Mariken van Nieumeghen door Onbekend

Titel: Mariken van Nieumeghen

De titel is Mariken van Nieumeghen omdat Mariken de hoofdpersoon uit het boek is.

De oorspronkelijke titel is: Die waerachtige ende een seer wonderlijcke historie van Mariken van Nieumeghen die meer dan seven iaren metten duvel woende ende verkeerde.

De vertaling hiervan is: De waarachtige en zeer wonderlijke historie van Mariken van Nieumeghen die meer dan zeven jaar met de duivel samenwoonde en omging.

Biografie van de auteur: De auteur van het verhaal is niet bekend maar waarschijnlijk kwam hij uit de omgeving van Antwerpen.

Literair-historische context: Het verhaal is geschreven in een periode toen de bevolking nog heel erg in God en de duivel geloofde. Hier gaat het hele toneelstuk ook over.

Genre: Mirakelspel. Het is een toneelstuk waar een wonder in gebeurt.

Motivatie: Het was een van de weinige verhalen voor 1880 waar ik een boekje van had dus daarom heb ik er voor gekozen om dit verhaal te lezen.

Oordeel: Ik vond het verhaal niet zo leuk. Het hele verhaal gaat eigenlijk over God en dit vind ik niet zo interessant om te lezen. Ook vond ik het oud-Nederlands erg moeilijk om te lezen.

Het verhaal was gelukkig niet zo heel erg lang. Ook was het erg handig dat de namen van de personen voor de stukken tekst stonden zodat je precies wist wie wat zei of dacht.

Ik kon me niet goed inleven in het verhaal omdat het zich allemaal in een hele andere tijd afspeelt en er veel onrealistische dingen gebeuren.
Samenvatting: Mariken woont met haar oom Gijsbrecht in een plaatsje op ongeveer 3 mijl afstand van Nijmegen. Op een dag stuurt Grijsbrecht Mariken naar Nijmegen om boodschappen te doen. Hij vertelt haar dat als ze niet voor het donker thuis kan komen, ze bij haar tante en zijn zus in Nijmegen moet blijven slapen. Mariken gaat naar Nijmegen, waar ze alles koopt wat zij en haar oom nodig hebben. Ze komt tot de ontdekking dat het nu te laat is om nog terug naar huis te lopen en besluit naar haar tante te gaan.

Mariken vraagt haar tante of ze een bed voor haar heeft, omdat het te gevaarlijk is om in het donker terug te lopen. Haar tante begint haar uit te schelden voor slet en zegt dat Mariken helemaal geen boodschappen heeft gedaan en ze niet bij haar mag blijven slapen.

Mariken is heel verdrietig en door de beledigende opmerkingen van haar tante en ze vertrekt in het donker uit Nijmegen. Bij een grote struik gaat ze zitten huilen. Ze biedt zichzelf herhaaldelijk aan de duivel aan en dit hoort de duivel. Hij zegt bij zichzelf: ‘Dit levert me haar ziel op.’

De duivel stelt zich voor als Moenen. Hij zal Mariken de zeven vrije kunsten leren (Grammatica, logica, retorica, aritmetica, geometrie, musica, astronomie) en alle talen van de wereld als Mariken intiem met hem gaat samenleven. Ook moet Mariken haar naam veranderen in Emmeken, omdat Mariken hem te veel doet denken aan Maria. Mariken moet ook beloven nooit meer een kruisteken te maken. Dan gaan Moenen en Emmeken op weg naar Den Bosch.

Gijsbrecht begint zich zorgen te maken als Mariken na enkele dagen nog niet thuis is. Hij besluit naar Nijmegen te gaan. Hij gaat naar zijn zus en na lang aandringen vertelt deze dat Mariken bij haar was geweest en dat ze Mariken naar een herberg had gestuurd waar Mariken al de hele dag had zitten drinken.

Gijsbrecht is kwaad over wat zijn zuster over Mariken heeft gezegd en hij vertrekt weer naar huis. Hij vraagt Maria, de moeder van God hem bij te staan. Later pleegt de tante van Mariken pleegt zelfmoord, omdat de oude Hertog Arend uit de gevangenis werd vrijgelaten. Moenen moedigde haar hierbij aan. Ze doodde zichzelf omdat ze bij haar partijkeuze wilde blijven, ze had gekozen voor de jonge Hertog Adolf
Na enkele dagen in Den Bosch door gebracht te hebben, gaan Moenen en Emmeken op weg naar Antwerpen. Ze logeren in ‘De Gulden Boom”. In Antwerpen leven Moenen en Emmeken een zondig leven. Door hun toedoen wordt er elke dag wel iemand vermoord. 
Na zeven jaar in Antwerpen geleefd te hebben, krijgt Emmeken toch enige spijt van haar zondige leven en wil graag haar familie opzoeken. Ze vraagt het aan Moenen en hoewel Moenen het niet leuk vindt, stemt hij toch toe. De volgende dag vertrekken ze naar Nijmegen. Ze komen daar op de dag van Maria-processie aan. Er wordt een wagenspel gespeeld ‘Masschroen’. In het stuk wordt verteld dat God iedereen altijd vergeeft, hoe slecht deze zich ook gedragen heeft, als deze berouw toont. Emmeken wil het stuk graag zien. Moenen geeft haar toestemming, ook al weet hij dat hij Emmeken hiermee kan verliezen, omdat ze berouw zou kunnen krijgen. En Emmeken krijgt berouw en vraagt als de tranen haar over haar wangen stromen: “oh, Heer der heren, is het mogelijk dat ik Uw genade zou ontvangen als ik tot inkeer zou komen?”. Moenen hoort dit en besluit nu haar ziel op te eisen, door het naar de hel te sturen. Hij neemt haar mee de lucht en laat haar van grote hoogte vallen, in de hoop dat Emmeken haar nek breekt.
Gijsbrecht is ook bij het wagenspel en ziet Emmeken uit de lucht vallen. Gelukkig is Emmeken niet dood, omdat haar oom al die tijd voor haar gebeden heeft. Emmeken vertelt al haar zonden aan haar oom. Haar oom zegt tegen haar: We gaan dagelijks de Bijbel lezen om Gods volmaakte heerlijkheid te verwerven; er gaat niets boven oprecht berouw op het laatste moment”. Samen gaan ze naar iedere priester in Nijmegen, maar niemand wil haar absolutie geven of een boetedoening opleggen voor haar vreselijke en onmenselijke daden. Ze besluiten naar Keulen af te reizen om te biechten bij de bisschop, maar ook hij kon haar geen absolutie schenken. Ze gaan van Keulen naar Rome, om daar de Paus om absolutie te vragen en de Paus geeft haar deze. Ze moet voor straf drie ijzeren ringen dragen, een om haar nek en de anderen om haar armen, totdat ze versleten zijn of vanzelf afvallen. Dan zijn haar zonden geheel vergeven.
Gijsbrecht brengt Emmeken onder in een klooster in Maastricht en reist zelf verder naar Nijmegen. 
Op een nacht komt er een engel van Jezus bij Emmeken en doet haar de ijzeren ringen af . De volgende ochtend is Emmeken hierover zeer verheugd. Hierna leefde Emmeken nog ongeveer twee jaar in Maastricht.