Titel Een Nagelaten Bekentenis Auteur Marcellus Emants Titel, Auteur en Datum De titel van het boek is “Een Nagelaten Bekentenis”. Het is geschreven door Marcellus Emants in 1894 en uitgegeven door uitgeverij “G.A. van Oorschot”. “Een nagelaten bekentenis” is een naturalistische psychologische roman. Het Verhaal De hoofdpersoon, Willem Termeer, vertelt dat zijn vrouw dood en begraven is en dat hij haar heeft vermoord. Hij lijkt nogal onverschillig en vraagt zich af hoe hij zijn leven volhoudt. Hij heeft een enorme dwang te vertellen waarom hij zijn vrouw heeft vermoord, maar voor de veiligheid doet hij dit op papier. Hij begint met het verhaal van zijn jeugd, toen hij nog op de lagere school zat. Zijn herinneringen aan deze tijd zijn alles behalve gelukkig: als schooljongen was hij laf, egoïstisch en oneerlijk. Op de hbs verveelt elke studie hem. Hij heeft totaal geen eerzucht, wat door anderen voor onwil wordt aangezien. Hij is schuw tegenover meisjes en voelt zich tussen de andere jongens ook niet op zijn plaats. Langzaam maar zeker wordt hij schuw, achterdochtig en hij durft geen beslissingen te nemen. Hij zakt opzettelijk voor zijn toelatingsexamen voor de Polytechnische School in Delft. Zijn vader reageert niet meteen kwaad maar boort Willem langzaam de grond in, waarna ook van zijn moeder een preek volgt. Wat Willem het ergste vindt is dat zijn ouders hem nooit hebben begrepen, of zelfs maar vriendelijk toegesproken. Een paar weken na een afgebroken vakantie naar Zwitserland belandt Willems vader in een gesticht en sterft daar niet veel later. Willem voelt geen enkele emotie. Hij besluit dat de mensen kennelijk gelijk hebben hem daarom te minachten. Niet lang na zijn vader sterft Willems moeder ook, aan een longontsteking. Meneer Bloemendael, een verre neef en vriend van Willems vader wordt Willems voogd. Omdat Willem besluit zijn studie niet af te maken en ook niet op zoek te gaan naar een baan, laat dhr. Bloemendael hem meerderjarig verklaren en krijgt hij een ruim inkomen (zijn vader was behoorlijk rijk). Willem gaat vervolgens op reis en komt via Brussel, Parijs en Zuid- Frankrijk in Interlaken aan, in Zwitserland. Hier ontmoet hij een zeer mooie Zweedse, die met haar moeder in hetzelfde hotel logeert als hij. Aanvankelijk lijkt het wat te worden tussen hem en het Zweedse meisje, maar een paar Amerikanen weten het goed te verpesten. Ongelukkig keert hij naar Nederland terug. Hij neemt zijn intrek in een hotel en besluit zijn levensgeschiedenis op te schrijven en naar een tijdschrift te sturen. Na een tijdje krijgt hij zijn werk terug met de mededeling dat het te onbelangrijk is. Hij vat dit op als een veroordeling van zijn leven. Willem maakt kennis met een burgemeester uit de Achterhoek, die hem een baan aanbiedt. Hij houdt het twee jaar uit in de Achterhoek en vertrekt dan met Van Dregten, een zielsverwant naar Amsterdam, omdat Van Dregten daar gaat studeren. Als Willem dertig wordt begint hij voor het eerst te denken aan trouwen omdat hij liever niet alleen wil zijn op zijn oude dag. Hij herinnert zich de dochter van de familie Bloemendael en vraagt of hij daar mag komen logeren. Hij is welkom en ontmoet Anna Bloemendael. Samen musiceren ze wat en na een aantal dagen besluit Willem zich met haar te verloven en na korte tijd trouwen ze. De eerste twee jaren gaat het nog behoorlijk goed, als je bedenkt dat Willem trouwde om niet alleen te zijn en Anna omdat een meisje hoorde te trouwen en Willem de eerste was geweest die haar een aanzoek had gedaan. Na die eerste twee jaar wordt Anna zwanger. De geboorte verloopt voorspoedig en Anna is dolgelukkig. Willem kan echter geen enkele affectie voor het kind