Negentien minuten door Jodi Picoult

In negentien minuten kun je de voortuin maaien, je haar verven, of een derde deel van een ijshockeywedstrijd bekijken. In negentien minuten kun je scones bakken, bij de tandarts een kies laten vullen, of de was opvouwen voor een familie van vijf.
In negentien minuten kun je de wereld tot stilstand brengen en ervan af springen. IN negentien minuten kun je vergelding krijgen.

Korte samenvatting

We zijn het kleine stadje Sterling, New Hampshire.

Peter is jarenlang gepest op school, en thuis hoorde hij er ook niet echt bij. Als vergeldingsactie schiet hij op school tien mensen dood en verwondt achttien anderen.

Josie is de dochter van beroemde rechter Alex Cormier. Ze is een belangrijke getuige omdat ze vroeger met Peter bevriend was, maar kan zich niets meer herinneren van de schietpartij. Haar moeder, Alex Cormier, berecht de zaak, maar overweegt zich terug te trekken vanwege haar dochter.

Lacy is verloskundige en de moeder van Peter. Als ze erachter komt wat er gebeurd is, schaamt ze zich rot.

Jordan is advocaat en doet zijn uiterste best Peter te verdedigen in deze zaak. Patrick is hoofdrechercheur en heeft als taak de zaak  te onderzoeken.

Vele flashbacks vertellen uiteindelijk het trieste verhaal van Peters leven.

Verklarende uitleg

Titelverklaring

Het boek heet Negentien Minuten. In de eerste alinea wordt al uitgelegd waarom. In negentien minuten, zo staat er op bladzijde 13, kun je de voortuin maaien of een verhaaltje vertellen aan een kind. Zo worden nog vele andere alledaagse voorbeelden genoemd. En als laatste: in negentien minuten kun je vergelding krijgen. Zie ook het stukje dat bij de introductie staat.

Peter schoot in negentien minuten om zich heen om wraak te nemen. En in die negentien minuten werden de levens van alle leerlingen, leraren en betrokken compleet op z’n kop gezet.

Motto

Het boek bestaat uit twee delen en beide delen beginnen met een citaat.

Deel één: Als we niet afwijken  van de weg die voor ons ligt, komen we uit bij onze bestemming. – Chinees spreekwoord

Deel twee: Wanneer u op wraak uit bent, begin dan met twee graven te delven: een voor uw vijand, en een voor uzelf. – Chinees spreekwoord

Thema

Thema’s die in dit boek terugkomen zijn onder andere keuzes maken, pesten en massamoord.

Hoofdpersonen

Er zijn, zoals ik in de samenvatting heb verteld, vele hoofdpersonen. De belangrijkste is Peter.

Hij is op de dag van de schietpartij zeventien jaar. Hij is niet bijzonder knap, maar ook zeker niet lelijk. Vanaf zijn allereerste schooldag werd hij gepest. Een belangrijke reden was er niet. Zijn oudere broer Joey deed alles perfect in de ogen van zijn ouders, waardoor het voor Peter onmogelijk was ook aan dat ideaalbeeld te voldoen. Joey werd doodgereden en Peter en zijn ouders waren er kapot van.

Een andere belangrijke personage is Josie.

Josie Cormier is een alledaags meisje. Als kind ging ze veel met Peter om, maar op de middelbare school liet ze hem stikken en koos ze ervoor bij de populaire kliek te horen. Ze vindt het belangrijk er goed uit te zien. Haar moeder is Alex Cormier, een belangrijke rechter. Een goed gesprek met haar voeren wordt steeds lastiger naarmate Josie ouder wordt. Haar vader kent ze niet. Ze heeft een lief vriendje, die ook tot de populaire mensen behoord: Matt.

Alle andere veelvoorkomende personen laat ik voor het gemak buiten beschouwing, omdat dat er erg veel zijn.

Perspectief

Het boek wordt verteld vanuit het alwetende perspectief van de schrijfster. De personen die in het boek voorkomen, zijn ontelbaar. Hun gedachten zijn te lezen als het over hen gaat.

Chronologie

De chronologie is erg lastig te beschrijven, aangezien er vele flashbacks in  voorkomen. Je begint in het nu, op de dag van de aanslag. Daarna ga je zeventien jaar terug, toen Peter nog een baby was. Dan komt weer een stukje in het heden, waarna je weer twaalf jaar terug ging, in Peters kleutertijd dus. Dan ga je verder naar de dag na de aanslag. Dan weer zes jaar terug, dan weer tien dagen na de aanslag. Vervolgens sla je een stukje over en zit je een maand na de aanslag.

Dat is het einde van deel één, en zo gaat het dus nog even door in deel twee.

Verhaallijn

De rode draad door het boek is het verklaren van het ‘waarom’. Als je aan het begin van het boek over de aanslag leest, kan je absoluut niet verklaren waarom Peter dat deed. En natuurlijk is het nooit goed te praten. Toch heb je aan het eind van het boek door alles wat je over Peters leven weet, een duidelijker beeld van waarom iemand tot zoiets gruwelijks kan komen. Daar schrijft het boek voortdurend naartoe.

Mijn mening

Ik vond Negentien Minuten een zeer goed boek dat ik in een adem uitlas. De zinnen lezen lekker weg en de personen zijn mooi neergezet. Het boek kent realistische gebeurtenissen. Ik zou graag nog een boek van Picoult willen lezen.

De verhaalruimtes beschrijven prachtige sferen die je meenemen in die andere wereld. Toch zijn de beschrijven ook weer niet te lang, anders zou het saai worden.

In het boek komt ook symboliek voor, wat het zeker tot een beter boek maakt. Dat vind ik erg knap geschreven.

Bij elke nieuwe flashback begint een nieuw hoofdstuk. Die worden van elkaar gescheiden door een witte pagina met een klein stukje. Het is ongelofelijk hoeveel diepgang daarin staat. Het zijn dingen waarvan je bijvoorbeeld later zult snappen dat Peter ze zei, met geheimzinnige zinnen erin als ‘Je zult aan me denken en wensen dat je me had kunnen ompraten.’ Of zinnen om lang over na te denken, zoals ‘Als de mening van anderen zo belangrijk is, heb je er dan zelf nog wel een?’ Dit soort stukjes geven het boek weer extra diepgang.