“Het moment dat ik zelf begon te geloven in de zorgvuldig door mij geënsceneerde werkelijkheid, dat was het moment van de euforie. Het moment dat het verhaal dat je zelf hebt bedacht er met je vandoor gaat. Het moment dat je het idee hebt dat er iemand aan de andere kant van het schaakbord heeft plaatsgenomen, dat je niet meer tegen jezelf speelt. Dat moment, dat is het moment van de euforie.” Robert G. Mehlman, wereldberoemd schrijver op retour
Inleiding
Het boek dat hieronder wordt besproken, is een tragische maar toch ook zeer geestige roman, genaamd “Fantoompijn” en is geschreven door Arnon Grunberg.
Informatie over de schrijver
Arnon Yasha Yves Grünberg (zelf gebruikt hij altijd de spelling “Grunberg”) is een Nederlandse schrijver van Joodse afkomst. Grunberg, geboren op 22 februari 1971, schrijft meestal onder zijn eigen naam, maar gaf een bepaalde tijd ook boeken uit onder het heteroniem Marek van der Jagt.
Grunberg maakte zijn debuut in de wereld van de literatuur met het toneelstuk “Koningin Frambozenrood”, dat hij schreef in 1988. Zijn eerste boek, een sterk autobiografische roman, getiteld “Blauwe maandagen”, verscheen in 1994. Het werd meteen een internationaal succes. “Blauwe maandagen” ontving vele prijzen waaronder de Anton Wachterprijs (voor het beste debuut) en het Gouden Ezelsoor (voor het best verkochte debuut). Wegens dit enorme succes werd het boek vertaald naar het Engels, Frans, Duits, Zweeds, Deens, Italiaans, Spaans en Japans.
Zijn tweede roman, “Figuranten”, werd uitgegeven in 1997 en was een bevestiging van zijn schrijftalent. Grunbergs derde en vierde publicatie waren respectievelijk het boek “De heilige Antonius” en de essaybundel “De troost van de slapstick”. In dat zelfde jaar, 1998, kwam tevens de film “Het veertiende kippetje” uit, waarvoor Arnon Grunberg het scenario geschreven had.
Het jaar daarop schreef hij zijn eerste dichtbundel “Liefde is business” en in 2000 werd zijn derde roman “Fantoompijn” uitgebracht. Hierna bracht hij nog enkele romans en essays uit, waaronder “De mensheid zij geprezen, Lof der zotheid 2001” en het meermaals bekroonde “Tirza”. Ook onder zijn heteroniem Marek van der Jagt publiceerde hij tot nu toe 4 werken, waarvan 2 romans en 2 dichtbundels.
Grunbergs boeken zijn, zoals daarnet al gezegd, reeds in vele talen vertaald. Momenteel is hij columnist (Yasha) in de VPRO-gids en in Humo en is hij verder medewerker van NRC Handelsblad. Hij woont en werkt in New York.
Samenvatting
“Fantoompijn” bestaat uit 3 delen, waarvan het tweede, het omvangrijkste is. In het eerste gedeelte, getiteld “Harpo”, wordt het verhaal verteld door de ogen van Harpo Saul Mehlman, de zoon van Robert G. Mehlman. Het begin van het boek speelt zich af op een terras in het Italiaanse Amalfi en vertelt Harpo over gebeurtenissen die reeds lang verleden tijd zijn. Hij vertelt over zijn vader en al de vreemde dingen die tijdens diens leven gebuerd zijn. Omdat de lezer van dit monologe deel nog niets kan snappen, komen er steeds meer vargen op in de lezer waarop men in het tweede deel verklaringen vinden.
In het tweede deel beleeft de lezer het verhaal als Robert G. Mehlman. Dit stuk bestaat uit een geheem van flashbacks die antwoorden geven op het eerste deel. Het leven van Mehlman wordt zeer uitvoerig verteld en men komt alles te weten over diens gedachten en gevoelens.