opbrengen en als het na anderhalf jaar dood gaat, voelt hij zich zelfs opgelucht. Dit neemt Anna hem ontzettend kwalijk en vanaf dit moment is er eigenlijk geen liefde meer in hun huwelijk. De nieuwe buurman, ex-predikant De Kantere, brengt hen ook niet nader tot elkaar. Hij heeft veel contact met Anna en Willem wordt jaloers. Zijn eerste gesprek met De Kantere is neutraal, maar hun tweede gesprek is sterk filosofisch en ze zijn het op bijna alle punten oneens. Vanaf dit moment gaan De Kantere en Willem vaak met elkaar wandelen en Willem legt langzaam maar zeker zijn hele leven bloot. Ook De Kantere vertelt over zijn leven, zij het in veel mindere mate, en Willem maakt uit wat De Kantere vertelt op dat ook hij had willen genieten, maar dat ook hij daar niet in was geslaagd. Ondertussen verslechtert de verhouding tussen Willem en Anna alleen maar. Willem is nog steeds jaloers op De Kantere en ook slapen hij en zijn vrouw al geruime tijd gescheiden. Willem geeft Anna’s minachting en hooghartigheid de schuld van al zijn ellende. Tijdens een opvoering van de opera Carmen waar hij in zijn eentje is ontmoet Willem Carolien en weet hij zijn verlegenheid van zich af te zetten. Carolien wordt dan een obsessie van Termeer. Bij Carolien vindt Willem zo ongeveer alles wat hij op zoveel plaatsen gezocht had. Natuurlijk had hij liever gewild dat het echte liefde was en niet voor geld, maar “is een roos minder mooi, als hij gevoed wordt met drek?” Carolien vindt het maandgeld dat Willem betaalt echter te laag en eist meer geld. Willem belooft er over na te zullen denken. De volgende dag kan Carolien hem niet ontvangen, omdat er iemand anders bij haar is. Bij zijn volgende bezoek belooft Willem het gevraagde geld te betalen als Carolien belooft nooit een ander te ontvangen. Carolien belooft dit, maar de volgende keer is de ander er weer. Willem is woedend en slaat een ruit van de voordeur in met zijn wandelstok. Hij bedrinkt zich in de kroeg en besluit bij zijn schoonvader zijn effecten op te vragen en met Carolien het land te verlaten. Als Willem thuis komt, slaapt Anna al, maar is ze vergeten haar deur op slot te doen. Willem gaat naar binnen en verbaast zich erover dat Anna niet wakker wordt. Dan ziet hij twee flessen chloraal staan en herinnert zich dat Anna dit slaapmiddel al gebruikt sinds hun kind is overleden omdat ze daardoor niet zou kunnen slapen. Hij aarzelt niet lang en laat de slapende Anna de eerste fles chloraal helemaal leeg drinken en van de tweede zoveel lepels, totdat het gevaarlijke en dodelijke slaapmiddel vanzelf terugloopt. Anna sterft nog diezelfde nacht. Iedereen denkt dat het zelfmoord is, hoewel de dokter enige bedenkingen heeft. Maar deze besluit Justitie niet te waarschuwen, omwille van de familie van Anna. Hij meldt de zelfmoord wel, maar Justitie neemt genoegen met zijn verklaring. Willem vraagt zich na de begrafenis af of hij Carolien ooit nog zal durven bezoeken. Voorlopig heeft hij in ieder geval de moed niet. Toch denkt hij, dat als hij het haar opbiecht, zij het hem misschien kan vergeven. De Opbouw Over de opbouw is niet erg veel te vertellen, doordat het boek op dit punt zeer eenvoudig in elkaar zit. Termeer begint te vertellen dat hij aan iemand moet vertellen waarom hij zijn vrouw heeft vermoord en hoe hij daartoe gekomen is. Om dit alles uit te leggen begint hij met zijn verhaal aan het begin van zijn leven, zodat dit laatste zich voor het oog van de lezer ontwikkelt. Uiteindelijk is het allemaal redelijk duidelijk. Emants stelt de climax van het boek, de moord op Anna, voortdurend uit. Je krijgt daardoor continu het idee dat Willem Anna gaat vermoorden, hoewel dat nog een tijdje gaat duren.
