Oponthoud door Jan Siebelink

Samenvatting

Mas Soubeyran, in de Cevennen, is een vermaard pelgrimsoord dat de herinnering levend houdt aan het bloedbad dat hier tijdens de godsdiensttwisten onder protestanten is aangericht.

Elk voorjaar verzamelen hier duizenden pelgrims uit meer dan vijfentwintig landen om met elkaar te spreken over het geloof in de Heiland te beleven. Simeon heeft zich er voor opgegeven.

En dan is het zover. Samen met 46 Nederlanders vloog en reed Simeon naar Mas Soubeyran.

Hij mengt zich onder de pelgrims en doet zijn ding, en ontmoet daar nog een meisje.

Een jaar na de toch deed Simeon eindexamen. Hij is van plan om naar Zwitserland te gaan er een jaar te blijven en er de taal grondig te leren. Hij zal de vijftiende september tegen het einde van de ochtend aankomen.

Zoveel jaren later is Simeon op doorreis naar Nederland. Hij denkt aan zijn vrouw en zijn kinderen. Een dag later komt hij aan in La-Chaux-de-Fonds

(hij heeft waarschijnlijk net z’n examen gehaald)

Simeon is onderweg naar La-Chaux-de-Fonds. Als hij ontwaakt ziet hij weiden met schaduwen van wolken telegraaf palen verlopend naar een vage horizon. Daar is hij dan.. in Zwitserland. Om 10:00 diezelfde zaterdagmorgen stapte hij uit op het perron in La-Chaux-de-Fonds, kocht een krant en een ansichtkaart en keek om zich heen.

Ook nu, is er vrijwel niets verandert. Simeon loopt wat rond en vraagt aan de stationskiosk wanneer de volgende trein uit Le Locle binnenkomt. Hij koopt wat tijdschriften en laat deze samen met de koffer bij de kiosk achter om zo nog even de stad te verkennen. Hij loopt naar de bar van de restauratie en besteld een espresso. Daarna staarde hij naar de deur van de directeur.

Simeon komt in het kantoor van de directeur, en aarzelde over wat hij moest zeggen.

De directeur wilde zijn paspoort nog graag even hier houden. Weer bij de bar aangekomen had niemand aandacht voor hem.

Er kwam een onbekende man het ‘bureau’ uitlopen van ongeveer zijn leeftijd.

Simeon rekent af en loopt over de tegelvloer waar hij vroeger ook gelopen had.

De caissière wenkte hem, en wees hem zijn kamer, en hij begon zijn tas uit te pakken, die zijn moeder zo nauwkeurig voor hem had ingepakt. Verward pakte hij zijn tasweer in zette die bij de kapstok neer en liep de stad in. Hij bestelde op het terras van La Bordelaise een glas bier waar hij vroeger ook gezeten had. Hij rekent af rent terug het plein over de restauratie binnen. Zijn tas stond er nog maar Silvia was er niet. Hij begon druk te leren/werken. Toen iedereen ging slapen bleef hij nog wakker.

Simeon zit op het terras La Bordelaise, hij is net gaan zitten.

Simeon had geen slaap, na middernacht opende hij de deur naar het perron met een sleutel die hij aan het rek onder de bar vond. Hij liep tussen de taxi’s door en zag overal groepen mensen lopen. Hij liep door de regen.

Later die nacht: hij legde zijn boek opzij. Hij kon zijn slaap niet vinden en herinnerde zich de italiaan op de zolderkamer. Hij begon weer hard te studeren uit de Sartres les Chemins de la liberté, en begon de eerste bladzijde te herlezen.

Het was zondag en besteld een nieuw glas bier en steekt een sigaret op.

Hij keek naar de treinen die uit Le Locle en uit St.Imier kwamen aangereden. Hij dacht aan de zondagochtenden thuis, hoe ze altijd samen ontbeten.

