Uit balans door Mylene Meester

Samenvatting
Heleen is een meisje van ongeveer 16 jaar, en ze zit in een inrichting. Ze is verliefd op haar staflid Mette. Ze heeft anorexia, ze snijdt in zichzelf, en gaat een moeilijke tijd door, doordat ze niet weet hoe ze met zichzelf om moet gaan. Vooral als Mette tijdelijk weggaat, wegens zwangerschapsverlof, wordt alles een stuk erger. Ze is boos, en snijdt zichzelf veel in die tijd. Ook valt ze veel af.
Toch gaat Mette gewoon weg, en Heleen komt er over heen.
Ze komt er achter dat ze lesbisch is. Gelukkig is Irene, een ander staflid, het ook, en samen kunnen ze er over praten. Als Heleen een keer naar een speciale vrouwenavond gaat, ontmoet ze Ruth.
Ruth komt haar een week later ophalen, en ze vrijen en zoenen, wat voor Heleen een hele openbaring is, maar ze voelt zich er erg schuldig over.
Carrie, een ander meisje uit de inrichting, wordt heel belangrijk voor Heleen. Ze wordt verliefd op Carrie, maar het is niet wederzijds. Toch komt Carrie steeds bij haar om troost te zoeken.
Als ze op een nieuwe vrouwenavond weer eens met Ruth praat, komt ze erachter dat deze eigenlijk een jongen is. Daar wordt ze eigenlijk heel boos om, maar laat dat niet echt merken. Ruth is verliefd op haar, maar Heleen niet op Ruth. Na een poosje vertelt ze dat ook eerlijk, en Ruth is uit haar leven.
In de inrichting gaat het leven door. Heleen is moeilijk te bereiken, door haar altijd aanwezige masker, waar niemand doorheen kan prikken. Ze proberen verschillende therapieën, maar er is maar weinig dat echt werkt. En door haar vele automutileren, wordt ze bijna weggestuurd.
Gelukkig lukt het haar om er toch mee te stoppen, onder dwang, maar niet omdat ze het zelf ziet.
Ze komt heel wat aan, zodat ze eindelijk weer op een beetje een normaal gewicht komt, maar haar eetpatroon is nog steeds heel wisselend.
Ze vindt uiteindelijk een kamer waar ze kan wonen, en moet afscheid nemen van iedereen van de inrichting, iets waar ze het ook moeilijk mee heeft.
De laatste dag maakt ze een heerlijke maaltijd klaar, en krijgt ze afscheidscadeautjes.
Voordat ze vertrekt krijgt ze ook nog een roos van Carrie.
Ze gaat terug de maatschappij in, als een sterke jonge vrouw.

Verhaal analyse
Karakterisering
Het verhaal draait om Heleen. Ze is ongeveer 16 jaar, en ze woont in een inrichting, vanwege haar eetprobleem en hoe ze denkt en dergelijke. Ze is erg onzeker, heeft een hekel aan zichzelf, en vind zichzelf spuuglelijk. Ze snijdt in zichzelf als de spanning haar te groot wordt.
Ze weet niet hoe ze zich moet uiten naar de buitenwereld, en kropt al haar gevoelen op, om ze vervolgens naar buiten te laten door bloed te laten vloeien.
Gelukkig komt ze erbovenop, en leert van zichzelf te houden.

Conflict
Het conflict is eigenlijk, hoe moet ik met anderen mensen omgaan? Hoe moet ik met mezelf omgaan?
Heleen worstelt met dat soort problemen. Gelukkig krijgt ze in de inrichting uiteindelijk toch de hulp die ze nodig heeft.

Thema
Het leven in een psychiatrische inrichting.
Omgaan met psychisch problemen.

Motief
Iets wat vaak voorkomt is de omslag van een goed humeur naar een slecht humeur. Het kunnen vaak de kleinste dingen zijn, wat voor anderen helemaal niet belangrijk is, maar wat Heleen zich wel heel erg aan trekt.
Iets wat ook opvalt is dat er veel gehuild wordt in het boek. Aan het begin kan ze niet huilen en uit ze zich door het snijden, maar als ze daar vanaf is huilt ze heel wat bij elkaar.

Tijd
Het verhaal verloopt geheel chronologisch.

Ruimte
Het verhaal speelt zich vooral af in het psychiatrische ziekenhuis. Met name op Heleens eigen kamer, waar ze zich steeds naar terugtrekt als ze zich depressief voelt.
Of het psychodrama lokaal, waar ze soort toneel-therapie krijgen.
Verder zijn er nog wel moment dat ze op andere plekken is. Bijvoorbeeld de kamer van Ruth, in de ruimte van de vrouwenvereniging, op het strand, in het dorp, enz.

Vertelwijze
Je maakt het verhaal geheel mee door Heleens ogen.

Oordeel
Realistische argumenten: een realistisch verhaal. Ik denk dat het wel zo in een inrichting aan toe gaat, zoals in het boek beschreven wordt.
Emotivistische argumenten: het is niet echt een verhaal om vrolijk van te worden, maar er zitten ook wel weer vrolijkere stukjes in, maar dat is maar heel zelden.
Morele argumenten: wat er gebeurd is niet aanvaardbaar voor de maatschappij, anders zou ze niet in een inrichting zitten.
Voor Heleen zelf is het nog minder aanvaardbaar, en is het dus eigenlijk dubbel zo fijn dat ze er weer bovenop komt.
Structurele argumenten: er is wel samenhang in het verhaal. En dat is de reeks dingen die gebeuren die Heleen zo depressief maken.
Intentionele argumenten: de schrijver is geslaagd de bedoeling over te brengen. Het was een autobiografie, en bedoelt om de lezer te informeren en in te leven, en dat is zeker gelukt.
Vernieuwinsargumenten: voor mij is het eerlijk een cliché matig verhaal, maar dat komt alleen omdat ik veel van dit soort boeken lees. Want het is een heel mooi verhaal.
Stilistische argumenten: de auteur gebruikt gewoon normale taal die makkelijk te volgen is voor iedereen, en het past gewoon bij het verhaal.