Grijs gebied door Marion Pauw

Een poosje later denkt ze al niet meer aan de man die haar aankeek en gaan haar gedachten naar andere, leukere dingen toe. Met haar gedachten bij Jasper, de jongen met wie ze samenwerkte, fietst Naomi met benen die haast vanzelf de trappers laten ronddraaien. Ze nadert het viaduct.

Vanaf dit moment gaat alles heel snel, in een tijdsbestek van slechts enkele minuten. Naomi voelt dat haar haar vanachter wordt vastgegrepen als door een klauw die zich in haar donkere haar ingroef. Ze draait haar hoofd en ziet het gezicht van de persoon die haar vastgrijpt: het is de man die ze ook heeft gezien op het Mercatorplein, de man die haar voortdurend aankeek. Naomi wil gillen, maar ze slaat dicht. Ze weet niets te zeggen en kijkt hem verwonderd aan. De man schopt Naomi's fiets onder haar uit en stompt haar hard in haar gezicht. Ze denkt aan haar mooie, rechte gebit waar geen enkel gaatje in zit en waar nog nooit een beugel aan te pas is gekomen.

Ze herinnert zich dat ze van haar fiets af viel en op grond terecht kwam, maar alle pijn is ze vergeten. Naomi wordt bang, bang door alle informatie die ze had gelezen over moorden, psychopaten en verkrachtingen. Ze heeft nooit willen geloven dat dit soort dingen werkelijkheid zijn, maar nu maakt ze alles zelf mee. Naomi wil weg en wil de werkelijkheid terugdraaien. Maar nog voor ze hier goed en wel over na kan denken, krijgt ze een afgetrapte bergschoen tegen haar gezicht. Ze hoort het geluid van brekend kraakbeen, als een fijngeknepen zak chips.

Ze herinnert zich ineens dat haar moeder ooit zei: “Als je wordt aangevallen, maak dan zoveel mogelijk lawaai”. Dus dat doet Naomi. Ze opent haar mond en schreeuwt zo hard als ze kan. Het klinkt minder krachtig dan ze had gewild, maar ze doet er alles aan om maar weg te kunnen uit de situatie. “In noodsituaties kun je beter ‘brand’ dan ‘help’ roepen” , dat had ze ergens gelezen. Helaas is ze niet in staat om dat woord te vormen, maar 'brand' roepen in een situatie als deze zou toch nutteloos geweest zijn.

De man trapt haar wederom in haar gezicht, maar daarna lijkt hij te aarzelen. Hij zegt plotseling ‘sorry’ en doet een stap naar achteren. Op het moment dat Naomi denkt dat hij weer tot rust is gekomen, krijgt ze wederom zijn voet in haar gezicht. “Waarom moet ik dit meemaken?” denkt ze. Hij blijft haar op volle kracht trappen zonder zich ook maar enigszins in te houden. De trappen zijn zo hard dat haar hoofd opzij klapt. Ze ziet een lichtflits. Naomi draagt zelden een beha omdat ze kleine borsten heeft. Hij knijpt erin en laat zijn vingers over haar tepels gaan.

Een man, Albert genaamd, woont in een flat op de eerste verdieping tegenover het viaduct. Vaak is hij te moe om te kunnen slapen en rookt hij sigaretten op het balkon. Er zijn ook nachten waarin het wel lukt, dan gaat hij tegelijkertijd met zijn vrouw Ans slapen. Op een avond hoort hij ineens vreemde geluiden vanonder het viaduct vandaan komen. Hij vermoedt dat het weer een of andere junk is, daarom laat hij het rusten en valt hij in slaap.

In de verte komt een fietser aan. Zijn naam is Menno Jacobs, hij is tweeëndertig jaar oud en gymdocent. Hij is onderweg naar huis van een verjaardagsfeest van een vriend van hem. Met een loszittend spatbord, wat nogal luidruchtig tegen zijn wiel aankwam, is hij van verre te horen aankomen.

De dader hoort Menno aankomen nog voordat hij zijn fietslicht ziet. Hij weet zeker dat Menno hem niet kan zien en wacht geruisloos af. Als ook Naomi het geluid hoort, weet ze dat dit haar kans is om levend uit deze situatie te kunnen komen. Ze neemt een grote hap lucht en schreeuwt zo hard als ze kan. De dader kijkt naar Naomi en baalt dat hij is vergeten haar mond dicht te drukken.

“Is daar iemand?” vraagt Menno.
Hoewel de dader dit keer wél haar mond dichthoudt, slaagt Naomi er toch in geluid te maken.
“Wat gebeurt hier?” vraagt Menno.
Naomi probeerde weg te glippen, maar de dader is het er niet mee eens. Hij duikt voorover, pakt een van Naomi’s borsten en bijt hard in haar tepel. De dader verdwijnt. Vervolgens kruipt Naomi naar Menno toe, haar redder. Naomi zakt weg en Menno stelt haar gerust: “Ik bel de ambulance, blijf rustig”.

Albert is buschauffeur. Hij schaamt zich ervoor dat hij niet heeft ingegrepen toen hij het vanaf zijn balkon zag gebeuren. Er is een jongen met de naam Kevin die altijd voorin wil zitten. Zelfs als er geen plek was op zijn, volgens hem, vaste plaats, irriteert hij mensen net zo lang met saaie verhalen tot ze het zat zijn en voor hem opstaan. Albert vraagt Kevin om een gunst: op zoek gaan naar de dader. Kevin heeft autisme en is een echte speurneus, eentje die Albert wel kan gebruiken.

Albert is op dit moment de hoofdverdachte van de politie. Ze hebben hem meerdere keren verhoord en er zijn compositietekeningen van hem gemaakt. Ook Naomi, die in het ziekenhuis lag, is meerdere keren door de politie ondervraagd. Ondertussen gaat het onderzoek gewoon verder. Ze komen op bezoek bij Albert thuis en nemen zijn schoenen mee voor onderzoek. Kevin zit zoals afgesproken aan de andere kant van de weg mensen te spotten.

Op een gegeven moment ziet hij een man die hem aanstaart. Hij beseft dat het de man is waar ze naar op zoek waren. De man stapt de dierenwinkel binnen. Albert is bezig met een busrit en wordt gebeld door Kevin.
“Ik heb hem gespot, hij is de dierenwinkel binnen gegaan," zegt deze. Albert kijkt in zijn achteruitkijkspiegel en laat alle passagiers uitstappen. Weer belt Kevin: “Hij verlaat nu de dierenwinkel”. Albert laat Kevin de dader achtervolgen, zodat hij weet waar hij met zijn bus heen moet rijden.

Op een gegeven moment ziet hij een man die hem aanstaart. Hij beseft dat het de man is waar ze naar op zoek waren. De man stapt de dierenwinkel binnen. Albert is bezig met een busrit en wordt gebeld door Kevin.
“Ik heb hem gespot, hij is de dierenwinkel binnen gegaan," zegt deze. Albert kijkt in zijn achteruitkijkspiegel en laat alle passagiers uitstappen. Weer belt Kevin: “Hij verlaat nu de dierenwinkel”. Albert laat Kevin de dader achtervolgen, zodat hij weet waar hij met zijn bus heen moet rijden.

Na een tijdje stopt het telefoongesprek tussen Albert en Kevin. Albert gaat op zoek naar Kevin, maar kan hem niet vinden. Er is een oude vrouw die Kevin toevallig heeft zien lopen; bovendien weet ze waar de dader woont. Albert gaat op volle toeren op zoek. Uiteindelijk heeft hij Kevin gevonden.

Kevin was achter de man aan gerend, die snel op weg ging naar de flat waar hij woonde. Hij had geduldig gewacht tot de man weer naar buiten was gekomen met zijn tas met spullen. De dader had Kevin toen op zijn hoofd geslagen en was op hem blijven inslaan.

Dat is het moment dat Albert arriveert en hij ziet dat Kevin bloedend op de grond ligt. Hij loopt op de dader af, hoewel hij weet dat hij geen kans maakt. “Wil jij soms ook?” daagt de dader hem uit, maar dat maakt Albert niet uit. Terwijl hij zijn vuist klaarmaakt voor een klap, krijgt hij al een stomp van de dader. Het enige wat hij zich daarna nog kan herinneren is het zwart voor zijn ogen.

Albert wordt wakker in het ziekenhuis, zijn vrouw begint, tot zijn irritatie, direct van alles te zeggen. “Albert je bent een held! Zonder jou zouden ze de dader nooit te pakken gekregen hebben!”. De naam van de dader blijkt Jens Andersson en hij is geboren in Hudiksvall, Zweden. Met Naomi gaat het naar omstandigheden prima.

Leeservaring

Het is heel simpel; dit is het beste boek wat ik ooit gelezen heb. De gebeurtenissen waren precies op de juiste manier uitgelegd. Niet te langdradig, niet te omslachtig. Nee, precies op de juiste manier!

Ik ging naar de bibliotheek, op zoek naar een kort boek, wat ik liever niet eens hoef te lezen. Maar, ja, wat moet, dat moet, natuurlijk. Ik kwam dit boek tegen en zag dat het een heel recent verhaal is. Daarom heb ik het een kans gegeven, een kans die zich driedubbel en dwars heeft verzilverd!

Omdat het zo recent is, komen er scheldwoorden zoals “fokking” (citaat uit het boek) in terug. Dit maakt het verhaal plotseling heel herkenbaar, in de zin dat ik me goed kan inbeelden wat er nou precies wordt bedoeld.

Het verhaal is  chronologisch maar heeft terugblikken. Zo ben je telkens in één verhaallijn, maar krijg je op een heel duidelijke manier een beeld van gebeurtenissen die vooraf  plaats hebben gevonden in het leven van de personages.
Je maakt geleidelijk kennis met de personages in dit boek. Zodra je dan “contact hebt” met het personage, krijg je wederom geleidelijk alle informatie die je nodig hebt om het leven van de persoon en alles daaromheen te begrijpen.

Als ik dit boek met een cijfer mocht beoordelen, krijgt het een 9,5. Het liefst geef ik dit boek een 10. Dit heb ik niet gedaan, omdat ik hoop dat er nog ooit een vervolg komt; tot die tijd blijf ik bij dit cijfer.

Dit boek raad ik zeer zeker aan aan klasgenoten en andere mensen in mijn omgeving. Voor een dun boek als dit was het verrassend makkelijk om er een samenvatting over te maken zonder het langdradig te maken, een punt waar ik vaker tegenaan loop.

Marion Pauw, maak alstublieft een vervolg!