Esther Verhoef, De Kraamhulp

Uitgave: Eerste druk 2014

Negentiende druk 2015

Boekkeuze:

Ik heb dit boek gekozen omdat ik hem vaker voorbij heb zien komen want hij is er populair. Door de vele goede recensies was er ik ook wel benieuwd naar. Nadat ik de flaptekst en deze recensies had gelezen verwachtte ik er ook veel van. Ook de voorkant ziet er mysterieus uit en trok mijn aandacht waardoor ik nieuwsgierig werd. Vaak vind ik literaire thrillers sowieso al leuk om te lezen omdat er meestal misdaden in voor komen waardoor het extra spannend is.

Samenvatting: 

Didi en Oscar hebben een kindje gekregen, Indy, een kers verse, gezonde dochter. Met Didi gaat het niet goed. De zwangerschap en bevalling hebben hun sporen achter gelaten. Ze is aan haar bed gekluisterd en kan niet voor Indy zorgen. Dol gelukkig zijn ze met de goede zorgen van hun kraamhulp Hennequin. Maar hun kindje huilt veel, ’s nachts, Didi lijkt maar niet op te knappen en de relatie van Oscar en Dina komt op spanning te staan.

Miriam, politie agente, is kort geleden haar broer verloren aan een ongelukkig ongeluk. Maar was het wel een ongeluk of had zijn kersverse echtgenote Hennequin daar wat mee te maken. In haar onderzoek raakt ze er steeds meer van overtuigd dat haar vroegere schoonzus een gevaarlijke psychopate is. En precies deze vrouw heeft zich onmisbaar gemaakt in het kersverse gezin.

Bron: www.mamamaai.nl

Open plek:

Wie is Hennequin echt? En wat is ze van plan?

In het boek gaat het dus over een kraamhulp Hennequin. Miriam de politieagente verdenkt haar schoonzus Hennequin van de dood op haar broer die zogenaamd van de trap is gevallen. Ze vind haar in Rotterdam en gaat op onderzoek uit waardoor veel dingen duidelijk worden wie Hennequin echt is. Haar echte naam is Catherine Kramer, ze heeft meerdere moorden gepleegd en heeft 1 jaar in de jeugdgevangenis gezeten. Ze is niet zomaar gaan werken als kraamhulp bij Didi en Oscar. Didi is namelijk haar halfzusje waar ze wraak op wil nemen. Toen ze nog klein waren heeft Didi altijd Catherina de schuld gegeven van de dood op hun andere halfzusje Claartje die van een brug is gesprongen. Uiteindelijk vermoordt Hennequin/Catherina Didi’s man Oscar en is daarna van plan om Didi, Indy (pasgeboren dochter van Didi) en Didi’s moeder (Catherina’s stiefmoeder) van diezelfde brug af te duwen. Dankzij Miriam komt Hennequin/Catherina’s vader, Arnold Kramer, net op tijd om haar tegen te houden. Arnold Kramer laat zit uiteindelijk over de reling van de brug vallen met Hennequin/Catherina in zijn armen.

Op het eind wordt de echte waarheid duidelijk van de dood van hun halfzusje Claartje. Ze stonden met z’n drieën op de brug, Claartje met haar popje in de hand. Didi wil dat Claartje naar de boot kijkt maar Claartje heeft alleen maar aandacht voor het popje. Didi gooit daarom het popje van de brug af en Claartje springt erachteraan.

Verwerkingsopdracht

De foto laat een persoon in zwarte kleding zien met een pop met een aantal bloedvlekken. De persoon op de foto kan als Hennequin/Catherina worden uitgebeeld die altijd al wordt beschuldigd voor de moord van haar halfzusje Claartje. De pop is dan het popje van Claartje die samen met haar van de brug afviel. Hennequin/Catherina zit met deze schuld opgescheept en zelfs haar eigen vader geloofde haar niet. Ze wil wraak op haar andere halfzusje Didi die haar beschuldigde van deze moord. De pop kan daarom ook de pasgeboren dochter van Didi voorstellen, Hennequin/Catherina wil ook haar van de brug gooien samen met haar moeder Didi en de moeder van Didi (Catherina’s stiefmoeder). Hennequin/Catherina is slecht en heeft al meerdere moorden op haar naam staan. De zwarte kleding vind ik hier ook weer goed bij passen, het laat haar duistere kanten zien.  Ook de achtergrond ziet er donker uit, hierdoor ziet de foto er extra duister en somber uit. Verder heb ik er eigenlijk niks over te zeggen. Deze foto zou ook een mooie cover van het boek kunnen zijn als de kleding van de persoon iets anders was, misschien wat meer als een zakenvrouw net als op de huidige cover.

Beoordeling

Ik vond het té langdradig. Het duurde te lang voordat er iets spannends gebeurde of dat het verhaal duidelijker werd. Hierdoor kon ik er moeilijk inkomen en werd het een beetje saai. De laatste 3 of 4 hoofdstukken/dagen werd het wat spannender en kwam ik er sneller doorheen.

Ik vond het origineel en onvoorspelbaar. Doordat het verhaal en de personages erg origineel waren, was het verhaal niet erg cliché. Door de originaliteit was het einde ook onvoorspelbaar omdat je dan pas alle redenen en de waarheid te weten komt die erg goed bedacht zijn.

Ik vond het spannend. In bijna elk hoofdstuk kwamen er wel wat vragen in me op waarvan ik het antwoord graag wilde weten. Hoe verder je in het boek kwam hoe meer je wou weten over de personage Hennequin. Hierdoor bleef je doorlezen tot het spannende en onverwachte einde.