Zwarte sneeuw door Simone van der Vlugt

Samenvatting Het is 1845. De veertienjarige Emma Mullenders woont samen met haar familie op een boerderij in Slenaken. Ze worden het huis uitgezet, omdat ze een slechte oogst hebben gehad en daardoor de pacht niet konden betalen. Ze verhuizen naar Kerkrade, in de hoop dat ze daar werk kunnen vinden in de mijn. De tocht naar Kerkrade verloopt moeizaam en ze hebben honger. Onderweg worden ze door twee struikrovers aangevallen en ze moeten hun laatste geld aan hen afstaan. Na ongeveer twee dagen lopen, komen ze uiteindelijk aan in Kerkrade. Ze gaan daar in een klein huis wonen. Emma moet samen met haar vader Sjeng en haar broers Volkert en Tom de mijn in. Ze werken er van maandag tot zaterdag, van 4 uur ’s ochtends tot 7 uur ‘s avonds laat en de werkomstandigheden in de mijn zijn vreselijk. Emma’s taak in de mijn is om loodzware manden van 200 meter onder de grond via een ladder naar boven te dragen. Het is heel benauwd en stoffig in de mijn en de gangen zijn in slechte conditie en staan op instorten. Elke keer dat Emma in de mijn is, vraagt ze zich af of ze nog wel boven zal komen. Emma’s moeder Annekatrien bevalt van een zoontje: Elmer. Sophie, het jongere zusje van Emma moet ook in de mijn gaan werken, zodat ze geld genoeg hebben om ook Elmer te voeden. Op een dag komen aanzienhebbende heren in de mijn kijken om te weten hoe het werken er aan toe gaat. De opziener zegt dat er in de bovenste mijngangen alleen licht werk gedaan mag worden, zodat het werk in de mijn een goede indruk achterlaat bij de heren. Rudolf, de zoon van één van de heren is er ook. Emma daagt hem uit om wat dieper de mijn in te gaan om te laten zien hoe het werken er écht aan toe gaat. Hij gaat in op het voorstel en ze dalen dan af naar het gevaarlijke gedeelte van de mijn. Dan stort een deel van de mijn in en Emma en Rudolf komen vast te zitten. Ze verkeren in doodsangst en raken bewusteloos. Gelukkig worden ze 24 uur later gered. Ze zijn er allemaal goed vanaf gekomen. Sjeng heeft alleen een gebroken been. Dit betekent dat er door zijn afwezigheid minder geld wordt verdient. Annekatrien en de drie jongste kinderen moeten hierdoor ook de mijn in. Rudolf zorgt voor voldoende voedsel en kleding voor de familie Mullenders en hij wordt langzamerhand verliefd op Emma. Jef, een vriend uit de mijn wordt ook verliefd op haar, maar Emma beweert niet met een mijnwerker te willen trouwen, omdat ze dan nooit een mooie toekomst tegemoet kan gaan. Op een dag in de mijn wordt er door iedereen gegild dat er water komt. Alle mijnwerkers rennen als een gek de ladder op. Emma ziet Tom nog niet en maakt zich bezorgt over hem. Opeens zegt Jef dat hij Tom ziet en duikt in het water. Emma ziet hem niet meer. Er wordt een reddingsploeg ingezet om de vele lijken te zoeken. Dan worden onder andere de lichamen van Tom en Jef naar boven gebracht: ze zijn dood. Het hele dorp is verdrietig door de dood van de mijnwerkers en de angst voor de mijn verergert. Op een dag vertelt Rudolf Emma dat hij een baantje voor haar heeft als dienstmeisje bij zijn oom en tante in Maastricht. Emma neemt die baan aan, want ze weet dat dit een unieke kans is om uit die mijn te kunnen gaan. Hier in Maastricht ontmoet ze ene meneer Pustjens, een journalist. Hij weet over het verleden van Emma en haar ervaringen in de mijn. Hij wil het verhaal publiceren en heeft er veel voor over. Dit gebeurt steeds in het geheim. Als haar werkgevers erachter komen dat zij dit doet, wordt ze ontslagen. Meneer Pustjens biedt haar een baan aan in de drukkerij en Emma neemt die graag aan. Op een fototentoonstelling van Rudolf, die inmiddels fotograaf is, ziet Emma plotseling een foto van Sofie. Een uitdrukking van angst zit in haar ogen. Dan pakt Emma de hand van Rudolf. Het leven in de vreselijke mijn is voorbij, ze gaat een nieuw leven tegemoet.