In mijn dromen door Simone van der Vlugt

Vroeger ben ik best vaak voorgelezen. Mijn moeder las altijd sprookjes voor uit Grimm, of ze las bijvoorbeeld het boek Wij gaan op berenjacht voor. Ik kan me ook nog het boek Pluk van de Petteflet  goed herinneren. Het eerste boek wat ik zelf heb ik gelezen is volgens mij De Regenboogvis.

Als ik terugdenk aan de basisschool kan ik me niet echt meer een boek herinneren dat is voorgelezen. Behalve Dolfje Weerwolfje. Dat boek werd in groep vijf voorgelezen. Ik kan me dit nog goed herinneren, omdat ik en een paar vriendinnen altijd deden alsof we Dolfje Weerwolfje heel eng vonden. Dan mochten we naar de gang als de hele klas werd voorgelezen, en daar gingen we dan altijd kletsen. Er werden natuurlijk ook andere boeken voorgelezen, maar die kan ik me niet meer herinneren. Tijdens het voorlezen mochten wij altijd tekenen in ons tekenschriftje.

Op de basisschool las ik altijd boeken die over de Olijke Tweeling gingen. Daar zijn echt heel veel boeken over geschreven. Deze boeken vond ik altijd superleuk, omdat de personages nooit veranderden, dus ik kende ze allemaal. Ook heb boeken van Floortje gelezen en verhalen over paarden. Bijvoorbeeld de Bleshof.

Op de middelbare school ben ik minder gaan lezen. Ik heb er nu minder tijd voor. Soms denk ik wel voordat ik ga slapen dat ik dan nog wel kan lezen, maar dan ben ik meestal te moe en heb ik daar geen zin meer in.

Toen ik naar de middelbare school ging ben ik meer thrillers gaan lezen. Boeken van bijvoorbeeld Mel Wallis de Vries: Waanzin, Vals, Klem, Fout enz. En boeken zoals Joël, Bangkokboy, Fatala Liefde van Carry Slee. Dat zijn niet echt thrillers, maar die vind ik wel leuk.

Ik kies een boek door te kijken wie de schrijver is en de achterkant te lezen. Meestal kies een boek uit de bibliotheek maar heel soms koop ik een boek.

Ik vind lezen wel leuk als ik eenmaal ‘in het boek zit’. Dan heb ik ook de motivatie om door te lezen. Alleen het is jammer dat het zoveel tijd kost, want in de tijd die ik aan lezen kwijt ben geweest, had ik liever andere dingen willen doen.

Ik vind het leuk om thrillers te lezen, of detectives. Vroeger vond ik andere soort boeken leuk, dus mijn smaak ik wel veranderd.

Ik lees bijna nooit boeken in een andere taal, maar soms moet je voor de vakken Frans, Engels of Duits een boek lezen. Ik vind in een andere taal lezen vervelend, want soms begrijp ik niet wat er staat en dan weet je dus ook niet wat er is gebeurd…

Mijn favoriete boek is Joël, bij dit boek denk je de hele tijd te weten wie de dader is, maar aan het einde krijgt het een hele andere wending. Het verhaal is ook supergoed bedacht.

Mijn favoriete schrijver is Mel Wallis de Vries. Haar manier van schrijven vind ik echt superleuk. Ze schrijft ook het soort boek dat ik superleuk vind: jeugdthrillers.

Mijn eis aan een goed boek is dat het niet te langdradig is. Als ik een stuk lees moet ik niet daarna het gevoel dat de schrijver/schrijfster dat net zo goed weg had kunnen laten.

Ik heb voor het laatst Spotgaai gelezen van Suzanne Collins. Ik vond het boek wel een leuk boek. Alleen omdat ik heel graag het einde wou weten, wou ik het boek zo snel mogelijk uit hebben. Hierdoor irriteerde ik me aan de stukken die wel leuk waren, maar die ze net zo goed weg had kunnen laten.

Verslag

S. van der Vlugt, In Mijn Dromen. Amsterdam: Anthos, 2011

A

Ik vind het boek In Mijn Dromen een superleuk boek. Het boek heeft een heel origineel verhaal met een leuk einde.

