The best little girl in the world door Steven Levenkron

Gedichtje vooraf: De race van dun en dik
Verliep zonder een kik
Maar toen viel dik
En dun die riep:
De winnaar, dat ben ik.

Titel: Het liefste meisje van de wereld.
Oorsprong titel: The best little girl in the world.

De auteur: Steven Levenkron.

De uitgever: Amsterdam: Elsevier.
Oorspronkelijke uitgever: Chicago: Contemporary.

Omslagontwerp: Studio Myosotis.

Jaar van uitgave: 1979

Genre: psychologisch verhaal.

Waar spelen de gebeurtenissen zich af: thuis/in de balletzaal/in het ziekenhuis.

Wat is het belangrijkste probleem in het boek: dat Francesca een obsessie heeft om volmaakt slank te zijn.

Hoe begint het verhaal:

De meisjes aan de barre bogen en strekten zich, gingen op de tenen en weer terug op de maat van het nauwgezette ritme van Madame. Een, twee, drie, vier….
Ik moet perfect zijn, dacht Francesca. Ze vergeleek haar eigen been met het gestrekte been van het meisje naast haar en rechtte haar knie. Vijf, zes, zeven, acht…. Madame ging door met tellen, haar aanwijsstok tikte het staccato ritme. Francesca vergeleek haar been met dat van het meisje aan de andere kant. Rechter. De triomf die ze voelde verdoofde de pijn in haar knieholte. Natuurlijk zou madame de perfectie van haar beweging opmerken. De wanden van de studio bestonden uit spiegels. Waar Francesca ook keek overal zag ze benen en armen, rompen en ruggen die zich bogen en strekten op het voortdurend dwingende ritme van madame. In de spiegel werd Francesca’s aandacht getrokken door een zwarte tricot, strak gespannen, slank en recht. Ze was perfect. Geen onhandig gebaar. Geen ons overtollig vlees. De figuur was zuiver beweging, een en al energie en kracht voor de dans. Francesca’s blik bleef op haar eigen spiegelbeeld rusten. Haar eigen dijen waren groteske bulten onder de beenwarmers. Daarboven staken haar billen uitdagend naar achteren. Haar romp leek te bestaan uit slap vlees. Haar borsten hingen daar nutteloos, bedierven de rechte lijnen die van haar ribben omhoog zou moeten lopen. Ze was vet. Erger nog, ze was een monster. Een monster, een meter zestig lang en achtennegentig pond zwaar. Een, twee, madame ging door met tellen en toen ze langs Francesca liep klonk het staccato ritme als goed zo. Had Francesca het goed verstaan? En zo ja, waren de woorden dan tot haar gericht geweest? Het been aan haar rechterkant reikte hoger. Het meisje linker was slanker en rechter. Francesca moest het weten. Waren de woorden inderdaad gezegd? Waren ze voor haar bedoeld? Ze zou de studio beslist niet eerder verlaten voor ze het wist.

Hoe loopt het verhaal af:

Kessa, maar ik zei wel dat je op den duur beter zult worden. Zal ik je nog steeds tweemaal per week kunnen zien? Vroeg ze. Ja. Als alles nu duidelijk is, maak dan je brief af en begin je spullen bij elkaar te zoeken. Morgen is het verrekken geblazen. Ze hebben dit bed nodig voor iemand die ziek is. Hij was bijna door de deur toen ze hem riep. Sandy? Ja. Mag ik je nog steeds bellen? Sherman liep naar haar terug en woelde door het haar dat nog steeds dun was. Je mag me bellen wanneer je maar wilt. Kessa. Weet je waarom? Ze glimlachte, omdat ze het antwoord wist dat hij wilde dat ze hem zou geven. Omdat ik niet hoef te zijn om aandacht te krijgen? Omdat je niet ziek hoeft te zijn om aandacht te krijgen. De dag dat Kessa thuis zou komen, ging Harold Dietrich niet nar de zaak. Je had geen vrije dag hoeven te nemen, zei Grace tegen hem. Desondanks was ze blij dat hij dat wel had gedaan. Ik moest wel een vrije dag nemen, zei Harold. Als ik wel tijd had om haar naar het ziekenhuis te brengen, dan kan ik verdomme toch ook wel tijd nemen om haar weer thuis te brengen. Hoera voor pa, zei Susanne. Harold wierp haar een blik toe, maar hij kon geen sarcasme ontdekken, noch in haar stem, noch in haar gezicht. Je hebt gelijk, Hal, zei Grace. Je moest een vrije dag nemen. Francesca uit het ziekenhuis brengen is minstens even belangrijk als haar erheen brengen. Nu, voegde Grace eraan toe, terwijl z naar de deur liep, hoop ik maar dat we daar aan kunnen blijven denken. Kessa stond voor het raam van de recreatiekamer en staarde naar de krankzinnige lappendeken die werd gevormd door de flatgebouwen, en dacht aan al die mensen die alleen en apart in al die kleine flats woonden. Achter zich hoorde ze Lila en twee andere meisjes met een spelletje Monopolie beginnen. Kessa keek op haar horloge. Het zou nog minstens een uur duren voor haar ouders zouden komen. Ze liep op de drie meisje af. He, kan ik meedoen?

Waarop slaat de titel: Francesca probeert door haar obsessie aandacht te krijgen. Omdat zij het gevoel heeft dat haar zus Susanne het alleen maar goed kan doen in de ogen van haar ouders en hierdoor meer aandacht krijgt.

Samenvatting:

Francesca is een Amerikaanse tiener die een obsessie heeft om volmaakt slank te worden. Ze vond haar zelf niks. Er waren geen woorden voor de slonzigheid van Francesca’s lichaam, geen woorden voor de mislukkeling die Francesca. (stukje uit het boek ertussen) de gedachte overviel haar met een flits van opwinding. Francesca was dik. Francesca was dood. Ze versnelde haar bewegingen. Een, twee, slank, stevig, drie, vier, goed, zo en toen, alsof ontstaan uit het ritme zelf, was het nieuwe meisje geboren. Kessa, Kessa. De naam was kort, stevig en hard net als Kessa zou worden. De naam was geboren. Het lichaam zou volgen. Het nutteloze vlees en de lagen weerzinwekkend vet zouden verdwijnen, en net als haar voorbeeld, Madame zou ze zuivere kracht, energie en beweging zijn. Dikke Francesca was dood, was gestorven bij de geboorte van de perfecte Kessa. (eigen verhaal). Door haar eigenaardige eetrituelen en haar abnormale gewichtsverlies schakelt haar moeder een huisarts in. Deze verbiedt Francesca om meer af te vallen. Maar na een periode was Francesca nog meer vermagerd en al gauw kwam de huisarts erachter dat ze anorexia nervosa heeft. (Dit is en psychische afwijking waarbij de patiënt zichzelf uithongert tot de dood erop volgt.)
Om deze ziekte te verminderen wordt Francesca in contact gebracht met een psycholoog die al meerdere heeft behandelt die ook anorexia nervosa hadden. Dat met een succes ging. Maar hij kan niet verhinderen dat ze verder afvalt. Meerdere psychologen hebben het haar geprobeerd uit het hoofd te zetten maar niemand is het echt gelukt. Hierdoor moet ze worden opgenomen in het ziekenhuis om kunstmatig te worden gevoed. Ondertussen is ze nog wel bij Sandy Sherman, de psycholoog die Francesca wel duidelijk kan maken dat haar psychische ziekte een manier van aandacht is. (Een angst die ze niet onder ogen durft te zien).