Kruistocht in spijkerbroek door Thea Beckman

1. Zakelijke gegevens Titel : Kruistocht in spijkerbroek Schrijfster : Thea Beckman
Uitgeverij : Lemniscaat
Jaar 1e uitgave : 1973
Aantal bladzijden : 307 2.Inhoud van het boek Dolf, 15 jaar, wordt met een tijdmachine terug geflitst in de tijd. Er was uitgerekend dat hij in midden-Frankrijk terecht zou komen maar dat was een vergissing. Hij kwam in Duitsland terecht op een steen waar hij na 5 uur moest gaan staan om weer terug te worden geflitst naar zijn eigen tijd. Hij ontmoet een jongen; Leonardo, die hij het leven redde van struikrovers. Leonardo en Dolf raken in gesprek maar Dolf houdt de tijd niet in de gaten. Een wildvreemde die op de steen stond werd terug geflitst in plaats van Dolf. Als Dolf met Leonardo een eind gaat lopen, belandden zij in een kinderkruistocht van zo’n 10.000 kinderen. Dolf en Leonardo lopen met hen mee en al gauw merkt Dolf dat deze kinderen er slecht aan toe zijn. Nicolaas, de leider, gaat met al deze kinderen naar Genua waar de zee voor hen opzij zal gaan en zij te voet het Heilige Land kunnen bereiken. Onderweg sterven veel kinderen aan pijn, hongersnood, ziektes of andere vreselijke dingen. Dolf zorgt voor de vele kinderen en wordt eigenlijk de leider van deze kruistocht. Nicolaas is een Heilige die door God werd verzocht om zoveel mogelijk kinderen naar het Heilige Land te brengen. Ook ontmoet hij Mariecke, een meisje van een jaar of 9, en andere kinderen waarmee hij vriendschap sluit. Om te kunnen overleven besloot Dolf de kinderen in verschillende groepen te verdelen. Deze groepen werden ingedeeld naar hetgeen waar de kinderen goed in waren. Zo ontstonden er groepen van vissers, verzorgers, kokken, jagers, beschermers, etc. Alles verliep prima maar jammer genoeg stierven nog vele kinderen. Bij elk dorpje dat ze langskwamen bleven er honderden kinderen achter om daar te blijven leven. Als ze bij de zee aankomen, die niet opzij wil gaan voor Nicolaas, wordt iedereen erg driftig. Drie mannen hadden dit alles gelogen. Ze hadden het volgende plan; ze wilden graag rijk worden en hadden kinderen nodig die ze gingen verkopen. Er zouden grote schepen komen die sterke jongens en meisjes zouden meenemen als slaven. Dit is allemaal mislukte omdat één van die drie alles van tevoren aan Dolf vertelde. Dolf ging met de kinderen verder op pad. Dr. Simiak, de maker van de tijdmachine, strooide zilveren doosjes zodat Dolf kon terug keren naar zijn eigen tijd. Hij moest precies na 24 uur op dezelfde plek gaan staan, daar waar het doosje werd gevonden. Tot grote verbazing komt Dolf toch weer na maanden zwerven in dit vreemde land in zijn eigen tijd terecht. 3. Mijn mening Ik vind dit een interessant boek, je leert dingen over de geschiedenis en hoe men overleeft. Erg beschamend is het hoe in die tijd kinderen werden behandeld. Kinderen gaan op jonge leeftijd dood; er is weinig voedsel en kleding en er zijn duizenden kinderen die alleen rondzwerven. Dit zet me erg aan het denken, ‘Hoe zou je je voelen in zo’n tijd?’, ‘Hoe kun je het overleven?’, ‘Wie helpt je in moeilijke tijden?’ en ‘Zou er iemand medelijden met je hebben?’. Dit boek is erg spannend verteld. Vanaf de eerste bladzijde kom je in een avontuurlijke wereld terecht en beleef je mee wat Dolf in een andere tijd met andere omstandigheden meemaakt. Ik vind dit boek erg mooi geschreven, alles wordt zorgvuldig, rustig en nauwkeurig omschreven. Met rustig bedoel ik niet dat je na 2 bladzijden lezen meteen al op de volgende dag bent gekomen. Ik heb nu wel een samenvatting van dit boek gemaakt maar ik kan je verzekeren dat nog niet eens alle hoofdzaken worden verteld. Ik zou dan ook zo 3 kantjes over dit boek kunnen vertellen want er gebeurd zoveel. Dat vind ik meestal ook zo leuk aan een boek, dat er verschillende hoofddingen in gebeuren. In elk hoofdstuk gaat het over Dolf die een oplossing zoekt voor een probleem. Dat doet hij dan ook erg goed. Het einde vind ik minder mooi, ik zou graag meer over het Heilige hebben gehoord. Ik vond het ook erg ongeloofwaardig dat dr. Simiak doosjes strooit om Dolf terug te flitsen naar zijn eigen tijd. Maar om dit (kort) samen te vatten, ik vind dit een héél móói boek!
