Het duister dat ons scheidt door Renate Dorrestein

Ludo en Duco (de Luco’s)
De Luco’s wonen bij Loes en haar moeder in de Pastorie. De mensen in het dorp denken dat de Luco’s kamerhuurders zijn in de pastorie. Echter zijn ze de minnaars van Loes haar moeder te zijn, wat je kunt merken door kleine dingen uit het boek. In het boek wordt gezegd dat de Luco’s trage, vriendelijke mannen zijn van onbestemde leeftijd, die altijd aan het telefoneren waren. Zelf schat ik dat ze aan het begin van het boek rond de 55 zijn, en aan het eind rond de 75. Loes zegt ook regelmatig dat ze stinkschoenen hebben. Al met al komen ze over als 2 bijzonder aardige mannen, waar Loes erg veel van houdt. Daarom is het ook extra onverwacht als het blijkt dat Ludo en Duco de moord hebben gepleegd. De Luco’s zijn flat characters.

5. vertelsituatie
Het boek is verdeeld in 3 delen: 6, 12 en 18. Dit staat voor de leeftijd van Loes.
Het eerste deel is geschreven vanuit een wij-perspectief. Het is onduidelijk wie hier aan het woord is en er worden ook geen namen genoemd. Het lijkt er op dat alle kinderen uit het dorp hetzelfde en tegelijkertijd  opgroeien. De wij-persoon slaat in dit geval dan ook op de andere kinderen uit het dorp, maar het is dus niet duidelijk wie hier aan het woord is. De schrijver heeft denk ik voor dit perspectief gekozen, zodat het duidelijk wordt dat Loes echt een buitenbeentje is. Alle kinderen hebben dezelfde thuissituatie, huis, ouders etc. De consequentie van deze keuze is dus dat er een groot verschil ontstaat tussen Loes en de andere kinderen, ik kreeg zelfs een soort afkeur van Loes erdoor.
Het tweede en derde deel zijn geschreven vanuit een ik-perspectief: Loes. Hierdoor kreeg ik veel meer begrip voor haar en snapte ik ook beter wat er gebeurd was die avond. De schrijfster geeft zo ook meer diepte aan het boek. Loes kijkt wel heel subjectief naar allemaal gebeurtenissen, alles wordt heel duidelijk door Loes haar ogen gezien.

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

6. Tijd
Het verhaal speelt zich af rond 2000 denk ik, er waren al wat mobiele telefoons en mensen faxten. Het boek is niet geheel chronologisch verteld, maar wel grotendeels. Het boek begint met dat de kinderen 12 zijn, en dat ze Loes pesten. Meteen al in de volgende hoofdstukken wordt er vooral verteld over hoe iedereen als baby was: veel flashbacks dus. Wanneer we in deel 2 komen is het verhaal helemaal chronologisch. Het enige wat daarbij niet klopt is het grote aantal flashbacks. Steeds als mensen terugdachten aan de moord, sprongen ze over naar gedachten aan vroeger. Hierdoor houdt Renate Dorrestein de spanning erin. Tussen het begin en eind zit 12 jaar, met flashbacks naar toen ze baby’s waren.

7. Ruimte
Het verhaal begint in een dorp, met veel nieuwbouw. Iedereen kent elkaar en weinig factoren van buitenaf spelen een rol in de samenleving van het dorp. De moord op Thomas zijn vader is dan ook zeer schokkend voor de bewoners van het dorp. Een andere belangrijke ruimte is het eiland Lewis, in Schotland. Het eiland is grijs, tochtig en nat: het regent altijd. Het eiland en het klimaat daar staan symbool voor de spanning die het gezin mee heeft genomen vanuit Nederland. Er zijn nog problemen die niet opgelost zijn.

