Intensive care door Rosita Steenbeek

Auteur: Rosita Steenbeek
Titel: Intensive care
1e druk: 2004. 1. Beschrijving. 1.1 Motivatie van je boekkeuze: Ik heb het boek gekozen omdat mij de titel aansprak, ik houd wel van ziekenhuisverhalen en het was een nieuw boek, het boek leek me gewoon heel interessant. Dat de schrijfster van het verhaal dit zelf heeft meegemaakt is heel mooi. Dan wordt het heel realistisch geschreven. 1.2 Eerste persoonlijke reactie: Ik vind het een leuk boek, wel moeilijk want ik ben niet echt gewend aan literatuurboeken. Het was heel interessant om te lezen hoe de hoofdpersoon het auto-ongeluk meemaakte en het herstel beleefd. Er zit in het boek humor, maar ook heel serieuze en emotionele momenten. Het is een verhaal dat echt is gebeurd en precies is geschreven naar de meningen en gevoelens van de hoofdpersonen en dat maakt het allemaal extra spannend.
1.3 Samenvatting van de inhoud: Kort na de dood van haar vader, overleefd Rosita Steenbeek, met haar moeder, ternauwernood een ernstig auto-ongeluk. Tado, de neef van Rosita en de bestuurder van de auto, komt hierbij om het leven. Rosita en haar moeder raken ernstig gewond. Het herstel en de moeilijke periode na de dood van haar vader worden in het boek omschreven. Doordat Rosita zelf veel pijn heeft, kan ze vrede hebben met de dood van haar vader die veel pijn heeft geleden. In het boek lees je herinneringen aan haar vader, haar fijne jeugd en alle liefde die ze van iedereen krijgt tijdens haar herstel. Met Rosita’s moeder gaat het niet echt best, ze ligt een tijd op de intensive care, maar na ongeveer 1 tot 2 maanden ligt ze samen met haar dochter op dezelfde kamer. Ze is een beetje in de war, Rosita maakt zich daar zorgen om. Rosita mag een paar weken later naar huis, ze woont even bij haar vriendin Marga zodat ze goed kan herstellen, elke dag komt de thuiszorg. Ze wordt nog goed verzorgd en kan steeds meer dingen zelf. Na 4 maanden mag ook haar moeder het ziekenhuis uit, maar moet eerst nog naar het revalidatiecentrum. Daar sterkt ze veel aan, na een korte terugval moet ze nog een keer geopereerd worden, maar ze komt er weer goed bovenop. Dan mag ze weer naar huis. Tijdens het herstel worden ze goed gesteund door hun familie en vrienden, zij hebben de klap van de dood van hun vader/vriend te verwerken en de dood van Tado. Gelukkig houden ze allemaal de hoop erin en komt alles goed. Door veel positieve herinneringen op te halen houdt iedereen het goed vol. Een jaar na het ongeluk, een jaar na de dood van Tado wordt er een herdenking gehouden in het gebouw waar zij (Rosita, moeder en Tado) voor het laatst samen waren en waarna het ernstige ongeluk gebeurde. Op de terugweg van de herdenking zit Rosita samen met haar moeder in de auto, dezelfde weg waar het de vorige keer fout ging. Maar nu rijden ze de boom waar ze tegenaan botste, zonder slag of stoot voorbij… 1.4 Beschrijf in het kort de relatie tussen het leven en werk van de schrijver: Het boek wordt geschreven door Rosita Steenbeek, zij maakte het ongeluk mee, het boek gaat over haar leven. Ze had al verschillende verhalen geschreven toen zij dit ongeluk meemaakte. Ze heeft het in een mooi verhaal geschreven. De relatie is gewoon dat het haar eigen leven/verhaal is. 2. Verdieping. 2.1 Verdiepingsopdracht 1: Leeservaring. 2.1.1 Onderwerp. Het boek heeft als onderwerp rouw en vooral in het ziekenhuis liggen en het herstellen van een ongeluk. Het verhaal speelt zich af in het ziekenhuis. Het onderwerp komt heel goed naar voren, de overleden vader komt vaak voorbij, de herinneringen aan Rosita’s jeugd en de goede band die ze met haar ouders heeft. Ook komt het herstel van Rosita’s moeder aan bod, ze is er iets ernstiger aan toe en heeft ook last van waanvoorstellingen. Dit onderwerp ligt zeker in mijn belevingswereld, je maakt wel eens mee dat er iemand die je kent in het ziekenhuis ligt, of iemand dierbaars is overleden. Het boek laat wel goed zien dat je vooral de goede dingen aan iemand moet herinneren, Rosita kon eerst niet goed omgaan met de dood van haar vader, die ernstig ziek was, maar doordat ze zelf ook zoiets soortgelijks meemaakt kan ze er wel mee leven; haar vader is van het lijden van de pijn af. Ik heb wel eens tv-series gezien die in het ziekenhuis afspeelden, ik kan niet echt een keuze maken tussen boek of tv, bij allebei komt hetzelfde aan bod, maar op tv worden de emoties wel groter door speciale geluiden die erbij worden gezet. Het onderwerp wordt heel goed uitgelegd, het is duidelijk waar het verhaal over gaat en waar het zich afspeelt. 2.1.2 Gebeurtenissen. Er zijn in het verhaal meerdere belangrijke gebeurtenis, maar het allerbelangrijkst is denk ik het begin; het ongeluk gebeurd en Tado overlijdt. Dat begin was in een keer heel aangrijpend, meteen overlijdt er iemand. De nadruk ligt in het verhaal meer op de gedachten en gevoelens van de personen, hoe Rosita denkt en wat zij voelt over de dood van haar vader, en haar moeder die soms wat raar doet. Het verhaal vat zeker genoeg gebeurtenissen om je te blijven boeien want je wilt weten hoe het afloopt met Rosita en haar moeder en of alles herstelt. Dat wordt pas op het einde duidelijk dus het liefst wil je zo snel mogelijk doorlezen zodat je dat weet, en dat is wel goed. De gebeurtenissen zijn soms dramatisch, dan weer humoristisch maar vooral heel emotioneel. De personen in het verhaal zitten in een moeilijke periode en hebben veel te verwerken. Dramatisch omdat de hele familie meeleeft en het al zo moeilijk hadden dat alleen maar erger wordt, maar ook weer humoristisch omdat Rosita’s moeder in de war is en soms rare dingen zegt. Zo zegt ze dat ze uit haar karretje wil (het bed waar ze in ligt) en liever in een echt bed wil. En ze denkt dat ze in een pastorie is in plaats van een ziekenhuis. Die gebeurtenissen worden grappig verteld en dat is wel leuk voor de afwisseling. De gebeurtenis die het meeste indruk op me heeft gemaakt is het ongeluk in het begin. Dat zette me wel aan het denken; het leven kan zo afgelopen zijn. 2.1.3 Personages. De hoofdpersoon (Rosita) heeft een sterk karakter, ze blijft doorzetten en laat zich niet kennen. Op haar zal ik wel willen lijken. Ik kan me heel goed verplaatsen in de personages want zoiets komt vaak voor en ik heb het zelf ook wel eens meegemaakt. De manier waarop Rosita met alles omgaat vind ik heel goed. De personages gingen echt voor mij leven, ik zag echt hoe Rosita en haar moeder daar lagen en bedacht zelf een beetje hoe de andere personages eruit zagen. Alle personages lijken op echt mensen, het is een waar gebeurd verhaal. Van Rosita kom je het meeste te weten, haar gevoelens en gedachten lees je, ze heeft het zelf geschreven. De gevoelens zijn echt, de gebeurtenissen zijn echt, het verhaal is echt en de personages zijn dus ook echt. In het boek komen veel personages voor, familie van Rosita, familie van Tado, mensen die hebben geholpen na het ongeluk en de verpleging. Al die namen waren wel moeilijk te onthouden zodat je vaak terug moet bladeren wie nou ook alweer dat persoon was. 2.1.4 Bouw. Het verhaal komt ineens op gang, Rosita, haar moeder en Tado zitten in de auto en ineens rijden ze de weg af en botsen ze frontaal tegen een boom aan. Dan ligt Rosita ineens in een ziekenhuisbed en begin je pas te weten te komen hoe zij in elkaar zit en wat er allemaal is gebeurd in de tijd voor het ongeluk. Er zijn in het verhaal veel terugblikken, oude herinneringen komen boven en het overlijden en de begrafenis van haar vader wordt beschreven. Dat past wel goed in het verhaal omdat het over die rouw gaat. Maar der herinneringen zijn wel heel mooi, ik las dat haar vader een goede persoonlijkheid had en een goede vader voor haar was. Soms waren die terugblikken wel moeilijk, ik wist soms niet of het verhaal in de tegenwoordige of verleden tijd afspeelde. Alle gebeurtenissen worden door de ogen van Rosita bekeken, dat past wel goed bij het verhaal. Het einde is heel mooi; bij het ongeluk komen ze van een herdenking van Rosita’s vader af, op de terugweg gebeurd het ongeluk. Op het einde heeft weer een herdenking plaatsgevonden, maar deze keer van Tado, weer rijden Rosita en haar moeder na een lange tijd weer over die weg en die keer rijden ze die boom gewoon voorbij. Dat was wel een hele mooie afsluiting. 