Le coeur en poche door Christine Aventin

1. Auteur: Christine Aventin, titel: 'Le coeur en poche', plaats van uitgave: La Flèche, jaartal eerste druk: 1986, jaartal gelezen druk: 1991

2. Alexandra is 15 jaar oud en woont met haar moeder in Parijs. Haar moeder, Véronique, is prostituee in de Funny Girls club onder de pooier Gérard. Haar moeder heeft dus een heel ander leven dan de meeste moeders. Ze gaat 's avonds weg en komt in de ochtend terug, net wanneer Alexandra naar school moet. Daar heeft Alexandra ook een vriendje, aan het begin van het verhaal nog niet, maar dat wordt hij dus wel. Hij heet Julien. Maar ondanks het chaotische leven dat ze heeft, is het een hele gewone leuke meid met een eigen droomwereld. In die droomwereld denkt ze ook vaak aan haar vader die ze nooit gekend heeft en waar ze nu al van houdt. Maar op een dag komt haar moeder terug van de nachtclub en als die onder de douche staat ziet Alexandra dat ze blauwe plekken op haar benen en armen heeft, alsof ze in elkaar is geslagen. Ze vraagt wat er is gebeurd, maar Véronique wil er niet over praten. Alexandra maakt zich er zo boos over dat ze die middag besluit een kijkje te gaan nemen in de Funny Girls om erachter te komen wie dat haar moeder heeft aangedaan. Als ze daar naar binnen gaat, komt ze een man tegen met een heel verleidelijke stem, en ze stelt zich er meteen bij voor dat daar vast veel vrouwen voor vallen. Later blijkt dat de pooier te zijn. Alexandra laat zich door de andere prostituees vertellen dat die man niet echt te vertrouwen is en dat ze maar beter kan uitkijken. Ze krijgt ook te horen dat Gérard dacht dat Véronique een deel van het geld dat ze verdiende niet bij hem opgaf en de helft aan hem gaf, maar dat ze het verborgen hield om zelf te houden. Ze zeiden ook nog tegen Alexandra dat haar moeder geld probeerde te sparen om haar vrijheid terug te kopen. Gérard was dus waarschijnlijk de gene die haar moeder had geslagen, vanwege het geld. Alexandra wilde niets liever dan haar moeder van dat ellendige werk afhelpen, en nu al helemaal, zodat ze niets meer met die pooier te maken zou hebben! Maar helaas, ongeveer een week later belt er iemand van het politiebureau. Hij vraagt of Alexandra meteen wil komen. Als ze daar aankomt, verneemt ze dat haar moeder in het ziekenhuis ligt. Ze heeft zware verwondingen aan haar hoofd opgelopen. Men denkt dat een klant haar misschien met de kandelaar heeft geslagen, maar Alexandra weet wel beter. Ze vertelt de commissaris wat ze van de andere prostituees heeft gehoord. De volgende dag krijgt ze ineens bezoek van Gérard, die haar probeert te overtuigen dat hij Véronique met geen vinger heeft aangeraakt en dat hij altijd van haar gehouden heeft. Hij wil ook dat ze haar verklaring verandert. Heel even wil Alexandra hem wel geloven en stelt ze zich voor hoe het zou zijn als hij haar vader was, twee ouders die van elkaar houden. Totdat Gérard haar ineens probeert te versieren. Dan komt Véronique's beste vriendin en overbuurvrouw Laurence plotseling net op tijd binnen en gaat Gérard gelukkig weg. Alexandra en Laurence gaan samen bij Véronique kijken, die zegt tegen Alexandra dat ze zich nooit aan iemand moet binden en dat ze nooit van iemand moet houden. Dat waren haar laatste woorden want een paar dagen later is ze dood. De jeugdrechter ging beslissen wat er met Alexandra moest gebeuren. Toen zijn ze er achter gekomen dat ze nog een opa en een tante heeft die in L... wonen. Die tante is de zus Geneviève van Véronique, ze woont nog met haar vader in een plattelandsdorpje. Als Alexandra daar aankomt, komt ze er achter dat iedereen daar over haar moeder praat als de stomme slet die naar Parijs is gegaan om hoer te worden. Dat maakt haar heel ongelukkig en ze voelt zich weer helemaal alleen en verdrietig en wil terug naar Parijs, terug naar Julien. Maar ze blijft en ze mag haar opa wel, maar haar tante helemaal niet! Die wil haar ook liever niet in huis en loopt haar alleen maar te bevelen dat ze in huis moet helpen. Haar opa's hond heeft twee jongen gehad en daar mag Véronique er één van hebben. Ze noemt hem Corniaud, dat spreek je hetzelfde uit als corniot en dat betekent bastaardhond. Wanneer Alexandra haar tante echt niet meer uit kan staan besluit ze met Corniaud in de buikzak van haar trui te gaan liften om weer naar Parijs te gaan. In eerste instantie om Julien weer te zien, maar dan vindt ze bij Laurence, waar ze even mag logeren, een foto van haar moeder en een vent. Op de achterkant staat Bogdan Grocniuk met een hartje. Blijkbaar een man waar haar moeder van heeft gehouden. Later vraagt Alexandra aan Laurence of ze weet of haar moeder van haar vader heeft gehouden en dat het dus niet een of andere hoerenloper was. Dan vertelt Laurence dat toen Véronique naar Parijs is gekomen ze voor een Poolse vent is gevallen en dat ze samen hebben gewoond. Maar die Polak, zoals Laurence hem noemt, zat wel in het criminele circuit. Hij zou nog een laatste slag slaan om genoeg geld te jatten om naar de eilanden te gaan en daar te trouwen. Maar het is mislukt en hij is opgepakt. Hij kreeg 15 jaar celstraf. Daarna was Véronique stapelverliefd geworden op Gérard die haar toen de prostitutie in heeft geholpen. Maar die Polak die dus Alexandra's vader is, zit nog in de bak. Binnenkort zit zijn tijd er op dus besluit ze hem maar even te gaan bezoeken. Ondertussen heeft haar tante uitgevonden waar ze zit. Alexandra heeft haar alles uitgelegd en zegt dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Als ze op zondag na twee lange dagen wachten eindelijk naar de gevangenis gaat komt ze in de spreekruimte en bonst haar hart in haar keel. Als haar vader met haar komt praten wil hij er in eerste instantie niets van weten. Maar als ze vertelt dat haar moeder vermoord is door haar pooier krijgt hij wel medelijden. Hij zegt dat hij nog twee jaar moet zitten, dus dat ze niets aan hem heeft als vader. Maar Alexandra zegt dat ze tot die tijd wel bij haar opa gaat wonen. Uiteindelijk zegt hij: < "Je suis content de ta visite. Reviens me voir de temps en temps, quand tu passeras à Paris et..." Il s'arrêta de parler. Ses yeux étaient mouillés. "...n'oublie plus les oranges!" > pagina 185, laatste 5 regels

3. A. 1. De titel "Le coeur en poche" beschrijft de liefde die Alexandra al heeft opgebouwd voor haar fantasie vader en die ze bewaart om van hem te houden als ze hem ooit leert kennen. Het is een boek over allerlei verschillende soorten liefde. Namelijk over moederliefde, vaderliefde, eerste jeugdliefde en betaalde liefde, allemaal gezien door de ogen van een vijftienjarig meisje.

2. Ik houd van originele verhalen die lekker vlot zijn verteld. Op de achterkant staat dat het over een vijftienjarig meisje gaat, wat mij aansprak omdat dat mijn leeftijd is. En toen Christine Aventin dit verhaal heeft geschreven was ze zelf vijftien. Dat leek me helemaal leuk, omdat het dan waarschijnlijk in jongeren spreektaal is geschreven. Dat bleek inderdaad zo te zijn, maar er zitten ook serieuze stukken tussen. Het leek me dus een goed boek, wat ook leuk is om te lezen. < Quand il passa près de moi, il approcha son visage du mien; je crus qu'il allait m'embrasser; il me huma profondément, puis dit : "Petite, tu respires la jeunesse et la liberté!" Je restai figée sur mes jambes maigres qui frémissaient. A un autre, j'aurais répondu vertement: "Et toi, l'ancien, tu pues la vieillesse et la maladie!" mais à lui, j'adressai un petit sourire intimidé. > pagina 38-39, 7 laatste en twee eerste regels.

3. Van de schrijfster had ik nog nooit gehoord. Maar ik heb al wel een ander boek over dit onderwerp gelezen, Blauwe maandagen van Arnon Grunberg. Toen was niet een van de belangrijke personen een prostituee, maar ging de hoofdpersoon er best vaak heen. Dus ook een boek over betaalde liefde, maar dat vond ik veel minder leuk. Bij dit boek kan ik me veel beter in de hoofdpersoon inleven.