8. Overige relevante zaken
Wat me opviel aan het boek, is dat de hoofdstukken een structuur hebben van het abecedarium. Een voorbeeld hiervan is: A is een aardbei en F is van feiten. Hier zit een diepere betekenis achter, want Loes heeft dus dyslexie. Een ander bijzonder aspect van het boek is de moord. Thomas’ vader is vermoord doordat iemand een rood potlood in zijn had gestoken. Dit lijkt erg op de Leidse balpenmoord die in 1991 was gepleegd. Renate Dorrestein beweert echter dat dat er niks mee te maken had. De spelling van het boek is verder geheel correct. De woordkeus daarentegen is soms een beetje lastig, waardoor het niet logisch is dat het door het oog van een kind wordt geschreven.

9. Informatie over de schrijver
Renate Dorrestein werd op 25 januari 1954 geboren in Amsterdam. Ze groeide op in een rooms-katholiek gezin. Haar vader was advocaat, haar moeder voor haar huwelijk onderwijzeres. Al op de basisschool begon ze met schrijven. In 1972 behaalde Renate haar gymnasiumdiploma, maar ze ging niet studeren. Ze koos ervoor om te werken als journalist bij het weekblad Panorama en reisde daarvoor de hele wereld af. Haar zusje pleegde in 1979 zelfmoord. Tijdens de tweede feministische golf liet ze ook erg van zich horen. Hoewel ze aanvankelijk zich op het gebied van journalistiek plaatste, vond ze het leuker om romans te schrijven. De centrale thematiek van haar boeken waren vooral gebaseerd op maatschappelijke kwesties. Vaak schrijft ze over familiegeheimen, geestverschijningen en verdrongen herinneringen. Waar ze ook vaak over schrijft, is het kwaad dat zich binnenshuis bevindt. Daarom schrijft ze ook vaak over kinderen. Tot slot schrijft ze zeer vaak over (misplaatst) schuldgevoel.

10. Verband tussen de schrijver en het gelezen werk
Hetgeen wat ik meteen opmerkte wat overeenkomt, is de thematiek. Het thema van Het duister dat ons scheidt ging over schuldgevoel, familiegeheim etc. Het blijkt dus dat ze hier vaker over schrijft. Haar verhalen spelen zich vaak af op geïsoleerde plaatsen, wat ook het geval is bij het boek van haar dat ik heb gelezen. Omdat haar zusje overleden is, schrijft ze misschien wel vaker over een bepaalde thuissituatie of over kinderen, wat in dit boek ook voorkwam.

C. Mening
Ik vond het boek een leuk, vermakelijk boek. Het was veel minder spannend dan de andere boeken die ik lees, maar dat maakte dit boek niet minder leuk. De kleine details over personages maakt het een erg interessant boek, waar je goed over moet nadenken. In het eerste deel krijg je een deel van alle gebeurtenissen mee door de ogen van de ‘normale’ kinderen. Daardoor kreeg ik het idee dat Loes een beetje een gek meisje is. Wanneer in deel 2 en 3 alles wordt verteld vanuit Loes haar perspectief, krijgen alle gebeurtenissen 2 kanten. Uiteindelijk voelde ik meer voor Loes haar kant maar dat kwam doordat dat wat persoonlijker verteld werd. In het boek volgde je Loes vanaf haar geboorte, terwijl het in deel 1 heel onpersoonlijk en anoniem blijft. De schrijfster houdt je aandacht vast tot op het laatste moment, want in de laatste 2 hoofdstukken wordt pas bekend wie de moord heeft gepleegd. Op pagina 14 en 15 vertelt de ik/wij-persoon hoe het was om in de buik van de desbetreffende moeder te zitten. Ik vind dit erg komisch om te lezen, omdat dat onmogelijk is om te weten. Dit maakt het boek nog interessanter omdat je echt alles meemaakt van de personen, van begin tot eind. De verschillende veranderingen die personen meemaken vind ik ook erg boeiend. De moeder van Loes maakte bijvoorbeeld een behoorlijke verandering qua karakter mee: Voordat ze in de gevangenis terecht kwam, was ze een zeer vrolijke, vriendelijke en soepele vrouw. Toen ze na 6 jaar vrij kwam, was ze erg veranderd. Ze was vooral hard geworden tegen anderen en ze was niet meer vrolijk.
Al met al vond ik het boek erg leuk en weer eens wat anders dan ik normaal lees. Ik zal ook zeker meer gaan lezen van Renate Dorrestein, haar schrijfwijze en onderwerpen spreken me erg aan. (309 woorden)