4. De hoofdpersoon De hoofdpersoon, Dolf, is erg indrukwekkend. Hij kan goed voor zichzelf opkomen maar ook voor anderen. Dolf kan snel vriendschap met iedereen sluiten en hij zorgt goed voor iedereen om hem heen. En natuurlijk zou ik Dolf willen zijn. Zeker zijn binnenkant! Dolf heeft duizenden kinderen gered en hij denkt maar weinig aan zichzelf als hij in de problemen zit. Het is wel erg goed wat Dolf voor al deze kinderen doet maar lang niet alle kinderen staan ook achter Dolf. Twee mannen waren tegen Dolf, die twee die de kinderen als slaven wilden verkopen. Ze zeiden tegen Nicolaas dat Dolf een duivel was. Nicolaas geloofde dat direct en alle kinderen die in Nicolaas geloofde, geloofde ook wat Nicolaas tegen hen zei. Terwijl Dolf al deze kinderen het leven redde! En Dolf was geen duivel, in tegendeel zelfs! In werkelijkheid zul je deze jongen nooit vinden. De besluiten die Dolf neemt zou ik ook hebben genomen. Ik kan me dan ook heel goed inleven in deze persoon als ik dit boek lees. Het is dan ook net alsof ik het zelf ben. Maar of iedereen deze hoofdpersoon zou willen zijn, dat weet ik niet. 5. Het einde, hoe ik het zou willen Nicolaas staat voor de zee met zijn armen wijd open. Hij mompelt een aantal zinnen, die niemand kan verstaan. De zee ging opzij. Een grote brede weg lag er doorheen. Een weg die voor hem open lag. Iedereen stond vol verbazing te kijken. De drie mannen snapten er niets van. Hoe was dit toch mogelijk? Al gauw renden de kinderen de weg over. Daar was het Heilige Land! Het land waar iedereen over vertelde. Je kon er van alles krijgen. Er was voldoende voedsel, kleding en geld. De kinderen speelden en lachten naar hartelust. Zij werden opgevangen door heiligen en konden weer naar school. Ondertussen gingen Dolf en Leonardo de buurt ging verkennen. Leonardo vond een zilveren doosje. Leonardo begreep niet wat het was en liet het aan Dolf zien. Ze deden het doosje open. Er lag een briefje in. Leonardo kon het niet lezen. Dolf wel. Het was een mededeling aan hem gericht van dr. Simiak. Hij vertelde Leonardo dat hij was gevlucht voor zijn vader die hem nu zocht. Dit was een verzinsel. Er stond echter dat hij iets op het briefje moest schrijven met daarbij de code en dat hij het terug moest sturen. Binnen 24 uur moest hij dan weer op de plek staan waar het doosje was gevonden. Toen Leonardo en Dolf terug liepen naar het kamp, vroeg Leonardo er nog naar maar Dolf liet niets van de waarheid los. Iedereen was aan het spelen, zingen of andere spelletjes in de natuur aan het doen. Als Dolf nu weer terug denkt aan de zee die voor hen opzij ging gelooft hij het bijna niet. ‘s Avonds toen iedereen nog nagenoot, nam Dolf afscheid. Toen hij de volgende morgen vroeg opstond waren er al kinderen op pad om voedsel te halen. Hij liep op zijn tenen nog even naar Mariecke. “Dag Mariecke”, zei hij zacht. Gelukkig had niemand in de gaten dat hij weg ging. Alleen Leonardo vroeg waar hij naar toe ging. “Ik ga even een frisse neus halen.” Had hij zo gewoon mogelijk gezegd. Hij liep naar het dorp, vlakbij de kerk, waar het zilveren doosje was gevonden. Hij was nog uren te vroeg daarom ging hij nog even kijken bij de markt. Na een uur of 3 was hij alweer terug, te bang dat weer iemand zijn plek zou in nemen om terug te worden geflitst. Dolf keek nog eens op zijn horloge, nog maar 20 seconden! Hij was bloednerveus. Nog 3 seconde… 2…1…Toen werd het zwart voor zijn ogen. En daar zag hij dr. Simiak samen met zijn vader en moeder voor zich staan. Hij was weer terug!