Splinters door Marita de Sterck

Splinters Schijfster Marita de Sterck. Uitgever Lijsters. B: Mijn eerste reactie van dit boek. Leuk, maar vaag. Begrijpelijk, want als je verliefd ben kan je zulke dingen doen. Ik werd nieuwsgierig over, dat met haar vader. Ik vond het ook een fijn boek om te lezen, omdat het makkelijk te begrijpen was en omdat ik toen ziek was en niks anders te doen had. Grappig, sommige delen waar heel erg leuk. Gevoelig, soms had ik echt zo iets van ‘ach!’ , en bekend want ik zou zo zelf verliefd kunnen worden, misschien. C: De hoofdpersonen in dit verhaal zijn Jutta en Anton. Je leest het verhaal in twee opzichten; eerst lees je de gebeurtenissen in Jutta’s opzicht en daarna lees je hoe Anton die gebeurtenissen meemaakt. Jutta is een klein verlegen meisje, maar soms ook weer niet. Ze is een klein en smal met sluik donkerblond haar en een bleke, bijna doorschijnende huid. Ze heeft een zacht karakter, is verlegen en erg liefjes. Andere mensen zeggen dat ze een lastig kind is, maar dat komt omdat ze iedereen in onzekerheid laat zitten, niet open genoeg is en weinig over zichzelf vertelt. Dat ligt aan haar vader, die heeft haar moeder en haar verlaten voor een andere vrouw. Ze laat mensen niet erg snel echt in haar leven binnenkomen. Anton is een jongen met bruin krulletjes haar, met een erg grote mond, maar bij Jutta is hij stil en lief bijna verlegen. hij maakt altijd grapjes met zijn vrienden en is een natuurfreak. Hij wil ook een bioloog worden. De vriendin van Jutta veer neemt Jutta mee naar een natuurkamp waar Jutta Anton voor het eerst ziet. Ze vindt hem gelijk al leuk en struikelt over haar eigen voeten en bloost. Anton die haar daar ook voor het eerst ziet vind haar ook leuk en vindt het schattig staan als ze struikelt en bloost, het blozen vindt hij een machtig gevoel hebben alsof hij een knopje indrukt die alles rood laat kleuren. In de loop van het verhaal gaan ze met het natuurkamp, in een moeras om daaruit planten weg te snijden. Jutta snijdt zich na een tijdje, en Anton helpt haar. Met de disco gaan ze samen langzaam dansen en zoenen. Zo is het gekomen dat ze samen wat hadden alleen op de laatste dag kregen ze ruzie omdat het voor Jutta allemaal veel te snel ging. De laatste dag gingen ze met ruzie weg. Na twee weken zou er weer een ontmoeting zijn tussen de kamp-gangers. Anton stuurde op het laatst moment een brief met feestverlichting en een klein briefje met daarop of ze asjeblieft kon komen naar die ontmoeting. Jutta was helemaal blij en ging gelijk op weg. Uiteindelijk kwam Anton nog bijna te laat door de zenuwen. Daar ging het goed en spraken ze nog een keer af en kregen ze vaste verkering. Anton en zij spraken vaak af en Anton wilde graag Jutta’s oma leren kennen. Dat was een bijzondere ontmoeting, oma kon niet meer lopen en wilde heel erg graag naar buiten dus droeg Anton oma naar buiten zaten ze met z’n alle buiten. Oma vond dat geweldig. Ze gingen naar de dierentuin om hun halfjaar samen te vieren, maar Jutta voelde dat ze uit elkaar groeide en vond het helemaal niet leuk. Anton wilde daar graag met haar praten over haar vader en haar problemen maar kregen al snel ruzie. Het was uit. Veer vond dat Jutta een feestje moest vieren en Anton uit te nodige en alle andere van het kamp. En dat deden ze. Maar het was geen succes. Anton en Jutta kregen alleen maar meer ruzie. Anton ging naar oma, zodat hij kon praten over Jutta en oma hielp hem. Anton ging ook naar Jutta’s vader. Anton en Jutta’s vader hadden gepraat over Jutta en over de tijd dat ze nog een gezin waren. Anton ging naar Jutta en gaf haar en nieuwe beer en haar liefelingsbeer en ze gingen samen hun best doen om weer bij elkaar te blijven. Het verhaal speelt zich af in deze tijd. In het begin op het kamp maar al snel zijn ze allebei thuis in hun woonplaatsen.
