Brieven aan Mick Jagger door Boudewijn Büch

Titel: Brieven aan Mick Jagger
Schrijver: Boudewijn Büch
Jaar van uitgave: 1988
Plaats van uitgave: Amsterdam
Uitgever: Uitgeverij de Arbeidspers
Aantal blz.: 159
Leestijd: 7 uren
Uitgelezen op: 20 december

Motivatie voor mijn keuze:

Op de eerste plaats wou ik de komende tijd geen boek meer van Harry Mullisch, omdat dat toch een beetje zwaar voor me was, hoe goed hij ook schrijft. Ik ging een beetje kijken in de bieb en zag toen dit boek staan. Ik ben zelf niet zo’n verwoed Rolling Stones fan, maar het sprak me gelijk aan. Ik ben namelijk wel een groot fan van Queen, en dacht mezelf wel een beetje te herkennen in dit boek, dat zou het makkelijker lezen maken. Ik las een beetje de eerste bladzijde, en zag gelijk dat het toch een stuk makkelijker lezen is dan Harry Mullisch. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik ook let op de dikte van het boek. Maar als dit boek honderd bladzijden dikker zou zijn geweest, dan had ik het nog gekozen. Ik had gewoon het gevoel dat dit boek bij me zou passen op de één of andere manier.
Hoewel ik dit boek niet dezelfde dag kon halen op school, vanwege gebrek aan pasje, haalde ik het de volgende dag in de bieb bij winkelcentrum Dukenburg. Daar sprak de omslag me meer aan, het was wat levendiger, en duidelijker dan de omslag die ik had gezien om het boek op school.

Samenvatting van het boek:

Het boek gaat over een fan van de Rolling Stones en dan vooral van Mick Jagger. De naam van de hoofdpersoon wordt niet genoemd. Het boek vertelt over gebeurtenissen in het leven van de hoofdpersoon, waarbij Mick Jagger een belangrijke rol speelde.
Het boek begint bij het moment dat de ik-figuur fan wordt van Mick Jagger en gaat verder met de vrienden die hij heeft. Al deze vrienden zijn Rolling Stones-fans. Zijn beste vriend is Guido, een Indonesische jongen. Samen zitten ze vaak op zijn kamer om naar de Rolling Stones te luisteren. Ze beloven elkaar nooit een meisje te versieren, maar als de ik-persoon dat toch doet pleegt Guido zelfmoord.
Bovendien vertelt het boek over de moeilijkheden die de hoofdpersoon heeft met zijn omgeving, zoals zijn familie, omdat hij Stones-fan is. Volgens bijvoorbeeld zijn moeder is het alleen maar herrie en hij heeft vaak ruzie met haar omdat hij de muziek weer veel te hard zet.
Het laatste deel van het boek gaat over hoe de hoofdpersoon probeert het gat in zijn geheugen op te vullen. Dit gat is wat hij met Guido heeft gedaan op Guido’s kamer. Hij komt erachter dat hij sex heeft gehad met Guido en dat de verbroken belofte de oorzaak van Guido’s zelfmoord was.
Het boek eindigt als de hoofdpersoon volwassen is en een interview mag doen met Mick Jagger, iets waar hij al heel lang naar uitkeek.

Personages:

De hoofdpersoon: De naam van deze persoon wordt niet genoemd, maar is vermoedelijk Boudewijn zelf, alleen is het verhaal dan behoorlijk aangedikt en gedramatiseerd, dat kan ik niet zeggen. Hij is vanaf de eerste dat hij de Rolling Stones heeft gezien helemaal weg van Mick Jagger, vooral zijn stem. Dat hij ook homoseksuele gevoelens voor hem heeft komt hij pas later achter. Hij schrijft veel brieven aan Mick Jagger, krijgt er maar één keer eentje terug. Op het einde krijgt hij dan eindelijk de kans Mick Jagger te interviewen, daar stopt het boek dan.

Guido: Een Indonesische jongen, goede vrienden met de hoofdpersoon. Luisterde altijd samen met zijn vriend op zijn kamer naar de Stones. Na een tijdje leidt dat ook naar een relatie met de hoofdpersoon. Maar omdat de hoofdpersoon dat eigenlijk nog niet wilt hangt Guido zich op.

Moeder van de hoofdpersoon: Is ouderwets en vindt de Rolling Stones helemaal niks, dat laat ze ook duidelijk merken. Ze schaamt zich tegenover de buren als de hoofdpersoon de muziek weer eens hard aan heeft staan.

Solange: heft de hoofdpersoon een relatie mee gehad, een hele tijd samengewoond, maar zijn uiteindelijk goede vrienden geworden, niet meer.

Moeder van Mickey: Is hij een tijdje mee getrouwd geweest, en heeft hij een kind mee gehad, naam wordt niet genoemd. Na de dood van hun zoontje gaan ze uit elkaar en stort ze helemaal in, ze grijpt in verdriet naar de fles.

Zijn kind Mickey: Zijn enige kind geweest, was ook een Rolling Stones fan, en luisterde vaak naar de platen met zijn vader. Is op jonge leeftijd gestorven. Waaraan is niet duidelijk. Op Zijn begrafenis werd Out Of Time gedraaid, het lievelingsliedje van hem, waar veel ophef over kwam.

Er waren nog veel meer mensen die in dit boek voorkwamen, voornamelijk vrienden van de hoofdpersoon, of familie. Maar het is niet nodig ze allemaal te noemen. Want na een paar vrienden te hebben uitgelegd is het grote beeld wel duidelijk van dit boek.

Spanning:

Er zit inderdaad een bepaalde spanning in het boek. Het hele boek is de hoofdpersoon namelijk bezig uit te zoeken wat nou gebeurd is in dat gat in zijn geheugen. Je wilt zelf ook weten wat er nou gebeurd is in die tijd. Je vraagt je af wat er allemaal gebeurd is. Want hoewel er regelmatig flashbacks naar het verleden gaan, het verhaal wordt in die stukjes nooit af verteld, dat wordt pas gedaan op het einde van het boek, als alles weer bij elkaar komt, na het opzoeken van vrienden, en vlak voor het interview met Mick Jagger. Maar tijdens de flashbacks zit er ook een bepaalde spanning in die ik moeilijk kan uitleggen. Het is misschien in mijn eigen liefde voor muziek dat ik die spanning creëerde.

Tijd en ruimte:

Tijd:
Het verhaal is in niet chronologische volgorde geschreven, d helft speelt zich af in het heden, de rest in het verleden.
Er zitten vele flashbacks in. Er wordt regelmatig gewisseld van verleden naar heden. Dit om handelingen in het heden te verklaren.
Het hele boek, met flashbacks meegerekend speelt zich af over ongeveer 30 jaar.
Het verhaal begint bij de eerste ontmoeting met de Rolling Stones in Scheveningen.
Het verhaal heeft ergens een open einde, maar toch weer niet. Het verleden wordt afgesloten nadat de hoofdpersoon er achter is gekomen wat er was gebeurd, een gesloten einde. Maar daarna gaat hij verder met zijn eigen, een interview met Mick Jagger, daar stopt het boek, een open einde.

Ruimte:
In het verleden vind het verhaal plaats in de geboorteplaats van de hoofdpersoon, namelijk Wassenaar. Het eerste concert van de Rolling Stones die de hoofdpersoon meemaakt is in Scheveningen.
Bij het vertellen in het heden komen er verschillende plaatsen voor, waarbij hij ook langsgaat bij plekken uit zijn jeugd.

Thema:

Als je een idool hebt wordt je leven vaak door die persoon beheerst.

Motieven:

Zijn hele leven denkt de hoofdpersoon bij bijna alles wat hij doet aan Mick Jagger, de Rolling Stones, of zinnetjes uit liedjes van ze.
Vrienden plegen zelfmoord, volgens zijn omgeving door muziek van de Stones
Simpelweg bezetenheid van de Rolling Stones

Titelverklaring:

Deze titel lijkt me eigenlijk wel vrij duidelijk. Het boek heet ‘Brieven aan Mick Jagger’ omdat het leven van de hoofdpersoon compleet om de Rolling Stones draait, en dan vooral Mick Jagger, die hij regelmatig brieven stuurt, en er toch maar één terugkrijgt.

Perspectief:

Het verhaal wordt verteld vanuit een ik-perspectief. Namelijk de hoofdpersoon vertelt het hele verhaal. Je krijgt veel van zijn gevoelens te horen, en wat hij denkt over anderen. Die innerlijke strijd tussen de Rolling Stones en de rest van zijn leven is zo ook het best tot zijn recht gekomen. Er is geen sprake van een aparte verteller, waar dan ook in het boek.

Relatie tekst – auteur:

Duidelijk is natuurlijk dat Boudewijn Büch zelf een verwoed Stones fan was. Het boek gaat misschien niet precies over zijn leven, maar omdat hij zo’n Stones fan was heeft hij heel goed duidelijk kunnen maken hoe muziek je leven kan regeren. Dat kan je gewoon het best als je het zelf ook min of meer ervaren hebt.

Relatie tussen de teksten:

De verschillende stukken tekst in het boek worden met elkaar verbonden door het feit dat er een rode draad door het boek loopt. Het gaat de hele tijd om het achterhalen van het verleden waardoor de stukken die over het verleden gaan niet vreemd overkomen, maar verhelderend zijn.

Eigen mening:

Ik zal nu al zeggen dat ik het een heel leuk boek vond. De verhaallijn was me een stuk duidelijker dan bij ‘Het zwarte licht’ en kon het verhaal daardoor veel beter volgen. Bovendien sprak het onderwerp me meer aan. Ik ben dan wel geen Stones fan, maar wel van muziek en kan me min of meer inleven wat er door de hoofdpersoon heen gaat door de jaren heen. Natuurlijk niet precies, maar het inlevingsvermogen was bij mij hier veel groter. Ook schrijft hij duidelijke taal. Er worden af en toe scheldwoorden gebruikt, en gewoon geschreven wat er bedoeld wordt, dat maakt het een stuk aangenamer om te lezen. Een voorbeeld daarvan:
‘Aan wie heb je die brief geschreven?’
‘Aan Mick Jagger van de Rolling Stones.’
‘is dat niet die schreeuwlelijk waardoor de hele Kurzaal is afgebroken en een week is dicht geweest?
Schrijf je aan zo’n smeerpijp brieven?’
Ook de spanning in het boek vind ik heerlijk. Het hele boek door switch je van verleden naar heden, en wil nou eindelijk weten wat er nou allemaal is gebeurd in het verleden van de hoofdpersoon. De manier waarop er steeds gewisseld wordt tussen verleden en heden maakten dat ik de hele tijd wou blijven lezen. Daarom is het me ook gelukt het hele boek in 2 dagen uit te lezen, ik kon gewoon niet stoppen met lezen.
Er zit ook veel afwisseling in het boek. Regelmatig krijg je van de hoofdpersoon over verschillende vrienden te horen. Al die vrienden hebben op de één of andere manier met de Rolling Stones te maken, omdat het hele leven van de hoofdpersoon daar ook om draait. Maar het verhaal is wel zo geschreven dat het niet warrig wordt met al die verschillende personen die er in voorkomen. Het is zo geordend dat het verhaal wel duidelijk blijft.
Ook dat het verhaal in het ik-perspectief is geschreven maakt het verhaal beter leesbaar. Je krijgt veel te weten over zijn gevoelens, en in sommige kan ik me dan vinden. Hier een voorbeeld uit een brief die hij aan Mick Jagger heeft geschreven, dat maakt wel duidelijk dat er veel over zijn gevoelens is geschreven:
‘U moet weten dat mijn ouders gescheiden zijn en dat ik daardoor erg ongelukkig ben geworden. Niet dat mijn vader een aardige man was (ik woon bij mijn moeder), maar het leven is zo anders zonder hem geworden. We wonen vlakbij zee en vroeger ging ik bijna iedere dag met mijn vader naar het strand.’
Hij stortte zijn hele hart uit bij Mick Jagger omdat hij het aan niemand anders kwijt kon, en dat wekt een beetje meelij bij me op, omdat ik niet zou weten hoe ik het zou moeten doen als ik met niemand kon praten over iets waar ik zoveel van houd. Ook meelij krijg ik vanwege het feit dat Mick Jagger in de tijd dat de hoofdpersoon brieven stuurde nooit heeft teruggeschreven.
Ook de tijd waarover het verhaal wordt verteld maakt het makkelijker leesbaar. Hoewel sommige stukken zeer gedetailleerd worden verteld, vindt het toch plaats over een periode van 30 jaar. De belangrijkste gebeurtenissen worden uitvoerig geschreven, de rest wordt gewoon achterwege gelaten zodat er geen onnodige informatie komt te zitten in de tekst. Zoiets zou het anders moeilijker leesbaar maken.
De verwachtingen die ik had toen ik het boek koos zijn dan ook overtroffen. Het leuk me eerst maar een leuk boek, omdat het over iemand gaat die helemaal bezeten is van muziek. Maar er zit veel meer in dan alleen maar dat en dat vind ik prachtig om te lezen. Jammer dat ik dit boek niet eerder had gevonden, anders had ik het allang gelezen. Dialogen komen er in het boek weinig voor, het gaat vooral om het verhaal en wat de hoofdpersoon voelt. De dialogen die erin voorkomen zijn vaak met korte zinnen, of maar van korte duur.
Het feit dat Boudewijn ook de brieven aan Mick Jagger erin heeft gedaan maakt het algeheel completer. Hoewel er veel wordt verteld over hoe de hoofdpersoon zich voelt tegenover de Rolling Stones zou het boek een stuk minder leuk zijn geweest zonder die brieven erin. Dat zou dan een stukje spanning zijn geweest waar je niet achter zou komen. Dat zou me alleen maar gefrustreerd hebben. Ook ben ik blij dat die brieven er helemaal in staan, alleen maar stukjes zou ook niks geweest zijn.
In het boek komt ook de innerlijke strijd van de seksualiteit van de hoofdpersoon. Hij experimenteerde met homofilie toen hij een jongen was, maar kreeg later toch een vrouw. In het begin was hij onzeker over dat experimenteren, hier een stukje dat hij had geschreven aan Mick Jagger wat het duidelijker maakt, hij schrijft hier over ervaringen met zijn toenmalige vriend Guido:
‘U moet het goed begrijpen, ik heb geen lichamelijke gevoelens voor mij vriend. Ik wil bijv. niet aan zijn lichaam zitten of zijn blote bast strelen. Ik bedoel namelijk dit: als ik naast hem zit en we zingen met u mee dan wil ik steeds dichter naast hem zitten. Als zijn lippen glimmend meezingen, vind ik het fijn naar hem te kijken ik zou ik best zijn hand vast willen houden.’
Die innerlijke strijd fascineert me en maakt het boek nog interessanter voor me. Ik vind het eigenlijk jammer dat het maar 159 blz. is, ik had best nog wel meer willen lezen. Helaas is dat niet zo.
Het min of meer open einde vond ik trouwens eerst wel frustrerend. Ik wou weten hoe dat interview met Mick Jagger nou was verlopen, en hoe zijn gevoelens waren toen hij hem eindelijk ontmoette. Dat vond ik wel teleurstellend. Maar na een tijdje was ik er blij mee dat het niet afgeschreven was, omdat ik het eigenlijk niet wil weten. Je kan nu zelf een einde verzinnen aan het boek, zelf bedenken hoe het gelopen zou zijn. Want in het boek is er zoveel over verteld dat je zelf eigenlijk wel kan bedenken hoe hij zich hier bij zijn interview zou hebben gevoeld.
Kortom, een heerlijk boek om te lezen. Ik zou hem zo nog een keer kunnen lezen en dat had ik ook bijna gedaan, als ik niet ook andere boeken moest lezen, voor de andere talen dan. Ik hoop dat ik snel nog zo’n boek tegen kom die ik zo lekker door kan lezen, waarschijnlijk neem ik de volgende keer nog een boek van Boudewijn Büch, die lezen toch wel lekker.