B. 1. De hoofdpersoon is Alexandra, vijftien jaar, die met haar moeder in Parijs woont.

2. Ze is een meisje met haar eigen droomwereld. Ze past zich heel goed aan in allerlei situaties. Ze heeft een eigen wil en laat zich niet zo makkelijk iets wijsmaken. Ze is terughoudend tegen mensen die ze niet kent en is daarvoor ook altijd op haar hoede. Ze weet veel over het harde leven in een grote stad als Parijs. < Une main se posa sur mon épaule et me fit sursauter. Je me retournai et mon regard s'arrêta sur un Turc aux dents incroyablement gâtées. Il me souriait. Ses yeux étaient sombres. Je ne compris pas ce qu'il me voulait. Alors il me dit simplement avec son accent: "Ali a ce qu'il te faut : kif, coco... autre chose?" "Autre chose peut-être mais aucune de tes saloperies!" > pagina 17, regels 9-19

3. Met haar moeder, het enige familielid dat ze kent. Ze wonen samen en zorgen voor elkaar. Met Julien, haar eerste echte liefde. Door hem is ze ook ontmaagd. Daarom is die relatie speciaal. Met Laurence, beste vriendin van haar moeder en overbuurvrouw, die vaak op haar heeft gepast. Zij heeft haar ook voor een deel opgevoed, omdat haar moeder vaak moest werken.

4. Ik denk wel ongeveer hetzelfde als Alexandra over dingen na, omdat ik even oud ben. Maar we hebben niet echt hetzelfde karakter. Zei zit in een heel andere situatie en ik ben ook anders opgevoed.

6. n.v.t.

7. Ik vind het slecht van die moeder dat ze zich heeft laten inpalmen door die Gérard. Al helemaal omdat ze al een kind had, van iemand anders nog wel. Dat vind ik zwak, zou ik zelf niet doen. Alexandra weet niet beter, daarom accepteert ze haar leven zoals het is. Maar als mijn leven ineens zo zou zijn, zou ik daar echt niet blij mee zijn! Maar ja, ze kan er niet echt iets aan doen.

8. Alexandra zelf, je ziet alles door haar ogen. Dus over alle andere personen wordt haar mening gegeven en ook de slechte dingen van die mensen. Allemaal hebben ze wel iets onaardigs, maar over haarzelf wordt bijna niets afgekraakt. Alleen af en toe heeft ze wel van die gemene opmerkingen, maar die vind ik dan niet onterecht.

9. Gérard de pooier. Die wordt echt alleen maar slecht afgebeeld. En hij heeft ook echt een klotestreek uitgehaald door Véronique te vermoorden. Alsof een mensenleven niets waard is als die iemand een hoer is.

C. 1. Eind jaren 80. Toen is het geschreven. Als het zich nu had afgespeeld, was Gérard er denk ik niet zo makkelijk vanaf gekomen. En Alexandra had heus niet in haar eentje naar Parijs kunnen liften zonder dat er iets was gebeurd. En je mag nu ook niet op een brommer rijden als je 15 bent, dat doet ze wel.
2. Nee, dit verhaal loopt gewoon in een stuk door.

D. 1. Het speelt zich af in Parijs, Frankrijk. Ik denk dat als het in een kleinere stad was geweest, het niet echt had gekund in die tijd om je brood te verdienen in de prostitutie.
2. Alles in het verhaal draait om de omstandigheden waarin Alexandra zich bevindt. En de loop van het verhaal wordt ook bepaald door hoe zij op de omstandigheden reageert.

E. 1. Alexandra die tevens de hoofdpersoon is.
2. Ik deel de mening van Alexandra over alle personen in het verhaal. Omdat alleen haar meningen beschrijven hoe die mensen zijn.

F. 1. Misschien is dat wel de bedoeling, want de titel klinkt echt alsof hij een diepe betekenis heeft. Maar ik heb geen achterliggende gedachte kunnen vinden in ieder geval.
2. Weet ik dus niet. Misschien dat je je liefde voor belangrijke mensen in je leven moet bewaren en niet aan zomaar iemand, die dus een slecht mens kan zijn, moet verspillen.
3. Ik denk er niet echt over na. Ik leef lekker verder zoals ik leef en trek me nooit veel van meningen in boeken aan.
4. Ik denk nu wel anders over de prostitutie, veel van die vrouwen kunnen denk ik niet anders als ze er eenmaal in zijn geluisd. Maar ik heb niet echt iets van het verhaal geleerd.

G. 1. Ja, ze schrijft lekker vlot, het is dus makkelijk te lezen. Er zitten geen saaie stukken in en de hoofdpersoon wordt leuk weergegeven. Ze is ook niet bang om over een taboe te schrijven, dat spreekt mij wel aan, een beetje lef.
2. Niet perse, de meeste dingen in die tijd zijn helemaal niet interessant om te lezen. Of je hebt niet eens door dat het om die tijd gaat.
3. Ja, Parijs is een hele interessante stad met een rijke geschiedenis. Er zijn daar zoveel dingen waar ik wel over zou willen lezen. En het is natuurlijk de stad van de liefde, altijd leuk om over te lezen!
4. Nee, dat zou ik saai vinden. Ook al is het anders verteld, er zouden denk ik teveel dezelfde aspecten worden genoemd. En het is ook niet echt een onderwerp waar ik heel erg in geïnteresseerd ben.