The kiterunner

Auteur: Khaled Hosseini
Druk: 1e druk
Jaar en plaats van uitgave: 2003, Groot-Brittannië
Genre: roman

Samenvatting:

The kiterunner gaat over Amir. Het boek verteld over zijn jeugd, zijn vlucht naar Amerika met zijn vader, zijn leven daar en over de zoektocht naar een jongentje in Afghanistan.

Het boek begint in de jeugd van Amir. Hij woont samen met zijn vader in een groot huis in Kabul. Zijn moeder is overleden in het kraambed. Bij hen wonen ook 2 bedienden: Ali en zijn zoon Hassan. Hassans moeder heeft hen verlaten vlak na ze hem gebaard had.

Hassan en Ali zijn Hazara’s. Een minderwaardig volk in Afghanistan. Hassan en Amir waren onafscheidelijk, ze speelden altijd samen. Als ze buiten op straat speelden en iemand deed naar tegen Amir, kwam Hassan ook altijd voor hem op. Amir durfde nooit. Amir las Hassan altijd voor, omdat Hassan analfabeet was. Soms pestte Amir hem door te doen alsof Hassan dom was, als hij weer eens een woord niet wist. Soms verzon hij ook een heel ander verhaal dan er eigenlijk stond. In de winter was er altijd een vliegertoernooi. Alle kinderen uit de buurt deden mee. Eerst maakten Hassan en Amir altijd samen een vlieger, maar die deden het niet zo goed. Toen besloot de vader van Amir om maar een vlieger voor ze te kopen. Hij had er tenslotte geld voor. Als Hassan en Amir naar de openluchtbioscoop gingen, was dat ook altijd op zijn kosten. Amir en Hassan waren een topteam. Helaas konden de meeste kinderen uit de buurt dat niet goed hebben, aangezien Hassan een hazara was. In de winter van 1975 deden Hassan en Amir ook weer mee aan het vliegertoernooi. Dit jaar waren ze heel goed en ze bereikten de finale. Amir bestuurde de vlieger en Hassan rende de uit de lucht achterna, want degene die de winnende vlieger ving, won. Het was voor Amir heel belangrijk om te winnen, omdat hij heel graag zijn vader trots wilde maken. Zijn vader was altijd heel hard voor hem en toonde soms meer genegenheid voor Hassan dan voor hem. Amir vocht zijn hele jeugd voor de aandacht van zijn vader. Overal waar hij met zijn vader heen ging, ging Hassan mee. Vaak vond hij dat vervelend en werd hij er erg jaloers van. Dat was ook de reden dat hij soms gemene dingen zei tegen Hassan of hem pestte. Maar nu ging het goed, Amir won de finale van het toernooi en hij zag hoe trots zijn vader was. Hassan rende al achter de vlieger aan en Amir ging naar huis naar zijn vader. Daar werd hij als een held onthaald, maar tegen de avond was Hassan nog steeds niet thuis en Amir ging hem zoeken. Na een hele tijd vond hij hem, hij was ingesloten door drie jongens uit de buurt. Die haten hazara’s, en gaven hem 2 keuzes. OF hij gaf hen de vlieger, OF hij zou wel zien wat er met hem gebeurde. Amir stond vanaf de hoek vanaf de hoek van die doodlopende straat te kijken. Hassan weigerde de vlieger af te geven en dat was het moment dat Amir iets had moeten doen. Hij miste de moed en liet het gebeuren. De drie jongens hebben Hassan seksueel misbruikt en verschrikkelijk pijn gedaan. Op dat moment keek Hassan Amir aan. Amir is weggegaan en heeft thuis gezegd dat hij Hassan niet kon vinden. Later die avond kwam Hassan thuis, Amir durfde hem niet aan te kijken. Hassan liet niks blijken. Het leven ging verder, alleen moest Amir leven met een enorm schuldgevoel. Na een tijd heeft Hassan alles aan Ali verteld en Ali heeft hun spullen ingepakt. De vader van Amir was er kapot van dat Ali en zijn zoon weggingen. Ali en hij waren samen opgegroeid en hij huilde. Amir had zijn vader nog nooit zien huilen. Een aantal jaar laten moesten Amir en zijn vader vluchten. Rahim Khan, een vriend van Amirs vader, bleef in hun huis wonen. Rahim Khan was ook de enige volwassenen die Amir behandelde als een gelijke. Amir voelde veel sympathie voor hem. Ze vluchten via Pakistan naar Amerika. Daar moet zijn vader een baantje aannemen in een tankstation om aan geld te komen en dat terwijl hij eigenlijk een architect was. In Afghanistan was hij ook rijk, maar hij hielp daar veel anderen mee. Hij liet geen bedelaar zonder geld achter en hij heeft zelf een weeshuis gebouwd. Een aantal jaren gaat het goed met Amir en baba. Iedere zondag staan ze op een vlooienmarkt. Generaal Sahib, zijn vrouw Jamila en zijn dochter Soraya zaten daar ook iedere zondag en al snel werd Amir verliefd op Soraya. Maar toen werd Baba ziek. Erg ziek. Hij had kanker, maar weigerde allerlei behandelingen aan te gaan. Hij voelde dat zijn tijd gekomen was. Amir heeft toen aan zijn vader gevraagd of hij Generaal Sahib om Soraya’s hand wilde vragen. Vlak daarna zijn ze getrouwd, zodat Baba het nog mee kon maken. Soraya trok bij Amir en baba in omdat baba te zwak was om alleen te wonen. Niet lang daarna is hij in alle rust en vol geluk gestorven.

