Afscheidsbrief door Bobje Goudsmit

Mijn eerste persoonlijke reactie Het boek is een soort psychologische roman. Het boek begint als Marit een uitnodiging krijgt van de moeder van haar overleden vriendin Anicke. Anicke’s moeder, Hanna, nodigt Marit uit om Anicke’s verjaardag te vieren. Marit wil er niet heen gaan. Marits moeder raad haar aan een brief te sturen naar Anicke’s moeder. Ze schrijft de brief alleen niet naar Hanna maar naar Anicke. In die brief legt Marit uit waarom ze niet wil komen. ‘Lieve Anicke…’ Het boek is geschreven vanuit Marit, die ook de brief schrijft. Je leest steeds, aan het begin en aan het eind van het hoofdstuk en soms ertussendoor, stukjes van de brief, verder zijn het allemaal flashbacks van gebeurtenissen die ze samen hebben meegemaakt. Het boek gaat over vriendschap, ziek zijn (in dit geval kanker) en dood. Het is echt een boek dat ergens over gaat dat iedereen kan overkomen, dan maakt het toch al een hele indruk op je. Het verhaal is in grote lijnen ook echt gebeurt. Bobje Goudsmit werkte toen op een school en ze was mentor van de vriendinnen van het meisje dat ernstig ziek werd en daarna overleed. Alleen het meisje en Anicke leken totaal niet op elkaar. Ik vond het een heel mooi boek om te lezen en ik vind dat iedereen het boek wel eens moet lezen om te weten wat de gevolgen zijn van een hersentumor (kanker) en hoe vrienden en familie ermee omgaan. Ik heb het boek nu twee keer gelezen (één keer voor het boekverslag) en het blijft interessant en indrukwekkend om te lezen. Samenvatting Marit en Anicke kennen elkaar al vanaf de brugklas. Al gauw werden ze dikke vriendinnen. Na verloop van tijd begon Anicke zich steeds vreemder te gedragen. Ze was er vaak niet met haar gedachten bij en was ook sneller geëmotioneerd. Toen Anicke en Marit bijvoorbeeld samen gingen shoppen, voelde Anicke zich plotseling niet zo lekker. Ze reageerde ook niet als iemand haar iets vroeg. Ze besloten ergens te gaan zitten, maar dat hielp niet. Anicke viel toen plotseling flauw. Hanna, de moeder van Anicke, dacht dat het niets voorstelde. Ze dacht dat het kwam door Anicke haar eerste ongesteldheid. Lange tijd klaagde Anicke nergens meer over, ze dacht dat het bij die ene keer bleef. Ze begon toch steeds vaker flauw te vallen. Uiteindelijk besloot Hanna om naar de huisarts te gaan. Hij verwees haar door naar het ziekenhuis, waar Anicke veel onderzoekingen moest ondergaan. Ze bleek een hersentumor te hebben en moest geopereerd worden. Iedereen reageerde geschokt. Ze moest ook nog eens bestraald worden en werd dus kaal. Dat vond ze echt verschrikkelijk. Toch bleef Anicke vrij kalm en bleef hopen, Marit daarentegen maakte zich zorgen. Anicke bleef steeds vaker weg van school. Ze begon er steeds slechter uit te zien en voelde zich steeds zwakker. Marit voelde dat ze elke dag een stukje bij haar vandaan vloog. Uiteindelijk raakte Anicke in coma. Anicke had Marit niet durven te vertellen dat haar hersentumor weer aan het groeien was. Ze was bang dat iedereen zich dan ten opzichte van haar anders zou gaan gedragen. Ze vond het juist zo fijn dat ze gewoon normaal met haar bleven omgaan. Na vijf dagen in coma te hebben gelegen, overleed Anicke en werd ze gecremeerd. Marit mist haar nu heel erg. Marit kan weinig steun vinden bij haar moeder, die heeft het altijd druk, druk, druk. Ze houdt wel veel van haar dochter, maar laat dat niet echt merken. Tijdens Anicke’s ziekteperiode zijn Marit en haar moeder steeds meer naar elkaar toe gegroeid. Ze praten meer met elkaar over Anicke en Marits overleden vader. Hanna, die altijd overbezorgd is, heeft het ook erg moeilijk met het verwerken van haar dochter’s dood. Ze wil dat Marit steeds langskomt, ook op de verjaardag van Anicke. Marit vindt het maar niks, ze wil afstand doen van vroeger. Het leven moest verdergaan, vond ze. En dan komt er weer een uitnodigingsbrief voor het feestje van Anicke. Ondanks dat ze niet meer gaat, mist ze haar nog steeds heel erg. Anicke overlijdt in de vijfde klas, vanaf dat moment verandert alles voor Marit, haar beste vriendin. Twee jaar na Anicke haar verjaardag krijgt Marit een uitnodiging van Anicke haar moeder, Hanna. Er staat in dat ze uitgenodigd wordt om de verjaardag van Anicke te vieren. De moeder van Anicke nodigt Marit elk jaar weer uit om Anicke haar verjaardag te vieren. Marit heeft nog nooit een verjaardag van Anicke overgeslagen maar dit keer zal ze dat wel gaan doen, ze gaat niet naar Anicke haar verjaardag. Anicke is al twee jaar overleden en Marit wil proberen verder te gaan met het leven. Het zal Marit zeker niet lukken als ze naar Anicke haar verjaardagen blijft gaan, want dan moet haar ze aan haar verleden denken. Dat doet haar pijn. Marit schrijft een brief naar Anicke en ze legt daarin uit waarom ze niet meer naar haar verjaardag wil komen. Vandaar de titel ‘Afscheidsbrief’.
