2. Samenvatting   ‘De tweeling’ vertelt over het leven van een tweeling Anna en Lotte, die op zesjarige leeftijd wordt gescheiden na het overlijden van hun vader. Lotte gaat naar Nederland en Anna naar Zuid-Duitsland. Wanneer ze elkaar na 70 jaar tegenkomen in een kuuroord, blijkt het de oorlog te zijn, die hen gescheiden heeft gehouden.
Anna brengt haar jeugd grotendeels door op haar ooms boerderij, waar ze hard moet werken en niet naar school mag. Tijdens de oorlog is de kerk haar enige houvast. Ze vertrekt naar het klooster, en wordt opgeleid tot huishoudster. Anna vindt werk bij een adellijk gezin van een nazi officier, waar ze als nazizuster verminkte Duitse soldaten verzorgt.
In tegenstelling tot Anna wordt de verhollandste Lotte in een pleeggezin in de watten gelegd door haar pleegmoeder. Lotte beschermt Joodse onderduikers in de oorlog, terwijl Anna bij de nazi’s hoort. Om die reden verloopt het contact problematisch.   Zo staat Lotte uiterst wantrouwig tegenover Anna, als ze elkaar weer zien. Lotte kan Anna maar niet vergeven dat ze bij de nazi’s hoorde. Maar als Lotte eindelijk zover is dat ze Anna weer erkent als zus, overlijdt Anna aan een hartaanval. Ze heeft het haar nooit meer kunnen zeggen.

3. Leeservaringen beschrijven   Het onderwerp van het verhaal spreekt me erg aan, omdat het over de tweede wereldoorlog gaat, waarin als het ware het verhaal van de tweeling doorheen geweven is. Ik heb op zich niet zo heel veel met geschiedenis, maar omdat er personen bij zijn verzonnen, die iets levensechts meemaken, en ik graag wilde weten hoe het afliep, wilde ik graag het boek uitlezen. Alles wat in het boek beschreven werd, zou zo echt gebeurd kunnen zijn, en een deel daarvan is ook echt gebeurd. En je doet ook nog eens een beetje culturele kennis op!
Het verhaal wordt goed uitgewerkt en er worden veel details beschreven. Een voorbeeld: als Lotte bijna dood gaat omdat ze onder het ijs is gekomen. Er wordt verteld welke personen er allemaal bij waren, hoe die personen er mee omgingen, en wat er met haar gebeurde toen ze onder het ijs vandaan werd gehaald, en zo werden er nog meer details beschreven.
Het verhaal bevat zeker genoeg gebeurtenissen om me te blijven boeien. Dat komt grotendeels ook doordat er terug wordt geblikt op alles wat ze hebben meegemaakt in hun leven vanaf dat ze gescheiden werden. Ze wisten namelijk helemaal niks over elkaar, over wat ze hadden meegemaakt. En telkens wilde ik weer meer informatie over hun leven. Over wat Anna in Duitsland meemaakte tijdens de oorlog, en over wat Lotte in die tijd in Nederland meemaakte. Dan snap je ook veel beter waarom Lotte zo wantrouwig tegenover Anna staat. Sommige gebeurtenissen zijn wel voorspelbaar, omdat je bijvoorbeeld aan het begin van het boek al weet dat hun vader erg ziek is, en dat hij er dus snel niet meer zal zijn. Maar sommige gebeurtenissen zijn ook totaal niet voorspelbaar, zoals de keer dat Lotte bijna dood ging, dat had ik niet zien aankomen.
Het enige wat ik een klein beetje jammer vond, en wat het doorlezen belemmerde, was dat veel woorden nog onbekend voor me waren, waardoor ik woorden vaak in het woordenboek moest opzoeken of aan mijn ouders moest vragen. Ik vond het dus best lastig om te lezen, vooral in het begin van het boek. Ook moest ik in het begin even wennen aan het feit dat er steeds terugblikken kwamen in plaats van dat er een conversatie plaats vond tussen Anna en Lotte. Dan moest ik eerst goed kijken of de volgende alinea een terugblik was of niet, en als het wél een terugblik was, dan moest ik nog kijken vanuit welk perspectief het verhaal werd verteld; vanuit Anna of Lotte. Maar buiten de moeilijke woorden en lastige zinsconstructies, vond ik het een erg boeiend en intrigerend boek dat ik zeker zou aanraden aan anderen om te lezen.
4. Informatie over de auteur   1. Toen de filmrechten van de film ‘De tweeling’ verkocht werden, was het advies van de uitgever aan Tessa de Loo: ‘bemoei je er niet mee!’ Daar had ze zich dan ook aan gehouden, maar op verzoek van de producente las ze het scenario wel door. Tessa de Loo zei dat het misschien maar één keer voorkomt dat er een film wordt gemaakt van ‘De tweeling’, en ze dacht dat het misschien wel zinvol zou zijn als ze weet hoe dat allemaal gaat.
Waarom dit feitje bij mijn boek past: dit feitje gaat over het boek dat ik heb gelezen. Ik heb overigens de film nog niet gezien.
Bron: www.tessadeloo.com
2. Tessa de Loo heeft drie jaar gewerkt aan het boek ‘De tweeling’.
Waarom dit feitje bij mijn boek past: Tessa de Loo heeft dan wel drie jaar over haar boek gedaan, maar er is wel iets heel moois uit gekomen, een boek dat ruim 1 miljoen keer is verkocht.
Bron: http://www.hobby-info.nl/boeken-informatie/schrijvers/tessa-de-loo  
5. Verwerkingsopdracht    Dagboekbladzijde   Lief dagboek,
Was ik maar niet zo ver het ijs op gegaan. Was ik maar niet meegegaan met die mevrouw! Had ik maar beter nagedacht over de gevolgen die het zou kunnen hebben als ik zo ver het ijs op gegaan was.

Ik stond op het berijpte gras aan de slootkant. Mijn ‘pleegzusjes’ gleden wuivend op de Friese doorlopers, een lange sliert vormend met de tuinmansdochters en een aangekoppeld Brabants nichtje dat daar op visite was. De moeder van het nichtje verscheen ook op het ijs, een zwaargebouwde vrouw met een bruine hoed van vilt waarop een vaantje van eendenveren de windrichting aangaf. Uit een grote puntzak deelde ze zeegroen en roze gestreepte pepermuntjes onder de kinderen. Ze zei: ‘ik ga efkens bij jullie mam op bezoek,’ mijn hand grijpend. Ze zei tegen mij: ‘loopt gij met me mee, meske?’ Ze nam een aanloop en sleurde me gillend van pret mee over het ijs. We holden en gleden in de richting van het huis en de vrouw babbelde er in een onverstaanbaar dialect op los. Ik kon er werkelijk niks van verstaan. We bereikten een donkergroene boot die voor de helft met zijn neus in het water was gezonken. Deze markeerde het begin van de gevaarlijke zone, waar de toren overtollig water in de sloot loosde; we waren hiervoor al gewaarschuwd. Ik riep nog aan de mevrouw: ‘niet verder, niet verder!’ Maar ze luisterde niet. Ze bleef maar kleppen en liet zich door niets en niemand afleiden. Ze gleed gewoon door over het ijs. Maar toen begon het ijs te kraken. Ik rukte me instinctief los van de vrouw maar was niet bang. De vastheid onder m’n voeten verdween, en de kristallen vloer opende zich om naar me naar binnen te laten in het territorium van een zoete voortijdige dood, dat gestoffeerd was met varens en wieren die meebewogen op een stroom van luchtbelletjes. En hier begon het allemaal. Boven mijn hoofd sloot het ijs. Ik zag nog net door het ijs hoe mensen kwamen aanrennen, en hoe Anna zich, vaag zichtbaar in een bundel gezeefd licht, aansloot in de ketting mensen om mij en boven mij. Er raasden veel gedachten door me heen. Het zilveren naaidoosje dat ik sinds sinterklaasavond bij me droeg in een zak van mijn onderrok… En wat zonder van mijn nieuwe rode trui en van de baby die pas geboren was… Nooit meer beschuit met muisjes, dacht ik…
Alles kolkte om me heen. Ik versteende van de kou, alles vervaagde en werd zwart voor m’n ogen. Het leek net of m’n hersenen uitvielen. Of was dat zo?
Later is me verteld, dat de vrouw me probeerde te redden, maar is verdronken. Dat een man, die eigenlijk gespecialiseerd is het in leven houden van bomen en planten, mij onder het ijs vandaan heeft gehaald en dat ik wel een half uur onder het ijs gelegen heb! Ik hoorde dat ik naakt op tafel werd gelegd en terug het leven in ben gewreven en geslagen en ook nog door middel van een mond-op-mondbeademing. Pas toen ik echt bij kennis kwam, lag ik in het bed van mijn moeder, omringd door belangstellenden die het wonder wilden bezichtigen. Verbaasd was ik niet. Jaren geleden had tante Käthe voor mij gezorgd, opeens werd ik aan de hand van een onbekende naar Holland meegenomen, en nu had een wildvreemde vrouw me meegetrokken naar de wereld aan de andere kant van het ijs. Dus dat ik het overleefd had was eigenlijk vanzelfsprekend.
Toen ik terug op school kwam mocht ik bij de potkachel zitten. Ik was weer helemaal de oude, op een schoonheidsfoutje na: mijn spraakvermogen is niet helemaal ontdooid. Ik stotter nu zo erg, dat ik gewoon overgeslagen word op school, met mondelinge beurten. Ze zeiden dat het te lang duurt als ze me moeten laten uitspreken. Belachelijk! Maar mijn moeder ontdekte dat ik niet stotter als ik zing. Mijn angst voor stotteren verdwijnt als ik zing. Volgende keer zal ik beter mijn eigen weg volgen, doen waarvan ik denk dat het goed is.
Liefs, Lotte