D: Opbouw. De bouw van het verhaal vind ik best wel logisch, ik vind het leuk om de dingen die ze meemaken in twee opzichten te lezen. Ze maken het allebei heel anders mee. Dat is eigenlijk wel grappig om te lezen. Het verhaal wordt ook niet heel snel verteld. Af en toe slaan ze een week over en soms wordt elke dag uitvoerig verteld maar om de een of andere reden blijft het leuk om te lezen en niet saai of zo. Het verhaal wordt zo spannend doordat de relatie tussen Anton en Jutta heel onzeker blijft en alle problemen die Jutta thuis had toen haar vader net weg was. Bijvoorbeeld als Anton en Jutta bij Jutta’s oma zijn en Anton Jutta’s oma meeneemt naar buiten terwijl haar oma nog amper kan lopen en bijna laat vallen dat soort dingetjes kunnen spannend zijn. Gebeurtenissen. Jutta en Anton ontmoeten elkaar op een natuurkamp in een moeras. Ze vinden elkaar al vanaf de eerste dag leuk. Er is alleen een probleem: Jutta is bang om zich aan iemand te binden. Dat komt omdat haar vader haar en haar moeder vroeger in de steek heeft gelaten. Daardoor heeft ze een soort muur op zichzelf heen gebouwd. Daardoor gaat het telkens fout tussen Anton en Jutta, dan gaat Jutta er weer vandoor. Maar het vervelende is dat ze dat zelf niet zo in de gaten heeft. Telkens als Anton er met Jutta over probeert te praten loopt ze weg of ontwijkt ze hem. Dat houden ze dus niet vol en ze gaan uit elkaar, maar kunnen elkaar maar niet vergeten. Daarom gaat Anton met de oma van Jutta praten en ze geeft Anton raad. Anton gaat nog een keer proberen het goed te maken en dat lukt! Aan het eind van het boek willen ze allebei weer opnieuw beginnen en lukt het Jutta en haar moeder ook om de gedachte aan vader aan te kant te zetten. E: Marita de Sterck werd op 16 augustus 1955 geboren in Antwerpen. Ze studeerde talen, perswetenschappen en antropologie. Ze doceert literatuur en antropologie aan de bibliotheekschool van Gent en geeft ook workshops verhalen schrijven aan jongeren. Ze debuteerde met reisverhalen en heeft intussen een 40-tal titels gepubliceerd : prentenboeken, boekjes voor beginnende lezers, informatieve boeken over andere culturen, makkelijk-lezen-verhalen, jeugdromans en boeken over jeugdliteratuur. Er loopt een lijn van de groeirituelen en de inwijdingsverhalen die ze als antropoloog bestudeert naar haar eigen jeugdromans. Een terugkerend thema in haar werk is hoe je kunt leren liefhebben zonder jezelf te verliezen. Ook de kracht van het vertellen en de ingewikkelde relaties tussen de generaties duiken vaak op. Splinters, in 2000 bekroond door de Jeugdjury Vlaanderen, vertelt hoe Anton en Jutta meegesleurd worden in een lastige liefde waarin het verleden steeds weer de kop opsteekt, waarin meer vragen dan antwoorden opduiken. In Wild vlees, in 2001 bekroond met de Gouden Zoen, zet Max alles op alles om te weten te komen hoe zijn grootvader verongelukt is. Een verhaal over verlies en gemis, maar ook over de beste tegenzet die liefde heet. De Zoen-jury noemde het ‘een boek dat uitdaagt en confronteert, dat dwingende vragen stelt over liefde en dood.’ Op kot werd in 2004 bekroond door de Jeugdjury Vlaanderen. Als Nina op kamers gaat, komt er oud zeer bovendrijven. Nachtmerries werpen haar terug in de tijd. Hoe ver zou het geheugen teruggaan? Kun je ooit uitwissen wat je nog het liefst wou vergeten? Voor Met huid en haar kreeg ze in 2005 een Zilveren Zoen. Terwijl Joppe met zijn vrienden een grote vredesdemonstratie organiseert, worstelt zijn overgrootvader met zijn oorlogen. Joppe wil te weten komen wat hij verzwijgt, voor het te laat is. Maar hij ervaart aan den lijve dat noch de dood, noch de liefde zich laat dirigeren. «Veel boeken waren er thuis niet. Wat er was, las ik stuk. Een dik boek met de sprookjes van Grimm met illustraties van Anton Pieck was mijn favoriet, vooral het verhaal over de jongen die wilde leren griezelen vond ik ongelooflijk spannend. Ook al kon ik daarna niet slapen, ik moest en zou het blijven herlezen. Mijn vader kon urenlang vertellen: verhalen over vroeger, over dorpsfiguren, over de pekduivels in de rivier die onvoorzichtige kindjes in het slib trokken... De ergste straf was zonder verhaal naar bed en dan nam ik wel eens mijn vaders taak over. Als puber zwierf ik over de Kalmthoutse heide, waar bomen, moerassen, duinen … doordrongen zijn van verhalen. De lichtjes boven de moerassen waren floddermadammekes die de mensen het moeras in lokten. Landschappen en de bijhorende verhalen keren vaak terug in mijn boeken. In ‘Met huid en haar’ laat ik verhalen door de generaties reizen. In ‘Wild vlees’ heb ik heide-verhalen gevlochten, ook het verhaal over Pitta die nog altijd klopt in haar kist. Dat waren bloedstollende verhalen, je haren rezen ten berge maar je had als kind wel het gevoel iets over het echte leven te horen. Ik droomde ervan om zelf verhalen te vertellen en te reizen. Ik bestudeer verhalen die mensen vertellen tijden feesten of rituelen die te maken hebben met de overgang van kind naar volwassene. Ik verzamel nu wereldwijd verhalen over de groei van meisje naar vrouw.” F: Het is een leuk boek, met spannende stukken en verdrietige stukken. Het is leuk om te lezen. Ik vind het soms stom dat Jutta een beetje moeilijk doet, want als Anton zo leuk is als al die meisjes van dat kamp zeggen moet hij heel leuk zijn en dan gaat Jutta helemaal zeiken als hij haar zoent. Soms had ik met het lezen ook zoiets van lekker boeiend kan mij niks schelen, en soms had ik juist weer zoiets van dat mag best wel veel uitgebreider uitgelegd worden. Wat wel zo is, is dat het leuk is dat het echt kan, want dan kan ik mij nog beter in de hoofdpersonen verplaatsen en ook het verhaal volgen en toch vind ik dat je ook weer niet zo moeilijk zou moeten doen over een scheiding. Ik heb een vriendin die gescheiden ouders heeft, en die doet ook niet zo moeilijk er over. Niet dat zij het leuk vindt om er over te praten maar niet zoals Jutta. Jutta doet er namelijk een beetje over als of die vader van haar echt iets heeft misdaan.