Maanmeisje door Kjersti Scheen

Inleiding
Dit boek is door een Noorse schrijfster geschreven: Kjersti Scheen. Het boek heet dan ook eigenlijk in het Noors: Manefeen. Het boek is in 1994 vertaald in het Nederlands door Emmy Weehuizen-Deelder. In dat jaar kwam het boek ook uit in Nederland. Het boek heeft 22 hoofdstukken en heeft 157 bladzijden.


De schrijfser:
Kjersti Scheen is op 17 augustus 1943 in Noorwegen in het plaatsje Oslo geboren. Eerst maakte ze alleen tekeningen voor kinderboeken en later is ze boeken gaan schrijven. Ze schrijft meestal. Ze heeft ook al een aantal prijzen gewonnen. Met Maanmeisje heeft ze in 1994 de Literatuurprijs van het Ministerie van Cultuur gekregen.
Boeken van Kjersti Scheen:

- Manefeen (Maanmeisje)
- Teppefall (Het doek valt)
- Fie og mørket
- De siste vokterne
- Ingen applaus for morderen (Geen applaus voor de moordenaar)
- Morellsommer
- Bore en dag
- Englemakerne
- Roselill

Samenvatting:
Cindy is erg populair op school. En heeft veel vriendinnen. Op een dag komt ze Helge tegen en ze wordt stapel verliefd hem. Op een dag belt Helge haar en ze gaan wat doen. Ze blijven afspreken maar tijdens hun afspraken wordt nooit wat gezegd. Niemand weet ook van hun relatie. Op een dag is Helge niet meer op school. Cindy vraagt zich af waar hij gebleven is. Het blijkt dat Helge naar Oslo is verhuisd want zijn ouders zijn gescheiden en hij woont nu bij zijn moeder.
Cindy voelt zich dik en haar vader haalt haar over om weer op wedstrijd zwemmen te gaan. Cindy gaat steeds minder eten en heel veel sporten. Ze heeft een duister gevoel van binnen en denkt door zich uit te hongeren dat ze dat gevoel weg krijgt.

Cindy vond Helge nog steeds leuk ook al zag ze hem niet meer, maar ze had met een andere jongen gezoend. Ze begint zichzelf nog dikker te vinden en gaat nog meer zwemmen en hardlopen en nog minder eten en ze begon zelfs haar vinger in haar keel te steken na het eten.
Haar ouders hadden het wel door en ze moest van haar moeder op de weegschaal. Als ze op de weegschaal moest dronk ze 1st heel veel water waardoor ze zwaarder leek.
Ze moet naar een arts ( hij verteld dat ze anorexia heeft ) van haar ouders maar dat helpt niet dus wordt ze naar een psychologe gestuurd: Magrethe.
Helge komt weer terug in het plaatsje en Cindy en hij spreken weer af.
Maar dit keer is het geen geheime relatie meer.
Met Cindy zelf gaat het ook veel beter.
Dan komt er een midzomerfeest en Helge en zijn bent treden daar op met een liedje dat hij voor Cindy geschreven heeft: “het maanmeisje” .



De hoofdpersoon:
De hoofdpersoon van het boek is Cindy.
Cindy is erg populair op school. Ze is sportief. Ze is 14 jaar. Ze 2 ouders en een broertje Stian. Haar ouders ruziën veel.
Cindy is een meisje dat onzeker is over haar zelf en de neiging heeft om problemen van andere op te lossen.

Mijn Mening:
Pluspunten:
1. Je wilt het in 1 keer uithebben.
2. Je kan je goed inleven in de hoofdpersoon.
Minpinten:
1. Het is dik waardoor het heel lang duurt tot je het boek uit hebt.

2. Het speelt zich af in Noorwegen waardoor je sommige dingen niet begrijpt.

Het is een erg realistisch verhaal waardoor je, je erg kan inleven. Het verhaal kan gewoon bij mij of een vriendin van mij overkomen.
Het is ook een erg aangrijpend verhaal dat je echt aan het denken zet, omdat de ziekte anorexia een erg veel voorkomende ziekte is Nederland.
Ook is het een ontroerend verhaal omdat ik er wel een traantje bij weg moest pinken.
En het is ook een onvoorspelbaar verhaal wat wel leuk is want als je al weet hoe het gaat eindigen is het niet leuk.

Verwerkingsopdracht (dagboekfragment) :
Lief dagboek,
Het is echt een heftig tijd geweest. Uiteindelijk ben ik wel blij. Ik hoef niet meer alle zorgen van mijn familie meer te dragen, ik heb een vriendje en tussen mij en mijn vriendinnen loopt ook weer allemaal goed.
Ik ben echt blij met de steun van Margrethe ze heeft me echt geholpen met genezen.
Maar uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan.
Ik heb met Petter gepraat en het speet hem dat hij mij dik heeft genoemd.
Dat was wel 1 van de druppels die de emmer lieten overlopen.

Mijn ouders letten er wel op dat ik goed eet.
Ook mijn vriendinnen doen dat op school.
Het is wel irritant maar het is het beste voor mij.
Mijn ouders durven eindelijk weer over eten te praten.
Ze waren eerst bang dat het mij zo kwetsen maar ik ben blij dat ze weer normaal doen.
Alleen als ik zeg dat ik geen honger heb reageren ze wel heel overdreven, maar ja dat is ook niet zo gek.
Ik ben blij dat ik geen anorexia meer heb.
Nu ga ik naar Helge
Xxxx Cindy