De Hoofdpersonen Willem Termeer Hij is de hoofdpersoon en bovendien de verteller. Hij vindt zichzelf gevoelloos, angstig, eenzaam, laf, leugenachtig, egoïstisch, in zichzelf gekeerd, onverschillig, lui en verbitterd. Het enige waar hij zich echt voor interesseert, is muziek. Hij leidt al vanaf zijn jeugd aan een minderwaardigheidscomplex: “Ik keek hem nog eens aan en voelde me zwakker, lelijker, onbeduidender dan ooit.” Willem, die zich nergens voor interesseert, spaart zichzelf niet in zijn levensverhaal. Anna Bloemendael Een burgerlijke, zeer gesloten vrouw met een heilige, bijna ziekelijke plichtsbetrachting. Willem krijgt het idee dat de persoon van De Kantere vereert en aanbidt, maar toch blijft ze haar plicht trouw en wil ze daarom niet van Willem scheiden als Willem dat zelf wel wil. Ondertussen begint ze wel, net als De Kantere te schermen met de wijsheid van anderen. De Kantere Naar de mening van Termeer heeft hij een mooi uiterlijk en mooie maniertjes, maar is hij innerlijk heel anders dan hij zich voordoet. Hij zou hypocriet zijn en zijn daden zouden niet overeenstemmen met zijn mooie woorden. Willem heeft hem vrij snel door, maar Anna ziet in hem wat ze mist bij haar man. Het Thema Het thema is het niet kunnen opbouwen van een relatie als gevolg van een persoonlijk gebrek. Willem Termeer kan namelijk geen relatie opbouwen omdat hij bijna geen emoties kent. Hij is al ontnuchterd voordat er iets tot bloei is gekomen. Het belangrijkste motief in de roman is muziek. Hier was Willem heel gevoelig voor, als hij muziek hoorde die hij mooi vond, dan veranderde hij in een ander mens. Hij werd moediger een minder verlegen. Hij vroeg Anna bijvoorbeeld ten huwelijk in de opera. De Schrijver Marcellus Emants werd op 12 augustus 1848 te Voorburg geboren. Hij studeerde rechten, maar brak zijn studie af in 1871, na de dood van zijn vader, waarna hij zich volledig aan de literatuur ging wijden, waarbij hij zich ontwikkelde tot een door Toergenjev beïnvloedde pessimistische realist. Emants probeerde in zijn werk de waarheid te vinden, en dus niet de schoonheid, zoals zo vele anderen. Enig ander werk:

• 1847 Juliaan de Afvallige
  1879 Een drietal novellen
  1883 Juffrouw Lina
  1888 Adolf van Gelre
  1892 Afgestorven
  1898 Een kriezis
  1899 Vijftig
  1901 Inwijding
  1903 Een kind
  1905 Waan
  1906 Loki
  1907 Domheidsmacht
  1910 Huwelijksgeluk
  1915 Liefdeleven
  1917 Om de mensen

Eigen Mening Ik vond het boek zeer aangrijpend. Het was voor mij (naar mijn gevoel) enigszins begrijpelijk en bovendien erg spannend. Het is heel intrigerend om alleen al te lezen hoe een persoon zichzelf afkraakt en nauwelijks emoties heeft. Verder was de opbouw van de spanning zeer goed. Ik houd minder van de detaillistische beschrijving van bijna alles wat voorkomt in het boek, maar werd daardoor niet echt belemmerd bij het lezen.