Op een dag vindt Robert G. Mehlman, een schrijver op retour, een stukje karton voor de deur van zijn flat in New York. Op het karton staat enkel een telefoonnummer en een boodschap om naar het Museum of Natural History te komen. Afgaand op de boodschap, ontmoet Robert een vrouw, genaamd Rebecca. Na enkele conversaties, neemt Mehlman, zijn hele leven reeds gedreven door impulsen, Rebecca mee naar Atlantic City. Hij laat zijn vrouw in de steek en vertrekt met een wildvreemd persoon om te gaan gokken in de talloze casino’s. Robert houdt er echter een losse levenswijze op na en zit hierdoor dan ook diep in de schulden. Levend op verschaft krediet, trekken Rebecca en hij rond met een limousine tot hij een manier moet vinden om terug aan geld te komen. Hij beslist een nieuw boek te gaan schrijven dat hem terug naar de top zou brengen. Met de hulp van een oude Joodse vrouw schrijft hij het literaire kookboek, “De Pools-Joodse keuken in 69 recepten”. Het boek wordt een groot succes en, wanneer hij alle schulden heeft afbetaald, verlaat hij Rebecca en keert hij terug naar zijn vrouw.
Tussen de passages door wordt de geschiedenis van Robert en zijn vrouw verteld, dit opnieuw a.d.h.v. flashbacks. Hierin wordt er een verklaring gegeven aan de excentrieke levenswijze van Mehlman en aan zijn al even vreemde huwelijk.
Het derde en laatste deel wordt opnieuw verteld door Harpo, de zoon van Mehlman die verwekt is na de terugkeer bij zijn vrouw. Dit koppel blijven nog 12 jaar bij elkaar, maar gaan uiteindelijk uit elkaar wanneer ze vinden dat Harpo oud genoeg is. In dit deel wordt het einde van Robert G. Mehlmans leven verteld. Lang na de gebeurtenissen met Rebecca en het schrijven van “De Pools-Joodse keuken in 69 recepten”, wordt hij, in een vlaag van razernij, neergeschoten door de plaatselijke politie en overlijdt hij als gevolg van zijn verwondingen.
Personages
Het verhaal gaat grotendeels over 4 personages. De protagonist is ongetwijfeld Robert G. Mehlman. Robert is, op het einde van het verhaal, rond de 50 en heeft maar weinig of geen geloof meer in het leven.
Zijn zoon, Harpo Saul Mehlman, is een tweede belangrijke personage in het verhaal. Hij is, tegen het slot toe, een jonge adolescent, die zo veel mogelijk wil loskomen van zijn vader.
Het derde en het vierde karakter in het verhaal zijn respectievelijk Rebecca en de vrouw van Robert. Ze strijden beide om zijn liefde, maar komen er geleidelijk aan achter dat hij voor niemand bereikbaar is.
Titelverklaring
Grunbergs roman heet “Fantoompijn”. Deze goed uitgekozen titel verwijst naar een illusie. Net zoals de pijn van een geamputeerd lichaamsdeel nog voelbaar kan zijn, vormt de aard van een illusie een bewijs van een tekortschietende werkelijkheid die men niet wil laten blijken. Het hoofdpersonage Robert G. Mehlman ziet de illusie niet als zelfbedrog en heeft daarom een psychisch probleem dat hij steeds weglacht. Hij waant zich een belangrijk schrijver en gedraagt zich ernaar, maar zijn boeken zijn allang ziet meer wat ze geweest zijn en Mehlman is reeds lang uit het geheugen van zijn lezers gewist.
Perspectief
Het verhaal wordt steeds verteld in het ik-perspectief of door een ik-verteller. Hierdoor is men op de hoogte van alle gevoelens en gedachten van de persoon door wiens ogen men kijkt. Men kijkt in het verhaal zowel door de ogen van Harpo als door die van Robert.
Ruimte/Plaats
De roman speelt zich af op verschillende plaatsen. Het eerste deel vindt plaats in het Italiaanse Amalfi, een kleine stad aan de kust. Het middelste en het laatste gedeelte spelen zich af op tal van verschillende andere plaatsen waaronder Amsterdam, New York, Atlantic City en Rome.
De talrijke plaatsen die aan bod komen zijn het gevolg van Roberts vreemde levensstijl. Hij dwaalt en is steeds op zoek naar zichzelf. Hierdoor komen ook de meest merkwaardige plaatsnamen voor die opnieuw een spiegel vormen van Mehlmans leven.
Thematiek
Het hoofdthema van dit boek is overduidelijk “de schijn ophouden”. Het boek vertelt uitsluitend over het geënsceneerde leven van Robert G. Mehlman. Het voortdurend liegen en het geloven in eigen leugens staan centraal en vormen de basis van alle problemen die in het boek voorkomen.
