ondanks dat ze veel van elkaar hielden. Don Pedro is een man die wraak koestert tegen Júbilo omdat die hem een keer heeft laten verliezen met pokeren. Toevallig wordt hij later de baas van Júbilo en Lucha. Hij heeft een oogje op Lucha en ontslaat daarom Júbilo. Dit om hem jaloers te maken. Don Pedro heeft erg veel macht en geld, maar hij is niet geliefd. Raúl is het eerste kind van Júbilo en Lucha, hij was een makkelijke baby. Ramilho was het tweede kind, maar hij stikte in de nabijheid van een slapende Júbilo. Doña Jesusa is de moeder van Júbilo, Librado Chi de vader. Hij is een maya. 4. Het boek bestaat uit zeven delen en deze delen hebben geen titel. In het begin van het boek zit ook nog een deel waarin de schrijfster een biografisch stukje over haar overleden vader schrijft. Ze draagt dit boek ook aan hem op. 5. De belangrijkste verhaallijnen zijn: - De verhaallijn over het leven van Don Júbilo. Er wordt bijvoorbeeld verteld hoe hij Lucha ontmoette toen hij nog jong was, dat hij met haar trouwde en hoe hij telegrafist werd. - De verhaallijn over dochter Lluvia. Zij verzorgt haar vader die ziek is en wil weten waar het is misgegaan tussen haar ouders. Langzamerhand komt ze erachter. 6. samenvatting: Het verhaal speelt zich af in Mexico. Don Júbilo wordt geboren op een familie feest. Zijn moeder moet zo lachen om wat grappen dat haar vliezen breken. Ze noemt haar kind Júbilo, wat vreugde betekent, omdat hij een bron is van geluk. Als snel komt Júbilo erachter dat hij de bijzondere gave heeft om mensen gelukkig te maken. Zijn oma was volbloed Maya en was er op tegen dat haar zoon, de vader van Júbilo, met een spaanse trouwde. De verstandhouding tussen zijn oma en moeder was dan ook niet goed. Júbilo leert de maya taal van zijn oma en hij wordt als snel gebruikt als tolk voor zijn oma en moeder. Hij merkt dat hij de woorden van de één makkelijk kan verdraaien. Ruzies kon hij stoppen door een verwijt simpel te vertalen met: ‘het spijt me, ik mag je graag’. Júbilo heeft dus ook maya bloed en kan daardoor de straling van mensen opvangen, maar ook van dingen. Hij weet altijd precies wat mensen voelen. Als hij 15 jaar oud is ontmoet hij de 13 jarige Lucha, het is liefde op het eerste gezicht en hij weet gelijk dat zij de ware is. Ze krijgen verkering en ze verloven zich een paar jaar later. De fysieke aantrekkingskracht tussen hen is zo groot, dat ze niet langer willen wachten met trouwen. Ze betrekken hun eigen huisje en Júbilo gaat werken als telegrafist. Dit wilde hij altijd al worden, omdat telegrafie vergelijkbaar is met zijn gave om straling en berichten van mensen en dingen op te vangen en omdat hij net als telegrafie mensen dichter bij elkaar kan brengen. Lucha komt uit een rijke familie en kan moeilijk wennen aan het arme leven. Ze komen wel rond, maar geld om wat leuks te kopen is er niet. Als ze ontdekt dat ze zwanger is wordt ze weer wat vrolijker. Alles lijkt perfect te gaan in hun leven, totdat Don Pedro het komt verpesten. Júbilo moet een telegram versturen naar een vrouw waarin staat dat haar huwelijk niet door kan gaan omdat het geld van haar verloofde is afgepakt door Don Pedro, een machtig grootgrondbezitter. Júbilo vind dit zo erg dat hij don pedro wil verslaan met pokeren om zo het geld terug te winnen. Hij weet dat hij dit zal winnen omdat hij kan voelen wat voor kaarten zijn tegenstanders hebben. Júbilo wint het geld, maar Don Pedro zint op wraak. Al snel heeft hij het zwakke punt van Júbilo