2.1.5 Taalgebruik. Soms was de tekst wel lastig te lezen, dan was het wel eens heel langdradig of veel moeilijke woorden. Ook was er veel beeldspraak, stukjes uit de bijbel die Rosita’s vader vaak gebruikte komen voor, die moeilijk zijn te begrijpen. Rosita luistert vaak naar Duitse muziek van bijvoorbeeld Bach, en stukjes tekst uit die liedjes worden opgeschreven. Die taal snap ik dan ook niet echt en dan weet je niet waar het overgaat of wat de bedoeling is van dat stukje tekst. Maar de personages zijn al volwassen dus past dat wel bij ze. Vaak werden ook alle details gegeven van een bepaalde gebeurtenis wat het heel wijdlopig maakt, dan leest het niet zo makkelijk waardoor ik wel eens geneigd was een stuk over te slaan. 2.2 Verdiepingsopdracht 2: De opbouw van de spanning. De achterkanttekst wekt een verwachting van een spannend verhaal, je leest het begin van het boek en dat is meteen heel spannend. Ook de titel wekt een spannend verhaal op, intensive care is een spannende titel. Je wilt weten waarom iemand daar zou liggen en wat er is gebeurd. Van die titel werd ik wel nieuwsgierig en bij het lezen van de achterkanttekst lees je het ongeluk dus besloot ik het boek te gaan lezen. Het verhaal bevat maar een paar open plekken. In het begin weet je niet wat er is gebeurd. Er wordt gezegd ‘je hebt goed gesproken in de kerk, helemaal in de stijl van je vader.’ Dan weet je niet wat er is gebeurd, is iemand overleden en hoe komt dat? Ook als je herinneringen van Rosita aan haar vader leest, weet je niet welke tijd het zich afspeelt. Is het nu of 20 jaar geleden of nog veel langer? Je moet dan wel even verder lezen voordat je goed weet wat er wordt bedoeld. De belangrijkste open plek is het begin van het ongeluk. Je stelt jezelf meteen vragen; wat is er gebeurd? Zijn ze gewond? Zijn er doden? Wat was er gebeurd met haar vader? Wat voor persoon is Rosita? Die vragen worden pas na een tijdje beantwoord en daardoor wil je verder lezen in het boek. Doordat de schrijfster meteen bij het spannendste begint wil je weten hoe het afloopt. Zo houdt ze je nieuwsgierig, er gebeuren ook heel vaak dingen die je helemaal niet verwacht had. Ook gebruikt de schrijfster veel afwisseling in haar verhaal, de ene keer is het humoristisch maar een bladzijde verder is het weer heel emotioneel. Je leeft heel erg met de personages in het verhaal mee omdat ze allemaal goede karakters hebben en een moeilijke tijd meemaken. Er is veel spanning in het boek waardoor je in een keer het hele boek uit wilt lezen. Er wordt in het verhaal gebruik gemaakt van lange en korte spanningsbogen. Lange omdat je jezelf de vraag stelt of Rosita en haar moeder weer helemaal herstellen en dat kom je pas te weten aan het einde van het boek. Maar ook korte spanningsbogen als bijvoorbeeld er ineens iemand in het verhaal komt en je wilt weten wie dat is, dat werd vaak al snel duidelijk.
3. Evaluatie. 3.1 Over het boek. Ik vond het een mooi en spannend boek. Het onderwerp boeide mij, ik vind zo’n verhaal in het ziekenhuis altijd wel leuk. Het verhaal heeft een goede opbouw en er worden leuke dingen besproken. Soms werd het wel langdradig. Van het verhaal heb ik toch wel iets geleerd, Tado praat het ene moment nog en het andere moment is hij dood. Hij was nog heel jong en dan besef je wel dat het leven zo voorbij kan zijn. Dat vond ik wel heel goed aan het verhaal, het leert je blij te zijn met wat je hebt en dat je moet genieten van alles zolang het nog kan. Dat komt ook doordat je weet dat het verhaal echt gebeurd is, je leest of hoort wel vaker van een ongeluk. Soms was het boek ook wel heel moeilijk, er werden vaak moeilijke woorden gebruikt die ze in het ziekenhuis gebruiken waarvan ik de betekenis niet weet. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. 3.2 Over de opdracht. Deze opdracht was wel even wennen, in andere klassen was het meestal een mening en een samenvatting van het verhaal en je was klaar. Maar nu was je dan nog niet eens op de helft. Deze opdracht ging veel dieper op het boek in. Je moet ook wel echt het boek begrijpen om de opdracht goed te maken. Verdiepingsopdracht 1 over de leeservaring vond ik moeilijk, en ik weet ook niet zeker of ik het goed genoeg heb gemaakt. Ik heb geen voorbeeld gezien en dan is dat wel moeilijk. Ik vond het wel een zinvolle opdracht, je moet echt goed over het boek nadenken. Maar voor de rest verliep het werken aan de opdracht vlekkeloos. Het was wel een leuke opdracht, een keer wat anders dan alleen een mening en samenvatting.