Mijn leeservaringen Het hele verhaal is erg mooi. Zodra ik één zin had gelezen wou ik eigenlijk niet meer stoppen met lezen. De manier waarop het verteld werd in het boek was heel mooi. Dan weer een stukje brief en wat er in die brief stond gelijk een flashback naar die tijd, dat vond ik erg speciaal. Ik had nog nooit eerder een boek gelezen over een meisje dat kanker had en daaraan is overleden. Er zit eigenlijk niet veel verrassends in het boek. Maar toch blijft het boek je boeien. Dat vind ik ook erg goed gedaan van de schrijfster. In het boek zie je ook vaak een stukje songtekst van Phil Collins, het liedje ‘Against All Odds’. Het liedje gaat over afscheid nemen en dat is precies wat Anicke en Marit (veel te vroeg eigenlijk) moeten doen. Ik ben het liedje gaan opzoeken en heb het beluisterd en ik vond ook het liedje erg mooi, het past echt bij het verhaal. Hieronder de songtekst: How can I just let you walk away? Just let you leave without a trace
When I stand here taking every breath, with you, ooh. You're the only one who really knew me at all. How can you just walk away from me? When all I can do is watch you leave 'Cause we've shared the laughter and the pain
And even shared the tears
You're the only one who really knew me at all. Refr: So take a look at me now 'Cause there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me
Just the memory of your face
Ooh take a look at me now
Cause there's just an empty space
And you coming back to me is against the odds
And that's what I've got to face
I wish I could just make you turn around
Turn around and see me cry! There's so much I need to say to you
So many reasons why.. You're the only one who really knew me at all. Refr: So take a look at me now 'Cause there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me
Just the memory of your face. Now take a look at me now 'Cause there's just an empty space

But to wait for you, is all I can do
And that's what I've got to face. Take a good look at me now! Cause I'll still be standing here
And you coming back to me is against all odds
It's the chance I've got to take. Take a look at me now... Alles is op chronologische volgorde verteld. De brief beschrijft hun vriendschap van klas één (toen ze elkaar leerden kennen) tot en met klas vijf (toen Anicke overleed) en erna hoe iedereen Anicke’s dood verwerkt. Het is alleen niet zo dat ze als eerst verteld wat er gebeurde in klas vier en daarna wat er gebeurde in klas één. Er zijn vrijwel geen moeilijke woorden in het boek gebruikt. De schrijfster is echt in de huid van een tiener gekropen toen ze het boek schreef en heeft totaal geen moeilijke woorden gebruikt. Het is heel makkelijk te begrijpen en als een vraag oproept moet je gewoon doorlezen, dan vind je het antwoord wel. Informatie over de auteur BIOGRAFIE: Bobje Goudsmit is op 27 oktober 1951 geboren. Toen ze de basisschool afhad is ze naar het Gymnasium in Zwolle gegaan. Toen ze daar klaar was is ze in Leiden en Nijmegen Nederlands gaan studeren. In 1976 is ze lerares Nederlands geworden. Ze heeft is getrouwd, heeft vier kinderen en een hondje. Eén van haar hobby's is het verzamelen van olifantjes. Bobje Goudsmit is op haar vijfde begonnen met schrijven, maar dat waren alleen maar tekeningen en op elke bladzijde stond een van de letters die ze kende. Ze schrijft vaak over dingen die in haar omgeving zijn gebeurd, maar ze verandert wel altijd dingen zodat het niet precies hetzelfde is. BIBLIOGRAFIE:  Robbie Robot en de zorgenstam (= debuut in 1991)  Het computervirus  Shoe Sjanah en de Spinnevrouw (net zoiets als Geen verbinding)  Skeelers  Gabbers  Geen verbinding  Afscheidsbrief  Waanzinnig verliefd  De ijzeren maagd  De Koffer  De Stalker  Loservirus Verwerkingsopdracht 4 maart 2007
