Lullaby door J.M.G. Le Clézio

Zakelijke gegevens:

Auteur: J.M.G. Le Clézio
Titel: Lullaby
Uitgever: Gallimard
Plaats van uitgave: Parijs
Jaar van uitgave: 1980
Druk: ???
Aantal bladzijden: 71
Genre: Novelle

Eerste reactie:

Ik heb dit boek gekozen, omdat het me aangeraden werd door de lerares en het me wel een leuk boek leek. Hiervoor kende ik het boek niet.

Verdieping:

Samenvatting:
Lullaby had besloten niet meer naar school te gaan en ze voelde zich er opgelucht over. Het was mooi weer op de vroege morgen in oktober. Ze begon een brief te schrijven aan haar vader. In de brief vraagt ze haar vader of hij zich nog herinnert dat ze in Istamboel waren en dat hij twee sterk geurende boeketten had gekocht: één voor Lullaby en één voor haar zus Laurence. Ze stopt even met schrijven en kijkt naar haar hagedissenleren reiswekkertje. Dan schrijft ze haar vader dat hij het wekkertje moet terugnemen, omdat zij er niets aan heeft en hij er wel wat aan kan hebben. Ze pakt wat spullen in, waaronder een mondharmonica, waar DAVID ingegraveerd staat en ze vertrekt. Ze ging weg en voelde haar hart keihard kloppen. De mensen gaan naar hun werk in het centrum van de stad en sommigen toeteren naar haar. Ze loopt via een smokkelaarspad naar de zee tussen de rotsen door. Bij de zee ziet ze de zee tegen de rotsen slaan. Ze loopt door en vergeet alles. Ze liet de laatste huizen achter zich. Ze loopt langs de rotsen en de klippen en moet een lange, stinkende tunnel van een Duitse bunker door om bij de zee uit te komen. Na de bunker ziet ze op de muur de tekst “TROUVEZ-MOI”. Ze vraagt zich af wie dat geschreven heeft. Daarna wordt het pad bijna onbegaanbaar, dus moet ze van rots naar rots springen. Als ze zo tussen de rotsen doorspringt, ziet ze allerlei beelden van school inclusief de leraren. Ze ziet allerlei natuurkundeopgaven om zich heen. Ze komt bij een oude, kapotte steiger en om af te koelen gaat ze even zwemmen in zee. Als ze is opgedroogd, kleedt ze zich aan en gaat ze weer verder. Ze zoekt naar haar bloknoot in haar tas om haar vader te schrijven. Ze begint onder aan de pagina te schrijven. Ze vraagt aan haar vader of hij haar wil komen opzoeken. Dan gaat ze naar het midden van het blad. Ze schrijft er dat ze de indruk heeft dat ze in een gevangenis zat. Daarboven schrijft ze dat ze de jongens en meisjes op school stom vindt en wat ze allemaal mist. Helemaal bovenaan schrijft ze “Bonjour, cher Ppa” en ze schrijft over het strandje waar ze zit. Op de kleine open plekjes in de brief schrijft ze woordjes en zinnetjes. Ze stopt de brief in een envelop en gaat verder over de rotsen. Ze ziet weer rare berichten op de rotsen: “NE VOUS DECOURAGEZ PAScc en “ÇA FINIT PEUT-ÊTRE EN QUEUE DE POISSON”. Plotseling ziet ze een prachtig huisje. Het blijkt Grieks te zijn. Het huisje heet CARISMA (charisma). Ze gaat het huis binnen en ze ziet allemaal troep en graffiti op de muren. Ze wordt er boos van en gaat weer naar buiten. Ze zit buiten en geniet van de zon. Ze hoort een stem die Ariel roept, de naam die haar vader haar ooit gegeven heeft. Met heldere stem begint ze een liedje te zingen. En ze droomt zich naar Iran. Langs het smokkelaarspad gaat ze weer terug naar de stad. Ze komt een jongetje tegen die terugkomt van het vissen.
Ze praten even en kijken samen naar de zonsondergang. Het jongetje loopt weg en Lullaby roept hem na. Ze vraagt hem of hij een tekening voor haar wil maken. Dat zal hij doen.

Het was alweer een tijdje geleden dat ze bij het huisje was geweest. En nu ging ze weer, ze was weer onder de indruk. Ze ging zitten op de veranda. Het was overal stil, warm en licht. Ze dacht dat de dood zo moest zijn. Ze zit daar en het lijkt wel alsof ze uit haar eigen lichaam omhoog stijgt. Ze wordt één met de omgeving, ze wordt de wind, het zout en de bergkristallen. Ze komt in een wereld terecht waar de gewone natuurwetten van het leven op aarde niet gelden. Ze wordt wakker uit de dagdroom en probeert zich te herinneren wat ze gezien heeft, maar dat lukt niet echt. Ze gaat weer naar de zee. Ze herleest sommige brieven die ze van haar vader had gekregen. Ze laat sommige brieven wegvliegen op de wind. De andere brieven gebruikt ze om een vuurtje te stoken. Ze denk dat haar vader dat ook leuk zou vinden. Terwijl ze met het vuurtje bezig is, verschijnt de jongen met de hengel en hij vraagt waarom ze die brieven aan het verbranden is. De jongen gaat mee helpen met vuur stoken. Hij biedt haar zijn tekening aan voor het vuur, maar die wil ze nog niet verbranden. Ze wil het pas verbranden, als ze ervan houdt. De jongen vertelt haar over nog een huis, dat moeilijk bereikbaar is. Ze gaat er heen. Ze verstopt haar tas in een spleet bij een plant. Na een tijdje lopen en klimmen komt ze uiteindelijk bij het huis aan. Het huis lijkt op een theater, en is heel erg kapot. De wind maakt een soort muziek met loszittende stukken cement en metaal. Lullaby gaat op een soort platform onder het dak zitten. Ze doet haar ogen dicht. Plotseling schrikt ze: er is een man aan de overkant, hij zoekt haar. Ze zet het op een lopen. Ze verzwikt haar enkel op de vlucht. De man staat voor haar. Hij heeft groene ogen. Ze ruikt zijn geur; zo dichtbij is hij. Lullaby springt weg, ondanks de pijn in haar enkel. De man blijft staan. Ze rent weg en stopt; dan voelt ze woede, die de plaats inneemt van haar angst. Lullaby springt de zee in, haar hoofd eerst. Als ze weer boven water komt, ziet ze de kust achter zich als een grote vrachtboot. Ze begint in de richting van de stad terug te zwemmen.

Lullaby had gedaan of ze ziek was, dat was zogenaamd de reden dat ze niet op school was. Het kon zo niet langer doorgaan, dacht ze. Monsieur Fillipi had haar een briefje geschreven om te vragen of ze terugkwam op school. Op een ochtend, als de moeder van Lullaby nog slaapt, gaat Lullaby weer naar het smokkelaarspad. Uit angst om de man weer tegen te komen durft ze niet naar het huis toe te gaan, maar ze stelt zich voor hoe het daar was. Ze kijkt nog één keer naar de zee en keert dan terug naar de stad. Lullaby loopt in een drukke straat en gaat zonder het te beseffen een winkel binnen. Ze botst tegen een etalagepop op, die op haar directrice lijkt. Ze heeft honger en besluit ergens te gaan eten. In het café begin ze een paar keer een brief aan de directrice, maar ze gooit ze allemaal weg. Ze loopt naar school. Op school aangekomen zoekt ze naar Monsieur Fillipi, de conciërge brengt haar naar de directrice. De directrice wil van Lullaby weten waar ze al die tijd was. Lullaby vertelt van het huis en de zee, maar de directrice snapt er niets van. Dan wordt de directrice opeens aardig. De directrice vraagt of ze een vriendje heeft en wil zijn naam weten. Lullaby wordt boos. Lullaby denkt dat de directrice denkt dat ze smerige spelletjes in het huis heeft uitgespookt. De directrice blijft doorgaan met vragen stellen. Als de directrice steeds hetzelfde antwoord van Lullaby krijgt, laat ze haar gaan. Lullaby komt Monsieur Fillipi tegen en vertelt hem dat ze op reis is geweest.

Op zoek naar de thematiek:

Het thema is eenzaamheid. Lullaby mist haar vader en haar moeder. Ze gaat naar het huis CARISMA om zich daar niet eenzaam te voelen, ze probeert een band te krijgen met het jongetje met de hengel om zich niet eenzaam te voelen. Het lukt niet, dus besluit ze haar normale leventje op te pakken, maar nu krijgt ze een band met Monsieur Fillipi. Het verband tussen de titel en het thema is simpel: Lullaby is de hoofdpersoon en haar naam is de enige naam in de titel, dus dat geeft een soort van eenzaamheid aan.

Plaats in de literatuurgeschiedenis:

Het werk is voor het eerst gepubliceerd in 1970. Jean-Marie Gustave Le Clézio werd in 1940 geboren in Nice. Hij begint zijn carrière in 1963 met het boek Le procès-verbal. Het volgende boek komt in 1965: La fièvre. In 1970 komen La guerre en Lullaby uit. Het laatste boek, dat hij heeft geschreven, is in 1999 gepubliceerd: Hasard suivi de Angoli Mala.

Beoordeling:

Als je de handelingen, die Lullaby doet, gewoon achter elkaar op een rijtje zet, is het een simpel verhaal, dus lekker makkelijk te begrijpen. Dat had echt een positieve werking op mij, want ik lees bijna nooit Franse boeken, dus mag het wel een makkelijke zijn als ik lees.
De minder leuke dingen uit het boek vind ik de ontzettend vele details. Als je al die details weg zou laten, zou je een veel dunner boek krijgen. Je krijgt met die details ook woorden te lezen, die je niet eens nodig hebt om het verhaal te begrijpen. Het zijn hele simpele gebeurtenissen, maar met die details wordt het boek een stuk moeilijker. Bijvoorbeeld: Lullaby zet een stap op de rotsen en gelijk krijg je een complete beschrijving van de omgeving. Die omgeving interesseert mij niet, ik wil weten wat er met Lullaby gebeurt.
Ik vind het thema van dit boek wel een herkenbaar probleem. Ik denk dat elke puber wel met eenzaamheid te maken heeft.
Mijn eindoordeel: ik vind het een leuk verhaal, maar het is best moeilijk te begrijpen met al die details.
Ik zou het boek zeker aan een ander aanraden, maar ik zou daarbij zeggen, dat je details moet overslaan. Anders kom je er echt niet uit. Daarbij heb ik geluk gehad dat mij moeder mee wou lezen.