Het begin van het boek irriteerde me heel erg. Rosalie (de hoofdpersoon) droomde over een vliegtuigongeluk op de dag dat zij en Jeroen (haar vriendje) van Marokko naar huis zouden vliegen. Hierdoor durft Rosalie niet meer te vliegen. Jeroen vindt haar droom onzin en vliegt in zijn eentje wel terug naar huis. Rosalie had gelijk, Jeroen sterft door een vliegtuigongeluk. Dit irriteerde me, omdat ik vind dat Jeroen bij Rosalie had moeten blijven. Hij mocht haar niet zomaar achterlaten in Marokko! En hij had bij haar moeten blijven om had gerust te stellen.

Het verhaal is heel erg origineel en mooi, maar wel een beetje ongeloofwaardig. Ik vond het origineel, omdat er niet zoveel boeken worden geschreven over paronomale mensen. En al helemaal niet over mensen die dromen over een aanslag en dat het dan ook nog gebeurd. Dat maakte het wel een beetje ongeloofwaardig… Ze had een keer een droom waarbij ze de details van de buurt waar de daders zich bevinden. Hierdoor wist ze waar ze zaten. Dat vond ik wel erg ongeloofwaardig.

Het verhaal is chronologisch geschreven. Ook wordt het verhaal verteld door Rosalie Wesselink, het is dus een ik-persectief. Alleen soms zit er een stuk tussen dat in hij-perspectief wordt verteld. Alleen dat gaat dan niet over het verhaal van Rosalie, maar over het verhaal van Rafik (een vriend van Rosalie). Dit weet je pas aan het einde van het boek. Ik vind dat wel leuk want als je zo’n stuk leest, zonder te weten dat het over Rafik gaat, ga ik automatisch nadenken over wie dat stuk zou kunnen gaan. En dat vind ik leuk.

De stijl van Simone van der Vlugt vind ik superfijn! Ik vind het fijn dat ze niet zoveel dialoog gebruikt, maar meer de gevoelens van Rosalie en het verhaal. Bijvoorbeeld in het stuk waarbij Rosalie aangifte doet voor de aanslag waar ze over heeft gedroomd. Daar komt heel weinig dialoog in voor, terwijl het een gesprek is.

B

Setting:

Het verhaal speelt zich af in het heden. Dat kun je zien aan dat ze een televisie heeft en vaak belt.

Het verhaal speelt zich af in verschillende gebouwen en plekken in Rotterdam, in het vliegtuig en op het begin een stuk in Marokko. In Amsterdam zit haar kapperszaak. Rosalie is eigenaar van deze zaak en hierdoor is ze dus vaak in Amsterdam. Ze kent dan ook veel mensen die er wonen. In het stuk waar ze haar voorspellende droom beschreef ze heel goed hoe alles eruit zag. Er wordt bijvoorbeeld heel goed beschreven hoe een tram tegen een andere tram botst en hoe alle mensen dan proberen te ontsnappen door de ramen. Ze beschrijft dan hoe al die mensen gewond raken en later ook hoe zij eruit zag: helemaal verbrand. Hierdoor werd het superspannend, omdat je niet weet of dat ook echt gaat gebeuren. En dit versterkt de gebeurtenissen.

Tijd:

Het boek bestaat uit 267 bladzijden en 38 hoofdstukken. Ik heb 2 weken lang elke avond een stuk gelezen. Dus ik denk dat ik bij elkaar ongeveer 6 à 7 uur heb gelezen.

Het boek begint in een vakantie, want Jeroen en Rosalie zijn dan in Marokko. Het boek eindigd ook in de vakantie. Dus ik denk dat het ongeveer een jaar duurt.

De dromen van Rosalie worden heel uitgebreid beschreven. Je weet dan precies wat zij allemaal heeft gezien in haar droom. Voor de rest zijn er best wel veel versnellingen, meestal na elk hoofdstuk. Dan is het hoofdstuk afgelopen en dan begint het volgende hoofdstuk op een ander tijdstip dan het vorige hoofdstuk was afgelopen. Er zijn wat minder vertragingen.

Het verhaal is helemaal in chronologische volgorde verteld. Alleen soms kwam er dus een stuk tussen waar dan het verleden van Rafik werd beschreven. Dit waren een soort flashbacks en een tweede verhaallijn!