Lief dagboek, Gister lag er een brief voor me, of ik op Anicke’s verjaardag wou komen. Alleen doet het me nog steeds pijn als ik naar ‘haar’ vertrouwde plekje ga. Ze is er niet meer en ze zal er ook nooit meer komen. Aarzelend besloot ik een brief naar haar te sturen, om uit te leggen waarom ik haar verjaardag na al die jaren ga overslaan. Ik hoop echt dat ze snappen waarom ik niet kom dit jaar. Het was soms heel pijnlijk om te schrijven maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan. Ik heb alle herinneringen aan haar weer naar boven gehaald, en voel me erg opgelucht nu. Ik denk dat ik Anicke’s dood nu veel beter kan verwerken, maar ik zal er altijd wel moeite mee hebben. Ik mis haar zo! Ik ben begonnen bij wanneer we elkaar voor het eerst ontmoetten. In het fietsenhok van de middelbare school, op de allereerste schooldag. Ze hielp me met mijn fiets wegzetten omdat ik mijn fiets er niet tussen kreeg. Daarna begonnen we wat te praten en we bleken bij elkaar in de klas te zitten, het begin van onze vriendschap. We werden al snel beugeltje en brilletje genoemd. Het kon ons niks schelen, ik kreeg al snel contactlenzen en Anicke’s beugel bleef ook niet voor eeuwig zitten. Ik heb erg veel voor Anicke gedaan toen in het ziekenhuis lag. Ik heb alle aantekeningen gekopieerd zodat ze die wel allemaal had. Maar dat weerhield niet dat ze heel erg achterliep met al haar schoolwerk. Ze heeft de vierde klas echt op het nippertje gehaald. Ik heb haar veel geholpen maar de rest van de klas heeft ook genoeg gedaan. Door de medicijnen vielen haar haren uit. Daarom had ze een heel leuk mutsje gekocht die ze dan op kon zetten. Maar een keer met wiskunde toen we een invalleraar hadden gebeurde er iets. Hij was heel boos op de klas en toen zag hij dat Anicke amper iets in haar schrift had staan (ze was net weer op school) werd hij boos op haar. Daarna begon hij haar te bevelen haar mutsje af te doen, toen ze dat weigerde trok hij het mutsje van haar hoofd. Daar stond ze dan met haar kale hoofd. Dat was echt zo zielig voor haar. De leraar had toen wel zijn excuses aangeboden. Hij zei dat hem niks was verteld en dat hij nergens van wist. Toen we in de vijfde klas zaten kwam Anicke steeds minder op school en haar gezondheid ging steeds meer achteruit, ze was altijd moe en ze had nooit ergens zin in. Ze zei dat het door die ‘rotmedicijnen’ kwam, maar later hoorde ik van haar moeder dat haar tumor weer groeide en dat ze het mij niet wou vertellen. Dat was omdat ze net zo blij was omdat we haar gewoon behandelden en dat wou ze graag zo houden. Ik vind het erg jammer dat ze het mij niet wou vertellen maar het was wel haar eigen keus. Mede daardoor kwam het extra hard aan toen ik hoorde dat ze in coma was geraakt en vijf dagen later overleed. De hele klas was verdrietig, echt iedereen. We zijn ook met z’n allen naar haar crematie geweest. Het was een erg mooie dienst. Ze draaiden daar haar lievelingsnummer, die ze in de laatste dagen van haar leven erg veel had gedraaid, Against All Odds van Phil Collins. Ook hadden we met de klas geld ingezameld voor een mooie krans om op de kist te leggen. Op het lint hadden we laten zetten: ‘Rust zacht, lieve Anicke. Je vrienden uit 5V’. Vlak hierna belde Hanna (Anicke’s moeder) me op of ik even langs wou komen, ze miste me en ze had iets voor me. Ze wou mij het gouden armbandje geven dat ze voor Anicke had gekocht toen ze voor het eerst ongesteld was geworden. Ik wou het niet aannemen, maar Hanna stond erop dat ik het aannam. Ik heb het aangenomen en in een doosje opgeborgen. Ik kon het gewoon niet omdoen. Ik miste haar nog te erg. Ondertussen is de hele klas geslaagd voor het eindexamen, en bij de diploma uitreiking was alles en iedereen vrolijk. Toen het afgelopen was stapte een klasgenoot naar voren, hij vertelde dat we daar met één te weinig stonden, en hij vertelde het verhaal van Anicke. Daarna liet hij ons luisteren naar het liedje van Phil Collins, zodat we allemaal even bij haar dood stil stonden. Volgende week ga ik studeren, en als ik afgestudeerd ben ga ik zeker een keer terug naar Hanna. Ik moet alleen eerst de dood van Anicke echt goed verwerken. Ik stop nu met schrijven, Groetjes Marit…