Without a trace door Charles Berlitz

Berlitz wijdt een hoofdstuk aan de ervaringen en verhalen van piloten, passagiers, zeilers, vissers en zeelieden binnen de Driehoek die vreemde dingen zagen en het konden navertellen. Het gaat dan om piloten die verrast werden door vreemde draaiende wolken of die door wolken opgeslokt werden en op een heel andere plaats dan bedoeld er weer uit kwamen. Zeelieden zagen vanaf schepen vuurballen op zich afkomen of plotseling draaikolken ontstaan waarbij hun instrumenten niet meer werkten. Een heel apart verhaal komt van een schipper die met zijn vrouw terugkeerde van een vistocht en plotseling in het water voor zich een vierkante sleuf zag. Zijn boot viel erin en de schipper bezeerde zijn pols, terwijl zijn vrouw twee ribben brak. Ook zijn er verhalen van zeelieden die ongeïdentificeerde onderzeese objecten gezien hebben. Talloos zijn de verhalen van grijsachtige objecten die heel snel onder water voeren en bijna in aanvaring kwamen met de bootjes waarop de genoemde zeelieden zich bevonden. Ook apart is het verhaal van Benson Huggard (1940 – 2008) die in 1975 over de open oceaan van Florida naar de Bahama’s zwom. Een afstand van 162 mijl! Hij zwom in een kooi (ter bescherming tegen haaien) en had constant het idee dat de stevig afgesloten (!) grendels van de kooi vanzelf open gingen. Hij werd belaagd door een vreemde storm, stekende kwallen, kwam buiten de kooi op de rug van een witte haai terecht en kwam net op tijd op zijn bestemming aan voordat zijn kooi begon te zinken.

Het lijkt erop, aldus Berlitz, dat in de Bermuda Driehoek vervormingen van tijd kunnen optreden. Diverse piloten hebben verklaard dat ze in vreemdsoortige wolken boven de Driehoek terecht kwamen en veel vliegtijd gewonnen hadden toen ze er weer uit kwamen. In een van dergelijke gevallen bleek na afloop dat alle horloges van de inzittenden van het vliegtuig tien minuten stil waren blijven staan. Een andere mogelijke toepassing van de vervorming van tijd is het zien van spookschepen in de Driehoek. Talloos zijn de verhalen van mensen die oude zeilschepen op zee gezien hebben. Het zou kunnen, aldus Berlitz, dat in de Driehoek door ons onbekende krachten de tijd wordt omgebogen en beelden uit het verleden – bijvoorbeeld van schepen die in een ver verleden daar daadwerkelijk gevaren hebben – op het heden geprojecteerd worden.

Berlitz gaat uitvoerig in op UFO’s in de Bermuda Driehoek. Er zijn ontzettend veel waarnemingen in het gebied gedaan. Veel van die waarnemingen zijn door veel mensen tegelijk gedaan. Dat was bijvoorbeeld het geval in 1972 in Puerto Rico. Het eiland werd toen regelmatig bezocht door UFO’s. En dat is door duizenden mensen gezien. Interessant hierbij is de vraag of deze UFO’s duiden op buitenaardse activiteiten. Wordt de aarde in de gaten gehouden door “aliens”? Berlitz sluit het niet uit. Er zijn diverse grote vliegtuigen verdwenen op plaatsen waar kort daarvoor UFO’s gesignaleerd werden. Ook zijn er vuurtorenwachters spoorloos verdwenen in het gebied. Werden deze mensen ontvoerd? Berlitz heeft er geen definitief antwoord op maar refereert wel aan Erich von Däniken die de theorie verdedigde dat de mens hier op aarde geplant is door goden van elders uit de kosmos. Je zou de aarde dan een “kosmische kolonie” kunnen noemen. Het zou ook een aantal vreemde zaken kunnen verklaren, zoals de bouw van de piramides in Egypte en wellicht de enorme stenen in Bimini. Wellicht is het gebied van de Driehoek een interdimensionaal gebied, een soort toegangspoort waardoor “aliens” gemakkelijk vanuit hun eigen planetaire stelsel naar de aarde kunnen reizen. De eigenaardige magnetische afwijkingen ter plaatse zouden daar op kunnen wijzen, aldus Berlitz.               

Berlitz besteedt aandacht aan de laatste theorieën over UFO’s. Die zeggen dat UFO’s niet altijd van heel ver uit de ruimte hoeven te komen maar juist van heel dichtbij. Wellicht bestaan ze gewoon in parallelle dimensies die wij niet kunnen zien. Bepaalde mensen die daar gevoelig voor zijn – zoals paragnosten en helderzienden – kunnen deze UFO’s soms wel zien als ze uit hun eigen dimensie komen en die van ons (tijdelijk) binnendringen. Over het doel van die bezoeken is eigenlijk niets bekend. Er zijn diverse theorieën over maar dat blijven theorieën. De “aliens” zouden geïnteresseerd kunnen zijn in technologische ontwikkelingen, in de aanwezigheid van grondstoffen, zuiver water en ga zo maar door. Er zijn overigens wel verhalen van ontmoetingen van UFO’s met aardbewoners bekend die een positief effect hadden op de aardbewoners. Dat effect bestond dan in een verjonging en gezonder worden van de betreffende aardbewoners. 

Dat er andere werelden zijn wordt volgens Berlitz bewezen door het zogenaamde Philadelphia Experiment uit 1943. Berlitz wijdt hier het laatste hoofdstuk van zijn boek aan. Om het experiment hangt een grote sfeer van geheimzinnigheid. Er wordt niet over gesproken, de officiële instanties hullen zich in stilzwijgen en documenten ontbreken. Het experiment zou bestaan hebben in het onzichtbaar maken van een oorlogsschip door er omheen een sterk magnetisch veld te creëren. Dat zou gelukt zijn. Het schip zou daardoor tijdelijk onzichtbaar zijn geworden. Maar het had een negatief effect op de aanwezige bemanningsleden. Die werden ook onzichtbaar en bleven dat in sommige gevallen heel lang. De vraag is natuurlijk of dit experiment ook daadwerkelijk plaatsgevonden heeft. Berlitz kan het, zoals hij erkent, niet bewijzen. Maar hij legt wel een relatie met de Bermuda Driehoek. Daarin is sprake van bijzondere magnetische verschijnselen. Die kunnen effect hebben op moleculaire structuren die weer kunnen doorwerken in bepaalde dimensies. Wellicht kunnen bepaalde dimensies zo geprojecteerd worden in andere dimensies, zoals die van ons. De Bermuda Driehoek zou een baken voor vreemde en verre reizen kunnen zijn, een toegangspoort voor onze wereld waarvan “aliens” gebruik maken. En als wij de kennis en de techniek zouden bezitten zou het voor ons ook andersom kunnen werken.

Beoordeling van het boek

Berlitz was een bekende Amerikaanse schrijver van bestsellers over mysterieuze onderwerpen. Zijn bekendste boek was “De Bermuda Driehoek” uit 1974. Het onderhavige boek is daar het (zelfstandige) vervolg op. Andere onderwerpen die Berlitz bij de kop pakte waren o.a. het Philadelphia Experiment (1943), het Roswell Incident (1948) en het geheimzinnige Atlantis. Omdat dit allemaal nogal tot de verbeelding sprekende onderwerpen waren, verkochten de boeken van Berlitz uitstekend. Hij stamde overigens uit een bekend geslacht van taalkundigen en sprak zelf ook een aantal vreemde talen vloeiend. Dat kwam mede omdat zijn moeder bijvoorbeeld Frans tegen hem sprak, zijn vader Engels, zijn grootvader Duits en zijn neef Spaans. Zo sprak Berlitz op driejarige leeftijd al vier talen. Berlitz werkte aanvankelijk in het familiebedrijf (dat taalcursussen en woordenboeken produceerde), maar verkocht het in de jaren zestig van de vorige eeuw. Daarna kon hij zich wijden aan zijn twee grote liefdes (onderwaterarcheologie en prehistorie) en zijn twee grote passies (Atlantis en de Bermuda Driehoek).

Berlitz was een bekende Amerikaanse schrijver van bestsellers over mysterieuze onderwerpen. Zijn bekendste boek was “De Bermuda Driehoek” uit 1974. Het onderhavige boek is daar het (zelfstandige) vervolg op. Andere onderwerpen die Berlitz bij de kop pakte waren o.a. het Philadelphia Experiment (1943), het Roswell Incident (1948) en het geheimzinnige Atlantis. Omdat dit allemaal nogal tot de verbeelding sprekende onderwerpen waren, verkochten de boeken van Berlitz uitstekend. Hij stamde overigens uit een bekend geslacht van taalkundigen en sprak zelf ook een aantal vreemde talen vloeiend. Dat kwam mede omdat zijn moeder bijvoorbeeld Frans tegen hem sprak, zijn vader Engels, zijn grootvader Duits en zijn neef Spaans. Zo sprak Berlitz op driejarige leeftijd al vier talen. Berlitz werkte aanvankelijk in het familiebedrijf (dat taalcursussen en woordenboeken produceerde), maar verkocht het in de jaren zestig van de vorige eeuw. Daarna kon hij zich wijden aan zijn twee grote liefdes (onderwaterarcheologie en prehistorie) en zijn twee grote passies (Atlantis en de Bermuda Driehoek).

Het boek is vlot geschreven en leest heel gemakkelijk. De voorbeelden worden goed gedocumenteerd en komen heel geloofwaardig over. Toch blijf ik bij dit soort boeken altijd met het probleem zitten dat ze je uiteindelijk na lezing niet veel wijzer maken. Ze komen nooit met een definitieve, sluitende oplossing. Ze roepen per saldo altijd meer vragen op dan ze beantwoorden. En dan blijf je als lezer toch een beetje met een kater zitten. Dat neem ik de schrijver overigens niet kwalijk. Hij doet zijn best om een compleet beeld te schetsen. Maar ook hij moet vaak zijn toevlucht nemen tot gissingen en veronderstellingen (“naar het schijnt”, “het is mogelijk” en “waarschijnlijk” zijn dan teksten die Berlitz gebruikt). Dat is vaak kenmerkend voor dit soort boeken. Toch is het plezierig over dit soort onderwerpen te lezen. Het nodigt uit tot nadenken en bestaat vaak uit spannend materiaal dat de fantasie weer prikkelt. Het enige irritante in het boek vind ik het gebruik van het woord “voet”. Alles wordt gemeten in “voeten” en dat is erg onduidelijk voor een Nederlandse lezer. Waarom er niet gewoon in “meter” gerekend wordt ontgaat me.

Mijn eigen ideeën over de Bermuda Driehoek komen overeen met die van de meeste wetenschappers. Die stellen zich over het algemeen op het standpunt dat er geen sprake is van onverklaarbare fenomenen. Het gaat slechts om fenomenen die nog niet verklaard zijn. Er zijn vele verklaringen te geven voor de diverse fenomenen. En Berlitz noemt die ook wel. Zo is de zeebodem in het gebied onrustig door allerlei vulkanische activiteiten. Deze kunnen tot plotselinge erupties leiden die weer leiden tot plotselinge waterkolken, zuigingen en ontplofbare gaswolken. Stormen ontstaan plotseling en kunnen reuzegolven opwekken. Dit alles zou de oorzaak kunnen zijn van de vele verdwijningen in de Driehoek. Het punt is dat er altijd logische verklaringen blijken te zijn, ook al zijn die niet gelijk van aanvang af herkenbaar. Vroeg of laat komt er een plausibele verklaring om de hoek. Zo is het inmiddels ruim vijfendertig jaar na het verschijnen van dit boek wel duidelijk dat Atlantis niet op Bimini ligt. De discussie speelde nog wel tijdens het verschijnen van het boek maar nu niet meer. Zo achterhaalt de wetenschap uiteindelijk alle mysteries. En dat zal met de Bermuda Driehoek te zijner tijd ook wel gebeuren.