Liefdesdood door Oscar van den Boogaard

Deel 1 

H1
Vera verdrinkt en Inez en ambulancebroeders proberen haar tevergeefs te reanimeren

H2 
Inez vertelt het aan Paul en Paul aan oda. Oda verdwijnt

H3 
Flashbacks over de eerste ontmoeting tussen oda en inez. Eerst etentje bij Inez en hans thuis en daarna bij oda en Paul thuis. Als Inez voelt zich een jongetje naast oda. 

H4 
Paul en Inez eten samen en Paul draait door. Door het verlies van zijn kind dat zijn hart leegzuigt en door zorgen over zijn verdwenen vrouw oda. Hij staat in de douche en Inez roept, maar hij geeft geen antwoord. Inez gaat angstig de badkamer in, bang dat Paul zichzelf iets heeft aangedaan. Maar nee, hij staat bewegeloos in de douche. Inez droogt hem af en houdt hem vast en Paul klampt zich als een kind aan haar vast. Intiem moment. Nagels in onderrug. Geluid van een auto. Oda is thuis met twee koffers. Inez rent naar beneden en oda staat daar. Ze kijkt met de allerverdrietigste glimlach die Inez ooit heeft gezien

Deel 2

Paul in paramaribo. Wordt vanuit Nederland verzocht door Inez en hans om thuis te komen. Oda: count your blessings hermetisch gebrabbel over herinneringen die wat haar betreft op de bodem van de zee mogen belanden, tussen het Chinese porselein en de gouden dukaten. Baka bana en jane haar dochtertje, de surinaamse vrouw zijn verdrietig dat Paul weg gaat. Baka bana tsjoeri dat Paul liever niet wil dat ze meegaan naar t vliegveld (in het boek beschreven als: ze maakt een zuigend geluid tussen haar tanden bij wijze van afkeuring) en Jane huilt bij het uitzwaaien. Als de auto opstart kijkt Paul strak vooruit; hij kan geen afscheid nemen (!!!!!!!!, hij kan ook geen afscheid nemen van oda ook al weet hij dat het niet meer gaat, hij blijft als een schijterd bij haar). Misschien kan hij ook geen afscheid nemen van z'n kindje.
Hij komt thuis. Oda beveelt hem in de kamer van Vera te slapen. Dit is natuurlijk een enorme kwelling. Het is alsof ze niet alleen zegt: jij daar ik hier, maar ook: ik hier en jij daar, in jouw begrenzingen. Ze hebben ontwikkelen een dagroutine waarbij ze elkaar nauwelijks zien, want oda wil in haar waarde gelaten worden. Oda dekt de tafel. Paul eet. Paul maakt oda's ontbijt en zet het voor haar deur en zet een bad voor haar aan. Paul doet oefeningen en doucht en doet boodschappen. Schenkt een whisky voor haar in en een jenever voor zichzelf. Gaat naar boven met de fles en glas omdat oda zich anders niet kan concentreren op het eten, bij het eten zegt Paul wat heb je weer heerlijk gekookt. Oda pakt haar bord en gaat op haar buik liggend tv kijken met Paul achter zich, die dan nog tenminste iets met haar kan doen. Maar dan wordt hij altijd moe en gaat slapen (wat hij heel goed kan) 
Ik voel de pijn van een verloren kind heel erg bij het stuk dat Paul te veel drinkt en het grijze mapje ontdekt met de dictees en op zijn schommel zit en hallucinaties krijgt. Aan het begin van het boek, als bij de ouders duidelijk wordt dat ze hun kind hebben verloren, voel ik de emotie niet heel duidelijk. Ik ben zelf nog een kind en heb natuurlijk nog geen oudergevoelens gekend. Bij dit stuk voel ik opeens hoe ondraaglijk het gevoel wel eens zou kunnen zijn. Dat is het wat überhaupt tijdens het lezen van het boek in mijn hoofd speelt. Jouw creatie, een deel van jou, verwekt met liefde, deelt de eigenschappen van jou en degene van wie je houdt, ontwikkelt zich, is onschuldig en nieuwsgierig naar wat hem of haar te wachten staat, heeft tegelijkertijd geen idee. En dat wordt van je weggenomen. Liefde voor degene die je ontmoet en je leven mee deelt, groeit. De liefde voor je kind is er, meteen. Onvoorwaardelijk en onverwoestbaar. En dat kleine wezentje, dat deel van jou is en toch een heel wezentje op zich zelf, dan wordt van jou weggerukt en in de diepte gegooid. Dat is wat ik me er van kan voorstellen.
Dan wordt Paul meegesleurd door oda naar het gat in de heg. Ze houdt hem stevig vast en paul, onder invloed van de drank, geniet hiervan en wil haar niet loslaten. Ze kijken naar de vlammen die het huis van Inez en Paul te gronde richten. 

Deel 3
Als je iets nu doet, kan je het niet vergeten (ontbijt)
Daisy denkt: dit vooruitlopen op de tijd, om zo het gevoel te hebben dat je tijd wint
Oda neemt daisy mee naar het huis van Emile en vraagt haar deze afspraak geheim te houden tegenover paul

H3: 1973: hier wordt expliciet verteld dat oda en Emile een affaire hadden en die wordt beschreven 
H4: 1964 Emile en oda in elkaars armen, vuurwerk. 
Paul orde trouw opoffering. Die woorden zijn heilig voor hem, het is alsof hij zonder die woorden niet kan bestaan. Hij is niet op zoek naar vriendschap, maar naar kameraadschap. Een geoliede machine. Misschien dat hij z'n relatie met oda ook zo had beleefd; een goed team, 'dat hebben we toch goed gedaan'.