De voeten van Abdullah door Hafid Bouazza

De verhalen bundel van Hafid Bouazza, kent zijn gelijke niet. Met een compleet eigen speelse schrijfstijl en verhalen waar de Nederlander nog nooit van heeft gehoord is een heel nieuw soort roman geschept. Bouazza is een jonge Nederlander van Marokkaanse afkomst, de perfecte persoon dus om weelderig te vertellen over rijke Arabische sjeiks, en tegelijkertijd met de Islam af te rekenen. Sinds zijn zevende leeft hij in Nederland en hij studeerde Arabische taal en letterkunde. Het boek bevat acht verhalen, waarvan er zeven gaan over vervaagde herinneringen over het tegenstrijdige leven in een plattelands dorpje in Marokko, het andere verhaal gaat over een fragment van zijn leven in Amsterdam. Het zijn verhalen over onderdrukte seksuele gevoelens, over een dronken imam en over de straffen van Allah. Zo wordt in een van de verhalen een wet aangekondigd die de seksuele losbandigheid van de vrouwen moet tegen gaan. Kennelijk van zelfsprekend mogen er dan ook niet meer komkommers en aubergines verkocht worden. De hoofdpersoon van het verhaal ontdekt een kistje waar de verboden vruchten inzitten. Hij beseft zijn uitverkoren positie en laat de dorpsvrouwen volop genieten van de aubergines en komkommers, terwijl de mannen in de moskee zitten te bidden. Zijn verhalen waarin dromen en werkelijkheid in elkaar overlopen en zijn lyrische schrijfstijl vereisen een hoop fantasie. Voor velen is er geen touw aan de verhalen vast te knopen, hoe komt het dan toch dat deze bundel zo een aantrekkingskracht heeft? Mijn proza lijkt op de spoken van mijn geheugen: lege omhulsels, losgeslagen epitheta die zielloos dwalen in een spookstad waar mijn taal gestorven is. Een van de zinnen die getuigt van Bouazza’s speelse creativiteit. Ook verzint hij hele nieuwe woorden : tik-tik-tikken en salaamaleikummen of hij schrijft: zij zwaaiden een God-sta-u-bij terug. Maar hoe vaag zijn zinnen soms ook zijn, ze roepen altijd een bepaalde voorstelling bij je op, dat maakt het belezen van zijn zweverige teksten zo lekker soepel. Bij het lezen van de verhalen moet je, je eigen fantasie volop gebruiken, soms kan je zelfs een verhaal je eigen wending geven. Het is bijvoorbeeld toch niet zeker of Khadroen een jongen of een olijfboom is en of zijn moeder Fatima heet of een Nederlandse is. Bovendien maken de tegenstrijdigheden van zijn originele verhalen het interessant en hilarisch. “Geestelijken” worden voor gek gezet als er wordt geschreven over hun onzedelijke dingen, dorpsvrouwen worden emotioneel als de voeten van hun Jihad strijder terugkeren, en een visser verwijt zichzelf zijn goddeloosheid, als Allah hem verandert in een vrouw. In het verhaal Apollien, het enige verhaal dat in Nederland afspeelt, ontmoet Hafid een Nederlandse vrouw in de Egelantiersstraat (egelantier is symbool voor de zinnelijke liefde). Daar leert hij liefde en seksualiteit te combineren. In de verhalen gaat het ook om geestelijke ontwikkelingen.Er heerst een sfeer van de geromantiseerde duizend en een nacht, maar ook een komische sfeer als het gaat over de goddeloze geestelijken en de dorps jochies die hun seksuele driften niet in bedwang kunnen houden. Zoals Hafid Bouazza erover zegt: ‘een combinatie tussen het heilige en het profane’.Rare en originele verhalen over boeiende onderwerpen zoals: omgaan met geloof, volwassen worden, seksualiteit en sociale controle en waarvan allen geschreven zijn op lyrische en speelse wijze.