gevonden: Lucha. Inmiddels hebben ze al een zoontje gekregen, Raúl. Hij is een rustige lieve baby. Júbilo wil zijn vrouw vaker zien en zorgt ervoor dat zij ook een baantje krijgt op het telegraafkantoor. Dit lukt en ze beleven mooie tijden op het werk. Opeens verschijnt don Pedro echter weer in hun leven, hij is de nieuwe chef op het kantoor. Hij heeft zijn oog laten vallen op Lucha omdat hij weet dat hij daarmee Júbilo te pakken heeft. Om het nog erger te maken ontslaat hij hem. Júbilo wordt nu helemaal jaloers omdat hij geen toezicht meer heeft op wat er gebeurd. Don Pedro wordt steeds handtastelijker en probeert Lucha voor zich te winnen. Maar de liefde tussen Júbilo en Lucha is te sterk. Júbilo kan er niet tegen dat hij niet de kostwinnaar is, hij heeft ten slotte geen baan meer, en raakt aan de drank. Toch vormt dit nog geen obstakel in hun huwelijk. Ze komen erachter dat Lucha opnieuw zwanger is en ze zijn erg blij. Op het werk probeert Don Pedro nog steeds om Lucha in zijn bed te krijgen, ondanks dat ze nu zwanger is. Dan wordt hun tweede zoon geboren, Ramilho. Hij huilde veel en was niet zo makkelijk als Raúl. Op een dag komt Júbilo thuis na een dag in het café en merkt dat Lucha nog niet thuis is. Dit is vreemd, want het werk is al lang afgelopen. Onmiddellijk ziet hij voor zich dat het Don Pedro is gelukt om Lucha te versieren en de jaloezie komt weer bovendrijven. Hij besluit zich te bedrinken en valt daarna in slaap. Als hij wakker wordt staat Lucha schreeuwend aan zijn bed te roepen dat Ramilho dood is. Hij is gestikt in zijn bedje en Júbilo hed het niet gehoord. Júbilo is zo van streek en woedend dat hij Lucha verwijt dat zij er ook niet was. Hij vraagt waar ze was en noemt haar een hoer omdat hij dacht dat ze het met Don Pedro heeft gedaan. Dit was niet waar, Lucha bleef zolang weg omdat ze erachter kwam dat don Pedro haar vriendin en collega had verkracht. Ze bleef bij haar om haar te troosten. Na de begrafenis van Ramilho verteld Lucha tegen Júbilo dat ze wil scheiden. Ze heeft ontdekt dat ze weer zwanger is en wil het kind alleen opvoeden. Don Pedro wordt vermoord door een goedgeklede vrouw. Dit blijkt later Lucha te zijn. Ze kon er niet tegen dat de man die haar zoveel ellende bezorgd had nog levend rondliep. Júbilo en Lucha komen erachter dat ze teveel van elkaar houden om te scheiden en Júbilo belooft dat hij zal stoppen met de drank. Hij vindt een nieuwe baan. Dan wordt hun derde kind geboren, dit keer is het een dochter. Ze heet Lluvia. Het was in de jaren die volgden niet altijd rozengeur en manenschijn. Het huwelijk werd nooit meer zoals het was, de tragedie had een donkere wolk achtergelaten die boven hen hing. Later zijn ze wel uit elkaar gegaan, maar ze zijn niet gescheiden. Lucha is ergens anders gaan wonen en Júbilo trok bij zijn dochter in. Júbilo werd blind en kreeg de ziekte van Parkinson, maar altijd bleef hij vrolijk ondanks zijn verdriet om Lucha. Lluvia wist niet waarom haar ouders uit elkaar zijn gegaan en dat wilde ze uitzoeken. Als ze een foto ontdekt waar haar moeder zwanger op staat, ontdekt ze dat er nog een kind is geweest. Zij kan het namelijk niet zijn op de foto. Ook gaat ze bij haar moeder op bezoek om meer duidelijkheid te krijgen, maar die wil niets meer van Júbilo weten. Júbilo kan ook niet meer praten en daarom regelt Lluvia een telegraaf, hiermee kan hij toch praten. Lluvia moet dan wel zelf de morse-taal leren om haar vader te begrijpen. Het werkt en ze kunnen eindelijk weer met elkaar communiceren. De situatie van Júbilo verslechtert en hij heeft niet lang meer te leven. Op een dag staat Lucha bij hem op de stoep en het blijkt dat de liefde tussen hen nooit echt weg is geweest. Lucha kan hem echter niet verstaan en daarom moet Lluvia vertalen wat hij zegt. Júbilo zegt iets in morse-taal en Lluvia vertaalt dit voor haar moeder. Lluvia ziet dat haar vader graag wil zeggen dat hij nog steeds van haar houd en dat hij vroeger niet wist hoe hij haar moest liefhebben, maar dat hij het niet durft. Daarom vertaalt Lluvia een onbenullige zin van Júbilo voor haar moeder als: ‘Hij zegt dat..het zijn plicht was om voor je te zorgen en jou een prettig leven te geven en dat hij dat niet kon….dat het hem spijt dat hij heeft gefaald, dat hij jou alleen maar wilde liefhebben en dat hij niet wist hoe hij dat moest doen maar dat jij altijd degene bent en blijft van wie hij in zijn leven het meest heeft gehouden…’ Lucha legde liefdevol haar hand op die van Júbilo en haarvogen straalden. Ook zij hield nog steeds van hem. Lluvia treed dus in de voetsporen van haar vader…ook zij heeft het talent om mensen gelukkig te maken. Een dag na het bezoek van Lucha overleed Júbilo, alsof hij nog op die ene ontmoeting had gewacht. 7. De personages vond ik erg goed uitgewerkt, je kreeg een goed beeld over de personen en hun karakters. Ik vind de hoofdpersoon geen held, omdat hij niet in staat is om met zijn vrouw te communiceren. De personages vind ik wel levensecht, want de karakters zijn heel herkenbaar. Ik vind Júbilo en Lucha wel sympatiek, omdat ze zoveel voor elkaar overhebben en de ander eigenlijk op de eerste plaats zetten. Don Pedro is onsympathiek omdat hij de relatie tussen Júbilo en Lucha verstoort. Ik vind niet dat de personages voorspelbaar reageren, want ik had bijvoorbeeld niet gedacht dat Júbilo aan de drank zou gaan en dat Lucha Don Pedro zou vermoorden. Op zich vind ik het wel begrijpelijk dat ze dit doen, want ze hadden zoveel ellende meegemaakt. Het onderwerp van het boek is liefde en dat is natuurlijk altijd een mooi onderwerp. Het is ook boeiend omdat er altijd veel over te vertellen valt en er zitten veel kanten aan de liefde. De schrijfster werkt het onderwerp goed uit, want het op een vernieuwende manier gedaan. Het is namelijk heel poëtisch geschreven en met veel beeldspraak erin. Dat maakt het heel apart. De belangrijkste gebeurtenis in het boek is toch wel de komst van Don Pedro, want vanaf dan sluipt de ellende in het leven van Júbilo en Lucha. De gebeurtenissen spelen een belangrijkere rol dan de gevoelend van de personages. Dat komt omdat dochter Lluvia het verhaal eigenlijk vertelt en daardoor zit je niet echt in de hoofden van Júbilo en Lucha. Je weet dus niet echt wat zij voelen. De gebeurtenissen vloeien logisch uit elkaar voort en er is dus samenhang. Het taalgebruik is dus vrij poëtisch en de schrijfster gebruikt ook beeldspraak. Dit komt het verhaal wel ten goede. Het was niet moeilijk te begrijpen. 8. Mijn eindoordeel is positief, want het is een roman, en dat vind ik altijd al erg leuk om te lezen. Toch is het wel weer anders dan anders, omdat het een Mexicaans tintje heeft. Die cultuur spreekt ook in het verhaal door. De personages zijn ook goed beschreven, je krijgt een goed beeld van ze. Iets minder aan het boek is dat het niet helemaal realistisch is, dat maakt het weer wat onwerkelijk. Ik zou het boek wel aanraden, omdat het boek gewoon lekker wegleest.