De liefde voor Silvia groeide. Voor zij iets kon opmerken over een afspraak zei hij tegen haar: we zien elkaar morgen hier weer. Hij had Silvia niet meer gezien omdat er die dag minder groepen uit Mas Soubeyran weggingen dan was voorzien, vertrok de bus vroeger. Hij dacht ook: ik heb gisteravond bewust een eind aan ons samenzijn gemaakt. Wie afstand doet, zal juist ontvangen. Hij wist haar naam nieteens, het enige wat hij wist was dat ze in La-Chaux-de-Fonds woonde.

Simeon wandelde wat rond en kwam uit op een plein met een kerkje.

De klokken luidde. De kerkdeur stond open en Simeon ging naar binnen. Hij was alleen, en raakte ontroerd door het orgelspel. Hij wende zich weer naar buiten ging even rustig zitten en keek op het richtingsbord. De rue du Progrés daar liep hij nu en hij zag dat de winkels al snel in kantoren veranderen.

Zondags bleef de restauratie gesloten. Hij waste zich en begon wat te eten.

Hij bladerde in zijn grammaticaboek maar slaagde er niet in om ook maar 1 zin te doorgronden.

Hij sloot zijn ogen en waande zich weer op het terras van La Bordelaise.

Op dat ogenblik zag Silvia hem op de drempel staan. Het was Silvia! Het werd onmiddellijk stil. De stilte die valt bij de verschijning van een schitterende vrouw of van een gedrocht, omdat beiden een bespotting zijn van de doorsneemens.

Nee in Mas Soubeyran had hij Silvia niet gekust. Hij richtte zijn aandacht weer op de dansvloer die leeg was. Hij zat hier legitiem, en wachtte op haar. Eens zou ze langskomen.

Hij groette de caissière alsof er niets gebeurd is. treinen kwamen in grote regelmaat binnen, soldaten die hun verlof erop hadden zitten, wachtten op het perron. Hij begon te lezen maar er was veel afleiding. Hij kocht de Courrier La-Chaux-de-Fonds en begon te lezen.

Zij zat aan zijn tafel als op de dag van aankomst. Ze zei: ik ben teruggekomen ik was bang dat je weg zou zijn. Ze was erg mooi. “wanneer vertrek je?”

Ik wacht hier op een vergunning ik blijf voorlopig hier een jaar wonen. Ik ga in de restauratie werken.

Ze keek hem strak aan, en zei “kom mee”.

Ze legde een envelop op de tafel en vertrok.

Hij las de brief waarop staat:”kom na acht uur in de bar Malagnou, passage Malagnou”.

Passage Malagnou. Rechts van hem is de bar Malagnou.

Niet lang daarna zit hij weer op zijn terras, opgelucht.

III

De caissière zat roerloos en keek Simeon met een verbaasde en verdrietige glimlach vanachter de kassa aan. Afwisselend bladerde Simeon in zijn grammatica en in Sartres roman.

Hij was zó aandachtig! Hij bespiedde de stad en wachtte.

Hij dacht soms: ze kan gekwetst zijn omdat ik haar nog niet gevonden heb. Wat hij nooit dacht was dat het bedtijd voor hem was of wat voor een tijd er nog voor hem lag.

Hij las in de Courrier dat overal in de wereld werd gedemonstreerd.

Tegen 1 uur viel de regen harder. De kat bonkte tegen de ruit; Simeon liet hem binnen, gaf hem iets te eten.

Hij kwam langs La Frontiére waar alleen nachtlicht brandde, hij liep door. Passage Malagnou, een blauw verlicht uithangbord ‘Bar Malagnou’. Hij ging naar binnen pakte en kruk en ging naast een man zitten. De man had lol omdat Simeon nogal doorweekt was.

De man verliet na een potje pokeren het café.

De volgende dag. De zon scheen. Ze zei: ‘je moet morgen met de eerste trein vertrekken’.

‘de directeur heeft mijn paspoort’.

‘je vertrekt met de trein van 06:48 uur’.

Simeon las verscheidene bladzijden uit Les Chemins de la Liberté. Nu enkel zijn paspoort nog. Diezelfde avond ging hij het bureau van de directeur binnen, en zag zijn paspoort op zijn mooi opgeruimde bureau liggen. Hij staarde naar buiten. Hij was gewend geraakt aan deze stad.

Direct zal de eerste trein binnenlopen, Simeon zei tegen de kat:’We gaan op rijs, we gaan trug naar huis’ de kat kijkt vragend naar Simeons huilende ogen. Tranen van iemand die opgehouden heeft langer te wachten.

Daar was de trein dan, hij stapte in en liet La-Chaux-de-Fonds achter zich, samen met alle herinneringen, zijn liefde, zijn leven. Hij viel in slaap

Het zegt tegen zichzelf: het heeft geen zin naar binnen te gaan. Bovendien heb ik niet zoveel tijd meer. de ontmoeting met Silvia is niet te ontlopen. Simeon staat op, loopt tussen de tafels en parasols door alsof hij uit coulissen stapt. Zo is de stad waar hij zich blindelings heeft gestort.

Hij heeft nog een uur. Hij bevindt zich opnieuw in de passage en blijft staan voor de bar Malagnou.

Hij lag op bed, de vrouw herinnerde hij niet, waar was zij?

Wat hem hindert in alle momenten, in alle episodes van zijn verblijf toen, hier in La-Chaux-de-Fonds, is dat er altijd manco’s zijn.

Hij herinnert zich Silvia die hem via een pad voorging naar het plateau. Hij liep enige passen achter haar. Hij vergrootte de afstand om niet te laten merken hoe blij hij was. Dan wacht ze op hem, helemaal in het wit gekleed, heel licht, blootvoets. Ze renden achter elkaar aan.

Heb ik daar gestaan vraagt hij zich af, en daar en daar?

Simeon heeft een limiet bereikt. Het meisje dat hij kent en het meisje dat hij zoekt zijn steeds minder op elkaar gaan lijken. Hij verlaat de kamer met het onduidelijke schuldgevoel van ‘overlevende’.

Simeon was van plan zich voorlopig een week in de stad waar hij woonde schuil te houden. Hij zag ertegenop zijn moeder te ontmoeten.

Op de dag van aankomst kwam hij in een café waar hij geen bekenden verwachtte een jongen tegen die met hem eindexamen had gedaan. Deze zei: ‘je zou toch een heel jaar wegblijven?’

‘ik kreeg geen werkvergunning, tenminste…’

Zijn moeder deed alsof ze zijn verhaal geloofde.

Over La-Chaux-de-Fonds schittert de zon. Simeon is zevenentwintig en hij kan nog troost putten uit zijn jeugd. Die kleine Zwitserse stad waar alles mogelijk is, waar de mogelijkheden zich tot het uiterste hebben uitgerekt. Voor de laatste keer ondergaat hij het verstikkende gevoel van een blijdschap die hij eens gekend moet hebben en hij bedenkt: maar als ik Silvia toen had gevonden, zou ik haar nu allang weer verloren hebben.

14:20 uur. Wanneer de trein het station van La-Chaux-de-Fonds uit rijdt, komt er een triomfantelijke flits in zijn ogen. Vernedering blijft altijd langer dan bevrediging. Waarom zou hij niet altijd aan haar denken. Niet opnieuw echter zal hij zich laten verleiden zijn gevoelens voor Silvia met die voor anderen te verwarren. Met zijn koffer en met Mein Name sei Gantenbein begint hij, in verscherpte aandacht, de hals gestrekt, de blik gericht op La-Chaux-de-Fonds, dat hij in hallucinerende helderheid ziet liggen, opnieuw de helling van die lichte middag in de schitterende herfst van dat jaar af te dalen.