D. Bronvermelding
http://www.scholieren.com/boek/5286/het-duister-dat-ons-scheidt/zekerwetengoed (29-11-2016)
http://www.scholieren.com/boekverslag/61979 (29-11-2016)
http://krant.telegraaf.nl/krant/archief/20010619/teksten/bin.zaak.moeder.vrouw.vrijgesproken.html (30-11-2016)
http://renatedorrestein.nl/?page_id=32 (30-11-2016)

Bredere samenvatting voor mijzelf:
Deel I – Zes
Het verhaal is gesitueerd in een nieuwbouwwijk. Veel jonge stelletjes trekken hierheen en stichten hier een gezin. In de oude pastorie van het dorp woont Loes met haar moeder en de Luco’s, twee mannen (Ludo en Duco) die bij hen inwonen. Loes is erg stoer en heeft veel fantasie en daardoor geniet ze veel aanzien van haar leeftijdsgenoten. Bij de moeder van Loes komen veel vrouwen uit de buurt over de vloer omdat ze tarotkaarten voor hen legt. Ze is anders dan alle andere moeders, geen van de kinderen ziet haar echt als een moeder. Wanneer er een nieuw gezin in het dorp komt wonen, Thomas met zijn ouders, krijgt Loes al snel verkering met Thomas. Ze geven zogenaamd een verlovingsfeestje bij Loes thuis en dan komt de moeder van Loes erachter dat zij Thomas’ vader uit haar verleden kent. Nu ze dit weet, wil ze niet langer dat Thomas en Loes met elkaar omgaan. Vlak na het verlovingsfeestje gaan de kinderen voor het eerst naar school. Eenmaal op school blijkt Loes moeite te hebben met lezen en niet goed met de groep mee te kunnen komen. Thomas probeert haar te helpen waar hij kan en gaat haar bijles geven. Omdat dit niet werkt en Loes weinig vooruitgang boekt, besluit Loes’ moeder dat ze gaan verhuizen zodat Loes beter onderwijs kan krijgen. Loes wil dit niet en loopt ’s nachts weg om zich bij Thomas te verstoppen. Die dag erna wordt de vader van Thomas dood gevonden, omgebracht met een potlood van de moeder van Loes in zijn oog. De moeder van Loes wordt opgehaald door de politie en wordt uiteindelijk ook veroordeeld. Het verhaal gaat dat de vader van Thomas Loes misbruikt zou hebben, maar na verloop van tijd gelooft niemand dit eigenlijk. Vanaf dat moment wordt Loes constant gepest door haar klasgenootjes. Er wordt een toneeluitvoering georganiseerd door juf Joyce om de boel te sussen, maar dit loopt uit de hand door een sensuele dans van Loes op het podium, waarna de Luco’s haar vroegtijdig mee op vakantie nemen. Wanneer ze na de zomervakantie terugkomen, is er eigenlijk niets verbeterd aan de situatie. In plaats van juf Joyce, krijgen de kinderen nu les van meester Klop. De pesterijen gaan gewoon door maar Loes trekt niet aan de bel en ook haar prestaties op school blijven ver achter.

 Deel II – Twaalf
Het is inmiddels zes jaar later en de moeder van Loes komt – vervroegd – weer vrij. Zij en Loes hebben elkaar al die tijd niet gezien, ze hebben elkaar alleen tekeningen en collages gestuurd. Het voelt dan ook vreemd voor Loes wanneer haar moeder weer bij hen komt wonen en ze weet niet goed hoe ze hiermee om moet gaan. Op een dag ziet haar moeder hoe erg Loes gepest wordt en ze komt voor haar dochter op. Dit wordt haar niet in dank afgenomen en diezelfde avond krijgen ze een baksteen door de ruit van de pastorie. Ze besluiten te verhuizen naar het buitenland: naar Lewis, in het noorden van Schotland. In Lewis is alles grijs en hard. Het waait de hele dag en regent veel. De buurman laat aan hen zien hoe je turf moet plaggen; dat is de enige brandstof die aanwezig is op het eiland. Loes heeft moeite met contact maken met de andere kinderen op het eiland en Duco stelt daarom voor dat ze af en toe op Iola past, de baby van de buren. Hier klaart Loes helemaal van op, ze vindt het fantastisch om te babysitten. Hierdoor krijgt ze ook meer contact met de andere kinderen en wordt ze betrokken bij het bouwen en onderhouden van het fort. Gavin is de oudere broer van Iola en is de baas van de groep, dus Loes doet wat hij zegt. Dus zodra de groep kinderen het over de stijve van de potloodventer heeft, denkt Loes dat het de bedoeling is dat ze doet wat er destijds gebeurd zou zijn in de nacht van de moord op de vader van Thomas. Ze trekt Gavin af en pijpt hem, waarna ze in aanzien stijgt bij Gavin en direct wordt benoemd de Speciale Commando’s. Vanaf dat moment zijn Gavin en Loes een stelletje. Al snel daarna wil Gavin ‘all the way’ gaan met Loes, maar Loes weet dit te voorkomen door hem af te leiden met de roddel dat zijn vader vreemd zou gaan met haar moeder. Zodat zijn moeder zijn vader in de gaten kan houden, stelt ze voor dat zij (Loes en Gavin) Iola onder hun hoede nemen – want dat wil ze stiekem zelf heel graag. Verity is jaloers op de veroverde positie van Loes en daagt haar uit dat ze jong en laf is. Ze gaat hier zo ver in dat Loes uiteindelijk uitschreeuwt dat ze een volwassen man heeft vermoord.

 Deel III – Achttien
Loes is inmiddels achttien geworden en staat op het punt het eiland te verlaten. Ze gaat terug naar Nederland om SPW3 te gaan studeren in Amsterdam. Voordat ze weggaat bezoekt ze nog een aantal plekken op het eiland en denkt terug aan zes jaar daarvoor. De zondag na het conflict waren alle kinderen naar de kerk en was ze alleen naar het fort gegaan. Thomas en Vanessa waren vanuit Nederland op vakantie in hetzelfde dorp en omdat ze van de andere kinderen niet mee hadden mogen spelen in het fort, kwamen ze nu wraak nemen. Ze willen het fort in brand steken maar dan springt Loes tevoorschijn. Van schrik vluchten de kinderen maar het is inmiddels vloed geworden en ze komen vast te zitten in het wad. Loes beseft dat ze de kans krijgt om haar fouten goed te maken en met gevaar voor eigen leven gaat ze hulp halen. Vanwege deze heldendaad is haar positie in de groep vanaf dat moment weer veilig. Kort daarop was haar moeder uit het dorp vertrokken. Eenmaal in Amsterdam merkt Loes dat ze het verleden toch moeilijk achter haar kan laten. Als ze naar de supermarkt gaat denkt ze dat ze Thomas ziet en raakt in paniek. ’s Avonds ziet ze toevallig haar moeder op tv die tegenwoordig werkzaam is in de Bijlmerbajes. Ze drinkt van de champagne die de Luco’s hebben laten bezorgen en besluit voor het eerst de nacht van de moord te herbeleven. Die beruchte nacht was ze op weg naar Thomas en kwam zijn vader tegen. Ze hadden een gesprek waaruit Loes opmaakte dat hij wel eens haar vader zou kunnen zijn, terwijl iedereen dacht dat een van de Luco’s haar vader is. Om dit geheim te bewaren wilde ze hem met een potlood in het oog steken, maar dit mislukt. De dag daarna besluit Loes haar moeder op te zoeken. Ze komt haar tegen bij de bushalte van de Bijlmerbajes en gaan samen op een terrasje zitten. Dan blijkt dat in die beruchte nacht de Luco’s en de moeder van Loes ruzie hebben gekregen over wie de vader van Loes was. Door het opmerkelijke gedrag van de moeder van Loes sinds de komst van Thomas’ vader in het dorp, hadden ze al een vermoeden dat ze wellicht geen van beiden Loes’ vader waren. Ondanks dat ze eigenlijk samen een stel zijn, worden ze woedend omdat ze beiden ook van Loes' moeder houden en ervan uitgingen dat één van hen de vader was. Ze duiken op bij Thomas’ vader en Loes en maken het karwei af waar zij zojuist in was gefaald. Loes beseft dat het aandeel dat ze in de moord heeft gehad, kleiner is dan ze haar hele leven heeft gedacht.

 Deel III – Achttien
Loes is inmiddels achttien geworden en staat op het punt het eiland te verlaten. Ze gaat terug naar Nederland om SPW3 te gaan studeren in Amsterdam. Voordat ze weggaat bezoekt ze nog een aantal plekken op het eiland en denkt terug aan zes jaar daarvoor. De zondag na het conflict waren alle kinderen naar de kerk en was ze alleen naar het fort gegaan. Thomas en Vanessa waren vanuit Nederland op vakantie in hetzelfde dorp en omdat ze van de andere kinderen niet mee hadden mogen spelen in het fort, kwamen ze nu wraak nemen. Ze willen het fort in brand steken maar dan springt Loes tevoorschijn. Van schrik vluchten de kinderen maar het is inmiddels vloed geworden en ze komen vast te zitten in het wad. Loes beseft dat ze de kans krijgt om haar fouten goed te maken en met gevaar voor eigen leven gaat ze hulp halen. Vanwege deze heldendaad is haar positie in de groep vanaf dat moment weer veilig. Kort daarop was haar moeder uit het dorp vertrokken. Eenmaal in Amsterdam merkt Loes dat ze het verleden toch moeilijk achter haar kan laten. Als ze naar de supermarkt gaat denkt ze dat ze Thomas ziet en raakt in paniek. ’s Avonds ziet ze toevallig haar moeder op tv die tegenwoordig werkzaam is in de Bijlmerbajes. Ze drinkt van de champagne die de Luco’s hebben laten bezorgen en besluit voor het eerst de nacht van de moord te herbeleven. Die beruchte nacht was ze op weg naar Thomas en kwam zijn vader tegen. Ze hadden een gesprek waaruit Loes opmaakte dat hij wel eens haar vader zou kunnen zijn, terwijl iedereen dacht dat een van de Luco’s haar vader is. Om dit geheim te bewaren wilde ze hem met een potlood in het oog steken, maar dit mislukt. De dag daarna besluit Loes haar moeder op te zoeken. Ze komt haar tegen bij de bushalte van de Bijlmerbajes en gaan samen op een terrasje zitten. Dan blijkt dat in die beruchte nacht de Luco’s en de moeder van Loes ruzie hebben gekregen over wie de vader van Loes was. Door het opmerkelijke gedrag van de moeder van Loes sinds de komst van Thomas’ vader in het dorp, hadden ze al een vermoeden dat ze wellicht geen van beiden Loes’ vader waren. Ondanks dat ze eigenlijk samen een stel zijn, worden ze woedend omdat ze beiden ook van Loes' moeder houden en ervan uitgingen dat één van hen de vader was. Ze duiken op bij Thomas’ vader en Loes en maken het karwei af waar zij zojuist in was gefaald. Loes beseft dat het aandeel dat ze in de moord heeft gehad, kleiner is dan ze haar hele leven heeft gedacht.