Trainspotting door Irvine Welsh

Eerste druk: 1993

Het aantal bladzijden.

Het boek telt 326 bladzijden

Soort werk.

Het boek is een psychologisch roman

Literaire stroming van het boek.

Modern

De schrijver van het boek staat buiten het verhaal. Er wordt wel gezegd dat het boek gebaseerd is op zijn eigen belevenissen.

Het verhaal is geschreven in veel verschillende vormen. Vaak wordt de ik-vorm gebruikt die bij vrijwel elk hoofdstuk van persoon verwisselt. Maar ook de hij’zij- vorm en de alwetende vorm komen voor.

De tijd verloopt niet chronologisch. Er wordt gebruik gemaakt van flashbacks.

Hoeveel tijd er verloopt tussen de eerste en de laatste bladzijde.
Het is moeilijk te zeggen hoeveel tijd er verloopt omdat er nooit over tijd gesproken wordt. Ik denk dat het ongeveer een periode van twee jaar moet zijn geweest.

Het verhaal is verdeeld in delen en de delen zijn weer verdeeld in hoofdstukken.
De delen zijn: Afkicken, Terugval, Opnieuw afkicken, Naar de kloten, Ballingschap, Thuis, Exit.
Er zijn 309 hoofdstukken.

Waar speelt het verhaal zich af.

Het verhaal speelt zich af in Schotland, Edinburgh in de jaren negentig. Ook komen de hoofdpersonen vaak in Londen en Leith.
Cafés, bars en het huis van de vriendengroep zijn ruimtes waar veel verhalen spelen.

De thematiek van het boek.

De thematiek van dit boek is verslaving en aids. Het leven van een junk.

Motieven.

In het boek komt continu het verkrijgen van drugs naar voren. Ook het proberen af te kicken en het wel of niet hebben van aids komt vaak terug.
Vriendschap, onmacht, geweld en schuldgevoel zijn belangrijke motieven.

Verklaring van de titel.

Train staat in het Schotse dialect. Wat de hoofdpersonen spreken, voor dealer. Trainspotting betekent dus zoeken naar drugs. Deze titel geeft in een woord weer waar het leven van deze jongens om draait.
Het boek heeft geen ondertitel

Het motto.

Er wordt geen motto gegeven.

Informatie over de auteur.

Geboren in: 1958
Gestorven:

Biografische gegevens van de auteur.

Irvine welsh komt, net als de hoofdpersonen in zijn boek, uit Leith,Schotland.
Welsh ging van school af op z’n zestiende waarna hij wat op niets uitlopende baantjes had. Hij kwam terecht in de punk scène van Londen, speelde in wat bandjes en kwam in aanraking met drugs. Hij raakte nooit verslaafd aan de heroïne, hij is dus nooit een junk geweest zoals veel mensen denken.
Rondtrekkend met een busje door Amerika schreef hij wat korte verhaaltjes op. Hiermee begon zijn schrijvers carrière. Zijn debuut was
· Trainspotting. Het boek werd heel populair en verfilmd.
Daarna publiceerde hij
· ‘Acid house’ in 1995. Een boek met korte verhalen.
· ‘Maraboe Stork Nightmmares’ (1996)
· ‘Ecstasy’ (1996)
· ‘Filth’ (1998)
· ‘Glue’ (2001)
· ‘Porno’ het vervolg op Trainspoting.

Samenvatting:

Het boek gaat over een stel junks die bevriend zijn. Ze zijn de hele dag bezig met trainspotten of juist clean blijven. Ook is er altijd de angst voor aids. Als ze geen drugs nemen is het leven te saai voor ze en zoeken ze een kick in drank, sex of geweld. Hun leven is uitzichtloos maar ze proberen er het beste van te maken. Een vechtpartijtje hier een sletje daar. Op een geven moment zien ze zelf ook in dat het anders moet en proberen een nieuw leven te beginnen.

Motivering van mijn keuze voor dit boek.

Er stond een stukje over trainspotting in het CKV-boek. Ik wilde het boek daarom graag lezen.

Wat mijn verwachtingen waren.

Ik verwachte een zielig, tranentrekkerig verhaal over een kansloze junk.

Door wie of waardoor die verwachtingen zijn gewekt.

Het plaatje op de voorkant geeft je dat idee. Ook de foto in het CKV-boek zag er erg zielig uit.

Welke passages indruk op me hebben gemaakt.

Junk dilemma’s-Nr: 66

Het is een uitdaging om me te verroeren: maar dat zou ‘t niet moeten zijn. Ik kan me best verroeren. Dat heb ik wel vaker gedaan. Per definitie zijn wij mensen bewegende materie, zeg maar. Maar waarom zou je je verroeren als alles wat je nodig hebt onder handbereik is. Maar ik zal me toch spoedig moeten verroeren. Ik verroer me wel als ik me ziek genoeg voel; dat weet ik uit ervaring. Toch kan ik me niet voorstellen dat ik me ooit zo ziek zal voelen dat ik me zou willen verroeren. Dat is beangstigend, want ik moet me spoedig gaan verroeren.
Maar het lukt me wel; sure as fuck.

Naast de normale verhalen komt er zo nu en dan een stukje dat junk dilemma’s heet. De hoofdpersoon van deze stukjes is onbekend, de stukjes zijn erg kort en er gebeurd niets in. Het zijn overpeinzingen. Deze stukjes laten de harde waarheid zien in een paar zinnen. De uitzichtloze situatie, de pure shit. Daarom hebben deze stukjes het meest indruk op me gemaakt.

Karakterbeschrijving.

Elk verhaal wordt door iemand anders verteld. Soms komen er echt mensen langs waar je nog niets over hebt gelezen, zomaar midden in het boek. De personen die het meest voorkomen schrijf ik op.

Rents
Mark Renton staat centraal in het boek, hij komt in vrijwel alle verhalen voor. Hij is de meest ‘normale’ van de vriendengroep. Mark is een twijfelaar en nooit zeker van hemzelf. Hij is niet echt een populair persoon en kan ook nooit een leuk vriendinnetje krijgen, wat hij erg frustrerend vindt. Hij heeft een bepaalde ‘lust for life’ die te vaak overschaduwt door zijn liefde voor heroïne. Aan de ene kant wil Mark graag clean zijn aan de andere kant bevalt het simpele leven hem maar al te goed.
Renton:”I chose not to choose life: I chose something else. And the reasons? There are no reasons. Who need reasons when you've got heroin?”

Sick boy
Simon Williamson is een versierder, sexy en een levensgenieter met altijd en positieve kijk op de dingen. Hij maakt van de meest erge shit iets goeds. Hij leeft een beetje in z’n eigen wereldje waarvoor hij wel heroïne nodig heeft.

Spud
Daniel Murphy is eigenlijk een goede jongen. Hij doet nooit iemand expres kwaad.
Hij kan ook intens gelukkig zijn op een bankje in de zon, toch is hij ook verslaafd. Spud komt in de gevangenis, Rents heeft hem erin geluisd.

Franko Begbie
Frank is de echte ‘zware jongen’
Begbie gebruikt geen drugs maar wel erg veel drank. Hij wordt high van mensen pijn doen. Hij neemt en leidinggevende positie in binnen de groep, iedereen is bang voor hem. Renton: ‘Begbie is a freaking psycho, man!’

Een vraag die ik graag zou willen stellen.

Ik zou aan alle personen willen vragen wanneer, hoe en waarom ze voor de eerste keer heroïne gebruikten.

Een alternatieve titel voor dit boek.

‘Moeder overste’
Moeder overste is een soort code naam voor de dealer. In feite draait natuurlijk alles om hem. Zonder moeder overste geen drugs, zonder drugs geen Renton of sick boy. Dit geeft dus goed de situatie van het verhaal weer.

Evaluatie.

Het onderwerp

Ik vond het onderwerp, het leven van een junk, hartstikke interessant. Het boeide me omdat je er natuurlijk totaal niets vanaf weet. Het is een andere wereld. Dit boek komt levensecht over en geeft denk ik een waarheidsgetrouw beeld van hoe het in het echte leven gaat. Het boek komt natuurlijk niet echt overeen met mijn belevings wereld en mijn gedachten kwamen niet overeen met het boek maar dat maakt nou juist zo interessant. Zo lees je ook eens wat over de shitty side of life.

De gebeurtenissen

Er gebeurt erg veel in dit boek, elk verhaal zou een leven op zich kunnen zijn. Zoveel gebeurt er. Elk verhaal wordt door iemand anders verteld, de gebeurtenissen zijn dus allemaal losse voorvallen. Hoewel je soms denkt wat moet ik met dit verhaal en de café vechtpartijen een beetje te vaak in detail verteld werden, denk ik toch dat het aantal de gebeurtenissen precies goed zijn. Het ene verhaal is nog gekker dan het andere, het blijft verrassend.

De personen

De personen komen ook heel echt over. Je komt dit soort figuren dagelijks tegen op straat. Dit is niet zomaar een verhaaltje, er lopen duizenden Rentons en sick boy’s rond.
Natuurlijk kon ik me niet echt goed inleven in de hoofdpersonen omdat zij totaal anders leven.

De opbouw
De schrijver maakt veel gebruik van verschillende hoofdstukjes, dingetjes tussendoor, verschillende perspectieven, vertellers, flashbacks en situaties. Je wordt bij het begin van elk hoofdstuk totaal in het diepe gegooid. Je zou kunnen zeggen dat het te rommelig en onduidelijk is maar dat vind ik persoonlijk totaal niet erg. Ik stoor me niet aan de persoons wisselingen of flashbacks. Dat boeit me juist enorm. Ik vind ook dat deze vorm perfect is voor het soort verhaal dat verteld wordt. Het leven van een junk kun je niet vertellen op een normale manier.
Ondanks de spannende gebeurtenissen vond ik toch op een gegeven moment in het midden van het boek saai en te langdradig worden. Het ging telkens over eigenlijk saaie avonden in een café. Ik vind het jammer dat dit zo uitgediept werd. Gelukkig werd het later weer leuk en las het vlot weg.

Het taalgebruik

Ik vind het taalgebruik geniaal. Het gebruik van straattaal en schelwoorden is waanzinnig leuk. Wat ik wel jammer vond is dat de vertaler niet zo veel Nederlandse schelwoorden kent. Hij liep een beetje vast bij kut dit en fuck dat, ik had hem wel kunnen helpen. Volgens mij is de Engelse versie nog leuker met slang.
De dialogen zijn kort maar krachtig en de gebeurtenissen worden op een heldere manier beschreven.