1. De Titel: Un sac de billes.
De auteur: Joseph Joffo.
Het jaartal: 1990.
De uitgever: Thieme
Aantal bladzijden: 37.

2. Hoe is het boek ingedeeld?

Het boek heeft 12 hoofdstukken met ieder een eigen titel:
1. L’Enfance 7. Nouveau départ
2. L’étoile jaune 8. Les Allemands à Nice
3. A L’école 9. Le camp des jeunes Compagnons de France
4. Le départ 10.L’interreogatoire
5. La ligne de démarcation 11.Le curé de la Buffa
6. A Menton 12.Le retour

3. Waar speelt het verhaal zich af?

Het verhaal speelt zich af in bezet en vrij Frankrijk, in de plaatsen Parijs, Nice, Menton, Hagetmau, Golfe-Juan en Pau.

4. In welke tijd speelt het verhaal zich af?

Het verhaal speelt zich af van 1941 tot 1944 in de Tweede Wereldoorlog.

5. In welke vorm wordt het verhaal geschreven?

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven.

6. Een korte beschrijving van de hoofdpersoon:

Joseph Joffo was tien toen hij in 1941 moest vluchten omdat hij Joods was.

7. Relatie tussen de personages en de hoofdpersoon:

Joseph zijn vader komt uit Rusland en zijn moeder uit Frankrijk, Parijs.
Hij heeft drie broers; Maurice, Henri en Albert en een zus Rosa (Rosette), die al getrouwd is.
Joseph had veel vrienden maar toen hij verplicht werd de ster te dragen mochten/wilden ze niet meer met hem omgaan.
Later ontmoette hij nog een Italiaanse soldaat, de jongen die hem hielp de grens te passeren (Raymond), de Algerijn Ange Testi en Ferdinand.

8. De vertaling en verklaring van de titel:

Een zak met knikkers. In hoofdstuk drie komt een zak met kikkers voor. Zérati ruilt de zak met knikkers voor zijn davidsster. Ik denk dat dit het moment was waarop ook Joseph besefte dat hij niet Joseph meer was maar een ‘Jood’, hij moest vluchten.

9. Het thema van het verhaal:

De familie Joffo is Joods en daarom moeten Joseph en Maurice vluchten. Ze moeten overleven en proberen de familie bij elkaar houden.

10. Het belangrijkste fragment: (uit hoofdstuk 4)

Enfin, dit-papa, il faut savoir une chose. Vous êtes juifs, mais ne li dites jamais. Vous Entendez: Jamais. Nous faisons oui de la tête.
-A votre meilleur ami vous ne le direz pas, vous nierez toujours. Vous m’entendez bien: Toujours. Joseph, viens ici. Je me lève et m’approche de lui.
-Tu es juif, Joseph?
-Non.
Sa main a claqué sur ma joue. Il ne m’avait jamais touché jusqu’ici.
-Ne mens pas, tu es juif!
-Non!
J’avais crié sana m’en rendre compte.
-Et bien, a dit mon père. La situation est claire maintenant. Allons, il est temps d’aller à table. Vous partirez tout de suite après. Sur une chaise, près de la porte, il y avait nos deux sacs à dos avec des vêtements, nos affaires de toilette, des mouchoirs pliés. Je ne me souviens plus de repas. Après maman nous aidés à mettre nos vestes. Elle nous a embrassés: j’ai senti ses joues mouillées, ses lèvres tremblaient. Un baiser rapide pour mon père, ses mains nous ont poussés vers l’escalier.
-Allez, les enfants, et à bientôt.
J’ai su plus tard que mon père est resté debout longtemps, les yeux fermés d’une douleur indicible.