Een jaar later probeerden Amir en Soraya om een kind te krijgen, maar Soraya bleek onvruchtbaar. Daar was ze kapot van, maar ze kwam er overheen. In december 2001, toen waren Amir en Soraya al 15 jaar getrouwd, belde Rahim Khan. Ook hij was ongeneeslijk ziek en hij vroeg of Amir naar hem toe kwam in Pakistan. Dat deed hij. Rahim Khan wist van de gebeurtenis in de winter van 1975. Amir had dat altijd al vermoed maar nu sprak Rahim het ook echt uit. Rahim had een hele poos in het ouderlijk huis van Amir gewoond, maar op een gegeven moment kon hij het niet meer onderhouden. Toen is hij op zoek gegaan naar Hassan. Die heeft hij gevonden en Hassan en zijn vrouw zijn met Rahim meegegaan naar het huis. Hassan werd opnieuw de bediende en ze woonden weer in het hutje, ondanks de herhaalde verzoeken van Rahim om in de gastenkamers van het huis te komen wonen. Toen heeft Hassan het verhaal aan Rahim verteld. Jaren woonden ze daar samen. Op een gegeven moment was de vrouw van Hassan zwanger, maar ze beviel van een levenloos meisje. Ze was er kapot van. Ze hebben het meisje in de tuin begraven. Niet lang daarna stond er een vrouw voor de poort die meer dood was dan levend. Het bleek de moeder van Hassan te zijn. Dat was een hele klap voor Hassan, maar hij nam haar liefdevol op in zijn familie. Die winter beviel de vrouw van Hassan met hulp van zijn moeder van een gezonde zoon, Sohrab. Sohrab was dol op zijn oma en zijn oma op hem. Hij was er dan ook kapot van toen ze stierf. Sohrab was toen 4. Toen Sohrab 10 was, moest Rahim weg uit het huis. Hij ging een dokter bezoeken in Pakistan want hij werd steeds zieker. De Taliban kreeg het gerucht te horen dat er alleen Hazara’s in het grote huis woonden en ze executeerden Hassan en zijn vrouw. Sohrab bleef alleen achter. Hij heeft toen een tijdje in weeshuizen gezeten en is uiteindelijk meegenomen door een Talibanstrijder. De allerlaatste wens van Rahim was dat Amir Sohrab ging zoeken. Rahim wist alleen dat Sohrab in het huis woonden, hij wist niets van de executie. Volgens Rahim was dit de manier voor Amir om weer in het reine te komen. Vooral met zichzelf, want volgens Rahim was Amir veel te hard voor zichzelf. Ook kon Rahim hem vertellen waarom baba zoveel genegenheid toonde tegenover Hassan. Hassan en Amir zijn halfbroers. Ali was onvruchtbaar. Hassan is een kind van baba en de vrouw die hij later heeft ontmoet. Hier was Amir eerst heel boos over, want zijn vader vertelde hem altijd dat het ergste wat er bestaat liegen was. En nou had hij zijn eigen zoons al die tijd voorgelogen. Het werd Amir meteen duidelijk waarom baba voor de hazenlipoperatie van Hassan betaalde en waarom Hassan altijd overal mee naartoe mocht.

