Dit verhaal wordt uit een personaal perspectief verteld, oftewel het staat in de derde persoon, maar er is geen sprake van een compleet overzicht zoals bij het auctoriale perspectief. Ik vind dit een erg interessante vertelwijze, want je leest het niet uit het perspectief van een persoon, maar je leest toch hun gedachten. 

• Motieven

De motieven van dit boek zijn:

• Misdaad: de verkrachtingen van Esther; de moord op Bart Meeuwse
• Haat en liefde: Mischa haat Lydie en houdt van Lynda; Wybren houdt van Esther en haat Bart
• Vader-dochterrelatie: de band tussen Wybren en Esther verandert gedurende het verhaal
• Toeval: Mischa zit in de bus met Bart en Esther; Mischa en Esther komen elkaar tegen in Sydney
• Seks: Bart en Esther; de groepsverkrachtingen
• Thema

Naar mijn mening is de thema van het boek: ‘De gerechtvaardigde moord op Bart Meeuwse’. Ik heb voor dit thema gekozen omdat het hele boek er eigenlijk over gaat wat voor slecht mens Bart Meeuwse was en hoe het lot had besloten dat hij niet meer op aarde rond moest lopen. Uiteindelijk blijkt dat, volgens de personages van dit boek, de dood op Bart Meeuwse iets was wat moest gebeuren. Ik vond het vrij overdreven dat hij moest worden vermoord, maar ik kan begrijpen dat iemand zich zo voelt na een traumatiserende gebeurtenis.

• Titelverklaring

De titel “Een Goede Dag voor de Ezel” is een erg rare titel die niets te maken heeft met het verhaal van dit boek.

De verklaring voor de titel is terug te vinden in het derde en het vierde hoofdstuk van het boek. In hoofdstuk drie geeft Mischa honderd dollar aan een levend standbeeld dat een ezel moet voorstellen. Hij weet dat het heel veel is en zijn vriendin Lynda vindt het dan ook erg raar dat hij dit doet. Mischa doet dit als een goede daad om het lot af te kopen, want hij wil aan Lynda vertellen dat hij iemand heeft vermoord: “Ik weet waarom ik het deed, dacht hij. [...] Want zie je lieve Lynda, ik ben een moordenaar. Dat heeft ons bij elkaar gebracht, maar dat zal ons ook weer scheiden. Wat jij zei [...], dat we bij elkaar moeten blijven en kinderen moeten maken, dat wil ik ook. Maar een moordenaar mag zoiets niet.” Mischa is er dus van overtuigd dat zodra hij aan Lynda vertelt dat hij een moordenaar is, ze hem zal verlaten.

In hoofdstuk vier loopt Esther later die middag samen met haar vader langs de ezel en geeft ze hem tien dollar. Dan ziet ze het honderd dollar briefje liggen: “Wybren stond al klaar met zijn fototoestel maar ineens holde Esther naar hem terug.

‘Pap!  Weet je wat er lag in z’n doosje. Een biljet van honderd dollar!’

‘Honderd? Dat kan niet.’

‘Echt. Zo’n groene.’

‘Dat heeft hij er zelf in gelegd, om het goede voorbeeld te geven. Of als grap.’

‘Ik denk dat hij het echt heeft gekregen.’

‘Nou ja, wie weet. Dan heeft hij ook eens een goede dag.’”

De ezel brengt Esther en Mischa indirect weer samen, vandaar de titel: “Een Goede Dag voor de Ezel”

• Schrijfstijl

Ik vind dat Tim Krabbé niet een heel bijzondere schrijfstijl heeft. Iedere auteur heeft natuurlijk zijn eigen schrijfstijl, maar ik vind de stijl van deze auteur niet bijzonder kenmerkend. Hij kan spanning wel goed laten zien door climaxen. Ik vond de tekst niet bijzonder concreet of abstract. Het woordniveau van de tekst was niet bijzonder hoog, maar het was niet laag. Ik had in het eerste hoofdstuk wel lichte moeite met de schrijfstijl van de auteur, vooral door de manier waarop de zinnen werden opgebouwd, maar later was het boek goed te volgen.

Plaats in de literatuurgeschiedenis

‘Een Goede Dag voor de Ezel’ is gepubliceerd in 2005. Het valt dus onder de literatuurgeschiedenis van de 21e eeuw. Omdat we nu in de 21e eeuw leven is het moeilijk om te bepalen wat de kenmerken zijn van deze tijd van schrijven. Als je dit boek vergelijkt met boeken van voor 1500 merk je natuurlijk een duidelijk verschil in bijvoorbeeld taal, fictie en non-fictie en belang van godsdienst. In dit boek merk je wel dat het verschil tussen fictie en non-fictie kleiner wordt, omdat de schrijver en de hoofdpersoon best op elkaar lijken. Verder valt er weinig te vertellen over de literatuurgeschiedenis van dit boek.

Beoordeling

Ik vind het moeilijk om tot een eindoordeel te komen over dit boek. Ik vond het geen slecht boek, maar ik zou het niet snel aanraden. Als ik een definitief cijfer moet geven zou ik het een 6,5 uit 10 geven: het is zeker een voldoende waard, maar niet hoger dan dat.

Het boek was niet super spannend. Ik ben zelf fan van super spannende boeken met een psychologisch tintje. Ook al was de genre van dit boek ‘psychologische roman’, ik kwam de psychologie amper tegen. Ik vind het ook wel knap dat Tim Krabbé het voor elkaar krijgt alle spanning uit een moordscène te halen (dat is geen compliment). Ik snap dat het niet altijd de bedoeling is om spanning in een boek voor te laten komen, maar dat had wel mijn voorkeur gehad.

Ik had dit boek voornamelijk uitgekozen omdat het lekker kort is en omdat de titel mij erg intrigeerde. Ook had ik van meerdere mensen gehoord dat Tim Krabbé een goede schrijver is, dit geeft wellicht aan dat ik het boek erg had overschat.

Ik had dit boek voornamelijk uitgekozen omdat het lekker kort is en omdat de titel mij erg intrigeerde. Ook had ik van meerdere mensen gehoord dat Tim Krabbé een goede schrijver is, dit geeft wellicht aan dat ik het boek erg had overschat.

Tot nu toe heb ik eigenlijk alleen de negatieve kanten van het boek besproken, dus nu zal ik het hebben over wat ik wel goed vind aan het boek. Ten eerste wil ik zeggen dat ik het heel goed vind dat de auteur seks onder jongeren bespreekbaar maakt, aangezien het vaak als taboe wordt beschouwd. Ook vind ik het goed dat hij de harde waarheid over tienerverkrachting en de gevolgen ervan bespreekt.

Het verhaal wat de auteur wil vertellen is erg mooi in mijn mening. Het laat zien hoe tragedie mensen samenbrengt en hoe je familie er altijd voor je is, in goede en, in dit geval, in slechte tijden. Ik vind het ook wel mooi hoe toeval steeds terugkomt in dit boek. Bijvoorbeeld wanneer Mischa en Esther elkaar tegenkomen in Sydney. Die kans is minuscuul.

Nog een minpunt van dit boek is de geloofwaardigheid. Het boek is een fictie-boek, maar ik vind dat zelfs fictieboeken nog wel aan de reële kant moeten zijn. Het toeval in dit boek is zo groot dat ik het niet meer leuk vond om te lezen. Dit boek is zo ongeloofwaardig dat het mij steeds uit het verhaal trok. Dit is natuurlijk in tegenstelling met wat ik in de vorige alinea vertelde, maar mijn conclusie over alle toeval in dit boek is: ik snap dat men kan vinden dat dit het verhaal beter maakt, maar de ongeloofwaardigheid van dit boek schudde mij wakker uit het verhaal.

Kortom: ik vind ‘Een Goede Dag voor de Ezel’ een goed boek voor anderen, maar geen goed boek voor mijzelf.