Er komen tevens subthema’s aan bod zoals financiële problemen en ontrouw, maar die zijn slechts het gevolg van alle leugens.
Persoonlijke mening
Deze roman zit vol met bizarre en zwarte humor. De uitvoerige beschrijvingen van de auteur die gegeven worden zijn uiterst realistisch en geven weer wat de lezer denkt. Het boek bezorgt me op bepaalde ogenblikken koude rillingen door de uitzonderlijke beschrijving van een bepaalde gebeurtenis en het overeenkomen van mijn gedachtegang met die van Grunberg. Hierdoor komt het ook dat ik dit boek reken tot één van de beste die ik ooit heb gelezen en aarzel ik dan ook niet om met een andere roman van hem te starten.
Inleiding
Het boek dat hieronder wordt besproken, is een tragische maar toch ook zeer geestige roman, genaamd “Fantoompijn” en is geschreven door Arnon Grunberg.
Arnon Yasha Yves Grünberg (zelf gebruikt hij altijd de spelling “Grunberg”) is een Nederlandse schrijver van Joodse afkomst. Grunberg, geboren op 22 februari 1971, schrijft meestal onder zijn eigen naam, maar gaf een bepaalde tijd ook boeken uit onder het heteroniem Marek van der Jagt.
Grunberg maakte zijn debuut in de wereld van de literatuur met het toneelstuk “Koningin Frambozenrood”, dat hij schreef in 1988. Zijn eerste boek, een sterk autobiografische roman, getiteld “Blauwe maandagen”, verscheen in 1994. Het werd meteen een internationaal succes. “Blauwe maandagen” ontving vele prijzen waaronder de Anton Wachterprijs (voor het beste debuut) en het Gouden Ezelsoor (voor het best verkochte debuut). Wegens dit enorme succes werd het boek vertaald naar het Engels, Frans, Duits, Zweeds, Deens, Italiaans, Spaans en Japans.
Zijn tweede roman, “Figuranten”, werd uitgegeven in 1997 en was een bevestiging van zijn schrijftalent. Grunbergs derde en vierde publicatie waren respectievelijk het boek “De heilige Antonius” en de essaybundel “De troost van de slapstick”. In dat zelfde jaar, 1998, kwam tevens de film “Het veertiende kippetje” uit, waarvoor Arnon Grunberg het scenario geschreven had.
Het jaar daarop schreef hij zijn eerste dichtbundel “Liefde is business” en in 2000 werd zijn derde roman “Fantoompijn” uitgebracht. Hierna bracht hij nog enkele romans en essays uit, waaronder “De mensheid zij geprezen, Lof der zotheid 2001” en het meermaals bekroonde “Tirza”. Ook onder zijn heteroniem Marek van der Jagt publiceerde hij tot nu toe 4 werken, waarvan 2 romans en 2 dichtbundels.
Grunbergs boeken zijn, zoals daarnet al gezegd, reeds in vele talen vertaald. Momenteel is hij columnist (Yasha) in de VPRO-gids en in Humo en is hij verder medewerker van NRC Handelsblad. Hij woont en werkt in New York.
Samenvatting
“Fantoompijn” bestaat uit 3 delen, waarvan het tweede, het omvangrijkste is. In het eerste gedeelte, getiteld “Harpo”, wordt het verhaal verteld door de ogen van Harpo Saul Mehlman, de zoon van Robert G. Mehlman. Het begin van het boek speelt zich af op een terras in het Italiaanse Amalfi en vertelt Harpo over gebeurtenissen die reeds lang verleden tijd zijn. Hij vertelt over zijn vader en al de vreemde dingen die tijdens diens leven gebuerd zijn. Omdat de lezer van dit monologe deel nog niets kan snappen, komen er steeds meer vargen op in de lezer waarop men in het tweede deel verklaringen vinden.
In het tweede deel beleeft de lezer het verhaal als Robert G. Mehlman. Dit stuk bestaat uit een geheem van flashbacks die antwoorden geven op het eerste deel. Het leven van Mehlman wordt zeer uitvoerig verteld en men komt alles te weten over diens gedachten en gevoelens.
Tussen de passages door wordt de geschiedenis van Robert en zijn vrouw verteld, dit opnieuw a.d.h.v. flashbacks. Hierin wordt er een verklaring gegeven aan de excentrieke levenswijze van Mehlman en aan zijn al even vreemde huwelijk.
Het derde en laatste deel wordt opnieuw verteld door Harpo, de zoon van Mehlman die verwekt is na de terugkeer bij zijn vrouw. Dit koppel blijven nog 12 jaar bij elkaar, maar gaan uiteindelijk uit elkaar wanneer ze vinden dat Harpo oud genoeg is. In dit deel wordt het einde van Robert G. Mehlmans leven verteld. Lang na de gebeurtenissen met Rebecca en het schrijven van “De Pools-Joodse keuken in 69 recepten”, wordt hij, in een vlaag van razernij, neergeschoten door de plaatselijke politie en overlijdt hij als gevolg van zijn verwondingen.
Personages
Het verhaal gaat grotendeels over 4 personages. De protagonist is ongetwijfeld Robert G. Mehlman. Robert is, op het einde van het verhaal, rond de 50 en heeft maar weinig of geen geloof meer in het leven.
Zijn zoon, Harpo Saul Mehlman, is een tweede belangrijke personage in het verhaal. Hij is, tegen het slot toe, een jonge adolescent, die zo veel mogelijk wil loskomen van zijn vader.
Het derde en het vierde karakter in het verhaal zijn respectievelijk Rebecca en de vrouw van Robert. Ze strijden beide om zijn liefde, maar komen er geleidelijk aan achter dat hij voor niemand bereikbaar is.
Titelverklaring
Grunbergs roman heet “Fantoompijn”. Deze goed uitgekozen titel verwijst naar een illusie. Net zoals de pijn van een geamputeerd lichaamsdeel nog voelbaar kan zijn, vormt de aard van een illusie een bewijs van een tekortschietende werkelijkheid die men niet wil laten blijken. Het hoofdpersonage Robert G. Mehlman ziet de illusie niet als zelfbedrog en heeft daarom een psychisch probleem dat hij steeds weglacht. Hij waant zich een belangrijk schrijver en gedraagt zich ernaar, maar zijn boeken zijn allang ziet meer wat ze geweest zijn en Mehlman is reeds lang uit het geheugen van zijn lezers gewist.
Perspectief
Het verhaal wordt steeds verteld in het ik-perspectief of door een ik-verteller. Hierdoor is men op de hoogte van alle gevoelens en gedachten van de persoon door wiens ogen men kijkt. Men kijkt in het verhaal zowel door de ogen van Harpo als door die van Robert.
De roman speelt zich af op verschillende plaatsen. Het eerste deel vindt plaats in het Italiaanse Amalfi, een kleine stad aan de kust. Het middelste en het laatste gedeelte spelen zich af op tal van verschillende andere plaatsen waaronder Amsterdam, New York, Atlantic City en Rome.
De talrijke plaatsen die aan bod komen zijn het gevolg van Roberts vreemde levensstijl. Hij dwaalt en is steeds op zoek naar zichzelf. Hierdoor komen ook de meest merkwaardige plaatsnamen voor die opnieuw een spiegel vormen van Mehlmans leven.
Thematiek
Het hoofdthema van dit boek is overduidelijk “de schijn ophouden”. Het boek vertelt uitsluitend over het geënsceneerde leven van Robert G. Mehlman. Het voortdurend liegen en het geloven in eigen leugens staan centraal en vormen de basis van alle problemen die in het boek voorkomen.
Er komen tevens subthema’s aan bod zoals financiële problemen en ontrouw, maar die zijn slechts het gevolg van alle leugens.
Persoonlijke mening
Deze roman zit vol met bizarre en zwarte humor. De uitvoerige beschrijvingen van de auteur die gegeven worden zijn uiterst realistisch en geven weer wat de lezer denkt. Het boek bezorgt me op bepaalde ogenblikken koude rillingen door de uitzonderlijke beschrijving van een bepaalde gebeurtenis en het overeenkomen van mijn gedachtegang met die van Grunberg. Hierdoor komt het ook dat ik dit boek reken tot één van de beste die ik ooit heb gelezen en aarzel ik dan ook niet om met een andere roman van hem te starten.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden