Bestemming onbekend door Paul Mosier

Perspectiefopdracht oktober 2019

Boek: bestemming onbekend

Perspectief van het boek: ik-perspectief

Eigen perspectief: auctoriaal perspectief

Vak: Nederlands

Ik heb gekozen om het vanaf het auctoriaal perspectief te schrijven dus vanuit de schrijver zelf, omdat het interessant is om alle gevoelens te kunnen ervaren van alle personages en ik vind het een grappig stukje omdat Rider (de hoofdpersoon) zegt dat ze een hele goeie goochelaar is maar uiteindelijk kan ze het helemaal niet.

Rider’s maag begint te knorren. Vanochtend heeft iemand haar een koekje aangeboden maar ze heeft het niet aangenomen. Lekker dom, want daar heeft ze nu spijt van. Haar dokter zei vroeger altijd dat Rider er moeite mee heeft om vrouwen te vertrouwen. Maar haar vertrouwde ze wel. Zij is de enige vrouw die nooit geprobeerd heeft eronderuit te komen om voor haar te zorgen. Rider laat haar gedachten hierover los en draait zich naar Carlos toe:

‘Ik ben profgoochelaar,’ zegt ze.

‘O ja?’

‘Ja. Ik doe verjaardagen en Bar Mitswa’s en alles. Wil je een truc zien?’ vraagt ze, en ze kijkt hem vragend aan. Carlos knikt en Rider steekt haar hand uit naar hem toe.

‘Het kost een dollar. En voor de truc zelf heb ik nog een briefje van een dollar nodig.’

Carlos buigt opzij om zijn portefeuille uit zijn achterzak te halen. Hij geeft haar een knisperend vijfje.

‘Heb je ook twee paperclips?’ vraagt Rider. Carlos trekt zijn wenkbrauwen op, maar Dot begint in haar tas te graven.

‘Die heb vast voor je, meisje. O, hoe komt dit hier nou terecht? Wil er iemand een oud plakje kauwgum?’

Rider knikt. Dot geeft het aan en gaat verder met zoeken.

Rider kauwt op het kleverige plakje kauwgum terwijl Dot een berg losse rommel onder uit haar tas vist en op tafel gooit. Er zit een aspirientje bij en een vingerhoedje en wat centen en stuivers en kwartjes, en een loterijbonnetje, en een veiligheidsspeld en drie paperclips. Ze pakt het loterijbonnetje en tuurt ernaar.

‘Mag ik?’ vraagt Rider met haar vingers hangend boven de paperclips.

‘Natuurlijk.’

‘Goed, voor deze geweldige truc vouw ik het briefje in drieën, in de vorm van een Z. dan schuif ik de paperclips erop. De eerste paperclip verbindt het eerste en tweede vlak, en de tweede paperclip verbindt het tweede en derde, zo.’ Carlos glimlacht geamuseerd.

‘De truc is dat ik zo meteen de uiteinden van het briefje opzij trek, en dat de twee paperclips dan op magische wijze in elkaar haken, terwijl het briefje heel blijft.’ zegt Rider.

‘En als het nou niet lukt?’ vraagt Dot.

‘Dan scheurt het briefje doormidden en blijven de paperclips los.’

‘Krijg ik mijn geld wel terug als je het doormidden scheurt?’ vraagt Carlos met een lach.

‘Bij mij scheurt het nooit. Ik heb magische krachten. Oké, niet knipperen, anders mis je het. Ik sluit mijn ogen om de goochelaars die over zijn naar gene zijde op te roepen om me bij te staan.’

‘Dode goochelaars?’ vraagt Dot. Ze doet alsof ze het heel eng vindt.

Rider glimlacht.

‘Ik sluit mijn ogen ook omdat de paperclips vaak in mijn gezicht schieten. Oké. Een, twee, drie.’

De bedoeling is dat je nu een klap hoort alsof je een laken uitschudt, en dan een tikje van de paperclips die in elkaar haken. In plaats daarvan hoor je het scheuren van het vijfje en het getinkel van twee paperclips die op tafel vallen. En dan het geluid van Carlos’ gelach.

‘Cárlos,’ zegt Dot streng.

Rider legt de twee helften van het vijfje op tafel. ‘Pardon,’ zeg ik, en ik sta op.

Later denkt Rider dat het misging doordat het een briefje van vijf was en niet van een. Ze kan het niet hebben dat haar trucs haar in de steek laten. Waar ze naartoe gaat, zal ze al haar trucs hard nodig hebben.

Rider loopt het gangpad af en gaat via het tussenbalkon naar het volgende rijtuig. Om het ene uit te komen, druk je op een knop en dan schuift de deur open, en dan zet je twee of drie stappen, druk je op een andere knop en dan schuift de deur naar het volgende rijtuig open. Op het balkon is het lawaaieriger en hobbelt de trein meer.

Rider neemt de trap naar de benedenverdieping en gaat een van de wc-hokjes in. Rider vind ze piepklein en het stinkt er.

Hoe langer de trein onderweg is, hoe erger de stank wordt. Ze wast haar handen en kijkt in de spiegel. Rider vindt dat ze eruitziet alsof ze haar hele leven niet heeft geslapen. Los daarvan heeft Rider groene ogen en wat sproeten. Ze ziet er kleurloos uit, ook al is haar haar in een felgroene snoepkleur geverfd. Haar oma zou het nooit goed hebben gevonden dat Rider haar, haar groen verfde of het zelf in punkstekeltjes knipte, maar haar oma was bijna blind en ze hield het donker in huis, dus ze heeft het nooit geweten van Rider’s haar.

Volwassenen zeggen altijd tegen haar: Je bent zo knap, waarom kijk je niet wat vrolijker? Als je wat meer lachte zou je nog veel mooier zijn. Haar oma zei nooit dat ze wat meer moest lachen. Rider wist niet eens of haar oma haar knap vond, maar ze wist te veel om tegen haar te zeggen dat ze vrolijker moest zijn. Volgens haar oma was je als mens niet voor geluk in de wieg gelegd, en ze vond al helemaal niet dat Rider het verdiende. Soms zou Rider zichzelf het liefst vanbuiten lelijk maken, zodat het past bij hoe ze zich vanbinnen voelt. Dan zouden mensen misschien niet steeds zeggen dat Rider wat meer moet lachen.