Opgepakt in Griekenland door Irene Hardenbol

Beoordeling 5.6
Foto van een scholier
Boekcover Opgepakt in Griekenland
Shadow
  • Boekverslag door een scholier
  • Klas onbekend | 1342 woorden
  • 16 juli 2001
  • 127 keer beoordeeld
Cijfer 5.6
127 keer beoordeeld

Boek
Auteur
Irene Hardenbol
Genre
Jeugdboek
Taal
Nederlands
Vak
Eerste uitgave
1996
Pagina's
96
Oorspronkelijke taal
Nederlands

Boekcover Opgepakt in Griekenland
Shadow
Opgepakt in Griekenland door Irene Hardenbol
Shadow
VERANTWOORDING: WAAROM HEB IK HET BOEK GEKOZEN?

Ik heb het boek gekozen want de titel sprak me aan. Toen ik het voor de eerste keer las dacht ik bij mezelf dit boek komt op mijn lijst te staan. De reden is dat het over vluchtelingen gaat en hoe het is om vluchteling te zijn.

Informatie over de schrijfster: IRENE HARDENBOL

Irene is geboren op 16 juni 1962 in Den Haag. Op 6 jarige leeftijd verhuisde zij naar Zuid-Limburg, waar zij, onder de rook van DSM, de lagere en middelbare school doorliep. Daarna studeerde zij een jaar theologie en vervolgens psychologie. Na haar studie werkte ze enige jaren als psychotherapeute. In 1991 verhuisde zij met haar (Griekse) partner naar Griekenland, waar zij onder andere tabak verbouwde en werkte in de handel. In 1992 verscheen haar eerste kinderboek, 'Thomas en de trappelende tekening'. Naar aanleiding van haar 4-jarig verblijf in Griekenland schreef zij haar volgende boek, 'Opgepakt in Griekenland'. Inmiddels woont Irene opnieuw in Zuid-Limburg en houdt zij zich het liefst bezig met het doceren, bestuderen van de Nieuw-Griekse taal en het schrijven van (kinder)boeken. Zij heeft een zoon.

IRENE OVER ZICHZELF ALS SCHRIJFSTER

Als kind heb ik eigenlijk nooit schrijfster willen worden, dat ben ik pas veel later gaan doen. Maar toen vond ik het ook zo boeiend dat ik het, ondanks de moeite die het soms kost, nu niet meer kan laten. De kunst van goed schrijven is voor mij dus om binnen de grenzen van de bestaande werkelijkheid een verhaal spannend, fantasievol, grappig en ontroerend te laten zijn en tegelijk vrije bewoordingen te gebruiken. Ik schrijf niet in het bijzonder voor kinderen. Ik probeer uitdrukking te geven aan dat wat me op het hart ligt en kies daar een bepaalde vorm voor. Vaak zijn kinderen dan de hoofdpersoon.

WAT IK ER ZO LEUK AAN VIND OM TE SCHRIJVEN

Twee dingen:

1. Ik word uitgedaagd om anderen mee te voeren naar een wereld die ik zelf gecreëerd heb, in de hoop dat ze erdoor geraakt zullen worden.
2. Een boek heeft voor mij een meerwaarde wanneer het is geschreven met een dusdanig rijk en gevarieerd taalgebruik dat het uitnodigt tot herlezen.
SAMENVATTING VAN HET BOEK OPGEPAKT IN GRIEKENLAND

Elk jaar gaat Elien met de ouders en broertje naar opa en oma in Griekenland. Dit jaar zou ze liever thuis gebleven zijn, om een aantal concerten van haar popidool mee te maken, maar ze moét mee. In Griekenland wordt ze ineens geconfronteerd met haar Grieks-Albanese familie, die uit Albanië gevlucht is. Elien staat versteld van hun vuile kleren en slechte manieren. Ze kan zich maar moeilijk voorstellen dat deze mensen familie van haar zijn. Bij die groep zit ook haar nichtje genaamd Tania. Maar dan gebeurt er iets onverwachts, waardoor Elien de kans krijgt haar Albanese nichtje en zichzelf op een andere manier te leren kennen. Doordat ze door een samenloop van omstandigheden zelf meemaakt wat het is om een vluchteling te zijn. De ouders van Elien en Tania zijn hen dagenlang kwijt. Ze hebben overal gezocht maar hebben hen niet kunnen vinden. Elien en Tania komen na enkele dagen lopend, gewond en met versleten kleren thuis. De ouders zijn heel erg blij dat de meisjes weer terug zijn. Elien denkt dan:' Wat is het erg om een vluchteling te zijn maar nu snap ik waarom zij er zo uitzien.'

EIGEN MENING

Ik vind het een heel erg mooi en spannend boek. Dat vind ik omdat het boek mij informeert hoe het is om vluchteling te zijn. Ook merk je dat ze in Griekenland bepaald niet menselijk met de Albanese vluchtelingen omgaan. Ze worden zonder pardon terug over de grens gezet. Dat vind ik toch wel erg. Ik zou namelijk nooit een vluchteling willen zijn nu ik weet wat er allemaal met je gebeurt. Ik heb gewoon medelijden met ze. Het is echt gebeurd want de schrijfster heeft in haar stukje zelf laten weten hoe het is om vluchtelinge te zijn want ze heeft in Griekenland gewoond.

EXTRA MATERIAAL

Nawoord van de schrijfster:

Het boek dat je net hebt gelezen lijkt vooral een 'spannend verhaal'. Toch bevat het meer waarheid dan je misschien denkt.

Tussen 1991 en 1995 woonde ik samen met mijn (Griekse) partner in een dorp in Noord-Griekenland. Een rustig dorp waar, vergeleken met de rest van Griekenland, zeer weinig buitenlanders kwamen. Tot 1992, want dat was het jaar waarin het communistische regime in Albanië ten val kwam. Het land, dat zo'n 300 kilometer bij ons vandaan lag, was niet langer hermetisch afgesloten en duizenden Albanezen trokken de grens over. Ook ons dorp werd binnen korte tijd overspoeld door voornamelijk jongens en mannen in versleten kleren en met een knapzak op hun rug. Vaak vroegen ze of we werk voor ze hadden of bedelden ze om een stuk brood.

Wij verbouwden in die tijd tabak en extra handen konden we goed gebruiken. Hoewel we ze (vergeleken met het loon in Nederland) niet veel geld gaven, kregen ze drie keer per dag goed te eten en een slaapplaats in het hooi. Zo gingen we een aantal zomers vrijwel dagelijks met Albanezen om. Toch bleef er een behoorlijke kloof bestaan tussen hen en ons (de bewoners van het dorp). Veel Albanezen spraken geen of slechts een klein beetje Grieks en alleen in de loop der tijd leerden wij een paar woorden Albanees. Maar meer nog dan het verschil in taal speelde, denk ik, het volgende een rol.

Zolang ik me kan herinneren (ik ben van 1962) is Albanië een geheimzinnig land geweest. Het was een van de weinige landen waarover je op school nooit iets hoorde en zelden iets in de krant las. Enver Hoxha is daar bijna 40 jaar aan de macht geweest. Door middel van het leger slaagde hij erin de grenzen naar de buitenwereld vrijwel totaal gesloten te houden. Albanezen mochten het land niet uit en buitenlanders kregen zelden toestemming om het land binnen te komen. Ook waren er geen buitenlandse kranten, tijdschriften of televisie-
programma's. Ondertussen vertelde Hoxha aan de mensen dat ze in het mooiste, rijkste en welvarendste land ter wereld woonden. Als je nooit het tegendeel hebt gezien, waarom zou je 'de grote leider' dan niet vertrouwen?

Toen de grenzen tenslotte opengingen kwamen de Albanezen erachter dat ze al die jaren voor de gek waren gehouden want in de meeste Europese landen hadden paard en wagen al lang plaats gemaakt voor auto's, aarden landwegen waren vervangen voor geasfalteerde snelwegen, plees in de buitenlucht waren betegelde badkamers geworden en voor de meest dagelijkse karweitjes waren elektrische apparaten ontwikkeld, waar ze in Albanië nog nooit van gehoord hadden. Zo keken ze met open mond in onze koelkast en waren ze in het begin nogal eens aangereden omdat ze midden op straat liepen. De kennismaking met Griekenland was voor velen een echte schok, met alle gevolgen van dien.

Op een gegeven moment bepaalde de Griekse regering dat het zo niet langer ging. De Albanezen moesten het land uit en werden met bussenvol de grens over gezet. Alleen de Noord-Epiroten ( die dus van Griekse afkomst waren, zoals Tania en haar familie) kregen een visum en mochten blijven.

De situatie in Noord_Griekenland is in 1996 niet veel anders dan een paar jaar geleden. Het moeilijk begaanbare grensgebied wordt niet voldoende bewaakt om de stromen Albanezen die wekelijks het land weer binnenkomen tegen te houden. Een opvallend verschil is wel dat zich tussen de tientallen Albanezen die 's zomers op 'ons' dorpsplein rondhangen steeds vaker ook vrouwen en kinderen bevinden.

Net als Elien bekroop me vaak een mengeling van medelijden en afschuw als ik het zoveelste groepje Albanezen voorbij zag komen. Het bracht me op een idee om er over te schrijven. Het boek is een soort samenraapsel geworden van eigen ervaringen, ware verhalen (zowel van Grieken als van Albanezen) en fantasie. Terwijl ik bezig was met schrijven steeg ook mijn verontwaardiging. Verontwaardiging niet alleen over het lot van de Albanezen, maar over het lot van zoveel volkeren die wegvluchten voor honger, geweld of onrechtvaardigheid en op zoek gaan naar een betere wereld.

REACTIES

Log in om een reactie te plaatsen of maak een profiel aan.

Andere verslagen van "Opgepakt in Griekenland door Irene Hardenbol"