Amir is toch gegaan, ook al durfde hij eerst niet. Hij had een vaste chauffeur, Farid. Hij won al snel de sympathie van deze jonge man. Farid en Amir vonden de Talibanstrijder bij wie Sohrab was. Amir ging naar hem toe en al snel bleek dat het Assef was. De jongen die Hassan in 1975 verkracht had. Ironisch genoeg, had Assef Sohrab ook seksueel misbruikt in de periode dat deze bij hem in huis woonden. Assef en Amir spraken af dat ze met elkaar zouden vechten tot de een van hen stierf. Al snel bleek dat Assef zou gaan winnen, maar toen heeft Sohrab hem met een katapult in zijn oog geschoten. Amir en Sohrab zijn gevlucht naar de auto waar Farid stond te wachten. Amir kon niet meer staan en was dodelijk verwond. Farid heeft hem naar een ziekenhuis gebracht. Zodra Amir weer kon lopen, heeft hij zichzelf ontslagen uit het ziekenhuis want het was niet veilig voor hem in Peshawar. Ze zijn naar Islamabad gereden. Ook daar was het niet 100% veilig, maar in ieder geval beter. Dit was de laatste keer dat Amir Farid zag. Hij betaalde hem $2000,00. Sohrab en Amir gingen in een hotel en Amir probeerde een visa te regelen. Hij en Soraya wilde Sohrab adopteren. Sohrab begon eindelijk genegenheid te tonen tegenover Amir, maar hij was erg bang en getraumatiseerd door wat hij had meegemaakt. Ook in het weeshuis. Op een gegeven moment leek het onmogelijk om Sohrab mee te krijgen. De makkelijkste manier, en die was heel moeilijk, was om Sohrab even terug naar een weeshuis te doen. Amir heeft dat tegen Sohrab gezegd, maar hij schrok daar zo van dat Sohrab een zelfmoordpoging heeft gedaan. Hij was toen pas 10! Soraya belde met het goede nieuws dat ze vanuit Amerika een visa had kunnen regelen en toen Amir dat tegen Sohrab wilde vertellen vond hij hem met doorgesneden polsen in bed. Hij heeft meteen een alarmnummer gebeld en na een hele lange operatie was Sohrab gered. Amir had voor hem gebeden in de wachtruimte, voor het eerst in 15 jaar. Sohrab was zo bang geweest voor het weeshuis. Het enige wat hij wilde, was zijn oude leven terug. Dat ging niet meer want iedereen met wie hij zijn oude leven deelde was dood of stervend en zijn huis werd nu bewoond door een Talibanstrijder.

Amir heeft hem meegenomen naar San Fransisco. Soraya was zo blij dat ze eindelijk terug waren! Ze had een hele kamer ingericht voor Sohrab. Sinds zijn zelfmoordpoging had Sohrab op enkele woorden na in het ziekenhuis, niks meer gezegd. Hij zou ook niks meer zeggen voor bijna een jaar. Ze kwamen in augustus aan in Amerika. In maart 2001 vierden ze met alle Afghanen in San Fransisco Afghaans oud en nieuw.

Er was ook een vliegerevenement. Sohrab en Amir gingen samen vliegen en Amir rende voor de vlieger van Sohrab. Op dat moment liet Sohrab voor het eerst weer iets blijken. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht.